Η Ειρήνη Παργινού, κατά κόσμον Irene, είναι εντυπωσιακά όμορφη. Και θέλω να ξεκινήσω με αυτό γιατί όταν τη γνώρισα, πραγματικά με μαγνήτισε τόσο το πρόσωπό και το βλέμμα της, σε σημείο να την κοιτάζω διαρκώς απορροφημένη και να μη ρίχνω ούτε μια ματιά στην Ακρόπολη που βρισκόταν στο φόντο πίσω της. Και μάλιστα σε απόσταση που νόμιζες ότι αν άπλωνες το χέρι θα την τσιμπούσες να τη σηκώσεις και να τη βάλεις στην τσάντα σου.
Η Irene έχει και σαγηνευτική φωνή. Με τέτοια γυρίσματα που κόβεις το χέρι σου (μην το κάνεις) ότι έχει κάποια αφρικανική καταγωγή. Ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, για την ακρίβεια στη Ν. Φιλαδέλφεια και κατάγεται από την Κέρκυρα. Τα τελευταία χρόνια ζει στο Μαρούσι αλλά το ταξίδι της μετά το σχολείο συμπεριλαμβάνει μερικά χρόνια στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη.
Με επιρροές από την Janet Jackson, τη Brandy, τη Whitney Houston, τη Lauryn Hill, τον The Weeknd, τον SiR και τον Stevie Wonder, μετρά ήδη μερικές σημαντικές συνεργασίες με τον Pink Noisy, τον Anduze από τους Parov Stelar και τον MC Yinka.
Πριν λίγο καιρό ολοκλήρωσε την ηχογράφηση του πρώτου της άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο και θα λέγεται Time to Love. Η παραγωγή είναι του RSΝ και η ενορχήστρωση του Αλέξανδρου Λιβιτσάνου ενώ η Hidden Track Records (Greece) θα επιμεληθεί την digital κυκλοφορία και η Mind the Wax (Krakow, Poland) το βινύλιο. Το πρώτο single του άλμπουμ είναι το ‘Whatsa Say’ σε συνεργασία με τους beatboxers, Word of Mouth, και έχει ήδη γίνει καλοκαιρινή εμμονή.
Μέσα από δίσκους της μαμάς της αγάπησε το πιάνο. Το άκουγε σε τραγούδια της Whitney Houston και είχε μαγευτεί. Έτσι σε ηλικία 6-7 χρονών αποφάσισε ότι θέλει να ασχοληθεί με τη μουσική και είπε στη μητέρα της «πάρτο σοβαρά, θέλω να το κάνω» και άρχισε να σπουδάζει πιάνο. Μεγαλώνοντας κατάλαβε ότι έδινε περισσότερη βαρύτητα σε αυτό παρά στο σχολείο χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ήταν καλή μαθήτρια.
Το πρώτο της φωνητικό crush ήταν φυσικά η Whitney Houston και από Ελληνίδες η Μαντώ και η Αλέξια. Την τρέλαιναν τα γυρίσματα στη φωνή τους, «Ήταν μία σχολή από μόνες τους. Αν βάλεις σε ένα παιδάκι να τις ακούσει στην εφηβεία, μεγαλώνοντας έχει μάθει να τραγουδάει με έναν τρόπο». Έχοντας λοιπόν εντοπίσει και η ίδια ότι έχει καλή φωνή, η Irene πέρασε στο δεύτερο στάδιο και ανακοίνωσε στη μητέρα της ότι όταν τελειώσει το σχολείο (μια καλή περίοδος ώστε να έχει ωριμάσει η φωνή) θέλει να αρχίσει φωνητική.
Στα 19 πήρε και το πτυχίο της για να μπορεί να διδάξει θεωρία και σολφέζ και ως άκρως καλλιτεχνικό κορίτσι που αγαπούσε πολύ και τα μιούζικαλ, παράλληλα με τη φωνητική στο κλασικό τραγούδι (είναι λυρική σοπράνο) στο Εθνικό Ωδείο, παρακολούθησε υποκριτική στη σχολή Βεάκη. «Ήταν πέντε δύσκολα χρόνια αυτά. Δεν ξέρω πώς να το εκφράσω, αισθάνθηκα μετά το σχολείο ότι με πέταξαν στον πραγματικό κόσμο. Όταν πήγα στη σχολή θεάτρου ήταν ο καθένας δίπλα άγνωστος και έλεγε την άποψή του, οι καθηγητές δεν χαρίζονταν, τα έλεγαν έξω από τα δόντια και σε εκείνη την ηλικία ήταν σκληρό. Άλλοι συμφοιτητές ήταν 35 χρονών, εγώ ήμουν ακόμα παιδάκι. Αν πήγαινα τώρα, σίγουρα θα το αντιμετώπιζα διαφορετικά. Ίσως έπρεπε να πάω λίγο μεγαλύτερη, κάποια μηνύματα θα τα καταλάβαινα διαφορετικά και θα τα έπαιρνα πολύ πιο σωστά».
Μόλις τελείωσε με τις σπουδές της εδώ, έφυγε για τη Νέα Υόρκη μόνη της χωρίς γνωριμίες, για να ασχοληθεί με το μιούζικαλ που αγαπάει πολύ. Εκεί πήρε μέρος σε διαγωνισμούς, ανάμεσά τους και ο καταξιωμένος θεσμός IMTA, όπου ατζέντηδες παρακολουθούν νέα ταλέντα να διαγωνίζονται και κέρδισε τρία βραβεία. Μετά από έναν περίπου χρόνο, πέρασε από κάστινγκ για μια θεατρική παραγωγή του Porgy and Bess του Gershwin, στο οποίο εμφανιζόταν για έξι μήνες ενώ παράλληλα παρακολουθούσε σεμινάρια «Παρ’ ότι υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός και έβλεπες παιδιά 17 χρονών με φωνάρες, οι άνθρωποι εκεί είναι πιο ευγενικοί. Δουλεύουν πολύ διαφορετικά, πιο μεθοδικά και πιο οργανωμενα και δεν σε κομπλάρουν τόσο. Στην Ελλάδα έχω νιώσει πολλές φορές να με κομπλάρουν έντονα οι καθηγητές ή οι κριτές μιας οντισιόν σε ένα θέατρο. Ίσως είναι μία μέθοδος αυτή, να σου σπάσουν τον τσαμπουκά για να πας παραπέρα αλλά στην Αμερική δεν το ένιωσα αυτό, ήταν όλοι πιο φιλικοί».
Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που δεν θέλησε ποτέ να πάρει μέρος σε talent show «Δεν μου αρέσει να ανεβαίνω σε μία σκηνή, να ανταγωνίζομαι 10 άλλα άτομα για να μας πουν ποιος είναι ο καλύτερος και να τον κρατήσουν. Κάτι δεν μου πάει σε αυτό. Βέβαια έχω πολλούς φίλους που έχουν πάει σε ελληνικά μουσικά talent shows και έχουν πάει και καλά και έχουν αναγνωριστεί μέσα από αυτά, νομίζω όμως ότι εμένα δεν μου ταιριάζει, δεν με παρακινεί κάτι τέτοιο».
Από το 2012 ήδη σκεφτόταν ότι ήθελε να κάνει κάτι δικό της δισκογραφικά και μάλιστα αποκλειστικά αγγλόφωνο. Πολλοί φίλοι της μουσικοί βρίσκονταν στο Λονδίνο και η ιδέα μπήκε στο μυαλό της, «Μίλησα με έναν φίλο μου στο Λονδίνο και μου είπε “Έχω πολλούς μουσικούς, έχουμε και ένα στούντιο, έλα να ετοιμάσουμε ένα ντέμο και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε”. Στην αρχή πήγα για δύο μήνες, έφτιαξα τα ντέμο και παίξαμε λαϊβάκια soul και blues σε μερικά μικρά μαγαζιά αλλά και στο Jazz Cafe. Ενθουσιάστηκα και έτσι αποφάσισα να μετακομίσω εκεί».
Στο Λονδίνο έμεινε τέσσερα χρόνια και δεν χρειάστηκε να κάνει κάποια άλλη δουλειά αφού είχε την τύχη να μπορεί να κάνει και backing vocals σε παραγωγές που έκανε το στούντιο των φίλων της «Δουλεύαμε πολύ επάνω στη soul και neo soul μουσική έτσι κι εγώ μπήκα περισσότερο σε αυτή, στην R&B και τη funk». Κάποιο πρόβλημα υγείας οικογενειακό την έφερε πίσω στην Ελλάδα, όπως και η ανάγκη να βρεθεί ξανά κοντά στους δικούς της ανθρώπους.
Προσπαθώντας να μάθει τον μουσικό χώρο και το κοινό της Αθήνας, ήρθε σε επαφή με τους Opera Chaotique με τους οποίους έκανε εμφανίσεις στο Faust «Έκανα και κάποιες σόλο εμφανίσεις και έτσι ήρθε και μια συνεργασία με τη Universal μέσω της οποίας κυκλοφόρησε ένα EP με τον Ian Ikon». Το τραγούδι ‘Like A Rainbow’ μάλιστα, συμπεριλήφθηκε στην παγκόσμια συλλογή της Universal, NOW 2016. Έτσι αποφάσισε να μείνει στην Ελλάδα, έχει όμως αφήσει ανοιχτή την πόρτα της επιστροφής «Και τώρα που θα βγει το άλμπουμ, θέλω να κάνω κάποια live στο Λονδίνο. Με ενδιαφέρει πάρα πολύ το εξωτερικό και κυρίως η Μεγάλη Βρετανία. Εδώ απλά είναι η βάση μου».
Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έχει συνεργαστεί με αρκετά ονόματα σε μουσικές σκηνές και βλέπει ότι τα πράγματα εδώ συμβαίνουν αργά και με κόπο «Θέλει πολλή επιμονή και συνέπεια στον ήχο σου. Όπως βλέπω και από την Idra Kayne αλλά και από άλλους καλλιτέχνες με τους οποίους έχω συνεργαστεί, αποκτάς το κοινό σου σιγά-σιγά όταν είσαι συνεπής σε αυτό που κάνεις και δεν ξεφεύγεις από αυτό κάνοντας για παράδειγμα και λίγο λαϊκό και λίγο από κάτι άλλο. Αν το πετύχεις αυτό, ο κόσμος ψάχνοντας τον ήχο σου και βλέπει μια συνέπεια, μετά σε παρακολουθεί. Σίγουρα παίζει ρόλο και λίγο η τύχη ή κάποιες γνωριμίες αλλά δεν πιστεύω ότι είναι καθοριστικό αυτό. Ίσως βοηθήσουν ώστε να γίνουν κάποια πράγματα λίγο νωρίτερα, δεν είναι όμως αυτό το βασικό. Η συνέπεια και η υπευθυνότητα σε αυτό που κάνεις είναι. Όταν ένας άνθρωπος είναι καλός σε αυτό που κάνει θα φανεί. Ακόμα και αν είναι μετά από κάποια χρόνια».
Η Irene γνωρίζει ότι το είδος μουσικής που έχει επιλέξει δεν έχει τόσο μεγάλο κοινό όσο στο εξωτερικό αλλά δεν την απασχολεί, «Είμαι πολύ συνειδητοποιημένη σε αυτό που έχω κάνει, πιστεύω ότι έχει ένα ταβάνι εδώ. Νομίζω όμως ότι αυτό που με γεμίζει πιο πολύ είναι ότι ουσιαστικά βρίσκομαι στη χώρα που έχω επιλέξει να είμαι είμαι, κοντά στους ανθρώπους μου και κάνω αυτό που μου αρέσει. Όπου είναι να πάει ας πάει, πάντα θα έχω και την πόρτα του εξωτερικού ανοιχτή. Δεν έχω αυτό που λέμε dream big. Δεν ονειρεύομαι ότι όπου και αν πηγαίνω στην Ελλάδα θα με γνωρίζουν, δεν είναι το ζητούμενό μου. Το ζητούμενό μου είναι αρχικά να βιοπορίζομαι από αυτό που κάνω και να είμαι υπερήφανη γι’ αυτό που κάνω. Να βάζω μία δουλειά μου να την ακούσω και να λέω αυτό ήθελα να κάνω, αυτό είμαι εγώ».
Αναγνωρίζει επίσης ότι οι γυναίκες στη χώρα μας που ασχολούνται με τη neo soul, την R&B και το hip-hop βρίσκονται σε μία δύσκολη πίστα «Είναι ανδροκρατούμενος χώρος. Γνωρίζω κοπέλες που είναι πολλά χρόνια στον χώρο και δεν έχουν γίνει ονόματα όσο κάποιοι άντρες. Μιλούσα με τους υπεύθυνους ενός φεστιβάλ και μου είπαν “μας αρέσει πάρα πολύ αυτό που κάνεις γιατί είσαι γυναίκα και δεν έχουμε στην Ελλάδα γυναίκες που το κάνουν αυτό”. Χαίρομαι που υπάρχουν πλέον άνθρωποι που θέλουν να το στηρίξουν εδώ. Βλέπουμε και στο εξωτερικό ότι το γυναικείο στοιχείο στη μουσική είναι πολύ ισχυρό και αυτό ανοίγει και τον δικό μας δρόμο. Μπορεί αυτό το πράγμα να αρχίζει να αλλάζει λοιπόν στη χώρα μας, να φωτίζει».
Τα τελευταία χρόνια στο εξωτερικό οι γυναίκες πρωτοστατούν στη μουσική βιομηχανία, έχοντας καταφέρει να αρχίσουν να εξαφανίζουν σε μεγάλο ποσοστό από την ατζέντα των δισκογραφικών τα στερεότυπα που τις ήθελαν να έχουν έναν συγκεκριμένο τύπο εμφάνισης και στυλ. «Είναι τόσο όμορφο να βλέπεις τόσες διαφορετικές γυναίκες, πολύχρωμες, δραστήριες, δυναμικές να πετυχαίνουν. Και εδώ γίνονται βήματα αλλά δυστυχώς ακόμα σε μεγάλο βαθμό βλέπουμε παντού τα ίδια πρόσωπα. Έχω βαρεθεί να βλέπω τα ίδια πρόσωπα, ακόμα και στην τηλεόραση. Δεν ξέρω πώς πλάθεται όλο αυτό και γιατί αντί να κάνει ο καθένας κάτι δικό του, διαφορετικό, αντιγράφει τον διπλανό του. Δεν σημαίνει ότι κάτι που πέτυχε μια φορά πρέπει να το αντιγράψουμε και να μένουμε σε αυτή τη συνταγή».
Η περίοδος της πανδημίας και των lockdown ήταν ένας παράγοντας που της έκοψε τη φόρα από τα σχέδιά της και τώρα προσπαθεί να κερδίσει τον χαμένο χρόνο «Πήρα 22 κιλά μέσα στην πανδημία. Δεν μπορούσα να ηχογραφήσω, να κάνω εμφανίσεις, ούτε μαθήματα δεν μπορούσα να κάνω, ήταν πάρα πολύ δύσκολο». Την ρωτάω αν το υπέροχο καμπυλωτό σώμα της υπήρξε ποτέ θέμα συζήτησης σε σχέση με τη δουλειά της, «Μια φορά σε μία παρέα κάποιος μου είπε ότι αν θέλω να κάνω καριέρα πρέπει να αδυνατίσω γιατί είμαι χοντρή γι΄αυτόν τον χώρο. Του απάντησα ότι αν κάποιος πρέπει να κάνει μουσική για τα μάτια τότε ναι, απλώς υπάρχουν και καλλιτέχνες που κάνουν μουσική για τ’ αυτιά και συμπλήρωσα ότι αν κάποιος έχει παραπάνω κιλά δεν σημαίνει ότι δεν είναι πανέμορφος. Το θέμα είναι δυστυχώς ότι σαν κοινωνία έχουμε πολύ δρόμο ακόμα για να αλλάξουμε πραγματικά κάποια πράγματα. Βλέπω σε παρέες ότι μπορεί κάποιος να μην το πει σε εσένα απευθείας αλλά θα το σχολιάσει από πίσω σου. Πρέπει να το δούμε αυτό γιατί δεν έχει νόημα να το παίζουμε μια χαρά στους φίλους μας, ότι μας αρέσουν όλα τα σώματα και όταν δούμε κάποιον να περνά να τον σχολιάζουμε στη φίλη μας με κακεντρέχεια και να λέμε “κοίτα μπούτια ή κοίτα κοιλιά που έχει”. Θέλει πολλή δουλειά ακόμα για να αλλάξει η κατάσταση στην ελληνική κοινωνία».
Στερεότυπα αντιμετώπισε και από ανθρώπους ελληνικής δισκογραφικής εταιρείας, «Θυμάμαι ότι από 5-6 χρόνια, είχα μιλήσει με μια πολύ γνωστή δισκογραφική στην Ελλάδα για το ενδεχόμενο συνεργασίας και μου είπαν ότι πρέπει να αδυνατίσω, να φτιάξουν λίγο την εμφάνισή μου και να αλλάξουν το ντύσιμό μου. Εννοείται ότι δεν προχώρησε, όχι μόνο γι’ αυτόν τον λόγο αλλά δεν υπήρχε και κοινό σημείο στη μουσική τελικά. Ήθελαν άλλο πράγμα. Νομίζω όμως ότι αυτό μόνο κακό κάνει στα κορίτσια εδώ. Βλέπω κοπέλες που γνώριζα από το Λύκειο ή το Πανεπιστήμιο και έχουν κάνει κάποια καριέρα αλλά έχουν αλλάξει τελείως, ακολουθώντας αυτό το πρότυπο που βλέπω κάθε πρωί στην τηλεόραση. Δεν είναι κακό να θες να το κάνεις εσύ γιατί αυτό σε εκφράζει, με αυτό που διαφωνώ είναι ότι ενώ η μουσική είναι κάτι που πρέπει να βγάλει προς τα έξω τον εαυτό σου και αυτό που εσύ πρεσβεύεις, έρχονται κάποιοι άνθρωποι και σε φτιάχνουν από την αρχή επάνω σε ένα συγκεκριμένο πρότυπο, επιλέγοντας την εμφάνισή σου, τα τραγούδια σου, μόνο και μόνο για να βγάλεις χρήματα. Εκεί το νόημα έχει χαθεί».
Μιλάμε λίγο περισσότερο για τις μουσικές που ακούει και με εντυπωσιάζει με τη διαφορετική γκάμα καλλιτεχνών που αναφέρει. Το μεγάλο της κόλλημα τελευταία είναι οι Khruangbin ενώ θα χαλαρώσει με Frank Ocean και πρόσφατα πήγε στη συναυλία του Anser. Τη ρωτάω αν υπάρχει κάποιο όνομα στην εγχώρια ποπ σκηνή που της αρέσει «Η Έλενα Παπαρίζου. Έχει τρελά skills στη φωνή της και πιστεύω, παρ’ ότι δεν την έχω γνωρίσει, ότι είναι υπέροχος άνθρωπος. Ακούω όμως και Μαντώ, Αλέξια, Στέφανο Κορκολή».
Με ένα λαμπερό χαμόγελο μου αναφέρει πόσο λατρεύει το κέντρο της Αθήνας και τα μπαράκια του, μου μιλάει για την αγαπημένη της πόλη που είναι η Κοπεγχάγη (είναι παιδί του κρύου και όχι της ζέστης γι΄αυτό και η μεγάλη αδυναμία στις Σκανδιναβικές χώρες) και η κουβέντα μας κλείνει με ενθουσιασμό για όσα θα έρθουν μετά το καλοκαίρι που δεν είναι άλλα από το πρώτο της άλμπουμ και τα live του χειμώνα.