Ο Τομ Μπέρνινγκερ μαζί με τον παραγωγό Κρεγκ Τσάρλαντ, ήρθαν καλεσμένοι στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας, στα πλαίσια της προβολής του Mistaken For Strangers και ήταν από τους πιο κουλ επισκέπτες που έχουν έρθει στο φεστιβάλ όλα αυτά τα χρόνια. Τους έβλεπες στα πάρτι μετά τις προβολές, μιλούσαν με όλο τον κόσμο, δεν ήταν σνομπ και φάνηκε πως ενδιαφέρονταν πραγματικά να μάθουν τι συμβαίνει στην -εκτός κινηματογραφικού φεστιβάλ- Αθήνα. Κάπου εκεί έξω τους συναντήσαμε κι εμείς. Και είπαμε πολλά.
Τι καινούριο ανακάλυψες για τη σχέση σου με τον αδερφό σου μέσα από το Μistaken For Strangers;
Τομ: To ντοκιμαντέρ μου αφορά έναν διάσημο αδερφό και έναν που δεν έκανε τίποτα στη ζωή του. Ο Ματ με άφησε να είμαι στην περιοδεία των National με την κάμερα για να τραβήξω ό,τι ήθελα χωρίς να έχουμε συνειδητοποιήσει ότι στο τέλος θα βγει μια ταινία. Σίγουρα πρόκειται για μια εξερεύνηση της σχέσης δύο αδερφών και του πως αυτή εξελίχθηκε από τη στιγμή που ο ένας έγινε κάτι και ο άλλος έμεινε στάσιμος στο τίποτα.
Νομίζω ότι αυτό ακούγεται κάπως γλυκανάλατο…
Κοίτα, είναι μια αστεία ταινία που μιλά για δύο αδέρφια. Με τον Ματ προερχόμαστε από την ίδια οικογένεια παρόλο που οι ζωές μας έγιναν διαφορετικές και βρεθήκαμε μετά από χρόνια. Ο Ματ είναι εννιά χρόνια μεγαλύτερος από μένα και όταν μεγαλώναμε δεν είχαμε πολλές επαφές. Δεν ήμασταν τόσο κοντά μεγαλώνοντας. Αυτός έφυγε για τη Νέα Υόρκη, εγώ έμεινα να μεγαλώσω στο Σινσινάτι, μακριά από τον αδερφό μου που ήθελα να μου μάθει πράγματα. Αλλά οκ, έτσι τα έφερε η ζωή.
Σε πείραξε πολύ όλη αυτή η κατάσταση;
Δεν είχαμε ιδιαίτερη σχέση τα προηγούμενα χρόνια, βρισκόμασταν στο σπίτι μόνο για να φάμε μαζί τα Χριστούγεννα. Ήταν ωραίο να τον βλέπεις να μεγαλώνει σαν άνθρωπος και σαν επαγγελματίας. Ποτέ δεν τον ζήλεψα. Ήμουν χαρούμενος για αυτόν απλά συνειδητοποιούσα κάθε φορά που μιλούσαμε πως εγώ είμαι αυτός που έχει κάνει τις λάθος επιλογές ενώ εκείνος έχει κάνει τις σωστές. Μέσα από αυτή την ταινία, πάντως, καταλάβαμε και οι δύο τις δυνατότητές μας. Έκανα μια ταινία για αυτόν. Ελπίζω να θεωρηθεί αξιοπρεπής η προσπάθεια μου και να καταλάβω και εγώ που στέκομαι σαν σκηνοθέτης.
Πως κύλησε η όλη διαδικασία της ταινίας;
Ξεκίνησε σαν ένα αστείο και τελικά κατέληξε σε ένα αδερφικό bromance. Όταν κάναμε το editing μας μπήκε η ιδέα να μην είναι το κλασικό ντοκιμαντέρ για μια μπάντα, από αυτά που έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε. Ξέρεις, τρία τέσσερα τραγούδια, παρασκήνια κτλ. Σκεφτήκαμε πως θα ήταν πιο ενδιαφέρον να δείξουμε το τι πέρασα εγώ στην περιοδεία. Το πόσο δύσκολο είναι να βρίσκεσαι δίπλα σε μια indie rock μπάντα.
Τι γίνεται όταν απολύεσαι από το crew της περιοδείας;
Κοίτα, γύριζα την ταινία μου και υποτίθεται ότι έπρεπε να κάνω κι άλλα πράματα. Ήμουν εκεί ως ένας από τους roadie της μπάντας αλλά φέρθηκα τελείως ανώριμα, τεμπέλικα και δεν έκανα τα πράγματα που μου ανέθεταν γιατί γύριζα την ταινία μου. Έτσι με απέλυσαν γιατί τους κόστιζα αρκετά λεφτά και δεν έκανα τη δουλειά μου.
Μήπως το έκανες επίτηδες; Ήταν ωραία ιστορία για την ταινία σου.
Δεν ήταν κάποιο τρικ ή δεν το είχαμε συνεννοηθεί. Είχε να κάνει απόλυτα με τη δουλειά μου. Και επίσης ήταν η εποχή που τελείωνε η περιοδεία των National και θα άρχιζαν τις συναυλίες στα μεγάλα φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο. Επομένως δεν υπήρχε μπάτζετ για να ακολουθήσω.
Εσύ Κρεγκ τι έκανες όταν απολύθηκε;
Κρεγκ: Εγώ καταπιάστηκα με το project αφότου απολύθηκε ο Τομ. Σκοπός ήταν να φέρω μια άλλη ματιά. Δεν ξέρω αν γνώριζαν ότι ήμουν τεράστιος φαν της μπάντας, σίγουρα πάντως το κατάλαβαν στην πορεία. Γνωρίστηκα με τον Ματ και την Κάριν, την γυναίκα του, και μιλούσαμε για τα πάντα. Ταινίες, βιβλία, επικαιρότητα, θα έλεγα ότι γινόμασταν φίλοι σιγά σιγά και ήθελα να με εμπιστευτούν για να γίνει ωραίο το ντοκιμαντέρ.
Εσύ Τομ φαν των National;
Τομ: Mου αρέσουν, είναι ευχάριστοι αλλά δεν τρελαίνομαι γι’ αυτό το είδος. Ίσως να μου άρεσαν λιγότερο αν τραγουδούσε στο γκρουπ ο αδερφός μου.
Ξέρω ότι η υποδοχή της ταινίας στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Tribeca στη Νέα Υόρκη ήταν πολύ καλή.
Εκεί ήταν καταπληκτικά. Χρωστάω πολλά σε αυτό το φεστιβάλ. Mε την ταινία μου, μάλιστα, άνοιξε το φετινό φεστιβάλ. Γνώρισα και τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο (σ.σ. ο εγκέφαλος του Tribeca Film Festival). Ήμουν σχεδόν σοκαρισμένος από το ποιοι μου μιλούσαν και μου έλεγαν ότι τους άρεσε το ντοκιμαντέρ. Ήταν σαν να με είχε χτυπήσει φορτηγό από το σοκ, με την καλή έννοια.
Τι σου έμαθε τελικά αυτό το ντοκιμαντέρ; Τόσο σαν άνθρωπο όσο και σαν σκηνοθέτη.
Το βασικό μάθημα που πήρα ήταν το εξής: ότι και να κάνεις σε δημιουργικό επίπεδο θέλει πολύ χρόνο για να λειτουργήσει.Να μην τα παρατήσεις ποτέ όταν εμφανιστούν οι πρώτες δυσκολίες. Μπορεί να γράφεις δέκα σελίδες και να είναι χάλια, να μη βγαίνει νόημα όμως αν βρεις μια λεπτομέρεια που να αξίζει, κράτα την και ξεκίνα από εκεί και γράψε άλλες δέκα σελίδες. Θα είναι άσχημα στην αρχή αλλά κάποια στιγμή αρχίζει να γίνεται καλό όλο αυτό που κάνεις. Πέρασα αρκετό χρόνο να μη μου πηγαίνει τίποτα καλά. Και ξαφνικά άλλαξε. Μέσα από τον αδερφό μου πάντως έμαθα πολλά. Πως κανείς δεν είναι τελικά η απόλυτη ιδιοφυΐα και πως μέσα από την πολλή δουλειά καλύτερος και μπορείς να καταφέρεις αυτό που θέλεις.
Πες μου μια ιστορία από την περιοδεία που δεν είναι στο φιλμ;
Υπήρξε ένα πολύ άγριο βράδυ κάπου στη Γερμανία, δε θυμάμαι που ακριβώς, ήμουν πολύ μεθυσμένος για να θυμηθώ. Τη μέρα που έπαιζαν οι National μαζί τους θα ήταν και η Peaches, μια indie rock star που δεν την ήξερα. Περπατούσε σαν το Χριστό πάνω στον κόσμο, είχε transgender αισθητική, φόραγε δονητές στο σώμα της και κυκλοφορούσε γυμνή στα παρασκήνια. Εκείνο το βράδυ χάλασε το λεωφορείο και πήγα να βοηθήσω, δεν είχα την κάμερα μαζί μου να το καταγράψω όλο αυτό το απίστευτο σκηνικό.
Μετά την Αθήνα τι θα κάνετε;
Πάμε σε Ρέικιαβικ, Λονδίνο, Βαρσοβία, Ρίο Ντε Τζανέιρο, Μπρισμπέιν, Ιρλανδία και δεν θυμάμαι σε πόσα άλλα μέρη. Είναι σαν να κάνουμε διακοπές. Είναι απίστευτο αυτό που μας συμβαίνει αυτή την περίοδο. Στην Αθήνα είναι υπέροχα, ο καιρός, ο ήλιος, η αίσθηση που σου αφήνει η πόλη. Μοιάζει με τη Νέα Υόρκη. Επαγγελματικά δεν βιάζομαι να γυρίσω τίποτε άλλο αυτή τη στιγμή. Στο Λος Άντζελες όλο αυτό ρωτάνε, πότε θα γυριστεί το sequel. Το καλό με αυτή την ταινία είναι πως δεν βιαστήκαμε να κάνουμε με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο τα πράγματα. Οπότε δεν έχω ιδέα τι θα γίνει μετά. Ποιος ξέρει, ίσως να κάνω μια ταινία τρόμου.
