Το γεγονός ότι η Daptone Records (δισκογραφική στέγη των Sharon Jones & The Dap-Kings και του Charles Bradley, μεταξύ άλλων) αποφάσισε να ντεμπουτάρει το θυγατρικό label Wick Records κυκλοφορώντας εν έτει 2016 το ομώνυμο άλμπουμ των Mystery Lights, από μόνο του λέει πολλά. Για τους Καλιφορνέζους που άφησαν πίσω τους τον ήλιο της δυτικής ακτής και μετακόμισαν στη Νέα Υόρκη, ήταν μία σημαντική επιβράβευση. Τρία χρόνια μετά, με την κυκλοφορία του Too Much Tension!, ήρθε και η επιβεβαίωση όλων όσων δεν έχουν σταματήσει να παραμιλάνε για αυτή τη μπάντα που παντρεύει τα φαζαριστά 60s με το οριακό punk των late 70s, παίζοντας ζωντανά με το γκάζι σανιδωμένο και δημιουργώντας την (ψευδ)αίσθηση ότι κάθε τους συναυλία μπορεί και να έχει επεισοδιακό τέλος. Ο L.A. Solano, ξεδιαλέγει για την Popaganda τους δέκα πιο αγαπημένους δίσκους της δισκοθήκης του. Είναι η κατάλληλη προθέρμανση εν όψει της πρώτης συναυλίας τους στην Αθήνα (Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου, Gagarin 205). Πάμε στοίχημα ότι δεν θα είναι η τελευταία;
Όταν ήμουν στο λύκειο άκουσα το “See No Evil” σε μια συλλογή του Rolling Stone – τα top 100 τραγούδια έβερ, ή κάτι τέτοιο. Αγόρασα το Marquee Moon στο Amoeba του Σαν Φρανσίσκο γιατί μου φάνηκε πολύ κουλ το εξώφυλλο και τελικά ο δίσκος ήταν η τέλεια εκπροσώπηση της ώριμης πλευράς του νεοϋορκέζικου πανκ. Τα κιθαριστικά τμήματα των Tom Verlaine και Richard Lloyd μου άνοιξαν το μυαλό και μου διεύρυναν τους ορίζοντες, ειδικά μετά από τόσες ώρες ακρόασης Ramones και electric blues. Τα ντραμς του Billy Ficca είναι επίσης κάτι που θα έπρεπε να εκτιμάμε περισσότερο.
Η παραγωγή είναι ωμή, ξερή, γεμάτη διαπεραστικές κιθάρες που ηχούσαν σαν φασαρία στα εφηβικά αφτιά μου. Είναι δύσκολο να περιγράψω το συναίσθημα τού να ακούς κάτι τέτοιο για πρώτη φορά: δεν έβγαζε νόημα και όμως με έκανε να θέλω να μάθω πώς φτιάχνεται τέτοιου είδους μουσική. To ότι η εικόνα του εξωφύλλου είναι τόσο γνωστή και πανταχού παρούσα καμιά φορά με κάνει να ξεχνάω πόσο σημαντική είναι η μπάντα για την ιστορία της μουσικής και της τέχνης γενικότερα. Οι Velvet μου απέδειξαν ότι μπορείς να ακούγεσαι και επιπόλαιος και ερασιτέχνης και ποπ και πειραματικός και bluesy και εκλεπτυσμένος, όλα αυτά ταυτόχρονα, και είναι ίσως η σημαντικότερη μπάντα σε αυτή τη λίστα. Εκείνοι με έκαναν να θέλω να ζήσω στη Νέα Υόρκη – ακούω και βλέπω αυτόν τον δίσκο παντού, συνεχώς, και δεν γερνάει ποτέ.
O L.A. Solano και ο Μike περνούσαν πολλή ώρα κάνοντας σκέιτ με μεγαλύτερα παιδιά και είχαν πωρωθεί με μπάντες τύπου Ramones και Heartbreakers, οπότε μάθαμε και για τον Richard Hell και του Voidoids. Το Blank Generation έχει τρελά φωνητικά και σπαστικές, jazzy κιθάρες που δεν είχα ξανακούσει ποτέ: δεν ήταν blues οι συγχορδίες, αλλά μια μίξη jazz και punk που έθεσε τις βάσεις για τις no wave μπάντες της Νέας Υόρκης στα τέλη των 70s. Η κιθάρα του Richard Quine είναι κοφτή και έχει jazzy ήχους χωρίς να ακούγεται δήθεν. Οι στίχοι ήταν περισσότερο ενήλικοι και ποιητικοί, ειδικά για κάποιον που πριν άκουγε τα ποπ κομμάτια των Ramones.
Οι Country Joe and The Fish μου έκαναν εντύπωση από το ντοκιμαντέρ Monterey Pop, και έχουν επηρεάσει τον ήχο μας πάρα πολύ, από τα φαζαριστά σόλο ως τα τρέμολο και το ουρλιαχτό της φαρφίσα. Στον ήχο τους ενσωμάτωναν μια σκοτεινή εκδοχή του χιπισμού, ένα στοιχείο doom και μια αντιπολεμική, ιδεαλιστική πολιτική. Υπήρξαν το έναυσμα για να ανακαλύψουμε αμέτρητες άλλες μπάντες του Σαν Φρανσίσκο με παρόμοιες ευαισθησίες.
Άκουσα αυτόν τον δίσκο από τον φίλο μου τον Κόλιν, στα 16 μας. Τότε μου ακουγόταν εντελώς ψυχεδελικός αλλά δεν ήμουν ικανός να εκτιμήσω πλήρως τον συνδυασμό synths, εφέ και συνολικής πειραματικής παραγωγής, πράγμα που συνέβη αρκετά αργότερα. Πρόκειται για έναν δίσκο πειραματικό και μελωδικό ταυτόχρονα, και με κάποια από τα αγαπημένα μου φωνητικά, αυτά της Dorothy Moskowitz. Με ευχαρίστηση διαπίστωσα στη συνέχεια ότι υπήρξαν μεγάλη επιρροή των επίσης αγαπημένων μου Broadcast.
Ο παλιός μας πληκτράς ο Κέβιν μας έβαλε μια μέρα το “Sad Skinhead” και αμέσως έγινε ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια. Ο δίσκος έχει κολλητικές μελωδίες, ενδιαφέρουσα παραγωγή και τζαμαρίσματα στο στυλ Velvet Underground ή Terry Riley. Ακόμα και σήμερα είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μπάντες που μπορεί να δει κανείς ζωντανά.
Η απόδειξη ότι δεν χρειάζεσαι χλιδάτη παραγωγή για να φτιάξεις καλή μουσική. Σκληρός, σκοτεινός δίσκος που σου κολλάει στο μυαλό από μια μπάντα που δούλεψε σκληρά και έκανε τα πράγματα με τον δικό της τρόπο, για όλους τους σωστούς λόγους. Με αφετηρία εκείνους ήρθαν στη ζωή μου οι Range Rats, Lollipop Shoppe, The Rats κλπ. Ξετρελάθηκα όταν είδα τον Corey Duffel να κάνει σκέιτ με μουσική υπόκρουση το Dead Moon Night – μερικά από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια τα ανακάλυψα μέσα από skate videos.
Σαν αφαιρετικοί Can πριν καν γίνουν μπάντα – παράξενη μουσική γεμάτη δύναμη, πολύ μπροστά από την εποχή της: DIY, αντισυμβατικά φωνητικά και επαναληπτικά, πρωτόγονα ντραμς έβαλαν αυτό το άλμπουμ αμέσως στα αγαπημένα μου.
Εκρηκτική μουσική με απίστευτα φωνητικά – το λουκ του Dave Vanian, ένα βαμπίρ γεμάτο μπριγιαντίνη, προσέθετε στο σκοτεινό κούλνες της μπάντας και ήταν ένας επιπλέον λόγος να τους αγαπήσεις. Κλασικό εξώφυλλο, επίσης.
Η αγαπημένη μου εκδοχή των Floyd έχει χαμένα στο διάστημα garage ξεσπάσματα και τα εντυπωσιακά φωνητικά του Syd. To “See Emily Play” ήταν το πρώτο τραγούδι του δίσκου που άκουσα. Όπως και σε άλλους δίσκους αυτής της λίστας, με γοητεύει το ανακάτεμα μελωδίας, σκληρών κιθάρων και πανέμορφης ψυχεδελικής παραγωγής.