Έχουν λατρευτεί και μισηθεί, όσο λίγα συγκροτήματα στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας. Η εξάπλωσή τους σε παγκόσμια κλίμακα, συνέβη με φρενήρεις ρυθμούς σε διάστημα μόλις ενός χρόνου, μετά τη νίκη τους στην Eurovision το 2021. Οι Måneskin – είτε σ’ αρέσουν είτε όχι – αποτελούν το success story της εποχής μας, μιας εποχής που δεν είναι ακριβώς πλασμένη για τέτοιου είδους ιστορίες.
Από τους δρόμους της Ρώμης, κάνοντας busking ως έφηβοι ακόμα, ο Damiano (φωνή), η Victoria (μπάσο), ο Thomas (κιθάρες) και ο Ethan (ντραμς), έφτασαν να πραγματοποιούν τη μία περιοδεία μετά την άλλη, πριν καν πατήσουν τα 25. Προτού καλά καλά ολοκληρώσει το Stadium Tour του, το (glam) rock γκρουπ ανακοίνωσε παγκόσμια περιοδεία που ξεκινάει αυτόν τον Σεπτέμβριο από την Ευρώπη, για να φτάσει στην Αμερική, τη Βραζιλία και την Ιαπωνία.
Στον τελευταίο σταθμό του Stadium Tour στο Μιλάνο, ήμασταν εκεί, για να ρίξουμε μαζί τους την αυλαία μιας μακράς περιόδου με αλλεπάλληλα sold out shows, σε ορισμένα από τα μεγαλύτερα στάδια της Ευρώπης.
Και ήταν φανταστικά.
Μπορεί το Μιλάνο να είναι ένας από τους λιγότερο αγαπημένους μου τουριστικούς προορισμούς, είναι όμως ο καλύτερος εάν θέλεις να βρεθείς σε συναυλίες πολύ μεγάλων ονομάτων, τα οποία πιθανώς δεν θα επισκεφτούν άμεσα τη χώρα μας. Αν και η ζωή στην πόλη είναι πολύ ακριβή, μπορείς να επιλέξεις να διανυκτερεύσεις μόλις για 1-2 βράδια – όσα δηλαδή χρειάζονται για να πας στις συναυλίες σου, και να βρεθείς πάλι πίσω στην Ελλάδα σε λιγότερο από δύο ώρες.
Σε εκείνη τη δεύτερη, sold-out βραδιά στις 25 Ιουλίου, η συναυλιακή εμπειρία ξεκίνησε για μένα αρκετά νωρίς. Αν και είχα εξασφαλίσει το πολυπόθητο gold circle ticket, που θα με οδηγούσε αυτομάτως μπροστά στην αρένα, ήθελα να είμαι σίγουρη ότι θα φτάσω πολύ κοντά – γιατί όχι και στο κάγκελο. Έτσι, ξεκίνησα κατά τις 18:00 από το Via Tiziano στο Μιλάνο (μια πανέμορφη γειτονιά με πολύ πράσινο), για να κατευθυνθώ στο San Siro Stadium όπου γινόταν η συναυλία.
Η είσοδος του κόσμου πραγματοποιήθηκε από τουλάχιστον 15 διαφορετικές πύλες, με αποτέλεσμα να μην υπάρξει αναμονή και η πρόσβασή μας στο στάδιο να γίνει γρήγορα και ακούραστα. Μπαίνοντας στον χώρο, αντίκρισα ένα γήπεδο χωρητικότητας τουλάχιστον 80.000 ατόμων, το οποίο είχε ήδη αρχίσει να γεμίζει. Φτάνοντας στο gold circle, πάτησα «επί πτωμάτων» για να βρεθώ στην πρώτη σειρά. Σαν σωστή fan, τα κατάφερα.
Η δίωρη αναμονή στο στάδιο μέχρι εμφανιστούν οι Måneskin ήταν αρκετά ευχάριστη και διαδραστική – αν εξαιρέσουμε ότι μια μπίρα κόστιζε 8 ευρώ. Κορίτσια από το επίσημο Fan Club τους ήρθαν και μας μοίρασαν φωτογραφίες από την παιδική ηλικία των μελών του γκρουπ, αλλά και χαρτιά στα οποία αναγραφόταν η λέξη «ευχαριστώ» σε πολλές γλώσσες. Με το υλικό στα χέρια μας, ανυπομονούσαμε για τη στιγμή που θα σηκώναμε τα χαρτιά ψηλά, σε συγκεκριμένα κομμάτια του setlist.
Opening acts δεν υπήρχαν στη συναυλία. Δόθηκε αρκετός χρόνος στους καθήμενους ωσότου φτάσουν στις αριθμημένες θέσεις τους, και δεδομένων των σχεδόν 2μιση ωρών που θα διαρκούσε το live των Måneskin, δεν υπήρχε και πολύς χρόνος για να συμμετάσχουν και άλλοι καλλιτέχνες.
Στη σκηνή, γινόταν ο τελευταίος έλεγχος στον ήχο του συγκροτήματος και η ανυπονονησία κορυφωνόταν. Μια ειδοποίηση στις οθόνες, μας ενημέρωνε για τη χρήση έντονου φωτισμού και εφέ κατά τη διάρκεια του show. Πράγματι, πέρα από το άψογο στήσιμο των σκηνικών και την εξαιρετικά οργανωμένη και πολυπληθή ομάδα που δούλευε για το συγκρότημα, αυτό που μας τράβηξε την προσοχή ήταν τα αμέτρητα ρομποτικά που υπήρχαν στο stage για τον φωτισμό του show.
Σε ένα κατάμεστο στάδιο, γεμάτο από ανθρώπους κάθε ηλικίας (από μικρά παιδιά μέχρι άτομα άνω των 50), οι Måneskin ανέβηκαν στο stage στις 21:15 αφού πρώτα ποδοπατηθήκαμε, ουρλιάξαμε και κλάψαμε. Ο Damiano και η παρέα του, ήταν μπροστά στα μάτια μας.
Χρειάστηκαν αρκετά λεπτά μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι βρισκόμουν μπροστά τους, αφού περίμενα αυτή τη στιγμή εδώ και καιρό. Ο Thomas έδωσε την εκκίνηση στο live με ένα guitar solo, το οποίο μας εισήγαγε στο κομμάτι “Don’t Wanna Sleep” από το ντεμπούτο τους Rush!. Ο κόσμος τραγουδούσε κάθε στίχο δυνατά. Τα μέλη των Måneskin σάρωναν κάθε χιλιοστό της σκηνής, τρέχοντας πάνω-κάτω και δεξιά-αριστερά, αλλά και στον διάδρομο που είχε στηθεί στην αρένα. Κατά τη διάρκεια του κομματιού, ο Damiano ήρθε -κυριολεκτικά- κοντά μου και τσίριξα σαν έφηβη με όλη μου την ψυχή.
Η ενέργειά τους ήταν αστείρευτη. Μας ταξίδεψε νοητά κάπου στα late 70s και early 80s, σε εποχές που η rock αποτελούσε την κυρίαρχη μουσική κουλτούρα. Μας ήρθαν εικόνες στο μυαλό από το arena/stadium rock των Bon Jovi, Guns N’ Roses, Iggy Pop και Aerosmith. Εικόνες ξεγνοιασιάς, αυθορμητισμού και αισθησιασμού, που σήμερα ενοχοποιούνται και συχνά καταλήγουν σε μία άστοχη εξίσωση, που θέλει τους sexy και εμφανίσιμους καλλιτέχνες να μην παράγουν καλή μουσική.
Οι Måneskin όμως τα προσφέρουν όλα: Από την ενέργεια και το sexiness, μέχρι τα γκρουβάτα, δυναμικά και παιχνιδιάρικα κιθαριστικά κομμάτια, τις άρτιες φωνητικές δεξιότητες του Damiano και την πηγαία rock ‘n’ roll ενέργεια στο παίξιμο των υπολοίπων μελών, που πέφτουν στα γόνατα στη σκηνή, χτυπιούνται, τρέχουν και κάνουν stage diving μέσα στον κόσμο.
Το live συνεχίστηκε με hits όπως τα “Gossip”, το νικητήριο “Zitti E Buoni”, το “Supermodel” στο οποίο συμμετέχει ο θρυλικός Tom Morello, πρώην κιθαρίστας των Rage Against the Machine και των Audioslave, αλλά και το συγκλονιστικό a capella cover του Damiano στο κομμάτι “Iron Sky” του Paolo Notini, που ανέδειξε τις φωνητικές του δυνατότητες.
Το cover στην μεγάλη επιτυχία “Beggin” των Four Seasons (1967), που καθιέρωσε τους Maneskin σε global radio friendly συγκρότημα, ξεσήκωσε το κοινό – και εμένα, αφού ο Damiano το τραγούδησε σχεδόν όλο μπροστά μου. Κατά τη διάρκεια του show, ο ήχος ήταν κρυστάλλινος ακόμα και για εμάς που βρισκόμασταν μπροστά στα ηχεία. Κάθε λεπτομέρεια ήταν προσεγμένη και μελετημένη, γεγονός το οποίο έχει συντελέσει στο να αποκτήσει η μπάντα τις διαστάσεις επιτυχίας που απολαμβάνει.
Τα ιταλικά κομμάτια “In Nome Del Padre” και “Coraline” που τους εδραίωσαν πολύ πριν την Eurovision στο ιταλικό έδαφος, τραγουδήθηκαν δυνατά από τους Ιταλούς fans, με το τελευταίο να βουίζει συγκινητικά στο κεφάλι μου μέχρι σήμερα. Δίχως να έχουν πάρει ανάσα, τα μέλη της μπάντας μεταφέρθηκαν μέσω του κυλιόμενου διαδρόμου-stage, στο Stage B που είχε στηθεί για εκείνους στην αρένα, δίνοντας τη δυνατότητα σε fans που βρίσκονταν πιο πίσω, να τους απολαύσουν σα να βρίσκονταν στο front row. Τα αγόρια και η Vic, δεν ήθελαν να αφήσουν κανέναν fan που βρέθηκε στο τουρ τους παραπονεμένο.
Οι μνήμες από τη μουσική του δρόμου στη Ρώμη, είναι ακόμα ζωντανές. Δεν ξεχνούν τις ρίζες τους και από πού ξεκίνησαν. Success story είναι να βιοπορίζεσαι από τον δρόμο στα 17 σου, να βιώνεις καθημερινά την αβεβαιότητα των street performances, μετά να παίρνεις την απόφαση να συμμετάσχεις σε ένα εμπορικό τηλεοπτικό show όπως το X-Factor, και από εκεί να βρίσκεσαι στο δημοφιλές ιταλικό φεστιβάλ Sanremo, το οποίο σου εξασφαλίζει το εισιτήριο για τη συμμετοχή στην Eurovision.
Success story είναι να κατακτάς την κορυφή σε έναν ευρωπαικό διαγωνισμό τραγουδιού – οι συμμετοχές του οποίου συνήθως ξεθωριάζουν γρήγορα και είναι ανακυκλώσιμες. Success story είναι να καταφέρνεις να αποτάξεις την ταμπέλα ενός γκρουπ που συμμετείχε σε μουσικούς διαγωνισμούς, και να χτίζεις μια καριέρα παγκόσμιου βεληνεκούς. Το ακόμα πιο εντυπωσιακό όμως, είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν στην περίπτωση ενός ιταλικού συγκροτήματος που βρίσκεται μίλια μακριά από τον πυρήνα της κυρίαρχης μουσικής βιομηχανίας. Η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι πότε συνέβη αυτό τελευταία φορά. Ίσως με τους Arctic Monkeys πριν από σχεδόν 20 χρόνια στην indie σκηνή.
Έχοντας λοιπόν διανύσει αυτή την εκτροχιασμένη πορεία (που ενέπνευσε τον Κωνσταντίνο Τσάβαλο να γράψει το βιβλίο “Maneskin: Supermodels), τα παιδιά έμαθαν να εκτιμούν κάθε στόχο που κατακτούν. Είμαι σίγουρη πως ακόμα έχουν στιγμές, πάνω και κάτω από την σκηνή, που τα flashbacks ζωντανεύουν και αναρωτιούνται αν αυτό που ζουν είναι όντως αληθινό.
Στη συνέχεια του set τους, το εκρηκτικό “Gasoline” με τα heavy riffs και την εθιστική μπασογραμμή της Vic, είναι το πρώτο κομμάτι που παίζουν από το δεύτερο stage, και στην κεντρική σκηνή αρχίζουν να υψώνονται φλογες. Ο βαθύς κόκκινος φωτισμός και το laser που «αγκάλιαζε» όλο το στάδιο, δημιουργούσαν μία μεγαλειώδη ατμόσφαιρα. Τα “Timezone” και “I Wanna Be Your Slave”, ολοκλήρωσαν την παρουσία τους στο δεύτερο stage, δίνοντας χώρο στην πιο συγκινητική και αγνή στιγμή της βραδιάς.
Οι Maneskin επιστρέφουν στο main stage. Η διάθεση ανεβαίνει με τραγούδια όπως το παιχνιδιάρικο “Mammamia”, ενώ κατά το punk-rock κομμάτι “Kool Kids”, στο stage ανεβαίνουν μέλη του fan club, που απολαμβάνουν με όλη τους την ψυχή αυτό που εκτυλίσσεται, καθώς τραγουδούν και χορεύουν με τα μέλη των Måneskin.
Δεν έχω συνειδητοποιήσει πώς έχουν περάσει δύο ώρες από την έναρξη του live. Τα φώτα σβήνουν και η μουσική σταματά. Οι Måneskin μας αποχαιρετούν για λίγο, και έχει φτάσει η στιγμή του encore. Μετά από το ζεστό χειροκρότημά μας, μας καλωσορίζουν ξανά παίζοντας το αγαπημένο μου ballad rock τραγούδι “The Loneliest”, το οποίο στρέφει την προσοχή μας στο μακράς διάρκειας guitar solo του Thomas. Το “I Wanna Be Your Slave” παίζεται ξανά δυνατά, και γίνεται ο επίλογος σε ένα live που επιβεβαιώνει γιατί οι Måneskin έχουν αναχθεί σε ένα σύγχρονο μουσικό φαινόμενο.
Το rock ‘n’ roll δεν ήταν ποτέ μονόδρομος. Ανάμεσα στα πολλά μονοπάτια του, υπάρχει κι εκείνο που διακατέχεται από λάμψη και σεξαπίλ. Το “You Give Love A Bad Name” ή το “Dream On”, δεν έμειναν στην αιωνιότητα για τους βαθυστόχαστους στίχους τους, αλλά για την ατμόσφαιρα που κατάφερναν να δημιουργήσουν και να μεταγγίσουν από γενιά σε γενιά.
Τώρα, οι «εναλλακτικοί» θεωρούν αυτό το στυλ μουσικής κλισέ και cheesy. Είμαστε κι εμείς όμως που έχουμε την ανάγκη από μελωδίες που θα μας κάνουν να νιώσουμε ξανά ‘Kool Kids’, όπως τραγουδούν οι Maneskin. Από μελωδίες και συγκροτήματα που θα μας δώσουν μια γεύση από εποχές που οι μπάντες τα έσπαγαν με πάθος στα stages, κάνοντας πραγματικό show χωρίς στατικό τουπέ.
Μπορεί η επιστροφή μας στο ξενοδοχείο μετά τη λήξη της συναυλίας να έγινε «δια πυρός και σιδήρου, αφού το μετρό είχε κλείσει και το τραμ δεν λειτουργούσε, καθώς είχαν πέσει κορμοί δέντρων στις γραμμές του από το προηγούμενο βράδυ που η πόλη είχε πληγεί από ισχυρές καταιγίδες, μπορεί να καταλήξαμε να γυρνάμε με τα πόδια αφού ταξί δεν υπήρχε ούτε για δείγμα (ούτε στις εφαρμογές, ούτε στον δρόμο), όμως δεν θα άλλαζα τίποτα από εκείνο το βράδυ στο Μιλάνο με τους Måneskin.