Η λέξη ιεροτελεστία είναι συνυφασμένη με τον γκοθ δανδή της καρδιάς μας, χρόνια τώρα. Είτε βρίσκεται σε ένα μεγάλο γήπεδο, είτε σε ανοιχτούς φεστιβαλικούς χώρους και αμφιθέατρα σε λόφους ή ακόμα και σε μία κλειστή σκηνή υπό συνθήκη καθήμενων, όπως συνέβη στην κεντρική Σκηνή της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση, όπου ο Nick Cave έδωσε τρεις sold out συναυλίες μαζί με τον Colin Greenwood των Radiohead, τις τρεις πρώτες μέρες του Ιούνη.
Κάτι που ήταν Κυριακή, κάτι που είχαν πιάσει οι πρώτες μεγάλες ζέστες και όλοι είχαν ξεχυθεί από νωρίς στις παραλίες, ο χώρος γέμιζε με αργούς ρυθμούς αλλά την ώρα της έναρξης ήταν ασφυκτικά γεμάτος.
Αυτή η συνθήκη μάς θύμισε μια άλλη ανάλογη -που ω, τι σύμπτωση, τυχαίνει η πρωταγωνίστρια να είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του Cave-, τότε που η PJ Harvey εμφανίστηκε στο κλειστό θέατρο του μπάντμινγκτον το 2008. Όπως και ο Cave, έτσι και η Polly Jean, ενώ μέχρι τότε είχε οργώσει τα φεστιβάλ, τα κλαμπ και “τους Λυκαβηττούς” της χώρας μας, αποφάσισε να κάνει μία διαφορετική εμφάνιση, πιο ακουστική, πιο εσωτερική, πιο λυρική, πιο στατική, σε μια κλειστή αίθουσα με καθήμενο κοινό, η οποία άγγιξε τα όρια του μυστικιστικού.
«Αυτά τα τραγούδια χρειάζονται μία συγκεκριμένη δόση συγκέντρωσης, και από εμάς αλλά και από εσάς», είπε ο Nick Cave μετά το πρώτο, σπαρακτικό Girl in Amber και συνέχισε με τη βαθιά φωνή του μέσα σε αυτό το σκοτεινό, λιτό σκηνικό, έχοντας μόνο το απαλό φως του προβολέα επάνω του, να περιγράφει τι θα ζήσουμε την υπόλοιπη βραδιά. Τα περισσότερα ήταν τραγούδια από την πορεία του με τους Bad Seeds και επεσήμανε ότι θα τα ακούσουμε απογυμνωμένα, κρατώντας μόνο την ουσία τους. Κάτι είχαμε ήδη καταλάβει και συνεχίσαμε να το νιώθουμε όταν ακούστηκε το Higgs Boson Blues. Πριν από αυτό όμως, δεν αμέλησε να μιλήσει για όλα αυτά που τον ενέπνευσαν. Από πολέμους, μέχρι την αλλαγή και άνοδο της Χάνα Μοντάνα σε Μάιλι Σάιρους, θυμίζοντάς μας ότι όσο σκοτεινός και ραγισμένος και αν είναι, δεν χάνει το χιούμορ του.
Ο Colin Greenwood στεκόταν απέναντί του πάντα αμίλητος αλλά όχι απλά συνοδευτικός. Τον κοιτούσε στα μάτια διαρκώς, σαν να τους έδενε μία μαγική δύναμη που κινούσε τα πάντα. Ήταν σαν δύο σύμμαχοι σε κάτι ιερό που συνέβαινε εκεί και είχαν ενορχηστρώσει τα πάντα στην εντέλεια. Και αυτό ήδη φάνηκε από το Jesus of the moon, στο οποίο ο Greenwood σιγοντάριζε αιθέρια με το μπάσο, αλλά και στο Galleon Ship, δύο κομμάτια που έκαναν την ατμόσφαιρα πιο θερμή.
Το O Children είναι ένα τραγούδι που έγραψε βλέποντας τα παιδιά του να παίζουν σε ένα πάρκο στο Μπράιτον και τον επηρεάζει διαφορετικά κάθε φορά που το παίζει, ανάλογα με τη συνθήκη, αφού συνδέεται με την τραγική απώλεια των δύο γιών του.
Το Papa Won’t Leave You, Henry ήταν ένα από τα peak της βραδιάς και είναι το τραγούδι, όπως μας είπε, που τραγουδούσε σαν σκοτεινό, διαφορετικό νανούρισμα στον τρίτο γιο του, Λουκ, ο οποίος σήμερα έχει αποκτήσει τον δικό του γιο, δηλαδή τον εγγονό του Cave.
Colin Greenwood
Ακολούθησαν πολλά. Το I Need you, με τη φράση “Just breathe” να σου κόβει στην πραγματικότητα την ανάσα, το Into My Arms στο οποίο όπως πάντα το κοινό σιγοτραγουδούσε μαζί του, το Balcony Man από τον δίσκο Carnage του Cave και του Warren Ellis, με τη βοήθεια και πάλι του έξαλλου κοινού, το Jubilee Street σε μία καταπληκτική εκτέλεση, το Shivers των Young Charlatans, της πρώτης μπάντας του κιθαρίστα Rowland S. Howard, σαν ένα φόρο τιμής στη μνήμη του αλλά και στα χρόνια τους μαζί ως The Birthday Party, που το κυκλοφόρησαν ξανά.
Το μεγαλύτερο μέρος του encore ήταν αφιερωμένο και σε άλλες επιρροές, αγάπες και πρότζεκτ, εκτός Bad Seeds, και το κλείσιμο της βραδιάς έγινε με το Palaces of Montezuma, του άλλου σχήματός του, τους Grinderman, με το Cosmic Dancer του Marc Bolan και των T-Rex αλλά και με το τραγούδι The Carnival Is Over των The Seekers που διασκεύασε με τους Bad Seeds.
Σίγουρα, αυτή η τρομερή σύνδεση που καταφέρνει με το κοινό του ο Nick Cave όλα αυτά τα χρόνια, γίνεται πιο έντονη σε μία συναυλία όπου ο ίδιος οργώνει τη σκηνή, μπλέκεται με τον παθιασμένο κόσμο και μας μιλάει κοιτώντας μας όχι στα μάτια, αλλά μέσα στην ψυχή μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η χημεία χάνεται σε μια συνθήκη πιο στατική. Αντιθέτως, δίνει τη δυνατότητα για πιο εσωτερική επεξεργασία, μακριά από φιοριτούρες εντυπωσιασμού. Δημιουργεί ένα υπαρξιακό ταξίδι, βαθύ, που πηγαινοέρχεται ανάμεσα στην ευαλωτότητα και τη δύναμη του εαυτού μας. Αυτό το χάρισμα του συγκεκριμένου καλλιτέχνη είναι σπάνιο και γι’ αυτό και τόσο πολύτιμο για εμάς. Και γι’ αυτό όσα sold out και να κάνει, ποτέ δεν είναι αρκετά. Ευτυχώς, έχουμε κι άλλα να περιμένουμε σύντομα από αυτόν, όπως το νέο -18ο παρακαλώ- άλμπουμ του με τους Bad Seeds, που θα έχει τον τίτλο Wild God.
Girl in Amber
Higgs Boson Blues
Jesus of the Moon
Galleon Ship
Sad Waters
O Children
I Need You
Waiting for You
Papa Won’t Leave You, Henry
Balcony Man (Nick Cave & Warren Ellis cover)
Carnage (Nick Cave & Warren Ellis)
The Mercy Seat
The Ship Song
Black Hair
The Weeping Song
Into My Arms
Jubilee Street
Push the Sky Away
Encore
Shivers (Young Charlatans)
Nobody’s baby now
Palaces of Montezuma (Grinderman)
Cosmic Dancer (T. Rex cover)
The Carnival is over (The Seekers)