Την Πέμπτη, όλη μέρα πάλευα με την κάψα και τον ιδρώτα (όπως όλοι άλλωστε) αλλά και με τον εαυτό μου τον ίδιο που από τη μία ήθελε απλώς να μείνει κάτω από ένα air condition σε στάση πεθαμένης κατσαρίδας και από την άλλη λυσσούσε να δει από κοντά τον άνθρωπο που του ξύπνησε τα πρώτα του σεξοφουντώματα όταν ακόμα ήταν παιδάκι (John Taylor εσύ είσαι αυτός). Μη τα πολυλογώ, κέρδισε ο John και το τοπ από το μαγιό μου και κάπως έτσι βρέθηκα στην Πλατεία Νερού για να δω τους Duran Duran στο Release Athens.
Και τώρα που είπα Πλατεία Νερού, γιατί δηλαδή λέγεται Πλατεία Νερού όταν λίγο νερό να βουτάμε μέσα βλέποντας μια συναυλία δεν υπάρχει (παρά μόνο τριγύρω για τα σκάφη των πελουσίων); Να κουνιέται εκεί πάνω στη σκηνή ο Σάιμον και εμείς από κάτω να κάνουμε το βίντεο κλιπ του Rio βερσιόν 2024 και να μη μας νοιάζει καθόλου που έχει 40άρια το τελευταίο -ατέρμονο- δεκαήμερο; Δεν καταλαβαίνω.
Με όλα αυτά προσπαθώ να δικαιολογηθώ που με νίκησε η ζέστη (και τα επιπλέον διαολεμένα hot flashes της εμμηνόπαυσης) και δεν κατάφερα να φτάσω εκεί από νωρίς για να απολαύσω τον αγαπημένο μου Σπύρο Παγιατάκη (που πάντα ξέρει πώς να σετάρει τέλεια το mood και εμφανίστηκε και με t-shirt Duran Duran) αλλά και τον νεαρό, Ιρλανδό τραγουδοποιό JC Stewart που απ’ ότι έμαθα έπαιξε τις ωραίες μελωδίες του κερδίζοντας τον κόσμο που ήταν εκεί και μάλιστα είπε για τους headliners ότι ήταν ένα τρελό του όνειρο να ανοίξει συναυλία τους, το οποίο έγινε πραγματικότητα.
Σπύρος Παγιατάκης
JC Stewart
JC Stewart
Μπήκα στον χώρο γύρω στις 21:15 και με υποδέχτηκαν πυκνοί μαύροι καπνοί που έβγαιναν από το πλάι, πίσω από τα περίπτερα, με αποτέλεσμα να αρχίσουμε να βγάζουμε θεωρίες συνωμοσίας ότι κάποιος σαμποτάρει το φεστιβάλ, ότι κάποιο κότερο λαμπάδιασε και το πάνε στα ανοιχτά να το βουλιάξουν και διάφορα άλλα τέτοια, για να μάθουμε ότι τελικά άρπαξαν κάποιες καρέκλες από το κλειστό του βόλεϊ και πήγε η πυροσβεστική να σβήσει. Ευτυχώς αυτό κράτησε πολύ λίγο, μετά πήγαμε για ένα καφάσι νερά στο μπαρ, βρήκαμε όλους τους γνωστούς που κρατούσαν βεντάλιες και αποφύγαμε να τους αγκαλιάσουμε για να μην κολλήσουμε μεταξύ μας από τον ιδρώτα και γύρω στις 10:15 τα φώτα έσβησαν και βγήκαν τα παιδικά μου είδωλα.
Η επιλογή του πρώτου τραγουδιού (Nightboat) πηγαίνει κόντρα στην ιλουστρασιόν, φάσιοναμπλ παρουσία που μας έχουν συνηθίσει οι Duran Duran από τότε που έγιναν διάσημοι, αλλά έχει κάποιο νόημα αφού για πάρα πολλά χρόνια πίσω στα ‘80ς πάσχιζαν να κερδίσουν και μουσική αναγνώριση εκτός από την ταμπέλα “ένα από τα πιο καυτά teen boy bands” που τους είχαν φορέσει τα μέσα. Και το συγκεκριμένο τραγούδι από το 1981 (που η νέα εκδοχή του ανοίγει το άλμπουμ Danse Macabre του 2023) είναι και πιο σκοτεινό αλλά έχει και ένα σκοτεινό video clip με ζόμπι, που είχε σκηνοθετήσει τότε ο Russell Mulcahy και είχε γυριστεί στην Αντίγκουα.
Αμέσως μετά μπήκαμε πραγματικά στη σφαίρα των pop ‘80s και δεν ξαναβγήκαμε όλο το βράδυ -εκτός από ελάχιστες ‘90s εξαιρέσεις. Το Wild Boys είναι ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια τους και ακούστηκε δεύτερο. Από εκείνη τη στιγμή δεν σταμάτησα να χοροπηδάω και να χορεύω/λικνίζομαι παρά μόνο στο Ordinary World και το Save a Prayer.
Ο Simon Le Bon με μπλουζάκι που έγραφε UNION και είχε ένα ζωγραφισμένο φίδι (γιατί όμως δεν είπατε το Union of the Snake βρε άτιμα και μας τσιγκλίσατε έτσι;), ο κόσμος πολύ ενθουσιασμένος αλλά και πολύ καψωμένος για να κουνήσει το κορμάκι του (ή μήπως έφταιγαν οι μπάφοι που άναβαν ασταμάτητα λες και ήμουν σε συναυλία του Manu Chao;) και παντού χαμογελαστές φάτσες (εντάξει αυτό δεν το αποδίδω στους μπάφους μόνο, ήταν όντως μια πολύ uplifting μουσική συνθήκη).
Το setlist γενικά ήταν πραγματικά ένα best of και πολύ το χάρηκα γιατί είχα δει ότι στα τελευταία live τους έλειπαν πολλά αγαπημένα old time classics και είχα ανησυχήσει. Ευτυχώς με καθησύχασαν και δεν πήρα ανάσα μέχρι το τέλος. Από το Hungry Like the Wolf, το A View to a Kill και το Notorious, μέχρι το Is There Something I Should Know?, το New Moon on Monday, το White Lines (Don’t Don’t Do It) και το The Reflex, ένα ατελείωτο εφηβικό πάρτυ.
Μια τρελή προσωπική χαρά δική μου στο Careless Memories γιατί πιστεύω ότι είναι παραγνωρισμένη κομματάρα που της άξιζαν περισσότερα στο μουσικό σύμπαν των σούπερ χιτς, ένας χορός τύπου μπλουζ πρώτου ερωτικού σκιρτήματος στο Save a Prayer (που ήταν ξεκάθαρα η πιο μαγική στιγμή της βραδιάς), μια υπέροχη ένωση όλων των ηλικιών στο Come Undone, ένα δάκρυ στο The Chauffeur (και σε αυτόν τον υπέροχο στίχο “Sing Blue Silver” που ακόμα και ο Alex Turner αγαπάει και μου τον είχε τραγουδήσει στο τηλέφωνο σε μία από τις συνεντεύξεις που του είχα πάρει πριν λίγα χρόνια) και μια έξτρα συγκίνηση στην αφιέρωση του Le Bon πριν το Ordinary World (για το λαό της Ουκρανίας, για τον κόσμο που υποφέρει στη Γάζα αλλά και για τους Ισραηλινούς που επιθυμούν να τελειώσει αυτός ο πόλεμος -κι ένα μπράβο από μένα που διαχωρίζει τις θέσεις των ανθρώπων μεμονωμένα και δεν τους ρίχνει όλους στον καιάδα). Στο Planet Earth παρουσίασε την τωρινή σύνθεση του συγκροτήματος, που πλέον έχει μόνο δύο Taylors, το Girls on Film παίχτηκε στην εκδοχή του ως medley με το Psycho Killer των Talking Heads και φυσικά έκλεισαν με το Rio, το τραγούδι που ουσιαστικά απογείωσε την καριέρα τους πίσω στα ‘80s.
Είχαν πάντα μια ωραία φανκιά οι Duran Duran στον ήχο τους που τους διαχώριζε από όλα τα ποπ συγκροτήματα της εποχής. Είχαν και ένα punk και νεορομάντικ παρελθόν που τους έδινε μια πιο dark, avant garde αίσθηση τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας τους. Μετά κάπως κέρδισε περισσότερο η εικόνα τους μέσα από τη high fashion αισθητική (ο Nick Rhodes είναι η απόδειξη μέχρι και σήμερα αυτής της μίξης, που δεν αποχωρίζεται το πορτοκαλί κοστούμι του και το eyeliner) και γι’ αυτό για χρόνια ήταν άκρως παρεξηγημένοι.
Πλέον δεν έχουν ανάγκη από καμία αποδοχή, ξέρουν ότι την έχουν, βγαίνουν με όση ενέργεια διαθέτουν στα 60+ τους στη σκηνή, έχουν την ίδια χημεία που είχαν και τότε, ο John Taylor συνεχίζει να κάνει το χοροπηδητό του περπάτημα παίζοντας (που έκανε τότε τα κορίτσια να ουρλιάζουν) και ο Simon είναι ένας απόλυτα επικοινωνιακός και ιδρωμένος Βρετανός που θεωρεί το ελληνικό κοινό φίλους του και χαίρεται πολύ όταν μας βλέπει (αλλά ακόμα περισσότερο, όπως είπε, που απολαμβάνει τον καυτό ήλιο όπως όλοι οι ροζ Άγγλοι που έρχονται εδώ και γίνεται και αυτός ροζ). Δεν ξέρω πόσο όντως απολάμβανε τη ζέστη, πάντως στο τελευταίο μισάωρο πήγε και άλλαξε μπλούζα, φορώντας μία από το δικό τους merchandise που είχε το λογότυπο της μπάντας.
Τους είχα δει και στη Μαλακάσα πριν λίγα χρόνια αλλά χτες ήταν πραγματικά πολύ πιο απολαυστικοί και έκλεισαν το φετινό Release Athens (μένουν μόνο δύο μέταλ μέρες στις 21 και 28 Ιουλίου) με τον καλύτερο τρόπο. Με ιδρωμένους χορούς και χαμόγελα (του χρόνου εύχομαι να τα έχουμε όλα αυτά εκτός από τον ιδρώτα, νομίζω ο Ιούλιος πλέον έχει γίνει απαγορευτικός με τους ακατάπαυστους καύσωνες). Καλές βουτιές να έχουμε!