Η Τέρη Βακιρτζόγλου ή αλλιώς Terry έχει ένα ζηλευτό βιογραφικό στη μουσική γιατί είναι μια γυναίκα παθιασμένη με αυτό που κάνει. Ερμηνεύτρια και εκπαιδευτικός της Jazz μουσικής, γεννήθηκε στην Αθήνα και σε ηλικία 12 ετών ξεκίνησε να κάνει τα πρώτα της μαθήματα μουσικής, αν και η ενασχόληση της με το τραγούδι είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα σε χορωδίες.
Το 2004 πέρασε στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου, στην Κέρκυρα. Έντονα επηρεασμένη από την ισχυρή παρουσία του Jazz τμήματος στην σχολή της, αποφάσισε να ασχοληθεί με τον αυτοσχεδιασμό και να δώσει έμφαση στις Jazz σπουδές. Μετά την αποφοίτησή της, συνέχισε τις σπουδές της στο Queens College / Aaron Copland School of Music της Νέας Υόρκης, ενώ κέρδισε υποτροφίες τόσο από το Ίδρυμα Fulbright, όσο και από το ίδρυμα Ωνάση. Το 2013 ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό της πάνω στη Jazz Vocal Performance και συνέχισε να εργάζεται στη Νέα Υόρκη, όπου εμφανιζόταν παρουσιάζοντας συχνά τα προσωπικά της πρότζεκτ σε χώρους όπως το “Le Poisson Rouge”, το “Cornelia St Cafe”, το “Swing 46”, το “Somethin Jazz Club” και το “Silvana” .
Κάποια στιγμή πήρε την απόφαση να επιστρέψει στην Αθήνα και από τότε δεν έχει κάτσει σε ησυχία. Κάνει εμφανίσεις μαζί με εξαιρετικούς μουσικούς της Jazz, σε μερικούς από τους πιο γνωστούς χώρους εντός και εκτός της πόλης, έχει διδάξει ως προσκεκλημένη καθηγήτρια Jazz φωνητικής στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο και αυτή την στιγμή διδάσκει μοντέρνα φωνητικά και αυτοσχεδιασμό στο Μουσικό Σχολείο Νάκας στην Αθήνα αλλά και στο Professional Program, στη Γερμανία.
Ίσως την έχετε δει στο Τρένο στο Ρουφ, αφού τα τελευταία έξι χρόνια συμμετέχει σταθερά εκεί μαζί με τους Jazz express, όπου παρουσιάζουν μοναδικά αφιερώματα που γίνονται μόνιμα sold out. Η φετινή παράσταση είναι το “Franky meets Ella”, ένα αφιέρωμα δηλαδή στον Frank Sinatra και την Ella Fitzgerald.
Το 2018 κυκλοφόρησε τον πρώτο της προσωπικό δίσκο με πρωτότυπες συνθέσεις που έχει τον τίτλο Qualia. Αυτή την στιγμή εργάζεται πάνω στο νέο της project, το Permathea. Το πρώτο single είναι το Disco Blues, ένα κομμάτι ξεσηκωτικό, δυναμικό, χορευτικό, το οποίο γράφτηκε κατά τη διάρκεια της καραντίνας και περιγράφει την απόγνωση, την αβεβαιότητα και την ασχήμια της καθημερινότητας, αποτυπώνοντας ταυτόχρονα την αλλαγή που μπορεί να φέρει η αγάπη, η τέχνη και φυσικά, η αγάπη για την τέχνη.
Βρεθήκαμε ένα ηλιόλουστο πρωινό για καφέ στην Κυψέλη και μας πήρε αρκετή ώρα να αρχίσουμε να τα λέμε αφού την προσοχή μας είχε αποσπάσει το παιχνίδι ανάμεσα σε μία γάτα και ένα πουλί επάνω σε ένα δέντρο, από κλαδί σε κλαδί. Μέσα από τα γέλια και τις ατάκες μας διαπίστωσα ότι έχω απέναντί μου ένα πρόσχαρο κορίτσι, που απολαμβάνει κάθε στιγμή στο έπακρο. Κάποια στιγμή καταφέραμε να σταματήσουμε να χαζεύουμε τον εναέριο χορό του παράταιρου ζευγαριού και μέσα από τις αφηγήσεις της την γνώρισα καλύτερα.
Όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο, στο τμήμα Μουσικών Σπουδών της Κέρκυρας, και πήγα εκεί να γίνω τραγουδίστρια και μουσικός, υπήρχε ένα καλωσόρισμα πρωτοετών που ήταν ένα jazz συγκρότημα. Έτσι ήρθα σε πρώτη επαφή γιατί είναι και το μοναδικό τμήμα στην Ελλάδα που έχει jazz τμήμα, πιο πρακτικό. Την ίδια χρονιά ήρθε η Sheila Jordan με τον Cameron Brown, είναι μια θρυλική jazz τραγουδίστρια και ένας ωραίος κοντραμπασίστας και βλέποντας το live τους έπαθα σοκ και είπα «αυτό θέλω να κάνω». Στη συνέχεια μπήκα στην κατεύθυνση της jazz και πήραν τα πράγματα τον δρόμο τους.
Πάντα το focus ήταν η μουσική. Ήθελα να γίνω καλύτερη μουσικός, να εξελιχθώ, και μέσα από αυτό το είδος μου δινόταν αυτό το πάτημα γιατί έχει πολλή δουλειά για να μπορέσεις να αυτοσχεδιάσεις και να κάνεις πράγματα και ταυτόχρονα, σε αντίθεση με την κλασική κατεύθυνση που ήταν η άλλη επιλογή, πολύ στρικτ τα πράγματα, πολύ συγκεκριμένα, ήταν αυτό το δίπολο που δεν το σκέφτηκα παραπάνω. Το μετά το σκεφτόμουν πάντα με άξονα τη μουσική. Ακόμη και όταν έφυγα από την Κέρκυρα και πήγα στην Αμερική για μεταπτυχιακό, αυτός ήταν ο στόχος, δηλαδή, πώς να πάω λίγο παραπάνω, να έρθω λίγο πιο κοντά στο είδος, να γνωρίσω ανθρώπους που το έκαναν αυτό κανονικά, όχι ότι εδώ δεν έχουμε, απλά είναι σαν να πηγαίνεις στη γενέτειρα, εκεί που γεννήθηκε και αναπτύχθηκε το είδος. Ο στόχος ήταν πάντα η μουσική. Μπορεί αυτό να είναι αφελές…
Λατρεύω το American Songbook και ακόμα το τραγουδάω φουλ. Σκέψου ότι ακόμη και στο αφιέρωμα στο τρένο του Ρουφ, κάθε Σάββατο, για τον Frank Sinatra και την Ella Fitzgerald είναι τελείως αυτά τα τραγούδια. Το λατρεύω και μου αρέσει και πιο πειραματικά. Το άλλο καλό που μου έδωσε αυτή η μουσική είναι ότι μέσα από τον αυτοσχεδιασμό μπήκα και στη σύνθεση και άρχισα να γράφω τα δικά μου τραγούδια. Γιατί και μια σύνθεση είναι ένας αυτοσχεδιασμός που αποφασίζεις να τον κρατήσεις και λες «Α, αυτό μου κάνει» οπότε και τα δύο είναι μέσα στο παιχνίδι.
H Ella για εμένα είναι το απόλυτο. Εντάξει υπάρχει η αγία τριάδα που αποτελείται από την Ella Fitzgerald, τη Sarah Vaughan και τη Billie Holiday. Και η Betty Carter είναι από τις αγαπημένες μου και η Sheila Jordan που την είδα πρώτη και ήταν και δασκάλα μου μετέπειτα για πολύ καιρό, αλλά η Ella μ’ άρεσε γιατί πέρα από το skill που είναι πραγματικό, δηλαδή το πώς αυτοσχεδίαζε, μου αρέσει αυτό που έβγαλε σαν φωνή, σε κάνει να χαίρεσαι, σε ανεβάζει ψυχολογικά. Την ακούς και χαμογελάς και αυτό με κέρδισε πάρα πολύ. Την Ella την έχω λιώσει στη μελέτη και είναι αυτό που λέμε στη μουσική «κάνω transcription». Αλλά το απόλυτο είναι το μετά, δηλαδή να βρεις εσένα μέσα απ’ όλους αυτούς.
Τη Sheila Jordan την έχω ζήσει τόσο πολύ, ήμουν οριακά stalker της. Ήμουν πολύ τυχερή γιατί είχε έρθει 3-4 φορές στην Κέρκυρα. Μετά πήγα στη Νέα Υόρκη, πήγα στο σπίτι της, οπότε έχω ακούσει άπειρες ιστορίες. Κυνηγούσε τον Charlie Parker, παντρεύτηκε τον πιανίστα του τον Duke Jordan, έκανε παρέα με τον Charles Mingus. Δηλαδή είναι ακραίο να γνωρίσεις έναν άνθρωπο που έχει ζήσει με αυτούς τους ανθρώπους και έχει τους κάνει παρέα. Την κυνηγούσαν και την έβαλαν φυλακή γιατί ήταν λευκή, ανήλικη 15 χρονών, και έκανε παρέα με μαύρους εκείνη την εποχή. Πολύ φοβερή ζωή, αλλά αυτό που κράτησα από εκείνη ήταν ότι μέχρι τα 50 της είχε κάνει έναν δίσκο, σκέψου σήμερα είναι 93 και κάνει ακόμη τουρ. Πάντα έδινε όλο της το effort στη μουσική και δεν το έβαλε κάτω και αυτό μας έλεγε και εμάς, ότι δεν πειράζει κι ας χρειαστεί να κάνεις και άλλη δουλειά για να βιοποριστείς. Και εκείνη το έκανε μέχρι τα 50 της και είναι από τις πιο θρυλικές τραγουδίστριες. Αυτό σαν συμβουλή και σαν ιδιοσυγκρασία ταίριαξε και σε μένα.
Στη Νέα Υόρκη κάθισα τέσσερα χρόνια. Είδα απίστευτα πράγματα, είδα ωραίες συναυλίες, γνώρισα μουσικούς, έκανα ωραία παιξίματα, έκανα το μεταπτυχιακό μου πάνω στη jazz με καταπληκτικούς τραγουδιστές. Αλλά υπήρχε αρκετή μοναξιά, μου έλειπαν οι φίλοι και η οικογένειά μου, οικονομικά ήταν δύσκολα, οπότε κάποια στιγμή τα ζύγισα και έφυγα. Ήρθα πίσω την περίοδο των capital controls. Από τη μια είχες τα capital controls εδώ και από την άλλη είχες τον Trump εκεί που βγήκε πρόεδρος, οπότε είναι αυτό που λέμε μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, χαχα. Θα πήγαινα ξανά εάν υπήρχε η προοπτική να κάνω κάποιο live αλλά όχι για να ζήσω.
Οι αγαπημένες μου σκηνές στη Νέα Υόρκη ήταν το τρίγωνο των jazz Βερμούδων: το Village Vanguard, θρυλικό jazz club και ήταν εμπειρία μόνο να μπαίνεις μέσα, το Smalls που έχει πιο νέα σχήματα και λιγότερο γνωστούς καλλιτέχνες και μετά υπήρχε το Fat Cat, που ήταν after, με μπιλιάρδα μέσα και είχε και jam sessions μέσα και γινόταν χαμός. Εκεί καταλήγαμε μετά τις 4 και παίζαμε, τζαμάραμε. Αυτό ήταν στην Christopher Street, είναι downtown. Τουλάχιστον πριν τον κορωνοϊό, γιατί μετά έκλεισαν πολλά δυστυχώς. Έχει μεγάλη σκηνή πάντως η Νέα Υόρκη.
Όλο το διάστημα που βρισκόμουν στη Νέα Υόρκη έκανα τα projects και τα live μου στην Αθήνα. Οπότε όταν επέστρεψα είχα ήδη έναν πυρήνα ανθρώπων που ήθελα να συνεργαστώ και εκείνοι με εμένα. Έφτιαξα και το δικό μου project, ασχολήθηκα και με τον δίσκο μου, που ήταν και το κίνητρο για να φύγω από εκεί, με τους μουσικούς που ήθελα και ταυτόχρονα με πήραν και σε διάφορα project διάφοροι μουσικοί που έκαναν live, που έκαναν δισκογραφία. Μπήκα επίσης και στη διδασκαλία και κάνουμε ωραία πράγματα, οπότε ήταν όλη μου η μέρα μουσική. Αυτό που ήθελα.
Η διδασκαλία μου αρέσει πάρα πολύ. Δεν το κάνω μόνο για να βιοποριστώ, αλλά και γιατί τώρα πια εκεί που είμαι, στον κεντρικό Νάκα, μου έχει δοθεί η ευκαιρία να κάνω αυτά που θέλω. Έχουμε μια gospel χορωδία και τραγουδάμε μόνο gospel και spiritual. Είμαστε super open, δεν χρειάζεται να είναι μουσικός κανείς, δεν χρειάζεται να διαβάζεις νότες, το φτιάχνουμε εμείς κάπως και γίνεται χαμούλης. Αυτό το κάνω από το 2018 και είμαστε ωραία ομάδα, ωραία παρέα και περνάμε τέλεια. Αυτό γίνεται κάθε Τετάρτη 20:00-22:00.
Δυστυχώς σε όλες τις χώρες, οποιαδήποτε γυναίκα που ασχολείται με κάτι το οποίο έχει να κάνει και με την εικόνα, θα βρει στον δρόμο της και ένα άτομο που δεν θα της συμπεριφερθεί σωστά, που δεν θα κάτσει να κοιτάξει πόσο καλή είναι στη δουλειά της. Αυτό δυστυχώς είναι ψιλοδεδομένο ενώ δεν θα’ πρεπε καθόλου. Για τα πράγματα που κάνω δεν χρειάζεται απαραίτητα αυτό. Για παράδειγμα, ένας ποπ τραγουδιστής είναι περισσότερο εκτεθειμένος σε ό,τι αφορά την εικόνα του, ενώ εγώ το αποκλείω οπότε αποκλείω και αυτούς τους ανθρώπους και δεν συνεργάζομαι ξανά μαζί τους. Φυσικά υπάρχει ρατσισμός σε σχέση με το πώς είσαι. Είναι τραγικό να δέχεσαι προτάσεις για δουλειά ανάλογα με το πώς είσαι. Και είναι καλό να ακούγεται, γιατί κάποιες φορές δεν μετράει το πόσο καλός είσαι στη δουλειά σου αλλά το πώς είσαι. Ευτυχώς στην περίπτωσή μου δεν ήταν τόσα τα περιστατικά, ούτε και καπέλωσαν την πορεία μου, έτσι δεν μπορώ να πω ότι με τραυμάτισαν. Τελικά όλο αυτό είχε θετικό αποτέλεσμα στη ζωή μου γιατί πλέον έχω δουλειές που αγαπάω και έχουν νόημα για μένα.
Το Disco Blues το έγραψα μέσα στην πανδημία που είχα χρόνο και πειραματιζόμουν και ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό. Ήθελα να γράψω ένα τραγούδι το οποίο να σε σηκώνει, να σε κάνει να νιώσεις λίγο καλύτερα και παρ’ ότι όλοι ζορίζονται και τρώνε το πακέτο του αιώνα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μέσα από αυτό να χορεύεις και να μπορείς να ξεπερνάς αυτό που σου συμβαίνει. Αφορμή και έμπνευση ήταν η μητέρα μου που είναι τέτοιος άνθρωπος, πάντα χορεύει και ξεπερνάει έτσι τα προβλήματά της, και της αρέσει αυτό το στυλ μουσικής. Με αφορμή το Disco Blues θα κάνω και ένα EP που θέλω να κυκλοφορήσει του χρόνου και να έχει αυτό το ύφος. Ο στόχος είναι το διαφορετικό είδος χορού, ας το πούμε, με μια πιο pop αισθητική. Να σε κάνει να χορεύεις με διαφορετικούς τρόπους. Είναι σαν ένα δεντράκι afroamerican tradition και έχω πιάσει τα πάνω-πάνω κλαδάκια (disco, funk, soul, RnB, reggae).
Στην Αθήνα, μου αρέσει να συχνάζω στο Κεραμείο, όπου παίζαμε παλιά και τώρα θα ξαναπαίξουμε μόλις ξεκινήσουν τα live. Έχω κάνει και βίντεο κλιπ εκεί, είναι ένα από τα αγαπημένα μου μέρη. Ο Τζίμης στα Εξάρχεια, στην Ιπποκράτους. Αυτό είναι το στέκι. Αυτά τα δύο είναι τα μόνα μέρη που βγαίνω. Μετά είναι όλα τα jazz clubs που παίζουν μουσική και όταν έχουν live θα πάω.
Μου αρέσουν κάποια κομμάτια που δυστυχώς δεν μου δίνεται συχνά η ευκαιρία να τα παίξω γιατί δεν είναι πάρα πάρα πολύ γνωστά. Το πρώτο λέγεται «Spring Can Really Hang You Up The Most» είναι μια μπαλάντα την οποία έχει πει και η Ella αλλά και πάρα πολλοί άλλοι, πάρα πολύ όμορφο τραγούδι. Είμαι και της μπαλάντας εγώ. Ένα άλλο είναι το «Midnight Sun» γιατί έχει πολύ ωραίους στίχους. Στο jazz τραγούδι αυτό είναι ένα άλλο θέμα γιατί είναι πολλοί που υποτιμούν τον στίχο. Πολλές φορές έχω ακούσει να λένε «έλα μωρέ, τα jazz τραγούδια δεν έχουν ωραίους στίχους» και λέω «βρε παιδιά είναι δυνατόν σήμερα που βγαίνουν τέτοια τραγούδια που δεν λένε τίποτα να κρίνεις ένα ρεπερτόριο που είναι τεράστιο και τα τραγούδια είναι πανέμορφα;». Οι στίχοι και στα δύο αυτά κομμάτια δημιουργούν απίστευτες εικόνες. Μου αρέσει επίσης ένα κομμάτι που έχει πει η Nina Simone και το έχω τραγουδήσει και εγώ, το έχω κάνει σαν single, που λέγεται «I wish I knew how it would feel to be free».
Όταν ήμουν στις ΗΠΑ έκανα ένα μάθημα που λεγόταν «Choral Music of Africa» και είχαμε φοβερή δασκάλα η οποία μας πήγαινε στις εκκλησίες εκεί και έχω δει και preaching, έχω δει και πρόβες, έχω πάει εννοείται σε συναυλίες στην Abyssinian Baptist Church που ήταν η μεγαλύτερη εκεί στο Χάρλεμ όπου έκαναν απίστευτα πράγματα και από εκεί πήρα τις παρτιτούρες και τις έφερα. Όταν μου ζητήθηκε από το Ωδείο Νάκας να κάνω μια χορωδία είπα ότι θα κάνω αυτό που μου αρέσει και το κάνω όσο καλύτερα μπορώ αλλά περνάμε πολύ ωραία. Έχω φοβερές φωνές, παιδιά τα οποία είναι αστέρια, πολύ ωραίοι τραγουδιστές και κάθε χρονιά αλλάζουν γιατί φεύγουν να πάνε εξωτερικό για σπουδές. Βέβαια έχουμε έναν πυρήνα οι οποίοι είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία και είναι σταθεροί, αλλά ευτυχώς κάθε χρονιά έχουμε νέα παιδιά που τραγουδάνε.
Η Nakas Gospel Choir είναι για τους μαθητές του Ωδείου αλλά είναι και ανοιχτή για όλους, έχουμε βρει και τον τρόπο τα παιδιά που διαβάζουν νότες να μπορούν να βοηθούν τους άλλους που δεν διαβάζουν Δουλεύουμε και με ηχογραφήσεις και με παρτιτούρες. Είμαστε ανοιχτοί σε όλες τις ηλικίες, σε όλα τα φύλα, ό,τι γουστάρει ο καθένας, είμαστε open και αυτό είναι το κλίμα που έχουμε. To ρεπερτόριο είναι μόνο Gospel και spiritual. Θα κάνουμε και κάποιες παραστάσεις, ίσως και μια συναυλία στις 13 Ιουλίου μαζί με μια χορωδία από τη Βοστώνη τους «Joyful Voices of Inspiration», που μας κάλεσε και στην ουσία θα είμαστε το support.
Την Terry μπορείτε να την απολαύσετε ζωντανά
Terry’s Acoustic Trio Τετάρτη 10 Μαϊου στο Half Note με τους: Κώστα Κωνσταντίνου, κοντραμπάσο & Βαγγέλη Στεφανόπουλο, πιάνο
Permanthea project 11 Ιουνίου Κυριακή στο Κεραμείο με τους: Κώστα Κωνσταντίνου, κοντραμπάσο – Βαγγέλη Στεφανόπουλο, πιάνο – Jason Wastor, τύμπανα
Permanthea project 9-10-11 Ιουλίου Στα πλαίσια του φεστιβάλ Αθηνών “Τζαζ στην Πλατεία” με τους: Κώστα Κωνσταντίνου, κοντραμπάσο – Βαγγέλη Στεφανόπουλο, πιάνο – Jason Wastor, τύμπανα
Nakas Gospel Choir 14 Μαϊου Κυριακή 13:00-15:00 Open Day στο Ωδείο Φίλιππος Νάκας
26 Μαϊου στις 19.00 στην Ελληνοαμερικανική Ένωση
9 Ιουνίου Παρασκευή 19:00 Αίθουσα εκδηλώσεων του Ωδείου Φίλιππος Νάκας
Μέρος της φωτογράφισης έγινε στο Beetle Bar, Φωκίωνος Νέγρη 53, Κυψέλη