Φυσικά και θυμάμαι τις πρώτες φορές που είδα τον Iggy Pop. Πώς να μη τις θυμάμαι όταν αποφάσισε να βγάλει όλα του τα ρούχα στη σκηνή ή όταν επάνω μου προσγειώθηκαν σταγόνες από το αίμα του; Έχει πάρει κάτι, κάπου το αυτί σας για εκείνες τις εμφανίσεις; Αλήθεια είναι. Την ημέρα, με τον Iggy αιματοβαμμένο στη σκηνή, όλοι εμείς που βρεθήκαμε στην τσιμεντένια Προβλήτα 3 το 1996 δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ. για πολλούς ακόμη λόγους.
Όπως και όλες τις επόμενες που τον συναντήσαμε.
Είναι πολλές οι συναυλίες που έχει δώσει στην Ελλάδα. Και με τους Stooges αλλά και με την μπάντα που τον συνόδευε πριν την επανένωσή τους. Το Σάββατο 3 Ιουλίου 2022, με την εμφάνισή του στο Release Festival, θα μεγαλώσει η λίστα. Συγκεκριμένα στην Αθήνα, από το 1988 στη Ριζούπολη μέχρι τώρα, έχουν μεσολαβήσει ανεπανάληπτες στιγμές. Στο Ρόδον, τη Λεωφόρο, τη Δραπετσώνα, το Θέατρο Πέτρας, το Θέατρο Βράχων, το Ελληνικό, τη Μαλακάσα αλλά και την Πλατεία Νερού το 2019, ο Iggy έχει αφήσει κάτι από την εκρηκτική ενέργειά του.
Όσοι είχαν την τύχη να τον παρακολουθήσουν πολλές φορές, σίγουρα για τους δικούς τους προσωπικούς λόγους, κρατάνε κάποιες πιο έντονα στη μνήμη και την καρδιά τους. Εγώ κρατάω τέσσερις από αυτές και επιβεβαιώνω και από την δική μου πλευρά ότι όσα έχουν γραφτεί γι’ αυτές τις βραδιές δεν είναι ένας ακόμη αστικός μύθος.
Η πρώτη μου συνάντηση με τον Iggy γίνεται στο ιστορικό κλαμπ της οδού Μάρνη. Ψαρωμένη, πιτσιρίκα 21 ετών αλλά πάρα πολύ ενθουσιασμένη που θα δω από κοντά τον άνθρωπο που ντύνει με τη φωνή και τα τραγούδια του μερικές από τις πιο φουντωμένες, νεανικές φαντασιώσεις μου. Σίγουρα δεν περιμένω όμως να μαζέψω περισσότερο υλικό για τις φαντασιώσεις των επόμενων χρόνων. Και μάζεψα αρκετό. Κρίμα που έμεινε μόνο στον σκληρό του εγκεφάλου όσων βρέθηκαν εκεί και όχι αποτυπωμένο σε κάποιο φιλμ αλλά δεν βαριέσαι. Φυσικά αναφέρομαι στη στιγμή που ο Iggy παίρνει χαμπάρι κάτι κάμερες, αποφασίζει να τα βγάλει όλα και να αρχίσει να περιφέρεται στη σκηνή ολόγυμνος. Το σκηνικό προκαλεί παροξυσμό στο κοινό, τα τραγούδια του setlist είναι ένα κι ένα για να ξεφύγει ακόμα περισσότερο το μυαλό μας και κάπως έτσι αυτό που θυμάμαι είναι ένα σουρεάλ ντελίριο που θα ζήλευε και ο Γκασπάρ Νοέ. Στάνταρ.
Τον είδα ξανά στο Ρόδον κι άλλες φορές μετά από αυτή αλλά εκείνο το βράδυ ήταν ισοπεδωτικό. Μια ματιά στα τραγούδια είναι ακόμη μία απόδειξη: Down on the Street, Raw Power, T.V. Eye, Hate, Real Wild Child (Wild One), Loose, I Wanna Be Your Dog, The Passenger, Search and Destroy, Fuckin’ Alone, Lust for Life, Character, Wild America, Home, No Fun, In the Death Car, Beside You, Sickness, Louie Louie, Caesar, Johanna, Cold Metal.
Από τηλεοπτική εμφάνιση το 1996
Κάτω στον Πειραιά στο μουράγιο (κυριολεκτικά), δίπλα σε πλοία φορτηγά στη Δραπετσώνα και ακριβώς πάνω από τα θολά νερά του λιμανιού, έχει ξεκινήσει από νωρίς το ηλεκτροσόκ. Προσπαθώντας να συνέλθω από τον συνδυασμό ντάλα ήλιος μεσημέρι/Moby ο οδοστρωτήρας, έχω πέσει στο καυτό τσιμέντο και ρίχνω νερό στο κεφάλι μου. Ο κόσμος έχει σκορπιστεί για να πάρει μπύρες, άλλοι κοιτούν τα καράβια που αρμενίζουν, άλλοι κάνουν ισορροπία στην άκρη της αποβάθρας «Κοίτα μεεεε, δεν πέφτω, δεν πέφτωωωω» και άλλα ευχάριστα. Μαζεύω το σώμα μου με όση δύναμη έχω και ξαναπιάνω κάγκελο. Ξαφνικά σείεται ο χώρος από τα τρελά ντεσιμπέλ. Ο Iggy βγαίνει σαν μαινόμενος ταύρος στη σκηνή με το κλασικό του non shirt look και ξεκινά το ντελίριο στο moshpit. Κάποια στιγμή εκεί που τα δίνει όλα, κάποιος ανεγκέφαλος από το κοινό πετάει κατά πάνω του ένα μπουκάλι γεμάτο νερό το οποίο του σκίζει το κούτελο. Στην αρχή δεν παίρνει χαμπάρι ότι το αίμα κυλάει στο πρόσωπό του (είναι και ιδρωμένος), πιάνει το μέτωπο, αντιλαμβάνεται με απορία τι του έχει συμβεί και ενώ όλοι οι υπεύθυνοι του φεστιβάλ είναι έτοιμοι να τον φυγαδεύσουν, δεν μασάει καθόλου, ουρλιάζει ένα οργισμένο «Motherfuckers! You can’t stop me» και πιο προκλητικός και αγριεμένος από πριν δίνει ένα από τα καλύτερά του live στη χώρα μας.
Στην Πετρούπολη έχουν διαδραματιστεί πολλά και σαφώς εκεί έχουμε να θυμόμαστε οι μεγαλύτεροι μερικά από τα πιο επεισοδιακά συναυλιακά βράδια της ζωής μας. Φωτιές πετροπόλεμος και δακρυγόνα στους Rage Against The Machine το 2000 και ένα βράδυ πριν την εμφάνιση του Iggy στον ίδιο χώρο, η διακοπή της συναυλίας των Cypress Hill και ένα σκηνικό με μπουκάλια, πέτρες και κυνηγητό στον λόφο. Οπότε αν και περίμενω πώς και πώς να τον δω με τους The Stooges για πρώτη φορά, υπάρχει και μία αναταραχή για το κατά πόσο θα κυλήσει ήρεμα η βραδιά ή όχι.
Η βραδιά περιέργως κυλάει ήρεμα και όταν λέω ήρεμα εννοώ ότι ακόμα και ο Iggy αποδεικνύεται ένα ήσυχο παιδάκι. Στη σκηνή μπροστά μας γράφεται ιστορία με τους θρύλους μαζεμένους και δεν έχουμε αίματα, γδυσίματα ή οργή. Έχουμε όμως όλη την ενέργεια που ηλεκτρίζει το σώμα του και κατά συνέπεια και εμάς που τον κοιτάμε σαν χάνοι από κάτω. Μέχρι να γίνει του moshpit το κάγκελο, να ανέβουν στη σκηνή μαζί του οι πιο φτιαγμένοι fans, να ουρλιάξουμε “No fuuuuuuuuuuuuun my babeee, no fuuuun” και “So messed up I want you heeereeee” και να πετάξουμε όλοι μαζί αγκαλιά μέσα στο χώμα και τη σκόνη.
Είχα προσπεράσει τις τελευταίες του εμφανίσεις εδώ. Μάλλον γιατί οι αναμνήσεις από τις παλιές ήταν ακόμα τόσο ζωντανές και έντονες που φοβόμουν ότι ίσως μια διαρκής επανάληψη τις χαλάσει. Πόσο κουτή ήμουν. Αυτό μου επιβεβαίωσε η τελευταία συναυλία που έδωσε το 2019 στην Πλατεία Νερού. Θυμάμαι ακόμα τις εντυπώσεις μου από εκείνο το βράδυ. Όταν μπαίνεις με μια τετράδα κόλαση, με πρώτο το I wanna be your dog και σερί τα Gimme Danger, Passenger και Lust for Life, μετά έχεις όλο το πλήθος ξεσαλωμένο, για να το αποτελειώσεις με πολλαπλά χτυπήματα (από περίοδο The Stooges και σόλο, μέχρι επικές διασκευές): Search and Destroy, T.V. Eye, 1969, No Fun, Sixteen, Nightclubbing, Five Foot One, Real Wild Child, The Jean Genie, Red Right Hand, έτσι για να αναφέρω μερικά. Iggy είσαι αξεπέραστος. Όλος ο πανζουρλισμός για πάρτη σου.
Αχ, αυτό το βλέμμα του διπλανού μου πιτσιρικά στη συναυλία. Με σκουντάει στο Gimme Danger για να μου ζητήσει αναπτήρα, γυρνάω με δάκρυα στα μάγουλα προς το μέρος του και εκείνος απλά γνέφει συγκαταβατικά και τα μάτια του τα λένε όλα: «σε νιώθω φίλη». Εκείνος 20-25, εγώ 46, εκείνος ίσως τον βλέπει πρώτη φορά, εγώ δεν τις μετράω πια, άλλες αναμνήσεις, άλλες πορείες, άλλα βιώματα, άλλα τα πάντα ΟΛΑ κι όμως κάνουμε μια δική μας συμφωνία, χωρίς λόγια. Τι κι αν δεν βγάζει τη φωνή που έβγαζε κάποτε; Τι κι αν δεν τρέχει στη σκηνή με την ίδια ταχύτητα πια; Τέτοιοι καλλιτέχνες μπορούν να σε σημαδέψουν για πάντα και όλες αυτές οι διαφορές δεν έχουν καμία σημασία, είτε είσαι 6, είτε 20, ή 46, ή 72, γιατί αυτές τις στιγμές νιώθεις πιο γαμημένα ζωντανός από ποτέ. Και κάτι μου λέει ότι το Σάββατο 3 Ιουλίου 2022, στα 75 του χρόνια, θα το αποδείξει και πάλι.