Ήταν πριν από τέσσερα περίπου χρόνια όταν ο Spir Frelini, κατά κόσμον Σπύρος Φριλίγκος, δημιούργησε τους My Drunken Haze, προσπαθώντας να εγκλωβίσει σε ένα σχήμα τις psychedelic, dream pop, και garage καταβολές του και να πατήσει και τη δική του σφραγίδα στο μουσικό τοπίο της εγχώριας εναλλακτικής σκηνής. Στη σύνθεση της μπάντας έγιναν αρκετές προσθαφαιρέσεις, όμως η τωρινή σύνθεση λογίζεται ως οριστική. Harry Eugene Kane στην κιθάρα, Matina Sous Peau στα φωνητικά, Costas Gunn στο μπάσο και Nick Zouras στα drums. Έτσι οι My Drunken Haze έχουν ανοίξει σημαντικά ονόματα τα τελευταία χρόνια, όπως Singapore Sling, Still Corners και, πιο πρόσφατα, Allah-Las. Κι έτσι κυκλοφόρησαν στις 3 Νοεμβρίου τον πρώτο, ομώνυμο δίσκο τους στην Inner Ear. Με τον King Elephant των Baby Guru σε ρόλο παραγωγού και τη μπάντα να βγάζει στην επιφάνεια τον πιο ονειρικό και νοσταλγικό της ήχο, ο τύπος υποδέχθηκε το LP ως έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Συναντηθήκαμε με τους Spir Frelini και Harry Eugene Kane για μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης, από την ελληνική νεοψυχεδελική σκηνή (;) και τη διαδικασία ηχογραφήσεων του άλμπουμ τους μέχρι το γυναικείο ψυχισμό, τους Oasis και το στούντιο-ησυχαστήριο στο Πόρτο Ράφτη.
Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε τη μουσική βιομηχανία να κάνει μία αρκετά αισθητή στροφή στο νεοψυχεδελικό ήχο σε παγκόσμιο επίπεδο. Πιστεύετε ότι στην Ελλάδα υπάρχουν αρκετές μπάντες τέτοιου είδους ώστε να μπορούμε να μιλάμε και για την ύπαρξη μιας αντίστοιχης συγκροτημένης σκηνής; Harry: Υπάρχουν σίγουρα μπάντες που κυμαίνονται σε αυτό το ύφος, η κάθε μία όμως έχει βρει ένα δικό της στυλ, έναν δικό της τρόπο. Υπάρχουν βέβαια μπάντες από όλα τα είδη πλέον και δεν ξέρω αν αυτή τη στιγμή η σκηνή είναι υπολογίσιμη διεθνώς, δηλαδή αν μπορεί να μιλάει ο διεθνής τύπος γι’ αυτή. Μπορεί σε ένα-δύο χρόνια να γίνει «μπαμ», γιατί πραγματικά έχουμε πολύ καλά γκρουπ. Σαν τους Acid Baby Jesus, τους Circassian, τους Baby Guru. Spir: Σε εμένα αρέσουν πολύ οι Mongrelettes, βέβαια είναι πιο ’60s garage, αλλά είναι πάρα πολύ αξιόλογες και σχεδόν όλες μαμάδες! Τις χαίρομαι και τις αγαπάω! Τώρα για την σκηνή που λες, χτίζονται μπάντες, είτε νεοψυχεδελικές, είτε πιο indie, είτε οτιδήποτε, και θεωρώ ότι πλέον έχουν ένα επίπεδο πολύ καλύτερο από παλιότερα.
Γιατί σας πήρε τόσο καιρό η κυκλοφορία του πρώτου σας δίσκου; Ήταν θέμα τελειομανίας ή ανασφάλειας μέχρι να καταλάβετε πως είναι έτοιμος; Spir: Στον πρώτο χρόνο ζωής της μπάντας είχαμε σαν τραγουδίστρια τη Σοφία, με την οποία είχαμε πρόταση για δίσκο, αλλά αποχώρησε από το σχήμα. Τα τελευταία δύο χρόνια ήρθε η Ματίνα κι από τότε που ήρθε είμαστε πιο συγκροτημένοι, μας έβαλε σε τάξη θα έλεγα. Harry: Η Ματίνα όντως βοήθησε πάρα πολύ. Σίγουρα η αλλαγή των μελών έπαιξε κι αυτή το ρόλο της, με αυτή τη σύνθεση ήμασταν αποφασισμένοι να το κάνουμε. Στην πορεία προέκυψε και η Inner Ear που επίσης βοήθησε πάρα πολύ. Είχαμε τη δυνατότητα να είμαστε επί τέσσερις μήνες πρακτικά κάθε μέρα στο στούντιο – από τρεις μέχρι όσες ώρες έπαιρνε και να ζούμε κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων απίστευτα σκηνικά! Σίγουρα βέβαια περιμέναμε να ωριμάσουν οι συνθήκες για την κυκλοφορία του δίσκου.
Ισχύει ότι το concept του δίσκου αφορά το γυναικείο ψυχισμό; Πώς καταφέρατε έχοντας μόνο μία γυναίκα στη μπάντα να εισχωρήσετε σε αυτόν και να τον εκφράσετε; Harry: Ο δίσκος απέκτησε concept στην πορεία. Είχαμε ξεκινήσει γράφοντας τα κομμάτια, είχαμε μια γενική εικόνα και στο τέλος είδαμε ότι στη σειρά που μπήκαν στο δίσκο όλα μαζί μπορούσαν να αφηγηθούν μια ιστορία που να αποτελεί κάτι σαν concept. Spir: Τα κομμάτια δεν γράφτηκαν με βάση τη Ματίνα. Τα πιο συγκινητικά τραγούδια του δίσκου, ας πούμε το “Paper Planes” και το “Endless Fairytale” είχαν γραφτεί πιο παλιά από μένα για κάποιες παλαιότερες εμπειρίες μου με κορίτσια και αναφέρονται σε αυτές τις γυναίκες. Αλλά επειδή εγώ έχω μια ιδιαίτερη αγάπη για τη γυναικεία μορφή (το “Gambling Woman” ας πούμε είναι όλο fiction και δεν έχει γραφτεί για κάποια συγκεκριμένη γυναίκα), έτυχε όταν τελειώσαμε τους στίχους να δούμε ότι κατά κάποιο τρόπο όλα συνδέονται μεταξύ τους. Εν τέλει, η Ματίνα κατάφερε κάθε φορά που τραγουδούσε να ενσαρκώνει ένα διαφορετικό γυναικείο ρόλο και να απογειώσει τα κομμάτια. Harry: Όλοι έχουμε περάσει στο παρελθόν μεγάλους έρωτες, έχουμε γνωρίσει κοπέλες που μας έχουν σημαδέψει και θέλαμε όλοι μαζί να φιλτράρουμε αυτές τις εμπειρίες κι όσο μπορούμε να προσπαθήσουμε να δούμε πως βλέπανε εκείνες την κατάσταση από την πλευρά τους.
Πείτε μου μερικά λόγια για τη διαδικασία των ηχογραφήσεων και τη συνεργασία με τον King Elephant των Baby Guru που ασχολήθηκε τελικά με την παραγωγή; Harry: Δουλέψαμε με εντελώς διαφορετικούς ρυθμούς. Είχαμε όλη την άνεση να πειραματιστούμε, να βρούμε νέους ήχους και τέλος πάντων να το ψάξουμε. Μπήκαμε πάρα πολύ μέσα σε αυτό και ο Γιάννης (σ.σ. Καρράς aka King Elephant) βοήθησε πολύ, ειδικά στο θέμα των πλήκτρων αφού ποτέ δεν είχαμε κάποιον μόνιμο πληκτρά. Έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο και η ενορχήστρωση. Γενικά μας άνοιξε τους ορίζοντες και έμαθε πολλά πράγματα που μέχρι τότε δεν ξέραμε καν πως γίνονται, μας βοήθησε να ωριμάσουμε, να γίνουμε καλύτεροι. Spir: Εγώ θα έλεγα ότι ο Γιάννης μας έσπρωξε στα άκρα ως μουσικούς. Είδε κάτι σε εμάς και ήθελε να το πάει πολύ πιο πέρα. Ας πούμε το “Reflections of Your Mind” δεν υπήρχε από πριν. Γεννήθηκε μέσα στο στούντιο και ηχογραφήθηκε κατευθείαν εκεί.
Άρα έπαιξε πολύ έντονα και το πειραματικό στοιχείο στη διαδικασία των ηχογραφήσεων; Harry: Στο στούντιο γενικά καμιά φορά υπάρχουν τεταμένα νεύρα, φωνές, καυγάδες. Η ψυχολογία παίρνει την κάτω βόλτα. Ο Γιάννης μια μέρα έκανε κάτι το οποίο μας βοήθησε πάρα πολύ. Μας είπε: «Καθίστε, πάρτε ο καθένας από ένα όργανο και τζαμάρετε». Και μπήκε και αυτός μέσα στο τζαμάρισμα με σαξόφωνο, με κρουστά κι άλλα όργανα. Ένα εικοσάλεπτο τζαμάρισμα που δυστυχώς λόγω της διάρκειάς του δεν πέρασε στο δίσκο. Spir: Αυτό το λέμε πρώτη φορά σε συνέντευξη! Είναι ένα ανέκδοτο κομμάτι που μάλλον δεν θα δει ποτέ το φως της μέρας.
Γιατί αλλάξετε τα κομμάτια σας (κάποια μάλιστα πολύ αισθητά) σε σχέση με το πώς είχαμε συνηθίσει να τα ακούμε στα live πριν από την κυκλοφορία του δίσκου; Harry: Νομίζω οι δυνατότητες που είχαμε στο στούντιο είναι η απάντηση. Όταν μπαίνεις σε ένα χώρο που υπάρχουν δέκα διαφορετικά synths, ας πούμε vintage casio απ’ τα ’80s και τόσα άλλα, είναι πολύ δύσκολο να μην μπεις στον πειρασμό να τα δοκιμάσεις. Και κάποια κομμάτια θέλαμε να αλλάξουν. Βέβαια στην πορεία όταν πήγαμε να παίξουμε κάποια κομμάτια live μετά την ηχογράφηση του δίσκου, το βρήκαμε κάπως δύσκολο και θυσιάσαμε κάποια πράγματα.
Σπύρο, έχεις μιλήσεις πολλές φορές για την αγάπη σου στους Oasis και το ρόλο που έπαιξε στην εξέλιξή σου ως μουσικός. Σε μία μπάντα που έχει ως βασική επιρροή μπάντες όπως οι Brian Jonestown Massacre και οι Spacemen 3, πού κολλάει η britpop; Spir: Όταν άκουσα το Definitely Maybe ήμουν 13 χρονών. Τώρα είμαι 31. Σκέψου ότι στα 17 ήθελα να μάθω κιθάρα μόνο και μόνο για να παίζω τα τραγούδια των Oasis. Δε θα έλεγα όμως ότι οι Oasis έπαιξαν μεγάλο ρόλο στους My Drunken Haze. Όταν ξεκίνησα τους Haze ήμουν 25 κι εκείνα τα χρόνια είχα ακούσει για μια πενταετία ’60s, για πρώτη φορά Beatles, κινηματογραφικούς συνθέτες όπως Jonh Barry και Ennio Morricone, αλλά και dream pop (τότε είχαν βγει και οι Still Corners). Είδα λοιπόν στον εαυτό μου ότι ήθελα πιο πολύ να κάνω κάτι τέτοιο. Δεν ήθελα καν οι Oasis να ανακατευτούν στους Haze. Τους Brian Jonestown Massacre μου τους έμαθε ο Harry όταν μέναμε μαζί στα Εξάρχεια και τους Spacemen 3 τους έμαθα εγώ στο Harry, οπότε η φιλία μας και οι κοινές αγάπες μας οδήγησαν και στο να γράφουμε μαζί. Χάρις στους Oasis έμαθα να παίζω κιθάρα, όμως η britpop δεν υπάρχει πια για εμένα. Αυτή η αγάπη έχει τελειώσει. Εκτιμώ πάρα πολύ και τους Pulp και τους Suede, αλλά είμαι πια σε άλλη φάση.
Όσοι σας παρακολουθούν ξέρουν και για το σπίτι/ησυχαστήριο/”στούντιο” στο Πόρτο Ράφτη όπου έχετε γράψει πολλά απ’ τα κομμάτια σας. Αν ζούσατε όλοι στο κέντρο, πιστεύετε ότι ο δίσκος θα είχε βγει διαφορετικός; Spir: Τα πράγματα που μας ώθησαν στο να γράψουμε τα τραγούδια μας, είτε ήταν άνθρωποι, είτε καταστάσεις, υπήρχαν είτε εμείς βρισκόμασταν στα Εξάρχεια, είτε στο Πόρτο Ράφτη. Αυτό που μας προσφέρει το Πόρτο Ράφτη είναι απόσταση από ότι συμβαίνει στην Αθήνα. Κοινωνικά, πολιτικά, τα πάντα. Εκεί είσαι απλά εσύ και η θάλασσα, η φύση. Δεν έχει κάτι που να σου δημιουργήσει αρνητική εντύπωση. Από εκεί και το ονειρικό στοιχείο της μουσικής μας. Harry: Στα προάστια έχουμε κιόλας τη δυνατότητα να παίζουμε μουσική όσο θέλουμε χωρίς να ενοχλούμε και να μας ενοχλούν οι γείτονες. Όταν μέναμε στο κέντρο για παράδειγμα είχαμε χτυπήματα στην πόρτα μας και απειλές ότι θα μας σφάξουν. Ένας τύπος κάποτε είχε βγει στον ακάλυπτο ακούγοντας μέταλ και με μια κατάνα στο χέρι μας απειλούσε να κατέβουμε κάτω (γέλια)! Η φυγή από το κέντρο αλλάζει τα ερεθίσματα. Γι’ αυτό άλλωστε υπάρχουν και τα side projects!
Ήδη από το όνομα του γκρουπ προμηνύεται μια κατάσταση «μέθης», «έκστασης» συνδεδεμένη με τη μουσική σας, κάτι που επιβεβαιώνεται κι από ήχο σας (ειδικά στα live). Να κάνω την κλασική αφελή ερώτηση λοιπόν: η ψυχεδελική μουσική θέλει όντως αλκοόλ και ναρκωτικά για να την απολαύσει και να την κατανοήσει κανείς; Spir: Το αλκοόλ και τα ναρκωτικά στο μυαλό όλων φαντάζουν σαν κάτι που μπορεί να σε απογειώσει. Στην πραγματικότητα δεν τα χρειάζεσαι, ιδιαίτερα με την ψυχεδέλεια είναι τόσο παρεξηγημένο αυτό. Το όνομά μας, νομίζω πως αναφέρεται πιο πολύ στο αλκοόλ, άλλωστε το αγαπάμε περισσότερο από τα drugs με τα οποία δε θα έλεγα ότι έχουμε σχέση, χωρίς βέβαια να κατακρίνουμε εκείνους που έχουν.
Τι ακούτε τον τελευταίο καιρό; Υπάρχει κάποια ελληνική μπάντα στη λίστα σας; Spir: Σίγουρα The Soundcarriers και Goat. Και Steams παρόλο που δεν έχουν ηχογραφήσει ακόμα. Harry: Το soundtrack του Guardians of the Galaxy. Από ελληνικές μπάντες νομίζω πάντα είχαμε πολύ ψηλά τον Drug Free Youth, ο οποίος είναι μοναδικός, και τους Acid Baby Jesus.
Η κρίση πώς σας έχει επηρεάσει ως συγκρότημα, αλλά και ως άτομα; Harry: Πρέπει να είσαι δισεκατομμυριούχος για να μην σε έχει επηρεάσει η κρίση. Βέβαια, οι δυσκολίες της καθημερινότητας για μένα λειτουργούν και σαν πρόκληση. Πας κόντρα σε αυτό το πράγμα με όποιον τρόπο μπορείς. Σίγουρα όμως έχει γεννήσει πολλή οργή σε ένα πάρα πολύ μεγάλο μέρος του κόσμου. Και δεν ξέρω και που θα καταλήξει. Spir: Εγώ τη μια έχω δουλειά και την άλλη δεν έχω. Μπορεί να δουλεύω τον ένα χρόνο και τον άλλο να μπαίνω στο ταμείο ανεργίας.
Πιστεύετε πως είναι σημαντικό οι έλληνες καλλιτέχνες να τοποθετούνται πολιτικά; Κι αν ναι, θεωρείτε πως αυτό γίνεται όσο θα έπρεπε; Η συμμετοχή σας πριν από λίγο καιρό στο Indie Free Festival του Κενού Δικτύου μοιάζει σαν ξεκάθαρη πολιτική δήλωση. Harry: Δεν νομίζω πως ήταν ξεκάθαρη πολιτική δήλωση γιατί εντός της μπάντας υπάρχουν διαφορετικές φωνές. Ο Σπύρος, για παράδειγμα, είναι μάλλον απολιτίκ. Για μένα οι καλλιτέχνες πρέπει να εκφράζονται πολιτικά αρκεί να το κάνουν καίρια και ουσιαστικά, χωρίς φανφάρες και χωρίς να αποσκοπούν σε κάποιο όφελος. Για παράδειγμα, οι Electric Litany όταν είχαν εκφράσει τη δυσαρέσκειά τους για τα εκλογικά αποτελέσματα σε Βόλο και Πειραιά είχαν κάνει μια πολιτική δήλωση. Καλό ή κακό; Για μένα καλό μάλλον. Νιώθω ότι ο στρατευμένος καλλιτέχνης, τουλάχιστον με την παλιά εκδοχή του όρου, πρέπει να επανεφεύρει τον εαυτό του για να γίνει πιο επίκαιρος γιατί πιστεύω πως χρειαζόμαστε τέτοιες φωνές.
Έχετε προσδοκίες για διεθνή καριέρα και, αν ναι, με ποιες μπάντες θα θέλατε να συνεργαστείτε; Spir: Μπορώ να σου πω σίγουρα για παραγωγό. Ο Hunter Lea είναι ένας από αυτούς και μαζί του είχαμε κάνει και το EP. Είναι πολύ ταλαντούχος και ταπεινός άνθρωπος με εξαιρετικές γνώσεις πάνω στην ψυχεδελική ποπ. Harry: Από παραγωγούς θα έλεγα με τη σειρά μου τον Peter Kernberg (Sonic Boom). Spir: Εγώ θα προτιμούσα και τον Jason Pierce (Spiritualized) γιατί έχει τις ορχήστρες!
Τέλος, αν είχατε να επιλέξετε έναν μόνο δίσκο από τους αγαπημένους σας, ποιος θα ήταν αυτός; Spir: Pink Floyd, The Piper At The Gates Of Dawn Harry: Spacemen 3, The Perfect Prescription
To ομώνυμο ντεμπούτο των My Drunken Haze κυκλοφορεί σε βινύλιο με bonus cd και σε digital album από την Inner Ear. Η παρουσίασή του θα γίνει στο Six d.o.g.s την Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου στις 22:00 με ελεύθερη είσοδο.
