Τους Smashing Pumpkins τους περιμέναμε με μεγάλη λαχτάρα αφού από την πρώτη τους εμφάνιση στη χώρα μας είχαν περάσει 26 χρόνια. Και μάλιστα δεν ήταν και μία αξιομνημόνευτη εμφάνιση, οπότε υπήρχαν πολλοί ανοιχτοί λογαριασμοί για τους 40+ φανς. Από την άλλη, ο Tom Morello μπορεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να μας έχει επισκεφτεί περισσότερο, αλλά δεν παύει να είναι ένας τεράστιος κιθαρίστας που αξίζει να δεις έστω και μία φορά στη ζωή σου.
Χτες τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα από άποψη ζέστης στην Αθήνα και η ιδέα μιας συναυλίας σε έναν κλειστό χώρο, που προσφάτως μάλιστα είχε θέματα με τον κλιματισμό, είχε προκαλέσει μια ανησυχία σε πολύ κόσμο. Η αλήθεια είναι ότι τελικά η σκιά του ΣΕΦ αποδείχτηκε σωτήρια μέχρι να πέσει ο ήλιος, αλλά μετά, όσο δηλαδή γέμιζε με κόσμο, αποζητούσαμε το -έστω ζεστό- αεράκι που φυσούσε έξω. Ο κλιματισμός σε κάποιες στιγμές προσπαθούσε να δώσει αλλά μετά χανόταν στο άγνωστο (με βάρκα την ελπίδα).
Ας περάσω όμως στο κομμάτι των εμφανίσεων. Ο Tom Morello ως special guest ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν η βραδιά για να ξεκινήσει δυναμικά. Μαζί του ήταν και ο γιος του, Roman, ο οποίος ακολουθεί πιστά την τεχνική του πατέρα του και το απέδειξε με τα εντυπωσιακά σόλο του. Υπήρχαν πολλές δυνατές στιγμές, όπως το Soldier Ιn Τhe Army Οf Love και το Hold the Line, με τον Tom Morello να μιλάει για τους εργάτες που συνδικαλίζονται και να προκαλεί συγκίνηση ή μετά το σόλο του Like a Stone, που το μικρόφωνο έμεινε κενό με ένα φως μόνο να το φωτίζει, ως ένας φόρος τιμής στον Chris Cornell.
Το πρώτο medley με μερικά από τα πιο δυνατά κομμάτια των Rage Against the Machine βρήκε το κοινό κάπως άνευρο αλλά έδωσε περισσότερα στο Killing in the Name τραγουδώντας όλους τους στίχους. Ήταν το προτελευταίο track της βραδιάς και σταμάτησε απότομα και ξαφνικά μετά από μια μικρή διακοπή ρεύματος που σκοτείνιασε εντελώς ολόκληρο το στάδιο αλλά η λήξη με το Power to the People του θρύλου των θρύλων John Lennon, έδωσε λίγη παραπάνω ενέργεια.
Δεν θα έλεγα ότι ήταν μια super power βραδιά από άποψης παλμού του κοινού και δεν ξέρω αν γι’ αυτό ευθύνεται ο κλειστός χώρος εν μέσω καύσωνα, αυτό που σίγουρα μπορώ να πω όμως είναι πως όταν βρίσκεσαι σε ένα live που το κοινό θέλει να βλέπει καλά τα κόλπα ενός θρυλικού κιθαρίστα, τις τρέλες με τα δάχτυλά του (και τα δόντια του), θα ήταν θεμιτό να έχεις δύο γιγαντοοθόνες που θα σε κάνουν να μπεις για τα καλά στο παιχνίδι και να παθιαστείς περισσότερο.
Οι Smashing Pumpkins βγήκαν 5 λεπτά νωρίτερα από το αναμενόμενο, φαντάζομαι γιατί και οι ίδιοι ήθελαν να τελειώσουν στην ώρα τους και να πάνε στον κλιματισμό του ξενοδοχείου τους, αφού πλέον ο κόσμος στον χώρο είχε αυξηθεί και οι βεντάλιες χτυπιόντουσαν πιο έντονα και από την κιθάρα του Morello.
Δεν φανταζόμουν πάντως ότι θα ερχόταν μία μέρα που θα άκουγα το The Everlasting Gaze να ξεκινάει μία συναυλία τους και δεν θα γινόταν πανζουρλισμός στο κοινό. Και όμως ήρθε. Δυστυχώς στα περισσότερα σημεία του σταδίου ο ήχος ήταν πολύ μπουκωμένος και γκρίζος, σε σημείο που δεν ακούγόταν καν η φωνή του Corgan αλλά ούτε και οι κιθάρες. Δηλαδή, τους βλέπαμε αλλά δεν τους ακούγαμε. Και τους βλέπαμε μια χαρά αφού τα φώτα πραγματικά έδιναν ρεσιτάλ (μπράβο στον φωτιστή) αλλά το θέμα με τον ήχο δεν έλεγε να ξεπεραστεί. Ακόμα και το Zoo Station των U2 που οι Smashing Pumpkins διασκευάζουν συχνά σε αυτή τους την περιοδεία, δυσκολεύτηκα να το αναγνωρίσω αφού άκουγα μόνο ένα βαρύ μπάσο και καθόλου κιθάρες.
Στο Today τα πράγματα έγιναν εντελώς νοσταλγικά – βοήθησε και το ίδιο το track στο να μην ακούγεται τόσο κακός ο ήχος. Ευτυχώς όταν έφτασε η ώρα του Tonight, Tonight και του Ava Adore, ο ήχος είχε βελτιωθεί αρκετά και μπορέσαμε να απολαύσουμε πολύ καλύτερα την υπόλοιπη συναυλία. Η νοσταλγία πάντως και οι αναμνήσεις από τα εφηβικά μας χρόνια είχαν αναμφίβολα την τιμητική τους χθες και αρκετά sing alongs στο Disarm και το Bullet with Butterfly Wings (που και πάλι δεν σήκωσε τον κόσμο και τόσο ψηλά επάνω από το πάτωμα όσο φανταζόμουν και όσο του αρμόζει).
Ο Corgan (ο οποίος έμοιαζε ακριβώς όπως στα ‘90ς) βρήκε κάποια στιγμή την ευκαιρία να μιλήσει για την κάψα της Αθήνας, την Ακρόπολη, την κάψα που βίωσαν εκείνοι που έχτισαν την Ακρόπολη, το νερό που αγόρασε για να σβήσει τη δική του την κάψα (και γενικώς καλύτερα να τραγουδάς, παρά να μιλάς βρε Billy μου). Το 1979 επίσης χτύπησε τη φλέβα της νοσταλγίας, η Kiki Wong έκανε τη δική της φάση παίζοντας ένα riff από το Master Of Puppets, το Gossamer συνδυάστηκε τέλεια με το The Spaniards του Corgan και για το τέλος κράτησαν τα εκρηκτικά Cherub Rock και Zero.
Ως κατακλείδα λοιπόν, αυτό που κρατάω από χθες είναι ότι η μπάντα ήταν ευδιάθετη, χαρούμενη, παρουσίασε ένα αξιοπρεπέστατο setlist, είχε πάθος στη σκηνή, αλλά ο κόσμος δεν ήταν όσο θερμός περίμενα (απ’ έξω του, γιατί από μέσα του η θερμοκρασία είχε φτάσει σε άλλα επίπεδα), με αποτέλεσμα να μείνει, τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό, ως μια συμπαθητική συναυλία, χωρίς κάποιες αξέχαστες στιγμές.