Το καλοκαίρι του 1998 το θυμόμαστε όλοι οι συναυλιόφιλοι ως το καλοκαίρι που οι Pulp μάς έκαναν να σηκώσουμε τόνους σκόνης από τον χορό στη Φρεαττύδα και που ο Jarvis Cocker ανεβοκατέβαινε τις σκαλωσιές και όργωνε τη σκηνή σαν μαμούνι. Δεν είναι τυχαίο το παρατσούκλι του, spiderman. Το καλοκαίρι του 2000 το θυμόμαστε ως το καλοκαίρι που οι Radiohead ανατρίχιασαν έναν ολόκληρο Λυκαβηττό (οκ, ήταν και το επικό live των RATM στο Θέατρο Πέτρας αλλά δεν είναι της παρούσης) και ο Thom Yorke μας έκανε να “πετάξουμε” πάνω από τη σκηνή, λουσμένοι με ένα μπλε φως, όταν ερμήνευσε το Exit Music (For a Film). Δάκρυα κυλούσαν από όλα τα πρόσωπα τριγύρω και όλοι φύγαμε σοκαρισμένοι από αυτό που είχαμε βιώσει. Αυτοί οι δύο σπουδαίοι καλλιτέχνες θα βρεθούν και πάλι κοντά μας, στην Πλατεία Νερού για το Release Athens.
Πόσο τυχεροί είμαστε; Άραγε το ξέρουν όλοι αυτοί που πιστεύουν ότι η συναυλία των Coldplay ήταν το hype της χρονιάς, ότι την Πέμπτη 20 Ιουνίου 2024 θα γραφτεί μία από αυτές τις όμορφες ιστορίες που η μουσική, οι ερμηνείες και οι ίδιες οι μπάντες θα μας κάνουν να τη θυμόμαστε για πάντα; Χωρίς φανφάρες και εξωγενείς εντυπωσιασμούς. Μόνο με το καλλιτεχνικό τους εκτόπισμα. Και μιλάμε για πολύ μεγάλο εκτόπισμα, με δύο -χωρίς καμία δόση υπερβολής- τεράστιες μπάντες ως co-headliners, τους Pulp και τους The Smile, που έχουν για μπροστάρηδες δύο από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες της παγκόσμιας μουσικής σκηνής: τον Jarvis Cocker και τον Thom Yorke των Radiohead.
Οι The Smile είναι λοιπόν το τρίο των δύο βασικών εγκέφαλων των Radiohead (Thom Yorke, Jonny Greenwood) και του Tom Skinner (ήταν ο ένας από τους δύο ντράμερ του jazz κουαρτέτου Sons of Kemmet), που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια των lockdowns και η αλήθεια είναι πως μοιάζει ως φυσική συνέχεια των Radiohead. Όχι μόνο λόγω της παρουσίας του συνθετικού πυρήνα αυτής της τόσο σημαντικής μπάντας, αλλά και γιατί υπάρχει και υλικό που προέρχεται από ακυκλοφόρητα τραγουδια τους (όπως τα: Open the Floodgates και Skirting on the Surface). Το κύριο χαρακτηριστικό που διαχωρίζει όμως τα δύο αυτά projects είναι πως οι The Smile μοιάζουν να απολαμβάνουν πραγματικά την έλλειψη πίεσης που αναγκαστικά φέρει ένα «νέο Radiohead τραγούδι». Μιλάμε άλλωστε για ένα γκρουπ που από το 1995 και την κυκλοφορία του The Bends, μέχρι το A Moon Shaped Pool του 2016, έχει κερδίσει με το σπαθί του τον τίτλο της πιο σημαντικής μπάντας των τελευταίων 30 ετών. Γι’ αυτό και μέσα σε δύο χρόνια οι The Smile έχουν κυκλοφορήσει περισσότερη μουσική από όση έχουν καταφέρει οι Radiohead τα τελευταία δεκαπέντε.
Από την άλλη πλευρά, ενώ οι Radiohead γνώρισαν την επιτυχία γρήγορα, οι Pulp έπρεπε να κάνουν υπομονή 13 ολόκληρα χρόνια μέχρι να βρεθούν στις σελίδες των μεγάλων μουσικών εντύπων της εποχής και στην πορεία να εξελιχθούν σε ένα από τα 2-3 σημαντικότερα pop συγκροτήματα των ημερών μας, έχοντας στο ενεργητικό τους μερικά από τα κορυφαία τραγούδια όλων των εποχών (Common People, Disco 2000, Do You Remember the First Time, This is Hardcore, Death II και πολλά ακόμα). Αυτό βέβαια δεν θα είχε συμβεί χωρίς αυτόν τον nerdy ψιλόλιγνο frontman, τον Jarvis Cocker, ο οποίος όχι μόνο είναι κορυφαίος στιχουργός (έχει δημιουργήσει σχολή, ναι κύριε Alex Turner) αλλά και σε έναν μοναδικό και απρόβλεπτο performer που δύσκολα θα ξαναδούμε.
Αν και οι αφετηρίες των Yorke και Cocker δεν θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικές (οι Radiohead δημιουργήθηκαν στην Οξφόρδη από μαθητές σε ένα αυστηρό οικοτροφείο αρρένων, ενώ οι Pulp στο Σέφιλντ, μια από τις κύριες «μήτρες» του βρετανικού underground), οι μετέπειτα πορείες τους δεν είναι και τόσο διαφορετικές.
Ο Yorke με την ιδιαίτερη φωνή και το απλό look μπορεί να έγινε σύμβολο της νέας indie σκηνής της Αγγλίας αλλά οι Radiohead πολύ σύντομα φρόντισαν να απεμπλακούν από την ταμπέλα και να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους (με εντυπωσιακά αποτελέσματα) σε μουσικά είδη πολύ μακριά από αυτό που έχουμε μάθει να λέμε «κιθαριστική» μουσική. Κατάφεραν να γίνουν ένα από τα σπουδαιότερα συγκροτήματα όλων των εποχών και ο Yorke να αποτυπωθεί στο μυαλό μας ως μία από τις πιο ιδιαίτερες, αυθεντικές, χαρακτηριστικές, μελωδικές, συναρπαστικές φωνές που υπάρχουν εκεί έξω. Πραγματικά αξιοθαύμαστο για έναν άνθρωπο που αρχικά δεν ήθελε να τραγουδάει αυτός τα τραγούδια που έγραφε. Ήθελε να βρει κάποιον άλλο να κάνει αυτή τη δουλειά. Ακόμα και σήμερα όμως, δεν νιώθει σαν lead singer. Και αυτή του η σεμνότητα είναι επίσης που τον κάνει τόσο ξεχωριστό. Συνεχίζει να κάνει ζέσταμα στη φωνή του πριν βγει στη σκηνή για να βλέπει τις αδυναμίες του κάθε φορά και να ξέρει πώς να χειριστεί τη φωνή του την ώρα της συναυλίας. Δεν θεωρεί τη φωνή του ως κάτι δεδομένο και είναι μοναδικός ο τρόπος που την προσαρμόζει στην ερμηνεία του μέσα σε ολόκληρη τη συγχορδία κάθε κομματιού. Σαν άνεμος που περνάει ανάμεσα από τα φύλλα. Και αυτό θα το διαπιστώσετε όσοι τον ακούσετε με τους The Smile την Πέμπτη.
Οι Pulp από την άλλη, μπορεί να συμπορεύτηκαν με την έκρηξη της brit-pop, αλλά ποτέ δεν ταυτίστηκαν με αυτή, όχι μόνο γιατί είχαν διαφορετικές αναφορές (μιλάμε άλλωστε για ένα γκρουπ 10 χρόνια παλαιότερο των Blur και 13 των Oasis) αλλά και γιατί η στιχουργική του Cocker δεν μπορούσε να εναρμονιστεί με την Cool Britannia εποχή. Κάτι που φρόντισαν και οι ίδιοι να τονίσουν, με την κυκλοφορία του This Is Hardcore που έδειξε έναν διαφορετικό δρόμο για τη μπάντα. Ο Jarvis είναι σίγουρα μοναδική περσόνα. Δεν υπάρχει άλλος που να του μοιάζει έστω και λίγο καλλιτεχνικά. Από τους στίχους, την ερμηνεία, την performance στη σκηνή, το στυλ του, τα χαρακτηριστικά βογγητά του, τι να πρωτοπιάσεις; Είναι one of a kind. Έχει έναν μαγικό τρόπο να κάνει το κοινό να κρέμεται από τις σπασμωδικές κινήσεις του και από κάθε γκριμάτσα που κάνει όταν τραγουδάει με αυτή τη βαθιά φωνή που μιλάει στην ψυχή του καθενός. Ένα σήκωμα του χεριού του μπορεί να προκαλέσει κύματα ξέφρενης χαράς και αν δεν με πιστεύετε, δείτε το βίντεο από την εμφάνιση των Pulp στο Primavera πριν λίγο καιρό και θα καταλάβετε. Στα 60 του, δεν σταματάει να χοροπηδάει στη σκηνή και να δίνει το έναυσμα για τρελό πάρτυ. Αλλά ακόμα και στα τρυφερά, τα συναισθηματικά του, είναι ακριβώς όπως πρέπει να είναι. Να προκαλεί δηλαδή συγκίνηση και καρδιοχτύπια σε όλες τις ηλικίες. Ανατριχιαστικό το I Spy με τα βιολιά στην έναρξη της συναυλίας στο Primavera, ασύλληπτα τα Common People και Razzmatazz που έκλεισαν τη βραδιά και δεν χρειάζεται να περιγράψω άλλα, πρέπει να τα βιώσετε για να καταλάβετε τι πάει να πει Jarvis.
Την Πέμπτη 20 Ιουνίου λοιπόν, θα έχουμε τη σπάνια ευκαιρία να απολαύσουμε δύο από τους τελευταίους μουσικούς «ήρωες» της σύγχρονης μουσικής σε μια βραδιά που κάποτε θα μνημονεύουν όσοι βρέθηκαν εκεί και θα ζηλεύουν όσοι την έχασαν. Τα νούμερα άλλωστε μιλάνε από μόνα τους: έχουν περάσει 24 ολόκληρα χρόνια από την τελευταία φορά που είδαμε τον Thom Yorke να ανεβαίνει στη σκηνή και είναι δεδομένο ότι θα περάσουν αρκετά ακόμα, μέχρι να υπάρξει έστω και σαν πιθανότητα να ξαναδούμε τους Radiohead. Αντίστοιχα, οι Pulp ήρθαν για τελευταία (και δεύτερη φορά) στην Αθήνα το 2011.
Μαζί με τους Pulp και The Smile, στην Πλατεία Νερού θα εμφανιστεί ένα ακόμα ιστορικό γκρουπ, οι Ride (που καλό είναι να μην τους χάσετε γιατί επίσης δεν ξέρετε αν θα έχετε ποτέ ξανά την ευκαιρία να τους δείτε στο μέλλον) αλλά και το next big thing του ευρωπαϊκού post punk, οι Ολλανδοί Tramhaus.