epa11384302 US recording artist Lenny Kravitz performs before the UEFA Champions League final match of Borussia Dortmund against Real Madrid, in London, Britain, 01 June 2024. EPA/NEIL HALL
Ο Lenny Kravitz ξέρει πώς να κάνει το κοινό του να απογειωθεί. Αυτό το έχει αποδείξει από τα πρώτα του κιόλας δισκογραφικά και συναυλιακά βήματα. Είναι τελειομανής, γουστάρει τα πιασάρικα κιθαριστικά ριφάκια και συνεργάζεται πάντα με μουσικούς που θα του δώσουν το πιο εκρηκτικό αποτέλεσμα. Και αυτό είναι κάτι που θα το διαπιστώσουμε και στην Αθήνα στις 2 Αυγούστου, στα πλαίσια του Athens Rocks Festival.
Στο παρελθόν έχει αποκαλύψει σε διάφορες συνεντεύξεις του πώς έχει γράψει και έχει ηχογραφήσει κάποια από τα τραγούδια του που έχουν ξεχωρίσει για τα riffs τους. Και οι ιστορίες που έχει μοιραστεί είναι τόσο ιδιαίτερες, όσο και τα ίδια τα κομμάτια.
«Η ιδέα που είχα για το riff, ήταν να είναι έντονο αλλά πολύ απλό. Προσπαθούσα να φτάσω στο στούντιο μια μέρα και δεν μπορούσα να βρω ταξί για να με πάρει, γιατί πολλές φορές, αν είσαι μαύρος και παίρνεις ταξί για να πας στο Χάρλεμ ή το Μπρούκλιν δεν θέλουν να σε πάρουν. Τέλος πάντων, έφτασα στο στούντιο μετά από μια ώρα που προσπαθούσα να φτάσω εκεί, και ήμουν πολύ νευριασμένος. Πήρα την κιθάρα και βγήκε αυτό το τραγούδι. Ήθελα να έχει Νεοϋορκέζικο ήχο από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 ή τις αρχές της δεκαετίας του ’70, κάπως grunge, ίσως λίγο Velvet Underground ή κάτι τέτοιο. Κάτι πραγματικά απλό. Ο τόνος στην κιθάρα είναι κουλ –σπασμένος αλλά και καθαρός ταυτόχρονα. Street sound».
Το ασπρόμαυρο video clip, σε σκηνοθεσία Geoff Barish, παρουσιάζει τον Kravitz σε παρόμοια κατάσταση με το θέμα του τραγουδιού και γυρίστηκε στους δρόμους της Νέας Υόρκης.
Κυκλοφόρησε ως το πρώτο single από το δεύτερο άλμπουμ του και πρόκειται για μια συνεργασία με τον Slash, τον κιθαρίστα των Guns N’ Roses. Ο Slash είχε γράψει τη μουσική για το τραγούδι με την αρχική πρόθεση να το κυκλοφορήσει σε ένα άλμπουμ των Guns N’ Roses, αλλά επειδή ο πρώην ντράμερ Steven Adler δυσκολεύτηκε να παίξει το τραγούδι, εκείνος το κράτησε για άλλη μελλοντική χρήση.
«Με τον Slash πήγαμε μαζί στο λύκειο. Τον συνάντησα ξανά σε κάποια τελετή βραβείων όταν βγήκαν οι Guns N’ Roses και του είπα: “Ρε φίλε σε ξέρω εσένα” και αρχίσαμε να μιλάμε και συνειδητοποιήσαμε ότι πηγαίναμε μαζί σχολείο. Είπαμε να συνεργαστούμε κάποια στιγμή και μετά το τέλος μιας ευρωπαϊκής περιοδείας του, πέταξε με ένα Concorde από το Λονδίνο στις Ηνωμένες Πολιτείες για να έρθει στο στούντιο όπου ετοίμαζα το άλμπουμ Mama Said. Με έβαλε να πάρω ένα γαλόνι βότκα και ένα σακουλάκι πάγο, πήγαμε στο στούντιο και βγάλαμε το κομμάτι. Είχε το riff και φτιάξαμε τη μελωδία μαζί. Έπαιζα ντραμς, έπαιζε κιθάρα, μετά έπαιζα την κιθάρα μου, μπάσο και έκανα φωνητικά. Πήρα μία Les Paul κιθάρα και έπαιξα το funk κομμάτι και έπαιξα και το μπάσο, ένα Gibson EB. Μετά πήρα το κομμάτι στο σπίτι, έγραψα τους στίχους και την υπόλοιπη μελωδία και γύρισα για να τελειώσω το τραγούδι. Έφτιαξα και μία παρτιτούρα για τα πνευστά και αυτό ήταν. Βγήκε ένας όμορφος συνδυασμός».
«Γι’ αυτό το κομμάτι χρησιμοποίησα μία custom made μαύρη Fender Stratocaster κιθάρα, της δεκαετίας του ’60. Είχα στο μυαλό μου ότι ήθελα να βγάλω ένα funky αποτέλεσμα, σε στυλ Jimi Hendrix. Ήταν μια ιδιαίτερη εμπειρία, με έναν ενισχυτή και μια κιθάρα που ακούγονταν υπέροχα μαζί, οπότε άρχισα να το δουλεύω και ξαφνικά το τραγούδι άρχισε να παίρνει μορφή. Προφανώς ο Hendrix και η funk κιθάρα είναι βασικά μέρη του μουσικού μου DNA, οπότε αυτό το είδος τραγουδιού είναι κάτι φυσικό για μένα. Μου αρέσει ο διπλασιασμός των οκτάβων στο riff και ο διπλασιασμός των συγχορδιών και μου αρέσει να το σκέφτομαι ως funky rock and roll».
Ο Kravitz έχει γράψει το τραγούδι και έχει κάνει και την παραγωγή. Του χάρισε μάλιστα μια υποψηφιότητα Grammy στην κατηγορία Best Male Rock Vocal Performance το 1996.
«Υπάρχει ομολογουμένως μια έντονη αίσθηση Led Zeppelin σε αυτό το κομμάτι. Μου αρέσει πολύ το παίξιμο του Jimmy Page. Και πάλι, ήταν από εκείνες τις φορές που μια κιθάρα και ένας ενισχυτής χτύπησαν ένα γλυκό σημείο και βγήκε ένα riff. Πολύ απλό, αλλά δημιουργεί μια υπέροχη ατμόσφαιρα ώστε να υπάρχει ο ανάλογος ηλεκτρισμός και ένα ωραίο ροκ εν ρολ σόλο. Στο μυαλό μου είχα το στυλ Zeppelin αλλά τα φωνητικά ήθελα να πάνε προς μια εντελώς άλλη κατεύθυνση. Έχω μεγάλη αγάπη για την κιθάρα, απλά παίζω σαν παιδί, εκφράζοντας την ελευθερία και τη χαρά που σου δίνει η κιθάρα. Υπάρχει κάτι μαγικό στο να παίζεις σαν το παιδί που ήσουν στο γυμνάσιο και να φτιάχνεις riffs. Αυτή είναι η διασκέδαση της ηλεκτρικής κιθάρας και είναι κάτι που νιώθω πάντα όταν πιάνω μια κιθάρα».
Ένα τραγούδι που παραλίγο να μην μπει καν στο πέμπτο άλμπουμ του Lenny Kravitz και τελικά όχι μόνο μπήκε -χάρη στην παρέμβαση ενός φίλου του- αλλά κέρδισε και Grammy στην κατηγορία Best Male Rock Performance, το 1999.
«Το άλμπουμ είχε ολοκληρωθεί, το είχα ήδη παραδώσει και ήταν ακριβώς πριν το στάδιο της κοπής. Ήμουν ακόμα στις Μπαχάμες, στα θρυλικά Compass Point Studios στο Nassau, εκεί όπου έχουν ηχογραφηθεί τόσοι πολλοί καταπληκτικοί δίσκοι. Έβαλα να δοκιμάσω έναν ενισχυτή και οι συγχορδίες ακούγονταν τόσο γεμάτες και crunchy, που μπήκα στη διαδικασία να παίξω αυτό το μοτίβο συγχορδίας, ακριβώς λόγω αυτού του ήχου. Έπιασα και τα ντραμς, άρχισα να συνδυάζω το όλο πράγμα και ξαφνικά… είχα τη βάση από το κομμάτι.
Η κόρη μου πήγαινε σχολείο στις Μπαχάμες και κάθε πρωί οδηγούσα στον παραλιακό δρόμο για να την πάω εκεί. Είχα ένα υπέροχο στερεοφωνικό σύστημα στο τζιπ μου και κάθε μέρα ακούγαμε όσο είχα γράψει από το κομμάτι, στον δρόμο για το σχολείο. Δεν είχα ιδέα πώς θα είναι η τελική μορφή του μέχρι που μια μέρα το άκουσα ολόκληρο. Έτσι, πήγα στο στούντιο, έγραψα τους στίχους, έβαλα τα φωνητικά και πλέον είχα ολόκληρο το τραγούδι. Αλλά δεν ήξερα τι να το κάνω, αφού το άλμπουμ είχε ολοκληρωθεί. Σκέφτηκα λοιπόν ότι θα το χρησιμοποιούσα ως B-side single αλλά ένας φίλος μου που είναι αρχιτέκτονας -όχι κάποιος από τη μουσική βιομηχανία δηλαδή- το άκουσε και μου είπε: “Πρέπει να βάλεις αυτό το τραγούδι στο άλμπουμ. Τι σου συμβαίνει”; Ήταν τόσο νευριασμένος μαζί μου που μου είπε ότι δεν θα μου ξαναμιλούσε αν δεν το έβαζα στο άλμπουμ και ότι θα γαμήσω τη φιλία μας, χαχα.
Έτσι τηλεφώνησα στη δισκογραφική εταιρεία, μου είπαν ότι ήταν πολύ αργά, αλλά να στείλω το τραγούδι και θα το ακούσουν. Μόλις το άκουσαν με πήραν και είπαν ότι σταμάτησαν την παραγωγή και θα έβαζαν το τραγούδι στο άλμπουμ. Και τελικά είχαμε μια τεράστια επιτυχία και ένα Grammy. Προφανώς δεν ξέρω ποια είναι η συνταγή της επιτυχίας, απλά ξέρω τι κάνω με τη μουσική. Και όλα προέκυψαν από τη δοκιμή ενός ενισχυτή και μιας κιθάρας»!