Alt rock, indie, ατόφιο rock ‘n’ roll, πειραματικοί και ηλεκτρονικοί ήχοι: οι μουσικές κυκλοφορίες της σεζόν, όπως ο καιρός, φαίνεται πως δεν θέλουν να πλησιάσουν ακόμη τον χειμώνα. Με αρκετό φως, δυναμικά riffs, παιχνιδιάρικη και εξωστρεφή διάθεση, ευθυγραμμίζονται με τις ηλιόλουστες μέρες του φθινοπώρου που φτάνει σιγά-σιγά στο τέλος του.
Η επιστροφή των Rolling Stones με το ‘Hackney Diamonds’, το δυναμικό shoegaze των Hotline TNT στο ‘Cartwheel’ και τέσσερις ακόμα δίσκοι, απασχόλησαν λίγο περισσότερο τα ηχεία μας από τα υπόλοιπα new releases:
Έχουν περάσει επτά χρόνια από τότε που το αμερικανο-βρετανικό δίδυμο των The Kills κυκλοφόρησε μια ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά. Πριν από μερικούς μήνες, η τραγουδίστρια Alison Mosshart και ο κιθαρίστας Jamie Hince ανακοίνωσαν την πολυαναμενόμενη επιστροφή τους στη μουσική ποζάροντας για τις ανάγκες της promo φωτογράφησης στους δρόμους του Λος Άντζελες, με το χαρακτηριστικό ακατέργαστο rock ‘n’ roll στυλ τους.
Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Οι Kills παραμένουν ένα από τα λίγα ενεργά δρώμενα από την έκρηξη του garage-rock στις αρχές της δεκαετίας του ’00 και η κληρονομιά τους φαίνεται πως είναι ασφαλής. Στο νέο άλμπουμ τους ‘God Games’, ο Hince και η Mosshart φτάνουν σε μια ακόμη πιο τολμηρή επανεφεύρεση: Αυτή τη φορά, κλίνουν προς έναν ήχο μεγαλοπρεπή, διατηρώντας παράλληλα την κομψότητα που λάτρεψε σ’ εκείνους το κοινό της indie με το ντεμπούτο του 2003, ‘Keep On Your Mean Side’.
Παρά την κυριαρχία των θορυβωδών τοπίων και των κιθαριστικών παραμορφώσεων, η δεύτερη full-length κυκλοφορία του shoegaze project του Will Anderson, Hotline TNT, είναι γεμάτη αξιομνημόνευτες μελωδίες που καθοδηγούνται από τα έντονα συναισθήματα – με κυρίαρχο εκείνο της λαχτάρας. Το ‘Cartwheel’ είναι πράγματι λαχταριστό και σε παρακινεί να το ακούσεις ξανά και ξανά.
Πρόκειται για έναν υβριδισμό που φέρει στον πυρήνα του πολλές πτυχές της alt rock μουσικής των αρχών της δεκαετίας του ’90 και του τέλους της δεκαετίας του ’80, οι οποίες, εκείνη την εποχή, ελάχιστη σχέση είχαν μεταξύ τους. Κι όμως, φτάνοντας στο σήμερα, οι Hotline TNT τις «παντρεύουν» ιδανικά. Το ‘Cartwheel’ αποτελεί το πιο ολοκληρωμένο από τα άλμπουμ τους μέχρι στιγμής, προσφέροντας ένα μείγμα θορυβώδους και βαριάς ψυχεδελικής παραγωγής με grunge και alt rock πινελιές, που κάθε τι άλλο παρά βαρετές και επαναλαμβανόμενες καθιστά τις συνθέσεις τους.
Το πρώτο άλμπουμ των θρυλικών Stones με πρωτότυπο υλικό μετά από 18 χρόνια, μοιάζει να έχει χαθεί κάπου στον χρόνο, αφού τα υπέροχα signature riffs του Keith Richards και το γεμάτο ενέργεια τραγούδισμα του Mick Jagger τους κάνουν να μοιάζουν ακούραστοι και αγέραστοι. Σε αντίθεση με αρκετούς πρόσφατους δίσκους μερικών από τους συνομηλίκους τους, στο ‘Hackney Diamonds’ οι Stones δεν έχουν τη διάθεση να καταφύγουν στον απολογισμό του παρελθόντος.
Έχουμε φτάσει πλέον σε εκείνη την περίοδο της ιστορίας της ροκ, κατά την οποία οι boomers rock stars δεν νοσταλγούν, αλλά συνεχίζουν να εφευρίσκουν ιδέες και να γράφουν τραγούδια για το μέλλον. Αυτός δεν είναι ένας ακόμη δίσκος στον οποίο ακούμε τι έχει στο μυαλό του ο Bob Dylan, ο Neil Young, ο Paul McCartney ή ο Paul Simon καθώς μπαίνουν στα ογδόντα τους. Οι Stones πηγαίνουν πέρα από τον φόβο του θανάτου, ζουν, αναπνέουν, μιλούν για το τώρα και εμπνέονται από τα είδωλά του (εξού και η συνεργασία τους με την Lady Gaga αλλά και την ανερχόμενη ηθοποιό, Sydney Sweeney στο music video του “Angry”).
Στο μαγευτικό νέο άλμπουμ της, η Taja Cheek ως L’ Rain στρέφει τις ενδοσκοπικές συνθέσεις της προς το σουρεαλιστικό χιούμορ και την παιχνιδιάρικη θεατρική διάθεση, καθιστώντας τες έτσι περισσότερο εξωστρεφείς και δυναμικές. Μετά την εξερεύνηση της θλίψης και της απεγνωσμένης προσπάθειας για αυτοβελτίωση στα δύο πρώτα της άλμπουμ, η τραγουδίστρια και πολυοργανίστρια εστιάζει τώρα την προσοχή της σε ένα άλλο είδος εσωτερικότητας: το πάθος – με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Στο ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, “I Killed Your Dog”, ένα φανταστικό κατοικίδιο πνίγεται από τα ίδια της τα χέρια, συμβολίζοντας την πιο τολμηρή, θαρραλέα και συνάμα καυστική διάσταση αυτής της δουλειάς σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους των L’Rain, η οποία φτάνει σε σημείο να πλημμυρίζεται από κέφι όταν ο πόνος καταλαγιάζει για την Cheek και επέρχεται η λύτρωση.
Υπάρχει κάτι εξαιρετικά ελκυστικό στο ότι ποτέ δεν μπορούμε να προβλέψουμε πώς θα ακούγεται ένα άλμπουμ του Sufjan Stevens. Λίγους μήνες μετά τον τελευταίο του δίσκο ‘Reflections’ – μια συλλογή από τεχνικά απαιτητικά κομμάτια για πιάνο, που αντικατοπτρίζουν την κλασική εκπαίδευσή του – ο Stevens μας χαρίζει μια κυκλοφορία της οποίας κάθε κομμάτι μοιάζει σαν μια επιστροφή στις ρίζες του, στα χρόνια που η κύρια μουσική του εστίαση ήταν η DIY alt-folk.
Αυτό δεν σημαίνει όμως πως μένει προσηλωμένος σε αυτές. Αντιθέτως, οι επιρροές του ξεδιπλώνονται προς πολλές διαφορετικές και ενδιαφέρουσες κατευθύνσεις. Για την ακρίβεια, ίσως κανένα άλμπουμ του έως τώρα δεν έχει ενώσει τόσο περίτεχνα όλα τα διαφορετικά σκέλη της μουσικής καριέρας του, αφού το ‘Javelin’ κυμαίνεται από lo-fi τραγουδιστικά στοιχεία μέχρι μπαρόκ ενορχηστρώσεις, ηλεκτρονικές και pop πινελιές – πράγμα το οποίο αποτελεί ένα αξιοσημείωτο επίτευγμα από μόνο του, όταν πρόκειται για έναν εφευρετικό καλλιτέχνη σαν τον Stevens.
Mετά από 45 χρόνια καλλιτεχνικής πορείας, με 40 εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων, και, μεταξύ 1980 και 1998, 18 κορυφαίες επιτυχίες στα charts του Ηνωμένου Βασιλείου, ο Andy McCluskey και ο Paul Humpreys δεν έχουν υποκύψει στο να γίνουν μία ακόμη μπάντα που συγκαταλέγεται στο line-up κάποιου «φεστιβάλ νοσταλγίας».
Στο νέο χορευτικό άλμπουμ των OMD, ‘Bauhaus Staircase’, τραγούδια όπως τα “Where We Started”, “Don’t Go”, “Look at You Now”, “Kleptocracy”, “Aphrodite’s Favorite Child” και το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου, συνθέτουν ένα λαμπερό υβρίδιο motorik/pop με αιχμηρούς πολιτικά στίχους, που είναι αδύνατο να μην σε παρακινήσουν να πατήσεις το play.