Στον σκοτεινό χώρο του Death Disco, πίσω στον Σεπτέμβριο του 2019, οι ανερχόμενοι τότε The Murder Capital από το Δουβλίνο είχαν χαρίσει στο αθηναϊκό κοινό ένα παθιασμένο live που μαρτυρούσε πως υπήρχε αρκετός πόνος στην ψυχή τους. Οι στίχοι και η ατμόσφαιρα των κομματιών του εξαιρετικού ντεμπούτου τους When I Have Fears (σε παραγωγή του ξακουστού Flood) το επιβεβαίωναν, αφού διαπνέονταν από την αυτοκτονία ενός στενού φίλου τους και τον θάνατο της μητέρας ενός από τα μέλη του group. Θυμάμαι να κάθομαι μπροστά από το stage και να τους παρατηρώ με ζωηρό ενδιαφέρον. Σε κάποια στιγμή, ο frontman James McGovern, κατέβηκε από τη σκηνή και έγινε ένα μ’ εμάς. Ήταν τότε που τους φαντάστηκα σε ένα μεγάλο venue, με το κοινό να τραγουδάει εκστασιασμένο.
Η έως τώρα πορεία τους δεν έχει τίποτα λιγότερο από αυτό: περιοδείες, μεγάλα φεστιβάλ, γεμάτα venues και πιστοί fans, επιβεβαιώνουν πως οι Murder Capital είχαν έρθει για να μείνουν και να αφήσουν το δικό τους αποτύπωμα στη σκηνή. Τον Ιανουάριο του 2023, κυκλοφόρησαν το δεύτερο album τους Gigi’s Recovery, το οποίο όπως μοιράστηκε μαζί μου ο μπασίστας Gabriel Paschal Blake στη διαδικτυακή μας συνάντηση, «είναι ένα statement του πώς θέλουμε να είμαστε».
Λίγο πριν επισκεφτούν ξανά τη χώρα μας, στις 5 Οκτωβρίου στο Gagarin 205, έχοντας ολοκληρώσει τις ηχογραφήσεις για τον τρίτο τους δίσκο και καθώς απολάμβανε ένα break από τις live εμφανίσεις, ο Gabriel μου μίλησε για τη μετάβαση από το πένθος σε μια πιο φωτεινή εποχή και όσα τους δίδαξε η απώλεια, για τη στήριξη της μπάντας στον παλαιστινιακό λαό, αλλά και για όσα μαστίζουν την ιρλανδική κοινωνία.
© Charlie Joe Doherty
Πού σε βρίσκω αυτή την περίοδο Gabriel;
Επέστρεψα στην πόλη καταγωγής μου, στο Letterkenny στο Donegal στην Ιρλανδία, για λίγο καιρό μέχρι να φύγουμε για το Παρίσι τον Σεπτέμβριο!
Θα ξεκινήσω με μία κάπως παράδοξη ερώτηση: Θεωρείς ότι οι συνεντεύξεις είναι χρήσιμες για τους καλλιτέχνες; Είναι ένας τρόπος ώστε να μπορέσουν οι ακροατές σας να σας γνωρίσουν καλύτερα, ή προτιμάς αυτό να συμβαίνει μέσω της μουσικής;
Πραγματικά εξαιρετική ερώτηση. Πιστεύω ότι το πιο σημαντικό κομμάτι είναι η μουσική. Ένας καλός μου φίλος, σκηνοθέτης, μου έλεγε ότι μια μέρα που άρχισαν να του κάνουν πολλές ερωτήσεις σε μία συνέντευξη, είπε: «Αν σας τα εξηγήσω όλα τώρα, τότε τι χρειάζομαι το έργο μου;». Θεωρώ ότι η μουσική μας είναι η καλύτερη περιγραφή του τι θέλουμε να πούμε. Προτιμώ να γράφω μουσική και να εξηγώ μέσω αυτής τι σκέφτομαι.
Βέβαια, οι συνεντεύξεις βοηθούν στη σύνδεση μεταξύ του κοινού και του καλλιτέχνη. Και είναι πραγματικά υπέροχο να το έχεις αυτό. Μου αρέσει να διαβάζω συνεντεύξεις άλλων καλλιτεχνών, κυρίως διότι στην πορεία μου για να γίνω και εγώ καλλιτέχνης έψαχνα να μάθω πώς έγραψαν ένα τραγούδι, αλλά και να μπω στη θέση τους.
Στα τραγούδια σας, τα οποία είναι ιδιαίτερα ενδοσκοπικά, αναφέρεστε στους προσωπικούς σας δαίμονες, στις συναισθηματικές και ψυχολογικές δυσκολίες που βιώνετε. Είναι μια μορφή κάθαρσης ή ψυχοθεραπείας για σένα; Ειδικά σε μια κοινωνία που δεν δίνει χώρο στην ευαλωτότητα των ανδρών…
Ναι. Πιστεύω ότι σε μια αγνή μορφή, το να γράφεις τραγούδια είναι η καλύτερη μορφή ψυχοθεραπείας – και βάζεις και μια δόση ελπίδας για τον εαυτό σου. Το τραγούδι, από μόνο του, είναι ένα προϊόν αυτής της διαδικασίας. Όλοι οι άνθρωποι επικοινωνούν μέσω αυτού του προϊόντος. Είναι απίστευτο πώς μια παγκόσμια βιομηχανία υπάρχει και πρέπει να υπάρχουν και τα logistics για να μπορέσει ο κόσμος να έχει πρόσβαση στη λίστα των αγαπημένων του καλλιτεχνών. Ή για ένα συγκρότημα να έχει τη δυνατότητα να μπορέσει να παίξει σε παγκόσμια τουρνέ τα αγαπημένα του τραγούδια. Για εμένα, από τότε που ήμουν μικρός, ένα τραγούδι ήταν σπουδαίο όταν κατάφερνα να το κατανοήσω και να το ερμηνεύσω.
Στην Ιρλανδία είναι πολύ σημαντικό να είσαι καλός στα αθλήματα. Εγώ δεν ήμουν ποτέ καλός. Στο σχολείο μου, αν ήσουν γαμάτος ήσουν στην επίθεση, αν ήσουν μέτριος έμπαινες στο κέντρο και αν ήσουν τελείως άσχετος σε έβαζαν στην άμυνα. Εγώ ήμουν πάντα ο τερματοφύλακας. Όταν άρχισα να γράφω μουσική, ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ότι είμαι καλός σε αυτό που κάνω. Μου ήταν τόσο φυσικό. Ίσως είχα άγνοια κινδύνου – ευτυχώς, δεν είχα σημείο αναφοράς του πόσο καλός ή πόσο άσχετος ήμουν, γιατί δεν ήξερα κανέναν που να γράφει τραγούδια όταν πρωτοξεκίνησα.
To Gigi’s Recovery λειτουργεί ως μετάβαση από την dark οπτική του πρώτου σας άλμπουμ. Μια μετάβαση από τις πιο σκοτεινές ημέρες της ζωής σας στις πιο φωτεινές. Τι να περιμένουμε στο τρίτο σας άλμπουμ, αν μπορείς να μου αποκαλύψεις…
Ξεκάθαρα. Αντικατοπτρίζει την απώλεια και περικλείει και το πένθος. Αυτό μας διαπερνούσε – σε κάθε μας εμφάνιση βγαίναμε στη σκηνή ντυμένοι με κοστούμια που έδειχναν σεβασμό στην απώλεια. Δεν υπήρχε χώρος για αστεϊσμούς. Έπρεπε όμως να σταματήσουμε κάποια στιγμή αυτού του είδους την οπτική και να ξεκινήσουμε να γράφουμε το επόμενο άλμπουμ με αναστοχασμό και κοιτάζοντας πια το μέλλον. Γιατί δεν κάναμε τίποτα εκείνη την περίοδο, δεν βλέπαμε φίλους, δεν πηγαίναμε σε πάρτι, άρα χρειάστηκε να δημιουργήσουμε αυτή την αίσθηση μέσα από τη μουσική μας. Έχουμε εκρήξεις ενέργειας, που όμως τότε δεν υπήρχαν στη ζωή μας.
Το τραγούδι Ethel περιγράφει ακριβώς πώς βλέπαμε τότε το μέλλον μας – και καταλάβαμε ότι δεν θα έπρεπε να είμαστε έτσι για την υπόλοιπη καριέρα μας. Το Gigi’s Recovery είναι ένα statement του πώς θέλουμε να είμαστε. Αλλά νιώθω ότι στο νέο μας άλμπουμ, του οποίου μόλις ολοκληρώσαμε την ηχογράφηση, έχουμε εντάξει πολλά στοιχεία από τα προηγούμενα άλμπουμ. Θέλαμε κάτι άμεσο. Μαζί με τον Joan Collins, τον παραγωγό μας, βρήκαμε αυτό που ψάχναμε και το αποδώσαμε στα τραγούδια μας.
Όταν μπαίνει η βελόνα πάνω στον δίσκο, πρέπει να δώσεις τον εαυτό σου – αυτό ψάχναμε. Πολλά τραγούδια σε «χτυπάνε» κατευθείαν και αυτό ακριβώς θέλαμε. Το νέο άλμπουμ έχει μια πολύ καλή ισορροπία και ο ήχος σε πολλά τραγούδια είναι διευρυμένος. Το πρώτο μας άλμπουμ κοίταζε στο παρελθόν, το δεύτερο αντικατόπτριζε το μέλλον, αλλά το τρίτο εστιάζει κυρίως στο παρόν και στο τώρα.
Πριν από λίγα χρόνια, σε μια συνέντευξη στο DIY, αναφερθήκατε στην τουριστική ανάπτυξη του Δουβλίνου που έχει ως συνέπεια τη στεγαστική κρίση, την οποία είχατε συνδέσει με την αύξηση των ζητημάτων ψυχικής υγείας. Εδώ στην Ελλάδα έχουμε το ίδιο πρόβλημα, με το gentrification, τα AirBnB κ.λπ. Μίλησέ μου για την κατάσταση στη χώρα σου.
Αυτή την περίοδο μπορείς να νιώσεις την ένταση που υπάρχει στο Δουβλίνο, αλλά και στην Ιρλανδία γενικότερα. Από τη δική μου σκοπιά, πρόκειται για χάος και έλλειψη ενδιαφέροντος από την κυβέρνηση. Δεν υπάρχουν ευκαιρίες. Νιώθω ότι είναι ένα πρόβλημα που μπορεί να λυθεί πολύ εύκολα, αλλά, αντίθετα, χειροτερεύει και οδηγεί σε μια μεταναστευτική ροή πληθυσμού που ψάχνει στέγη.
Έτσι δημιουργείται ένα πολύ εχθρικό περιβάλλον που υποβαθμίζει τον κόσμο και τον αναγκάζει να εναντιωθεί σε όσους κάνουν μια διαφορετική επιλογή. Αυτό κυρίως παρατηρείται σε κόσμο που πιστεύει ότι έχει εξουσία πάνω σε άλλους. Υπάρχουν άνθρωποι που ακόμη δεν μπορούν να βρουν σπίτι και αυτό δημιουργεί ένταση και οδηγεί σε ρατσιστικές συμπεριφορές, ταξικές διαφορές, διαφορά νοοτροπίας. Λυπάμαι που ακούω ότι και στην Ελλάδα αντιμετωπίζετε τα ίδια προβλήματα, που αφορούν και στην ψυχική υγεία.
Στη χώρα μας μάλιστα πέρασε ένας νέος νόμος για την ψυχική υγεία και πολλές δομές (ιδίως για την απεξάρτηση) κλείνουν, συμπτύσσονται και ιδιωτικοποιούνται. Πώς είναι τα πράγματα στην Ιρλανδία;
Ναι, πάνω κάτω ό,τι συμβαίνει και στην Ιρλανδία. Λυπάμαι ειλικρινά που το ακούω. Την τελευταία φορά που ήρθαμε στην Ελλάδα, νιώσαμε μια σύνδεση με τον κόσμο. Για κάποιο λόγο, αντιλήφθηκα ότι η ελληνική και η ιρλανδέζικη νοοτροπία είναι παρεμφερείς. Ίσως να ήταν ο κόσμος που γνωρίσαμε στη συναυλία, αλλά σίγουρα υπάρχει η παραδοχή ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά. Όμως αντέχουμε και υποστηρίζουμε το σωστό. Και σίγουρα θα θέλαμε να ανατινάξουμε το σύστημα! (γέλια)
Έχεις υποστηρίξει ανοιχτά τη στάση σου υπέρ της Παλαιστίνης. Θεωρείς ότι η μουσική πρέπει να είναι πολιτική; Θα συμμετείχες, για παράδειγμα, σε ένα φεστιβάλ όπου θα απαγορεύονταν οι σημαίες και τα πολιτικά μηνύματα ή θα έπαιζες σε μια χώρα η οποία διαπράττει γενοκτονία, όπως το Ισραήλ;
Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση. Η μουσική είναι εγγενώς πολιτική, γιατί δεν έχεις μόνο τραγούδια που μιλούν για την αγάπη. Επί της ουσίας, πολλοί καλλιτέχνες κατανοούν ότι όλα μπορούν να αλλάξουν, άρα έχουν μεγαλύτερη ευθύνη να μιλήσουν γιατί η φωνή τους μπορεί να φτάσει σε περισσότερο κόσμο. Είναι περίεργο γιατί όταν ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι βρίσκεται μπροστά σε ένα πρόβλημα, προτιμά να κάνει ένα βήμα πίσω. Και είναι σκληρό να μην είσαι αποφασιστικός, γιατί αυτό που συμβαίνει είναι βάρβαρο. Είναι δύσκολο να κάνεις τον κόσμο να μιλήσει ανοιχτά, αλλά η συζήτηση επιστρέφει στο ερώτημα του πώς μπορείς να αντιστρέψεις τα πράγματα και να δημιουργήσεις έναν πιο θετικό αντίκτυπο. Η πλειοψηφία του κόσμου και των καλλιτεχνών βρίσκονται σε μια διαδικασία θετικής αλλαγής και θετικών πράξεων, και εναντιώνονται σε απολυταρχικά συστήματα.
Μετά την εμφάνισή σας στο Rock En Seine, όπου χιλιάδες θαυμαστές τραγουδούσαν τα κομμάτια σας, είπες ότι ένιωσες ακριβώς αυτό που ήθελες να βιώσεις σε μια συναυλία. Από την αρχή της καριέρας σας έχετε κάνει φανταστικές συνεργασίες, όπως με τους Pearl Jam, ενώ θα παίξετε με τους Nick Cave & the Bad Seeds. Πώς νιώθεις γι’ αυτές τις υπέροχες εμπειρίες;
Είναι φανταστικό. Είναι ένα προνόμιο και είναι τόσο τιμητικό. Είναι σαν να κερδίσαμε το γαλαξιακό λαχείο! Είμαστε τόσο τυχεροί που φτάσουμε εδώ και δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό. Αυτό που μου τράβηξε περισσότερο την προσοχή σε μια συναυλία, ήταν όταν υψώθηκε μια σημαία από την πόλη απ’ όπου κατάγομαι. Ενώ υπήρχαν χιλιάδες θαυμαστές που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στον χώρο, το βλέμμα μου καρφώθηκε εκεί και προσπάθησα να μη λυγίσω και να παραμείνω σοβαρός. Μόλις την είδα όμως, χαμογέλασα – μπορείς να το δεις και στα βίντεο.
Από την άλλη όμως, βλέπεις αυτά που συμβαίνουν στην Παλαιστίνη και δεν υπάρχει δικαιολογία να μη σκεφτούμε ότι ενώ εμείς είμαστε στη σκηνή, άλλοι άνθρωποι βιώνουν μια γενοκτονία. Όλα αυτά γίνονται ταυτόχρονα και, ενώ νιώθω τόσο τυχερός που μπόρεσα να εκπληρώσω τα όνειρά μου, τρέφω μεγάλο σεβασμό για αυτόν τον κόσμο.