Το βράδυ που οι IL VOLO απέδειξαν ότι η μουσική δεν γνωρίζει ηλικίες

Σε πολλούς το όνομα IL VOLO δεν λέει απολύτως τίποτα. Το γνωρίζω γιατί τα τελευταία χρόνια τους είχα αναφέρει σε κάποιους Έλληνες προμότερ για να τους πείσω να τους φέρουν για συναυλία και η απάντηση που έπαιρνα ήταν: «Ποιοι είναι αυτοί»; «Φέρτε τους στο Ηρώδειο και θα κάνουν sold out» επέμενα εγώ, αλλά όπως φάνηκε δεν τους έπεισα, έτσι το διπλό sold out σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη έγινε χάρη σε μία βουλγαρική εταιρεία διοργάνωσης συναυλιών! Ας είναι. 

Άλλοι τους θυμούνται αμυδρά από τη Eurovision, όταν είχαν εμφανιστεί το 2015 με το τραγούδι Grande Amore με το οποίο κέρδισαν και το San Remo προηγουμένως. Ήρθαν τρίτοι αλλά κέρδισαν την πρώτη θέση στα αποτελέσματα του televoting. Με αυτό το τραγούδι έγιναν ουσιαστικά γνωστοί στο ευρύ κοινό στο εξωτερικό, αφού μετά από αυτό απογειώθηκαν, με αποτέλεσμα να δίνουν διαρκώς συναυλίες μέσα σε κάθε χρονιά. 

Η περίπτωση των IL VOLO πατάει επάνω στα μουσικά χνάρια της popera (ποπ τραγούδια ερμηνευμένα με οπερετικό στυλ) αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο αληθινοί από οποιοδήποτε άλλο γκρουπ έχει πλασαριστεί με αυτόν τον τρόπο (βλέπε IL DIVO). Δεν είναι τυχαίο που ο Placido Domingo συνεργάστηκε μαζί τους για τη συναυλία αλλά και το άλμπουμ που ακολούθησε και είχαν τον τίτλο Notte Magica – A Tribute to the Three Tenors. Μια συνεργασία-φόρος τιμής στους τρεις τενόρους, τον maestro, Placido, τον José Carreras και τον Luciano Pavarotti. 

Οι τενόροι Piero Barone και Ignazio Boschetto και ο βαρύτονος Gianluca Ginoble γνωρίστηκαν το 2009 στον μουσικό διαγωνισμό Ti lascio una canzone ο οποίος μεταδιδόταν από την ιταλική τηλεόραση RAI 1 και απευθυνόταν σε παιδιά και εφήβους από 7 έως 15 ετών. Ο καθένας συμμετείχε ξεχωριστά, αλλά ο σκηνοθέτης και δημιουργός του σόου είχε την ιδέα να τους δοκιμάσει μαζί. Στην πρώτη τους εμφάνιση ως τρίο, στο σόου, ερμήνευσαν το κλασικό ναπολιτάνικο ‘O Sole Mio και έτσι ξεκίνησαν όλα. Ο Ιταλός μουσικός και παραγωγός Tony Renis ξετρελάθηκε μαζί τους και μετά από πολλές διαδικασίες που χρειάστηκαν για να ξεπεραστεί το εμπόδιο ότι και οι τρεις ήταν ανήλικοι, έγιναν οι πρώτοι Ιταλοί καλλιτέχνες που υπέγραψαν απευθείας το πρώτο τους συμβόλαιο όχι με εγχώρια αλλά με αμερικανική δισκογραφική εταιρεία και συγκεκριμένα τη Geffen Records. O Michele Torpedine, ο μάνατζερ που ξεκίνησε τη σταδιοδρομία των Andrea Bocelli, Zucchero, Giorgia και Biagio Antonacci, είδε σε αυτούς τη σίγουρη επιτυχία και αποφάσισε να συνεργαστεί μαζί τους. Κάτι ήξερε ο μάστορας. 

Από τότε μέχρι σήμερα, που είναι σχεδόν 30 χρονών, έχουν μείνει πιστοί στα είδη τραγουδιού που λάτρευαν από παιδιά. Το bel canto, την όπερα και τις ποπ μπαλάντες. Αυτός ο συνδυασμός σε πολλούς ακούγεται γλυκανάλατος και παρωχημένος, αλλά πλέον, σε μία εποχή που τα μπινελίκια της τραπ κυριαρχούν, το να καταφέρνεις να περάσεις στις νέες γενιές μουσικές άλλων εποχών, που έβαλαν τις βάσεις για όσα ακολούθησαν, είναι επίτευγμα. Και με τις δύο εμφανίσεις τους στο Θέατρο Γης στη Θεσσαλονίκη και στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού στην Αθήνα, απέδειξαν ότι κάνουν ακριβώς αυτό. 

Φτάνοντας στο Ηρώδειο περίμενα ότι στο κοινό θα είμαστε όλοι από 40 ετών και πάνω. Μουσικά αυτιά δηλαδή που βρίσκουν ηρεμία και παρηγοριά όταν ακούν άριες από όπερες ή τους λαρυγγισμούς του Elvis Presley και ελάχιστα -έως καθόλου- συντονίζονται με τα τοπ 10 των charts. Τους είχα ξαναδεί στη Ρώμη πριν λίγα χρόνια και μου είχε κάνει εντύπωση η ηλικιακή βεντάλια του πλήθους, αλλά κάπως το δικαιολόγησα λόγω καταγωγής. «Δικά τους παιδιά, τους αγαπάνε ιδιαίτερα», σκέφτηκα. Τη Δευτέρα το βράδυ συνειδητοποίησα κάτι που με έκανε πολύ χαρούμενη. Γύρω μου υπήρχαν άνθρωποι κάθε ηλικίας. Από 15χρονα trendy αγόρια και κορίτσια, μέχρι 80χρονοι κύριοι και 60άρες ενθουσιασμένες Αμερικάνες που είχαν έρθει στην Ελλάδα ειδικά για τη συναυλία αυτή. Όλοι τραγουδούσαν όλα τα κομμάτια με πάθος.

Και όταν λέω όλα τα κομμάτια, αναφέρομαι σε ένα ρεπερτόριο που είχε απ’ όλα. Την περίφημη άρια Nessun dorma από την όπερα Turandot του Giacomo Puccini, την ταξιδιάρικη Granada που γράφτηκε το 1932 από τον Μεξικανό, λάτρη των μπολέρο, Agustín Lara, φυσικά το ‘O Sole Mio με το οποίο άρχισε η καριέρα τους, την άρια No puede ser (συγκλονιστικός ο Piero Barone) από τη θαρθουέλα La tabernera del puerto του 1936, το κλασικό Il Mondo του Jimmy Fontana, το πολυδιασκευασμένο My Way που έκανε γνωστό ο Frank Sinatra, τα Can’t Help Falling in Love και Surrender σύμφωνα με την απόδοση του Elvis Presley. Έκαναν ένα αφιέρωμα στον maestro Ennio Morricone αλλά έφτασαν ακόμα και στο ρεπερτόριο της Celine Dion (All by my self, My heart will go on) και του Robbie Williams (Angels). 

Στην αρχή βγήκαν αρκετά τρακαρισμένοι, κοιτάζοντας το πλήθος μπροστά τους και την Ακρόπολη πίσω του με δέος. Δεδομένου ότι στην Ιταλία παίζουν σε αρχαία θέατρα, φανταζόμουν ότι θα τους είναι γνώριμη η αίσθηση. Επιπλέον ο ήχος ήταν αρκετά χαμηλός και έμοιαζαν άνευροι. Μόλις όμως ένιωσαν τον παλμό και την ανταπόκριση, άρχισαν να χαλαρώνουν (ευτυχώς και ο ήχος δυνάμωσε) και με τα πρώτα αστεία που είπαν με σπαστά αγγλικά, ιταλικά (αφού υπήρχαν και πολλοί Ιταλοί αλλά και Έλληνες που γνώριζαν τη γλώσσα στο κοινό) και ελάχιστα ελληνικά, (ο Ignazio Boschetto δεν σταμάτησε να λέει πόσο πολύ του αρέσει το feta cheese), δημιουργήθηκε ένα πολύ ζεστό κλίμα, σε σημείο να υπάρχει διαρκής συνομιλία με τον κόσμο. 

Και εκεί που όλοι τραγουδούσαν δυνατά κάθε τραγούδι (δεν ήταν λίγες οι φορές που σηκωθήκαμε όρθιοι στο Ηρώδειο και κάναμε τη χορωδία συνοδεύοντάς τους), αποφάσισαν και οι τρεις να μπουν μέσα στο κοινό. Ανέβηκαν τα σκαλιά μέχρι το τελευταίο διάζωμα, έσφιξαν τα χέρια σε πολλούς από εμάς ξεχωριστά και δημιούργησαν μια εντελώς παρεΐστικη ατμόσφαιρα.

Οι δύο ώρες πέρασαν χωρίς να το καταλάβει κανείς. Σχεδόν από την αρχή της βραδιάς ακούγονταν φωνές από τις κερκίδες να ζητούν το Grande Amore και κάποια στιγμή που ο  Ignazio ήταν μόνος του στη σκηνή και προσπαθούσε να προλογίσει το επόμενο τραγούδι που ετοιμαζόταν να ερμηνεύσει, όταν ακούστηκε ξανά η παραγγελιά, εκείνος απάντησε με χιούμορ: «Περίμενε, είμαι μόνος μου στη σκηνή, οι άλλοι δύο λείπουν, είναι δυνατόν να πω το Grande Amore; Θα είναι Small Amore». Φυσικά, όταν στο τέλος της βραδιάς ακούστηκαν οι πρώτες νότες του, έγινε ένας μικρός χαμός και πιστεύω ότι οι φωνές μας ακούστηκαν μέχρι τη Συγγρού.

Σε αυτό το διαδραστικό μουσικό βράδυ, συμμετείχαν όλοι μέσα στο Ηρώδειο. Οι ταξιθέτες και οι ταξιθέτριες (έπιασα πολλά από τα παιδιά που δούλευαν εκεί να τραγουδούν και αυτά), τα έφηβα πιτσιρίκια, η μαμά μου και η παρέα της, φίλες ετών 30, εγώ που πάτησα τα 50… Και φανταστείτε ότι προσπαθούσαν εδώ και χρόνια, όπως παραδέχτηκαν, να παίξουν στην Ελλάδα και δεν τα είχαν καταφέρει. Μακάρι όχι μόνο να έρθουν ξανά, αλλά να συνεχίσουν όπως ακριβώς ξεκίνησαν πριν από 14 χρόνια, κάνοντας κάθε νέα γενιά να αγαπάει και κάτι έξω από τον Τρανό και την Taylor Swift.