Πίσω στα ‘80s, μετά το δίπολο The Beatles VS The Rolling Stones, ήρθε η δεύτερη British Invasion στη μουσική, Τότε είτε θα ήσουν με τους Wham!, είτε με τους Duran Duran. Είτε θα αναστέναζες με τα σορτσάκια του Τζορτζ Μάικλ, είτε θα έσκιζες τις μπλούζες σου για ένα βλέμμα του Τζον Τέιλορ (είχε κλέψει τη δόξα από τον φρόντμαν Σάιμον Λε Μπον, τι να κάνουμε, έτσι είναι αυτά).
Ήμουν 9 χρονών όταν κρατούσα το εβδομαδιαίο χαρτζιλίκι μου για να πάρω τα περιοδικά Σούπερ Κατερίνα, Αφισόραμα και το γερμανικό BRAVO που ήταν γεμάτα φωτογραφίες, στίχους και αφίσες τους ή τους δίσκους τους. Περίμενα κάθε Παρασκευή ξαναμμένη να δω το Μουσικόραμα ελπίζοντας για ένα νέο video clip.
Τα (τότε) 5 αγόρια από το Μπέρμιγχαμ της Βρετανίας, ο τραγουδιστής Σάιμον Λε Μπον, ο μπασίστας Τζον Τέιλορ, ο κιθαρίστας Άντι Τέιλορ, ο ντράμερ Ρότζερ Τέιλορ (καμία συγγένεια μεταξύ τους) και ο κιμπορντίστας Νικ Ρόουντς, προκαλούσαν πανζουρλισμό και μάλιστα όχι μόνο με τη μουσική τους αλλά και με το fashion style τους που δημιούργησε τάσεις.
Ο Λε Μπον με τη χαρακτηριστική φωνή του, στη σκηνή είχε περισσότερο τον αέρα και τη δυναμική ενός ροκ σταρ παρά τη mellow happiness ενός pop icon και σαν μπάντα έκαναν τη διαφορά με αυτό το funky beat που πάντα ξεχώριζε στις ποπ μελωδίες τους. Τα video clip τους ήταν σαν ταινίες μικρού μήκους. Δεν είναι τυχαίο που έχουν πουλήσει πάνω από 100 εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως, ενώ έχουν σημειώσει 21 Top 20 επιτυχίες στο Ηνωμένο Βασίλειο. Τα πολυάριθμα βραβεία και οι διακρίσεις τους περιλαμβάνουν οκτώ Lifetime Achievement Awards, δύο βραβεία Grammy, δύο Brit Awards (συμπεριλαμβανομένου του βραβείου για “Outstanding Contribution to Music” το 2004) και ένα αστέρι στο Walk of Fame του Χόλιγουντ.
Έγραψαν το μοναδικό θέμα του James Bond που έφτασε στο #1 στις ΗΠΑ, ενώ ο David Lynch σκηνοθέτησε το εξαιρετικό “Duran Duran: Unstaged” το 2014 και samples από τραγούδια τους έχουν χρησιμοποιήσει αμέτρητοι καλλιτέχνες, από τον Notorious B.I.G. μέχρι τους 5 Seconds of Summer, ενώ τους έχουν διασκευάσει μπάντες όπως οι Muse, Deftones και άλλοι. Το “Rio” έχει συμπεριληφθεί στη λίστα με τα “100 σπουδαιότερα βρετανικά άλμπουμ” του Q, στα “100 σπουδαιότερα άλμπουμ όλων των εποχών” του NME και στα “100 καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας του 1980” του Pitchfork.
Στις 18 Ιουλίου 2024 οι Duran Duran θα βρεθούν για δεύτερη φορά στη χώρα μας, στην Πλατεία Νερού για το Release Festival (η πρώτη ήταν στη Μαλακάσα το 2005 και όσοι βρέθηκαν εκεί έχουν να λένε ότι πέρασαν καταπληκτικά) και θα μας δείξουν και πάλι γιατί παρά τα wild years τους που έφεραν πολλά προβλήματα στον παράδεισό τους, παραμένουν ένα από τα πιο δυναμικά live acts, για πάνω από 4 δεκαετίες. Τι έγινε όμως σε αυτά τα wild years; Πολλά…
Όπως όλα τα συγκροτήματα, έτσι και οι Duran Duran έπρεπε να ξεκινήσουν από κάπου. Το 1978, στο Rum Runner, ένα από τα πιο hot νυχτερινά κέντρα στο Μπέρμιγχαμ, άρχισαν να παίζουν live ενώ εργάζονταν ως υπάλληλοι εκεί στον ελεύθερο χρόνο τους. Πήραν το όνομά τους από έναν μικρό χαρακτήρα από την ταινία Barbarella (η οποία ήταν επίσης το όνομα ενός άλλου δημοφιλούς νυχτερινού κέντρου του Μπέρμιγχαμ), Durand-Durand, αλλά τροποποίησαν λίγο το όνομα για να γίνουν Duran Duran. Ακόμη και αφού είδαν κάποια επιτυχία, τα τότε μέλη του συγκροτήματος, Στίβεν Ντάφι, Νικ Ρόουντς, Ρότζερ Τέιλορ και Τζον Τέιλορ, βοήθησαν στο νυχτερινό κέντρο ως bouncers, DJs, bartenders, ακόμη και τα χρησιμοποιημένα ποτήρια μάζευαν.
Οι πρώτοι μάνατζερ του συγκροτήματος ήταν στην πραγματικότητα οι ιδιοκτήτες του Rum Runner, ο Πολ και ο Μάικλ Μπέροου και οι Duran Duran ήταν η house band που έπαιζε τη νύχτα και εργαζόταν εκεί τον υπόλοιπο χρόνο. Οι αδερφοί Berrow τους βοήθησαν να ηχογραφήσουν μία demo tape, την οποία στη συνέχεια έστειλαν σε όλα τα δισκογραφικά labels, ενώ συνέχισαν να γυαλίζουν ποτήρια και να εργάζονται ως μάγειρες στο Rum Runner. Και στις μεγάλες ακόμα δόξες του, το συγκρότημα δεν ξέχασε ποτέ το κλαμπ και έκανε πολλά πάρτυ εκεί.
Ο αρχικός τραγουδιστής του συγκροτήματος, ο Στίβεν Ντάφι, ήταν φοιτητής στο τοπικό κολέγιο, το Birmingham Polytechnic, αλλά δυστυχώς, άφησε το συγκρότημα, το κολέγιο και την πόλη προτού γνωρίσουν επιτυχία και πήγε σε ένα ροκ συγκρότημα, τους Obviously Five Believers. Η κενή θέση καλύφθηκε από τον Άντι Γουίκετ, παλαιότερα τραγουδιστή ενός άλλου τοπικού συγκροτήματος με το όνομα TV Eye, ο οποίος μάλιστα συνέγραψε την πρώτη τεράστια επιτυχία του συγκροτήματος, Girls on Film και τραγούδησε στο αρχικό demo το κομμάτι, το οποίο είχε λίγο πιο σκοτεινό ήχο σε σύγκριση με την τελική κυκλοφορία.
Ο Γουίκετ έφυγε μετά από σύντομο χρονικό διάστημα για να ακολουθήσει άλλα είδη και ισχυρίζεται ότι δεν έχει ακούσει ποτέ δίσκο των Duran Duran αφού δεν του αρέσει αυτό το στυλ μουσικής και εκείνο το διάστημα συνεργάστηκαν και με μερικούς ακόμα τραγουδιστές αλλά κανείς δεν τους έκανε. Όλα όμως για κάποιο λόγο γίνονται και παρά το γεγονός ότι έπρεπε για ακόμη μία φορά να ψάξουν για τραγουδιστή, τελικά εκείνη η φορά έμελλε να είναι και η τελευταία -και ας μην το γνώριζαν ακόμα. Το 1980 μια υπάλληλος του Rum Runner τούς σύστησε σε έναν φίλο της τραγουδιστή που ζούσε στο Λονδίνο και τον έλεγαν Σάιμον Λε Μπον, ο οποίος τελικά όχι μόνο έγινε ο μόνιμος frontman του συγκροτήματος, αλλά και μια από τις πιο διάσημες φωνές των ‘80s.
Μπορεί η ποπ μουσική της δεκαετίας του ’80 να μοιάζει σαν ένα ενιαίο είδος, αλλά δεν είναι. Από τις αρχές ακόμη υπήρχε ήδη ένας αμέτρητος αριθμός μικροσκοπικών sub-genres, όπως η synthpop, το post punk, το new wave κτλ. Το Μπέρμιγχαμ έχει χαρακτηριστεί ως η εστία για ένα συγκεκριμένο κίνημα, τους New Romantics. Με επιρροές από τα πρώτα χρόνια του David Bowie και το αυθεντικό ρομαντικό κίνημα των αρχών του 19ου αιώνα, οι New Romantics φορούσαν θεατρικά, φανταχτερά κοστούμια με πολλά βολάν και έγραφαν τραγούδια κυρίως για τον ρομαντισμό. Ο Duran Duran θεωρήθηκαν ένα από τα παιδιά του κινήματος. Αν και δημοφιλές, το είδος αυτό δεν κέρδισε ποτέ τους κριτικούς που πίστευαν ότι αφορούσε πολύ περισσότερο το στυλ παρά την ουσία, έτσι, όταν η μόδα του άρχισε σύντομα να περνάει, οι Duran Duran έπρεπε να κάνουν στροφή. Όταν γνώρισαν παγκόσμια φήμη, πέταξαν τα βολάν και μπήκαν στον δρόμο της υψηλής μόδας. Το συγκρότημα άρχισε γρήγορα να φορά κοστούμια διάσημων σχεδιαστών και high edge ραπτικής. Μάλιστα, το πρώτο τους δισκογραφικό συμβόλαιο, περιείχε και budget για ρούχα.
Τα μέλη του συγκροτήματος, όπως και πολλοί άλλοι New Romantics, αντιμετωπίζονταν ως teen idols και συχνά κατέληγαν σε περιοδικά εφήβων ποζάροντας χαριτωμένα, κερδίζοντας μεν δημοφιλία αλλά ένιωθαν ότι αυτό δεν εκπροσωπεί τη μουσική τους. Ο Τύπος πρόβαλε το ωραίο παρουσιαστικό τους και δεν τους αντιμετώπιζε ως σοβαρούς μουσικούς. Τους πήρε αρκετά χρόνια και πολλά mega hits για να αναγνωριστούν όχι ως ένα γκρουπ μοντέλων που προσποιούνται ότι παίζουν και στήνονται αλλά ως ένα μεγάλο συγκρότημα.
Τότε το MTV ήταν αυτό που έφτιαχνε ονόματα και γενικά το μουσικό σκηνικό επιτυχιών της εποχής. Με το πρώτο τους μεγάλο single, το Girls on Film (1981), το συγκρότημα είχε ένα τεράστιο πρόβλημα. Εκείνη την περίοδο πολλά κλαμπ είχαν εγκαταστήσει τεράστιες οθόνες και οι Duran Duran έφτιαξαν ένα video clip με το σκεπτικό να παίζεται εκεί. Το βίντεο κρίθηκε ακατάλληλο αφού έδειχνε πάλη με λάσπη, μερικά kinky πράγματα και, απ’ ότι είχε ακουστεί, αρκετό γυμνό. Το MTV αποφάσισε να μην το μεταδώσει και το συγκρότημα έπρεπε το αλλάξει. Κόπηκαν σκηνές, και η τελική κόπια έπαιξε κανονικά, αλλά δημιουργήθηκε και ένα αστικός μύθος για το τι μπορεί να περιέχει η αρχική κόπια.
Το 1983, το συγκρότημα επέλεξε να εγκατασταθεί σε ένα πύργο στη γαλλική ύπαιθρο για έναν χρόνο για να αφοσιωθεί στη δημιουργία του τρίτου άλμπουμ. Τουλάχιστον, αυτή ήταν η ιστορία που είπαν. Αποδείχτηκε ότι οι λόγοι για την ηχογράφηση στη γαλλική επαρχία δεν ήταν μόνο για να έρθουν σε επαφή με τη μούσα τους αλλά και για να αποφύγουν να πληρώνουν φόρους στην Αγγλία για τα εισοδήματα που κέρδισαν από τα τεράστια νούμερα πωλήσεων του Rio. Όταν κυκλοφόρησε η είδηση, υπήρξε μια αρκετά μεγάλη αντίδραση.
Εκτός από το όλο θέμα της φοροδιαφυγής που είχε δημιουργήσει σάλο, το τρίτο άλμπουμ, Seven and the Ragged Tiger, άργησε να κυκλοφορήσει και ο Τύπος δεν το υποδέχτηκε καλά. Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του κιθαρίστα Άντι Τέιλορ, “Wild Boy”, εκείνη την περίοδο η χρήση ναρκωτικών από το συγκρότημα εκτοξεύτηκε στα ύψη. Ενώ κανείς τους δεν είχε κρύψει από τους κοντινούς τους ανθρώπους ότι έκαναν χρήση -κυρίως κοκαΐνη-, το κοινό αγνοούσε το όλο θέμα. Ξαφνικά, το συγκρότημα τράβηξε πάνω του ακόμα περισσότερη προσοχή, όχι μόνο από τον Τύπο ή τους θαυμαστές, αλλά και από τις αρχές. Κάθε φορά που έμπαιναν στο Ηνωμένο Βασίλειο τούς πήγαιναν στο τελωνείο και τους έψαχναν. Η αστυνομία βρήκε μια μικρή τσάντα με κοκαΐνη κρυμμένη πίσω από ένα τούβλο στο Rum Runner και κάπως έτσι έκλεισε το κλαμπ και το κατεδάφισε, χτίζοντας ένα ξενοδοχείο στη θέση του.
Το 1984, μετά από το όλο θέμα με τα ναρκωτικά, έκαναν ένα διάλειμμα από τις ηχογραφήσεις και τις περιοδείες. Ο μπασίστας Τζον Τέιλορ και ο κιθαρίστας Άντι Τέιλορ σχημάτισαν το ροκ supergroup Power Station με τραγουδιστή τον Ρόμπερτ Πάλμερ και -σύμφωνα πάλι με την αυτοβιογραφία του Άντι Τέιλορ- στο άκουσμα αυτής της είδησης, ο Σάιμον Λε Μπον και ο κιμπορντίστας Νικ Ρόουντς αποφάσισαν να δημιουργήσουν το δικό τους side project, ένα ατμοσφαιρικό synth group με το όνομα Arcadia. Ο ντράμερ Ρότζερ Τέιλορ κατέληξε να συνεργάζεται και με τις δύο μπάντες, οπότε πιθανότατα πήρε διπλάσιο μεροκάματο.
Ενώ και οι δύο μπάντες γνώρισαν κάποια επιτυχία, καμία δεν ήταν τόσο δημοφιλής όσο οι Duran Duran. Η περιορισμένη επιτυχία των δύο συγκροτημάτων ήταν, ουσιαστικά, το μόνο πράγμα που έφερε ξανά κοντά τα πέντε μέλη ως Duran Duran το 1985 για να ηχογραφήσουν το μεγαλύτερο χιτ τους μέχρι σήμερα, το ομότιτλο θεματικό τραγούδι για την ταινία του James Bond, “A View to a Kill”. Σύμφωνα με τον μύθο της μουσικής βιομηχανίας, η συνεργασία αυτή προέκυψε όταν σε ένα πάρτυ ο Τζον Τέιλορ που ήταν τρομερά high on drugs, ρώτησε τον μέγα παραγωγό του Μποντ, Άλμπερτ «Κάμπι» Μπρόκολο “Πότε επιτέλους θα ηχογραφήσει κάποιος αξιοπρεπής το theme song της σειράς ταινιών”; Άουτς!
Τον Ιούλιο του 1985, οι Duran Duran επρόκειτο να παίξουν στο Live Aid, τη φιλανθρωπική συναυλία που διοργάνωσε ο Bob Geldof για να συγκεντρώσει χρήματα για τα παιδιά στην Αιθιοπία. Ο Λε Μπον ήδη από την πρόβα έβλεπε ότι η φωνή του ήταν κουρασμένη. Τραγουδώντας το A View to a Kill, σε μία από τις τελευταίες ψηλές νότες του τραγουδιού, η φωνή του έσπασε. Όλοι έχουν κακές βοκαλιστικές στιγμές αλλά αυτή ήταν ιδιαίτερα κακή και ο Τύπος βρήκε την ευκαιρία να κοροϊδεύει για καιρό τόσο τον ίδιο, όσο και το συγκρότημα γι’ αυτό. Απόδειξη ότι το 1985 δεν ήταν η χρονιά τους, τον επόμενο μήνα, ο Λε Μπον, ο οποίος είχε βρει για χόμπι του τα σκάφη, ανέτρεψε το δικό του και παραλίγο να πεθάνει κατά τη διάρκεια ενός τεράστιου αγώνα γιοτ. Όπως έχει γραφτεί: Σίγουρα αυτός είναι ο πιο ‘80s τρόπος για να φύγεις από αυτόν τον κόσμο.
Μετά την… καταστροφή του Live Aid, όλα τα μέλη φάνηκε να συμφωνούν σιωπηρά ότι ήταν μια από τις χειρότερες εμφανίσεις τους. Ο Ρότζερ Τέιλορ και ο Άντι Τέιλορ αποχώρησαν από το συγκρότημα, μετατρέποντας ουσιαστικά την εμφάνιση στο Live Aid σε μια αποχαιρετιστήρια συναυλία για την κύρια σύνθεση του συγκροτήματος και οι πέντε τους δεν θα έπαιζαν ξανά μαζί για σχεδόν δύο δεκαετίες (όταν και επανενώθηκαν για λίγο στις αρχές της δεκαετίας του 2000 πριν ο Άντι φύγει από το συγκρότημα για δεύτερη και τελευταία φορά). Το συγκρότημα συνεργάστηκε με σεσιονίστες μουσικούς, μέχρι που επέστρεψε ο Ρότζερ το 2001. Όταν οι Duran Duran μπήκαν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν το περιβόητο τέταρτο άλμπουμ τους, το Notorious, είχαν περάσει τρία χρόνια από την κυκλοφορία του τελευταίου τους άλμπουμ και το συγκρότημα είχε αποκτήσει πολύ κακό feedback από τον Τύπο.
Η επόμενη μεγάλη επιτυχία ήρθε το 1993 με το single Ordinary World αλλά η περιοδεία εκείνη τη χρονιά διακόπηκε όταν ο Λε Μπον τέντωσε τις φωνητικές του χορδές, φρενάροντας για ακόμη μια φορά το momentum του συγκροτήματος. Χρειάστηκε να φτάσει μέχρι το Astronaut του 2004 για να γνωρίσει και πάλι μια νέα επιτυχία το συγκρότημα και μάλιστα το άλμπουμ ηχογραφήθηκε και με τα πέντε μέλη της σύνθεσης που τους έκανε διάσημους. Ο Άντι Τέιλορ έφυγε ξανά μετά την κυκλοφορία του, αλλά το συγκρότημα συνεχίζει ως τετραμελές μέχρι σήμερα. Σίγουρα σήμερα δεν αποτελούν τα είδωλα που αποτελούσαν το 1983, έχουν όμως βρει μία σταθερότητα και συνεχίζουν να χαρίζουν υπέροχες στιγμές με τις συναυλίες τους. Στο τελευταίο άλμπουμ τους ανασύρουν φωτεινές μελωδίες από το σκοτάδι, με 13 κομμάτια που περιλαμβάνουν νέο υλικό, θεματικές διασκευές και νέες εκτελέσεις των κλασικών και αγαπημένων τους τραγουδιών.
Το Danse Macabre αποθεώθηκε από κοινό και κριτικούς, με τους τελευταίους να το περιγράφουν ως ένα «μεγάλο μακάβριο γλέντι» (Evening Standard), «σκέτη απόλαυση» (The Independent), «ένα κομψό, μεστό άλμπουμ με αίσθηση του χιούμορ» (The Line of Best Fit), «απόλυτα ψυχαγωγικό» (The Telegraph), ενώ η The Sun εκθείασε την «ενέργεια και τον ενθουσιασμό» του. Thankfully, σε λίγες μέρες θα τα Wild Boys θα βρίσκονται στην Αθήνα και θα θυμηθούμε όλα τα τραγούδια που μας έκαναν να τους αγαπήσουμε.