Ο Παριζιάνος Wax Tailor, ένας από τους σπουδαιότερους και δημοφιλέστερους παραγωγούς και Dj’s στην παγκόσμια σκηνή του Trip-Hop ήχου, θα βρεθεί την Παρασκευή 16 Ιουνίου στο Block 33 στη Θεσσαλονίκη και το Σάββατο 17 Ιουνίου στο Arch στην Αθήνα, για να παρουσιάσει στο κοινό το νέο άλμπουμ του, Fishing For Accidents.
Η επίσκεψή του θα πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο της νέας διεθνούς περιοδείας του με αφορμή την κυκλοφορία του δίσκου που σηματοδοτεί την επιστροφή του electro hip hop Γάλλου πρεσβευτή. Σ’ αυτό το νέο έργο, ο Wax Tailor εξερευνά με το sampler του έναν κόσμο βινυλίων και κινηματογραφικών αναφορών, σηκώνοντας ως σημαία μια σφραγισμένη μουσική κουλτούρα και πολλαπλασιάζοντας τις αναφορές στην 7η τέχνη σε μια μουσική γραμμένη σε 33 στροφές ανά λεπτό και 24 εικόνες δευτερολέπτων.
Μετά το σκοτεινό The Shadow Of Their Suns που κυκλοφόρησε το 2021, ο Wax Tailor μας ταξιδεύει με το Fishing For Accidents σε μια πιο φωτεινή και πολύχρωμη πλευρά. Αφετηρία για τη δημιουργία του νέου του δίσκου, αποτέλεσε μια φράση του σκηνοθέτη Orson Welles, η οποία παραπέμπει στην έννοια του ατυχήματος στη δημιουργική διαδικασία. Ο καλλιτέχνης θεωρεί ότι τα ατυχήματα αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της δημιουργικής διαδικασίας και η δουλειά ενός σκηνοθέτη ή ενός συνθέτη είναι να ξέρει πώς να τα αποτυπώσει, ώστε το ατύχημα να γίνει καλλιτεχνική πρόθεση.
Εδώ, ο Wax Tailor αποφάσισε να μην ακολουθήσει μια καθιερωμένη αντίληψη αλλά αυτή την πιο ενστικτώδη κατευθυντήρια γραμμή και να ψαρέψει για ατυχήματα. Με το ένα μάτι στο παρελθόν και το άλλο στον ορίζοντα, ο Γάλλος δημιουργός ενσταλάζει την πυράκτωση ενός οργανικού ήχου και αποστάζει την τέχνη του ηχητικού αναχρονισμού σε ένα ευρύ χάσμα μεταξύ νοσταλγίας και νεωτερικότητας που τον έχει καταστήσει έναν από τους ηγέτες της διεθνούς electro hip hop σκηνής για πάνω από 20 χρόνια.
Λίγο πριν βρεθεί στην Ελλάδα για τις δύο προγραμματισμένες συναυλίες του, ο Wax Tailor μοιράστηκε με την Popaganda τα δέκα αγαπημένα του κινηματογραφικά theme songs όλων των εποχών:
Ennio Morricone – The Ecstasy Of Gold
Είναι απλά αδύνατο να μην αναφέρω αυτό το κομμάτι, γιατί ακόμα κι αν είναι mainstream, δεν σημαίνει ότι δεν είναι ένα αριστούργημα. Για την ακρίβεια, ίσως πρόκειται για το πιο επικό soundtrack ταινίας.
John Barry – The Ipcress File (theme)
Είμαι πολύ μεγάλος θαυμαστής του Barry και ειδικά αυτού του – όχι και τόσο γνωστού – κομματιού, το οποίο για ‘μένα αποτελεί ένα αριστουργηματικό παράδειγμα του ιδιαίτερου ήχου του.
Nino Rota – Godfather
Θα μπορούσα να αναφέρω λιγότερο γνωστά κομμάτια όπως το “O Venezia, Venaga, Venusia”, αλλά το theme του Godfather είναι απλά μοναδικό.
Bill Conti – Reflections (Rocky OST 1976)
Πρώτα απ ‘όλα, θεωρώ το Rocky ως ένα κορυφαίο arthouse film, και το music theme του Bill Conti, εξαιρετικό και βαθύ – ειδικά αυτή τη version του.
Jerry Goldsmith – Main Title (Planet Of The Apes 1968)
Δεν είμαι μεγάλος θαυμαστής όλων των δημιουργιών του Goldsmith, αυτό όμως είναι ένα κλασσικό κομμάτι και είναι εντυπωσιακό που το Χόλιγουντ τον άφησε να συνθέσει αυτό το είδος πειραματικής μουσικής για μία εμπορική ταινία μεγάλου budget.
François de Roubaix – Les Dunes d’Ostende (Daughters Of Darkness)
Ο αγαπημένος μου Γάλλος OST συνθέτης. Πέθανε πολύ νέος, αλλά άφησε μια σημαντική κληρονομιά πίσω του – χαρακτηριστικό παράδειγμα της οποίας αποτελεί αυτό το soundtrack.
Michel Magne – Un Singe en Hiver
Αυτή είναι ίσως η αγαπημένη μου γαλλική ταινία και αυτό το track αποτελεί μια φανταστική «γέφυρα» μεταξύ των δύο κεντρικών χαρακτήρων και της βαθιά μελαγχολικής διάθεσης της ταινίας.
Bernard Herrmann – Psycho
Ο Herrmann είναι ένας γίγαντας – από το Citizen Kane μέχρι το Taxi Driver, και κανείς δεν μπορεί να φανταστεί το Psycho χωρίς αυτό το theme.
Alex North – Spartacus Love Theme
Απλά επικό track. Είναι συγκινητικό και νιώθεις ότι δεν χρειάζεται τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από αυτό που είναι.
Ennio Morricone – Poverty’s theme (Once Upon A Time In America)
Ήθελα να ξεκινήσω και να κλείσω με τον Morricone. Θα μπορούσα να είχα επιλέξει για άλλη μια φορά κάτι πιο σκοτεινό, αυτό όμως το κομμάτι είναι τόσο υπέροχο, τόσο συγκινητικό! RIP “Il Maestro”.