Sleaford Mods
Γενικά είμαι της άποψης πως οι επικρατούσες τάσεις κάθε χρονιάς είναι ήδη διαμορφωμένες από τις δύο προηγούμενες more or less, εννοώ στην πηγή, όχι στους δέκτες (πχ Popaganda, αναγνώστες). Όπως και να ‘χει, πιστεύω ότι α) θα υπάρξει υπέκταση του αφρικανικού desert rock σε χώρες εκτός τόξου Σαχάρας (πχ Κένυα), β) λόγω επανεκκίνησης συγκροτημάτων όπως οι Yeah Yeah Yeahs, Strokes, Rapture, Bravery, θα πάρει ξανά τα πάνω της η Νέα Υόρκη, γ) αν κρίνω από το πώς το πάνε τα Radio 1 & 6, πιά στη Μεγάλη Βρετανία οι νέες μπάντες θα ακούγονται μαζικά ως υβρίδιο Fontaines D.C. /Idles με προφορα Sleaford Mods. Και δ) υπάρχει ήδη το post-techno. Μου το είπαν στο Βερολίνο τον Νοέμβρη, άκουσα κιόλας. Λέγεται ethereal techno…
Πολλά μεσαία δάχτυλα ψηλά. Αυτό χρειάζεται η μουσική, αυτό θα έρθει. Τα ακραία χρόνια που περνάμε και αυτά που έρχονται, αυτό θέλουν. Ακραίο ήχο. Μουσική που θα σου σηκώνει το βλέμμα, τη γροθιά. Όχι με κατεύθυνση άλλα κεφάλια, είμαστε κατά της βίας. Κανείς δεν θα διαδηλώσει με τα ακουστικά να παίζουν Beyoncé…
Οχι άλλες «καρδούλες» προς τους fans, όχι άλλη κατασκευασμένη pop, όχι κεριά που μυρίζουν αταλαντοσύνη. Αφού τίποτα νέο δεν πρόκειται να ανακαλυφθεί, ας γυρίσουμε -ξανά και ξανά- σε κάτι που να προκαλεί όλα τα συναισθήματά του. Ας φορέσουν τα δερμάτινα κορίτσια και αγόρια, αλλά ας πιάσουν και τις κιθάρες.
Τα φεστιβάλ «σκληρής» μουσικής, με metal headliners αλλά με πολυσυλλεκτικά line up γεμάτα extreme, punk και post-hardcore μπάντες, είναι τα περισσότερα στον πλανήτη. Αν αυτό δεν είναι mainstream, τι ακριβώς είναι;
Ο ακραίος ήχος, μπορεί να περιλαμβάνει μπάντες σαν τους Conjurer έως του Brutus, το κοινό του να είναι πολύ πιο «δημοκρατικό» στη σκέψη και την αποδοχή και κυρίως, δεν θα δεις ποτέ δίσκο στα «καλύτερα της χρονιάς». “You wouldn’t get it”.
Rosalia (εικονογράφηση: Κατερίνα Καραλή)
Ινδική τζαζοψυχεδέλεια, εναλλακτικό λατινο-φολκ, ηλεκτρονικό φλαμένκο/ραπ, δημοτικό/λαϊκό αφρο-φανκ… το αυτί ψάχνει ήχους και συνδυασμούς διαφορετικούς και εκεί βλέπω να γίνεται ενδιαφέρον παιχνίδι. Sarathy Korwar, Helado Negro, Rosalia, Γιαν Βαν και λοιπές δυνάμεις ζωγραφίζουν όλο και πιο έντονα το ταμπλό με τοπικούς ήχους μεγεθυμένους και ανακατεμένους με εμπνεύσεις από αλλού. Και το «αλλού» σχετικό είναι με το πού βρίσκεσαι κάθε στιγμή.
Πάνω εκεί στο μεταξύ είναι που λιώνουν για τα καλά και εξόχως σουρεαλιστικά τα διαχωριστικά ανάμεσα στα μουσικά είδη. Η τάση μας φέρνει πιο κοντά και εξωτικά χαρακτηριστικά γίνονται πιο δικά μας – μεγειά! Αν γλιτώσει ο πλανήτης (λέμε: αν) θα έχει ωραίες μουσικές.
Και κάπου ανάμεσα στην επόμενη ποπ πιτσιρίκα που θα φέρει πρόταση (Billie Eilish), στο αφόρητο cuteness της k-pop (πέφτει και χρήμα από τους τεχνολογικούς κολοσσούς) θα κάνει και τη στροφή του και το hip-hop σε πιο ποιητικούς, indie, freestyle δρόμους (Νoname, Sampa the Great…) αφού ακόμη και στην Ατλάντα του trap οι αλλαγές πορείας είναι ορατές (Earthgang, Grip κλπ). Από την άλλη και εδώ που τα λέμε, βασικά expect the unexpected που παίζει και να είναι η πιο hot τάση της χρονιάς.
Δεν νομίζω πως οι τάσεις της μουσικής θα διαφοροποιηθούν και πολύ από όσα είναι ήδη διαμορφωμένα τα τελευταία χρόνια. Το hip-hop, σε όλες τις εκδοχές του, από τις πιο jazz ως τις πιο funk/R&B, θα κυριαρχεί αλλά θα ενισχυθεί κι άλλο η latin εκδοχή του. Αφενός γιατί όσοι έχουν ρίζες από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής είναι στις ΗΠΑ πλέον μια δυναμική οντότητα αλλά και γιατί οι χώρες αυτές είναι μια ανερχόμενη μουσική αγορά. Οι latin αλλά και flamenco ήχοι θα είναι για το hip-hop ότι ήταν η reggae για το rock στις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Όσον αφορά στο rock (με την ευρεία έννοια) θα αντιστέκεται υποχωρώντας αλλά -όπως συμβαίνει συνήθως- στο «χώρο του αοράτου» θα κάνει όλο και καλύτερα πράγματα.
Αυτό όμως που θα ήθελα να επισημάνω είναι πως η μουσική -εν γένει- επανασυνδέεται όλο και περισσότερο με την κοινωνία. Μετά από πολλά «απολιτίκ» χρόνια, η νέα γενιά αισθάνεται πάλι την ανάγκη να μιλήσει για όσα συμβαίνουν γύρω της μέσα από την μουσική της. Η κλιματική αλλαγή, το μεταναστευτικό, οι κοινωνικές αδικίες, η βία, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες είναι η θεματολογία που όλο και πιο συχνά εμφανίζεται στα τραγούδια και με αυτή την έννοια η μουσική επιστρέφει εκεί που ήταν στις δεκαετίες του ’60 και του ’70. Η μουσική εμπνέεται από την κοινωνία και η κοινωνικές αντιδράσεις αποκτούν πάλι σάουντρακ. Πιστεύω λοιπόν πως η μουσική το 2020 θα είναι έντονα συντονισμένη με την κοινωνική δράση, τις διαμαρτυρίες και τις απόψεις των ανθρώπων πως δεν πάει άλλο.
Από τα ακούσματα που ξεχώρισαν τη χρονιά που πέρασε, δεν διακρίνω να προαναγγέλεται, πόσω μάλλον να κυριαρχεί μια συγκεκριμένη τάση στα μουσικά δρώμενα του 2020. Η χρονιά θα είναι μάλλον πολυτασική και απρόβλεπτη, ίσως και γι’ αυτό ενδιαφέρουσα.
Οι διεθνείς οικονομικοπολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις που σχετίζονται κυρίως:
-με την είσοδο και επιρροή της τεχνολογίας και των προϊόντων της στις αναδυόμενες οικονομίες κρατών που βρίσκονται γεωγραφικά μακριά από τις μητροπόλεις του καπιταλισμού αλλά τώρα δίπλα τους χάρη στην τεχνολογία
-το μεγάλο μεταναστευτικό κύμα του 21ου αιώνα
-την σταδιακή βελτίωση των δικαιωμάτων των γυναικών και την αύξηση της δύναμής τους
θα «δώσουν φωνή» σε:
1.καινούριους καλλιτέχνες και σχήματα από νέες στο παιχνίδι περιοχές (πχ. Ρωσία, Άπω και Μέση Ανατολή, Αφρική) που θα συνδυάσουν την παραδοσιακή τους μουσική με σύγχρονους δυτικούς ήχους χωρίς τον φόβο του πειραματισμού: Fusion!
2.γυναικείες μπάντες και acts από όλο τον κόσμο. Αυξάνονται ήδη με γεωμετρική πρόοδο και κινούνται άνετα από το punk στην ηλεκτρονική – χορευτική ή όχι – μουσική, το hip hop, την pop και το experimental, προσελκύοντας μάλιστα πολλές φορές στα live τους αμιγές γυναικείο κοινό.
Από την άλλη, η δραματική επιρροή της τεχνολογίας σε όλους τους τομείς της ζωής αλλάζει το τοπίο σε όλες στις τέχνες και κυρίως την μουσική.
1.Οnline media και επικοινωνία σε αυτά και στα κοινωνικά δίκτυα, gaming και DSPs (video και audio) έχουν ολοένα αυξανόμενες ανάγκες σε πλούσιο, πρωτότυπο περιεχόμενο. Αυτό θα βοηθήσει νέους και παλιότερους μουσικούς δημιουργούς να προωθήσουν περαιτέρω και σε νέες αγορές την δουλειά τους με και ανεξάρτητα από labels. Εδώ εμπίπτει και η άνθηση των reunions, remixes και covers
2.Παράλληλα οι ανάγκες για μουσική επένδυση games, διαφημιστικών υλικών και κυρίως ταινιών, σειρών και ντοκιμαντέρ οδηγούν στην άνθιση του instrumental, με την ηλεκτρονική μουσική και όλα της τα υποείδη, αλλά και την neo-classical και cinematic να κυριαρχούν. Όλα αυτά τα genres επελαύνουν ήδη όχι μόνο στα charts αλλά και στην αναπτυσσόμενη αγορά βινυλίου
3.Τέλος τεχνολογίες όπως VR και ΑΙ δείχνουν τον δρόμο σε ζωντανές συναυλίες με ολογράμματα, VR acts με εκατομμύρια πιστών στα fan clubs τους, και -τελικά – μουσική φτιαγμένη και -γιατί όχι;- εκτελεσμένη live από μηχανές.
Mπαίνουμε στη τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα και το ροκ δεν ξέρει που πατάει και που πηγαίνει. Λίγη αλητεία να πουλήσει κανείς και χαιρετίζεται σαν την αποκάλυψη που όλοι περιμέναμε – βλέπε Idles (που τουλάχιστον είναι καλοί) ή Amyl & The Sniffers (σοβαρά τώρα;). Από αυτή τη γωνιά του μουσικού χάρτη ας μην περιμένουμε τίποτα της προκοπής λοιπόν. Ακόμη και οι Sleaford Mods κυνηγούν καιρό τώρα την ουρά τους. Ομοίως και στο χώρο της χορευτικής ή/και ηλεκτρονικής μουσικής, λίγα πράγματα δείχνουν να ακούγονται ριζοσπαστικά ή να ηχούν επικίνδυνα, ώστε να έχουν μια κάποια πιθανότητα να αλλάξουν κάτι στο στάσιμο τοπίο.
Τίποτε ασφαλώς δεν αποκλείει την εμφάνιση στον ορίζοντα από το πουθενά μιας νέας Billie Eilish, που τουλάχιστον προτείνει κάτι ελάχιστο πέρα από δύο τρία πρωτότυπα beats. Μπορεί να ηγηθεί ενός μουσικού κινήματος όμως; Αμφιβάλλω. Ακόμη και η δική της μουσική αποτελεί την προέκταση ενός μεταμοντέρνου ρεύματος που ρίχνει κάποια εντυπωσιακά ηχητικά πυροτεχνήματα στον ουρανό, για να σβήσουν όσο ακαριαία εμφανίστηκαν. Κι αν η πλειοψηφία του νεαρού κόσμου (που είναι και το ζητούμενο τελικά – το τι ακούμε εμείς είναι άλλη κουβέντα, επειδή τα γούστα μας διαμορφώθηκαν σε διαφορετικές εποχές και συνθήκες, και με άλλα αναπαραγωγικά μέσα) εξακολουθεί να δέχεται την εισβολή του R&B και της μαύρης μουσικής γενικότερα, ας είναι: κάθε στάσιμη περίοδος κυοφορεί κάτι επαναστατικό διαχρονικά στο χώρο της τέχνης, κι αν μας είναι αδύνατο να το διαβλέψουμε αυτή τη στιγμή, είναι επειδή ποτέ, ούτε και στο παρελθόν, δεν ήταν αυτό ορατό.
The Murder Capital
To 2020 μετράει τις πρώτες μέρες του και μεις ήδη ακούμε τις πρώτες μουσικές της νέας χρονιάς, αλλά και της νεάς δεκαετίας. Πέρα από τα προσωπικά μουσικά… μαράζια και κολλήματα που κουβαλάει κάθε μουσικόφιλος που σέβεται τον εαυτό του, υπάρχουν ορατές κάποιες τάσεις που αναμένεται να κυριαρχήσουν το νέο έτος και ενδεχομένως και σε ένα μέρος των νεοαφιχθέντων 20’s.
Μια πρόβλεψη με χαμηλή ενδεχομένως απόδοση («ευκολάκι» που λένε) είναι η συνέχιση της κυριαρχίας της «μαύρης» μουσικής, που έρχεται με κεκτημένη ταχύτητα από το δεύτερο κυρίως μισό των 10’s, με πολιορκητικούς κριούς πολύ δυνατά ονόματα όπως του Kamasi Washington και των BadBadNotGood (jazz), του Michael Kiwanuka (indie folk/rock, soul), του Kendrick Lamar και του Childish Gambino (hip hop). Το τελευταίο σε παρένθεση genre, το hip-hop, η rap, η trap και τα τριγύρω, αναμένω και αυτά να συνεχίσουν την κατά ριπάς «επίθεση» που έχουν εδώ και χρόνια σε εξέλιξη.
Το υπέροχο φαινόμενο Billie Eilish θεωρώ πως θα στρέψει την προσοχή του κοινού αλλά και της μουσικής βιομηχανίας προς αναζήτηση και άλλων εκκεντρικών σκοτεινών νεαρών κορασίδων, που θα έχουν να προσφέρουν τη δική τους εκδοχή experimental εναλλακτικής pop.
Τέλος, στην ευρύτερη εναλλακτική pop/rock σκηνή, είμαι σχεδόν σίγουρος πως τα πλήκτρα και τα synths θα συνεχίζουν να υπερισχύουν της κιθάρας, όπως συνέβη στο δεύτερο μισό της δεκαετίας που πέρασε, με έναν όμως τεράστιο και πολύ ενδιαφέρων αστερίσκο, αυτόν της αναγεννημένης και ειλικρινώς οργισμένης punk/post-punk που εκκίνησαν μπάντες όπως οι Tropical Fuck Storm, οι Shame και οι Idles και πάνω στο άρμα της με ορμή ανέβηκαν νέες υπερηχητικές υπερδυνάμεις, όπως οι θαυματουργοί Fontaines D.C. και οι The Murder Capital, αμφότεροι εξ Ιρλανδίας και Δουβλίνου ορμώμενοι.
Αυτά προβλέπω μέσες-άκρες, πιθανότατα να πέσω έξω, αλλά στο τέλος της ημέρας ένα είναι σίγουρο: Καλή μουσική θα φτάσει στ’ αυτιά μας, όπως κάθε χρόνο, κάθε δεκαετία και… κάθε αιώνα. Καλή χρονιά λοιπόν με μουσικάρες!
Ο καλύτερος νομίζω τρόπος για να εκτεθείς είναι να σε βάλουν να κάνεις προβλέψεις (τυχαία το λέει ο λαός το «πας μετά Χριστόν προφήτης γάιδαρος»;). Ωστόσο υπάρχουν -ευτυχώς- διάφορα αμυντικά συστήματα για να προφυλάξεις τα νώτα σου. Αν είσαι διανοούμενος (ή γράφεις Καζαμία) οφείλεις να προβλέψεις συμφορές, μια βαθιά «προϊούσα παρακμή». Για την χώρα, για τον χώρο, για τον πλανήτη, για την μουσική, για το Σύμπαν ολάκερο, το μέλλον είναι ένας πραγματικά τρομακτικός τόπος, σίγουρα θα επιβεβαιωθείς με κάποιο τρόπο. Από την άλλη υπάρχει η δοκιμασμένη από αστρολόγους/οικονομολόγους/σεισμολόγους τακτική της πρόβλεψης «κι αν δεν βρέξει, μπορεί να χιονίσει, αλλιώς θα βγάλει ήλιο». Αν είσαι δε μουσικογραφιάς μπορεί να προβλέπεις/προκρίνεις μια τάση, μετά να γράφεις διαρκώς για αυτήν, και μετά να αυτο-παραπέμπεσαι (sic) «ορίστε, καλά τα έλεγα» (μην γελάτε, συμβαίνει…).
Πέραν των αστεϊσμών (not) η πρώτη μου αυθόρμητη αντίδραση στο θέμα ήταν να απαντήσω ότι στην σύγχρονη μουσική πραγματικότητα βλέπω τόσες πολλές τάσεις που είναι σαν μην βλέπω… καμία, λες και οδεύουμε προς την… ατασική κοινωνία, ή την μη-κοινωνία, την πραγμάτωση της θατσερικής ονείρωξης, όπου για το κάθε άτομο (ή ενδογαμικά αναπαραγόμενη μικρο-κοινότητα) υπάρχουν τα αποκλειστικά δικά του «αγαπημένα/καλύτερα».
Ωστόσο, σε δεύτερη σκέψη, και εστιάζοντας σε μια πολύ πιο μακροπρόθεσμη προοπτική, και μια πιο αργή, σχεδόν τεκτονική, διεργασία, περιμένω ότι καθώς οι «προσφυγικές/μεταναστευτικές ροές» θα γίνονται άνθρωποι, όχι απλά εξωτικά Άλλοι, «καημένοι», ή απειλή για τον «ευρωπαϊκό μας τρόπο ζωής», θα αρχίσουν όχι απλά να ενσωματώνονται (μια έννοια που υποκρύπτει βία και υποταγή) αλλά με τις δικές τους μνήμες και παραδόσεις και βιώματα να αλλάζουν τις κοινωνίες μας, σε κάθε επίπεδο. Και σε ήχους και νότες ασφαλώς… Όχι πια υπό την μάλλον αποικιοκρατική ταμπέλα «ethnic/world» ούτε με αποστειρωμένες ακαδημαϊκές κενολογίες (τύπου «αφροφουτουρισμού»). Και όχι μόνο στο λαϊκό επίπεδο του hip-hop όπου ήδη συμβαίνει σε μεγάλη έκταση…
Τα τελευταία δυο-τρία χρόνια ζούμε την νέα άνοιξη της jazz με εντυπωσιακούς δίσκους και σίγουρα μέσα στο 2020, με την φόρα που έχει πάρει η σκηνή, θα συνεχίσει να σπρώχνει ένα σωρό αξιόλογα βινύλια στην δισκοθήκη μας. Το θέμα είναι ποιο μουσικό είδος θα πάρει τη σκυτάλη και θα κλέψει την φόρα από την jazz που πλέον ξαναβρήκε τον δρόμο της και την χαμένη αίγλη της;
Και μπορεί ωστόσο ο Μπάσταρδος Βινύλιος να επικροτεί και να αγκαλιάζει την άνοδο της nu-jazz, παρόλα αυτά συνειδητοποιεί ότι όλο αυτό το μουσικό αλισβερίσι με τους ακροατές γίνεται κάποιο καιρό τώρα και με την ταχύτητα που τρέχουν τα πράγματα είναι ήδη «παλιά νέα».
Έτσι, για την νέα χρόνια θα τολμήσει και θα προβλέψει την επάνοδο του death metal ξανά στην επιφάνεια, σαν ένα σημαντικό υπολογίσιμο μουσικό ρεύμα! Ναι, καλά διαβάσατε το death metal θα γίνει ξανά trendsetter ή τέλος πάντων για να ειμαστε λιγο πιο ταπεινοί στις προβλέψεις μας, θα γινει ξανά υπολογίσιμο ακόμα κι από κόσμο που ποτέ δεν ασχολιόταν με την σκηνή.
Σε αυτή την τελευταία δεκαετία το metal αποπροσανατολίστηκε τελείως και το μόνο που το έσωσε ήταν το comeback του black metal. Σε μια δεκαετία το καθαρόαιμο ακραίο metal ακούγεται σχεδόν αστείο με την παρωχημένη «αγριάδα» του και οι μπάντες που πραγματικά κάνουν σοβαρούς δίσκους είναι πραγματικά λίγες.
Η μαγιά όμως υπάρχει και τα τελευταία χρόνια το underground βράζει ξανά, με σοβαρές προσπάθειες, με καλούς τσαμπουκαλεμένους δίσκους και κυρίως αυτό που λείπει σήμερα από την σκηνή, το ακραίο metal ακούγεται ξανά με άποψη, επικίνδυνο και αιχμηρό, έτσι όπως ήταν παλιότερα. Με μπάντες που το 2019 παρέδωσαν σημαντικούς για την σκηνή δίσκους, όπως οι Tomb Mold, Blood Incantation, Gatecreeper, Venom Prison, Pissgrave, το 2020 φαίνεται οτι θα συνεχίσει ακόμα καλύτερα. Ενδεικτικά (αν και είναι ακόμα νωρίς) έχουμε να περιμένουμε δίσκους απο μπάντες όπως οι Kvelertak, Today is the Day, Carcass, Powertrip, The Body ανάμεσα σε πολλούς άλλους.
Σαφώς και το death metal δεν έχει την αποδοχή της jazz από μεγαλύτερα (αριθμητικά και ηλικιακά) ακροατήρια και είναι πολύ δύσκολο να τρυπώσει σε αυτιά που δεν έχουν καμία προηγούμενη σχέση μαζί του. Παρόλα αυτά, θα ανανεώσει μια σκηνή που δέχεται αλλεπάλληλα χτυπήματα χαζής γραφικότητας από τους ίδιους τους δημιουργούς και -που ξέρεις;- μπορεί να καταφέρει να τρυπώσει και σε καμιά δισκοθήκη αγνή και αμόλυντη μέχρι πρότινος από αυτά τα μοχθηρά δισκάκια.
Boy Harsher
Αν και ειναι αρκετά δύσκολο να προβλέψει κανείς τις μουσικες τάσεις της χρονιάς, που πρόσφατα ξεκίνησε, θα έπαιρνα το ρίσκο να φανταστώ ότι μέσα στο 2020 θα έχουμε μία αναβίωση των 80s και 90s (που τόσο αγαπήσαμε). Θα εμφανιστούν κομμάτια που θα χαρακτηρίζονται ως electronica και οι δημιουργοί τους θα εχουν εμπνευστεί από τα analog synths των 80s, το beat των 90s και την techno των 90s. Μπορεί να πρόκειται για την κυριαρχία της post modern electronica σε όλες τις μουσικές κατηγορίες.
Ένα ακόμη χαρακτηριστικό της τάσης αυτής, ενδεχομένως να είναι η μελωδία στα κομμάτια,τα ατμοσφαιρικά φωνητικά και οι dark διαθέσεις. Σίγουρα, όμως, θα πρόκειται για άκρως χορευτικά τραγούδια. Αν θα έδινα κάποια παραδείγματα θα ήταν οι Boy Harsher και το “Send me a vision”, η (downtempo) electronica των Haelos, τα προσφατα κομματια των Cinnamon Chasers, η επιστροφή του DJ Shadow και πολλά άλλα ακόμη!
Νομίζω ότι και το 2020 θα είναι μια χρονιά παρόμοια με τις τελευταίες. Ογκώδης παραγωγή και αναρίθμητες κυκλοφορίες, μοιρασμένες σε όλα τα λιγότερο ή περισσότερο διαδεδομένα ρεύματα, χωρίς κάποιο να κυριαρχεί.
Εδώ και πολλά χρόνια, έχουμε να ζήσουμε κάποιου είδους μουσική «επανάσταση», που θα αλλάξει το μουσικό χάρτη και θα πρωταγωνιστήσει. Και δε βλέπω τα «ίχνη» εκείνα, που να δείχνουν ότι μέσα στο 2020 θα έχουμε ριζικές αλλαγές/ανατροπές στις μουσικές φόρμες και στα ήθη που τις συνοδεύουν.
Η απουσία κομβικών νεωτερισμών, ευτυχώς δεν συνδέεται με την ποιότητα της μουσικής παραγωγής, μια και ακούμε αρκετές, έως πολλές εξαιρετικές δουλειές κάθε χρόνο. Ίσως το φιλτράρισμα για τον εντοπισμό τους να έχει γίνει, για τον καθένα και ανάλογα με το γούστο του, πιο δύσκολο, ενώ πλέον και η ταχύτητα που διαδέχεται η μια κυκλοφορία την άλλη, να μην αφήνει επαρκή χρόνο και χώρο για την απαραίτητη τριβή μαζί τους.
Ανεξαρτήτως μουσικού είδους, νομίζω ότι η ψυχεδελική και σκοτεινή διάθεση θα είναι ιδιαίτερα έντονες. Ότι οι μουσικές επιμιξίες και οι συναντήσεις ρευμάτων και παραδόσεων θα είναι πιο συχνές. Ότι η διάχυση της «μαύρης» μουσικής θα είναι ακόμα μεγαλύτερη. Ότι πιο «χειροπιαστά», το post punk, το νέο-kraut (ηλεκτρικό και ηλεκτρονικό) και το ψυχεδελικό ροκ θα είναι στα πάνω τους. Ότι η jazz θα συναντήσει ακόμα περισσότερο την electronica και το hip hop, αλλά και ότι το “spiritual” κομμάτι της θα διαδοθεί περισσότερο και θα συναντηθεί με ethnic μουσικές από διάφορα σημεία του πλανήτη. Ότι η ρυθμική και χορευτική ηλεκτρονική μουσική θα ανατρέχει συχνά στις 80’s και 90’s καταβολές της, σπάζοντας πολλές φορές τον αυστηρό φορμαλισμό της.
Billie Eilish
To 2020 το ηλικιακό target group της pop θα χαμηλώσει ακόμη περισσότερο: πλέον οι προέφηβοι με τα κατάλληλα apps θα κάνουν παιχνίδι σχεδόν μόνοι τους στα αμερικανικά charts σκαρώνοντας κακόσχημο trap και γιαλαντζί φουτουριστικές ατμόσφαιρες χωρίς φυσικά να έχουν το παραμικρό κλου για το τι σημαίνει «γράφω τραγούδι». Η φάση πλέον θα συνεχίσει να είναι «βρες τον πιο αλλόκοσμα cool ήχο». Η pop θα ανασαίνει μόνο σε περιπτώσεις σαν την Billie Eilish (η οποία γράφει και το θέμα του καινούργιου Bond, “Time To Die”).
Κατά τα άλλα, θα σκαφτούν υπέρ του δέοντος νέες πηγές άντλησης φρέσκων γεύσεων από αγορές όπως η Ινδία και η Κίνα. Το panjabi θα ανεβεί ταχύτατα τα σκαλιά της «πιο-hot-τάσης» και η mandarin pop θα κάνει την εμφάνισή της από το πουθενά. Εδώ θα χωρέσουν και μερικές γερές δόσεις avant garde με πραγματικό ενδιαφέρον.
Η brit pop θα επιστρέψει λίγο πιο επιθετική, λιγότερο συστημική και πιο βαθιά χωμένη στο ρόλο της ταξικά μαχητικής μουσικής. Οι Murder Capital και οι Fontaines DC δείχνουν από τα δυτικά του Λονδίνου το δρόμο για το μοντέρνο brexit rock. Θα κατακλυστούμε πάλι από mods που θα συμπεριφέρονται σαν rudies. Θα είναι κάπως συναρπαστικό αυτό. Και το grunge επίσης θα επιστρέψει ως μετα-emo μόδα στο αμερικανικό mainstream. Νομίζω τα αποτελέσματα θα είναι χασμώδη, στην καλύτερη.
Μονάδες τραγουδοποιών ίσως κάνουν πάλι τη διαφορά αρκεί να διατηρήσουν την ακεραιότητά τους απέναντι σε αναγκαιότητες τύπου instagram. Αν πρόκειται για ουσιαστικούς crooners θα απολαύσουμε όμορφα πράγματα. Αν παριστάνουν τον Joe Cocker στην εποχή του tinder θα είναι πολύ πολύ βαρετοί. Τέλος, οι Comet Is Coming δείχνουν το δρόμο προς ένα δημιουργικό leftfield ήχο. Θα έχουμε πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα από αυτή τη σκηνή.
Την πρώτη φορά που πήγα στην ζωή μου στο Λονδίνο, κάπου στις αρχές του 2000 βίωσα την έκρηξη των 80s σε όλο της το μεγαλείο. Μπορεί να είμαι γεννημένος τότε αλλά το έζησα την επόμενη δεκαετία στα στενά. Ήταν παντού, στα ρούχα, στα δισκάδικα, ολούθε. Λίγο μετά ήρθε και στην Ελλάδα. Το ίδιο έγινε και με τα 90s που παρακολουθώντας στενά την μουσική παγκοσμίως, έχω να πω πως μας έχει κυκλώσει απο παντού πιά. Κοινώς αυτό που πάντα μπέρδευε τον κόσμο που άκουγε dance, ήρθε για να μείνει. Garage house, Breaks, 2 Step ρυθμοί και soulful φηνωτικά. Σαν να λέμε πως έχω εντοπίσει ξεκάθαρα πλέον πως τα 90s είναι το νέο next best thing.
Απο την τρέλα των BICEP που ήρθαν και σάρωσαν τα dancefloors και τα σαλόνια και θυμίζει έντονα την τότε rave σκηνή μέχρι την νέο pop φάση που φλερτάρει με τα brit pop (βλέπε Fontaines D.C. και Arctic Monkeys). Είναι αυτό το γλυκό συναίσθημα που εμείς νοιώθουμε όταν ακούμε Jamie XX και τρελαινόμαστε με τα jungle beats μέσα και τις happy μελωδίες, ενώ οι πιτσιρικάδες χαίρονται που έχουν εμπειριώσει κάτι νέο στο πετσί τους. Για να μην σχολιάσω τα διεθνή DJ sets απο μεγάλους παραγωγούς που ολοένα και πιο πολύ 90s tracks χρησιμοποιούν με απόλυτη επιτυχία. Τον περασμένο Μάρτη επισκεύτηκα το Βερολίνο, αποστωμωμένος ξόδεψα 150 ευρώ σε δισκάδικο φρέσκο, όχι παλιό, σαν μπουτίκ, που πούλαγε μόνο 90s used βινύλια. Ο hipster τύπος που το είχε ήταν ίδιος με τα αγόρια που συνήθιζαν να έχουν στα εξώφυλλα τους οι Belle and Sebastian. Δεν σας έπεισα ακόμα;