Ο Εκλεκτός της Νύχτας (Midnight Special) *****
ΗΠΑ, 2016, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Jeff Nichols
Πρωταγωνιστούν: Jaeden Lieberher, Kirsten Dunst, Adam Driver
Διάρκεια: 112’
Ο μικρός Alton λατρεύεται σαν Θεός από μια αίρεση που κηρύττει την κάθε λέξη του ως εδάφια μιας άλλης Βίβλου. Αυτό γίνεται λόγω κάποιων ανεξήγητων υπερφυσικών δυνάμεων που έχει. Μέλος αυτής της αίρεσης είναι και ο πατέρας του Alton, ο οποίος τον απομακρύνει από τις εγκαταστάσεις της για να τον οδηγήσει στην ελευθερία του. Ένα ανθρωποκυνηγητό ξεκινά ανάμεσα στις αρχές, τους ιθύνοντες της άτυπης αυτής θρησκείας και τον φυγά πατέρα με τον γιο και το βοηθό του. Αν εξαιρέσουμε μερικές τεμπελιές στο σενάριο -μη εξηγήσεις πολύ βασικών πραγμάτων-, ως ταινία είναι ένα arthouse κόσμημα μεταμφιεσμένο σε blockbuster, το οποίο κρατά τους ρυθμούς του δεύτερου ιδιώματος και το φιλοσοφικό υπόβαθρο του πρώτου. Υπέροχες ερμηνείες, εύστοχος κοινωνικός σχολιασμός και ένα τέλος αισθητικά τέλειο.
Κι αν εκείνες οι ευχές που είχαμε ως παιδιά να αποκτήσουμε υπερδυνάμεις γίνονταν πραγματικότητα; Τι θα γινόταν; Πως θα τις αξιοποιούσαμε και πως θα μας αντιμετώπιζε η κοινωνία σε περίπτωση που τις φανερώναμε; Μέσα από τα κόμικς που διαβάσαμε είδαμε άλλους να δοξάζονται και να αμφισβητούνται και άλλους να διώκονται εξαρχής ως διαφορετικά στοιχεία σε μια συντηρητική κοινωνία (X-men). Το σενάριο του να αντιμετωπιζόμασταν ως ο «νέος Χριστός», όμως, το σκεφτήκαμε ποτέ; Πως θα ήταν σαν να κρεμόταν έστω και μια μερίδα ανθρώπων από τα λόγια και τις πράξεις μας, θεωρώντας μας ως το υπέρτατο ον; Γιατί αυτή ήταν η μοίρα του Alton, ενός παιδιού που λατρεύτηκε σαν θεός από μερικούς ανθρώπους ενώ το μόνο που ήθελαν οι γονείς του γι’ αυτόν ήταν να είναι ελεύθερος από οποιαδήποτε δεσμά και να ανακαλύψει τον κόσμο.
Δύσκολο εγχείρημα να μεταφερθεί μια τέτοια ιστορία στη μεγάλη οθόνη, αλλά ο Jeff Nichols κάθε άλλο παρά ανεπαρκής αποδεικνύεται προκειμένου να στήσει μια τέτοια ιστορία στο πανί. Και όχι απλά να προβληματίσει το κοινό ή απλώς να του προσφέρει μια ιστορία που δεν έχει ξαναδεί, αλλά να την κάνει να ρέει αβίαστα, να συρρικνώνει τις σχεδόν δύο ώρες διάρκειας της ταινίας του σε πολύ μικρότερο χρονικό όγκο στο κεφάλι του θεατή, ακόμα και όταν αποφασίζει να ρίξει τον ρυθμό σε πιο χαμηλές ταχύτητες.
Πολλοί θα σπεύσουν να μιλήσουν ότι έχουμε ξαναδεί κάτι τέτοιο στο παρελθόν, να το συγκρίνουν με ένα συνονθύλευμα ταινιών επιστημονικής φαντασίας (δε λέω ποιών γιατί θα είναι σαν να έχω πει τα πάντα για την πλοκή) και να προσπαθήσουν να τη μειώσουν αξιακά. Μπορούν αυτοί οι προκατειλημμένοι, από την άλλη να αμφισβητήσουν ότι οι συζητήσεις που θα εγείρει ως ταινία μόλις το κοινό απομακρυνθεί από την αίθουσα δε θα γίνουν; Πολύ αμφιβάλλω καθώς είναι τέτοια η οξεία ματιά του Nichols που μέσα σε δευτερόλεπτα έχει καταφέρει να αποτυπώσει όλα τα στοιχεία που χρειάζονται για έναν γόνιμο διάλογο. Η θρησκεία τελικά είναι τόσο αγαθή όσο θέλου(ν)με να πιστεύου(ν)με; Είναι διαφορετική από εκείνους που έχουν τη δύναμη να μετακινήσουν έθνη ολόκληρα, οι οποίοι βλέπουν κάτι το διαφορετικό ως αξιοποιήσιμο, ανθρωπόμορφο εργαλείο καταστροφής; Σαν μαθητής των διδαχών του Max Stirner ο Nichols φτύνει την ηθική της τάξης και τη θρησκεία για να μιλήσει για τον ελεύθερο άνθρωπο που φτάνει στη θέωση, όντας απλά άνθρωπος (τουλάχιστον στη μορφή). Μπορεί οι σκοποί του να μην είναι κακώς εννοούμενα εγωιστικοί, αλλά ο προορισμός του, η αποστολή του ίδιου και εκείνων που τον συνοδεύουν είναι μοναδικός και τα εμπόδια δε λογαριάζονται. Και τελικά προκατασκευασμένη ηθική και θρησκεία καταλήγουν να ταυτίζονται, τόσο στους ιδιοτελείς σκοπούς τους όσο και στα μέσα που χρησιμοποιούν.
Είναι, ωστόσο, μια τέλεια ταινία; Όχι και αυτό ως επί το πλείστον οφείλεται στα σεναριακά κενά που δεν περνούν απαρατήρητα. Βασικά στοιχεία παραμένουν ανεξήγητα, όπως ο λόγος που αυτό το παιδί προέκυψε από δύο κοινούς ανθρώπους και διάφορες ανάλογες εξηγήσεις αλλά και χρονολογικές ανακρίβειες σε μια ταινία που οφείλει να τις δώσει. Φαίνεται πως το κεντρικό στόρι αποτελεί περισσότερο μια ευκαιρία για να πειραματιστεί ο σκηνοθέτης με τη φόρμα, αλλά αυτό που θα μπορούσε να είναι τέλειο υποβιβάζεται. Όχι πολύ όμως.
Λόγος πρέπει να γίνει και για τις ερμηνείες των ηθοποιών. Η ψυχρή, σχεδόν ρομποτική έκφραση του μικρού Jaeden Lieberher δίνει επακριβώς το απόκοσμο στοιχείο που χρειάζεται ο χαρακτήρας του, ο Michael Shannon περνά πολύ καλά από τη σκληρότητα στην τρυφερότητα, μερικές φορές συνδυάζοντας τα δύο στοιχεία, ενώ για μια ακόμα φορά φανερώνεται το ταλέντο του Adam Driver στο ρόλο του ευγενή, σχεδόν καλοκάγαθου «φύτουκλα» της Εθνικής Προστασίας.
Εν τέλει, στο μέλλον θα τη θυμόμαστε ως μία από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες του 2016 ή θα θαφτεί κάτω από τη σκόνη άλλων ανώτερων; Δεν ξέρω για το σύνολό της, είμαι σίγουρος πάντως πως το σιωπηλό φινάλε δεν πρόκειται να ξεχαστεί εύκολα. Και αυτό είναι που της δίνει το ανάλογο πρεστίζ. Αυτό και οι συζητήσεις που θα προκαλέσει στο κοινό.
Ο Λύκος της Ερήμου (Theeb) ***1/2**
Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Κατάρ, Ιορδανία, Ηνωμένο Βασίλειο, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Naji Abu Nowar
Πρωταγωνιστούν: Jacir Eid Al-Hwietat, Al-Sweilhiyeen, Hassan Mutlag Al-Maraiyeh
Διάρκεια: 100’
Εν έτει 1916, σε μια απομακρυσμένη οθωμανική επαρχία ζει ο Theeb, ένας μικρός βεδουίνος, γιος του σεΐχη της περιοχής. Μια μέρα η φυλή του δέχεται επισκέψεις από έναν Άγγλο στρατιώτη που βρίσκεται σε μια αποστολή η οποία απαιτεί τη συνοδεία κάποιων που να γνωρίζουν την περιοχή. Συνοδεύεται, λοιπόν, από τους βεδουίνους, όπως και από τον Theeb με τον αδερφό του. Μετά από μια ενέδρα του αντίπαλου μετώπου και τις απώλειες όλης της ομάδας, ο Theeb θα αναγκαστεί να επιβιώσει ολομόναχος στην έρημο. Ακολουθώντας μια φόρμα που παραπέμπει στο γουέστερν, έχοντας όμως, στο επίκεντρο την οικογένεια και τις πολιτισμικές παραδόσεις, η ταινία του Naji Abu Nowar μπορεί να μην παρουσιάζει καμία ιδιαίτερη έκπληξη σεναριακά, ακολουθώντας το νεαρό πρωταγωνιστή και την πορεία του στην απότομη ωρίμανση, αλλά έχει άλλα προσόντα. Πρώτα και κύρια, τη θεσπέσια φωτογραφία, η οποία , ολοζώντανη, μεταφέρει τον καύσωνα της ερήμου στο δέρμα του θεατή και αφήνει το μάτι να περιπλανηθεί σε αχανείς εκτάσεις. Και δεύτερον, έναν καταπληκτικό πρωταγωνιστή που καταφέρνει να δώσει μια ερμηνεία εκφραστικότατη και απέριττη ως προς αυτά που δε λέει με το στόμα του. αξίζει σίγουρα μιας ευκαιρίας, ιδιαίτερα δε από το κοινό που θέλει να αυτοαποκαλείται σινεφίλ.
Το Βιβλίο της Ζούγκλας (The Jungle Book) ***1/2**
ΗΠΑ, 2016, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Jon Favreau
Με τις φωνές των: Ντίνου Πικροδημήτρη, Δημήτρη Πακσόγλου, Γιάννη Στεφόπουλου
Διάρκεια: 106’
Ο Μόγλης μεγαλώνει ως παιδί μιας οικογένειας λύκων στη ζούγκλα. Αναγκάζεται, ωστόσο, να εγκαταλείψει το μέρος που μεγάλωσε καθώς ο τίγρης Σιρ Χαν επιθυμεί τον θάνατο του αγοριού. Στο ταξίδι του, ο Μογλης θα γνωρίσει τον πάνθηρα Μπαγκίρα και τον αρκούδο Μπαλού οι οποίοι θα παραμείνουν αχώριστοι φίλοι του και μαζί θα ξεκινήσουν μια νέα περιπέτεια. Το CGI πλέον έχει πάει σε άλλο επίπεδο και αυτό φαίνεται από ολόκληρη την ταινία, η οποία τιμά το καρτούν που όλοι αγαπήσαμε ως παιδιά. Ο Favreau δημιουργεί μια χορταστική, πλήρη κινηματογραφική εμπειρία για όλη την οικογένεια που εντυπωσιάζει ακόμα και τους αρνητικά προκατειλημμένους.
Έρωτας Χωρίς Αύριο (Itsi Bitsi) *****
Δανία, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Ole Christian Madsen
Πρωταγωνιστούν: Joachim Fjelstrup, Marie Tourell Søderberg, Caspar Phillipson
Διάρκεια: 109’
Την ταραγμένη δεκαετία του ’60, ο Eik ερωτεύεται την Iben. Και οι δύο επαναστατούν ενάντια στο κατεστημένο και τον φόβο της πυρηνικής απειλής. Γυρνούν τον κόσμο μαζί και η σχέση τους περνά διαρκή σκαμπανεβάσματα, με τους δύο εραστές να πειραματίζονται με ναρκωτικά και ερωτικούς συντρόφους ενώ ο Eik προσπαθεί να τελειώσει ένα βιβλίο. Αργότερα θα φτιάξει τη μπάντα Steppeulve αλλά θα είναι αυτό αρκετό ώστε να τον απαλλάξει απ’ όσα τον βαραίνουν; Η μπάντα βέβαια, δεν αποτελεί παρά ένα μικρό κομμάτι της ταινίας. Την υπόλοιπη ώρα, κάπως αποκεντρωμένα, ο Ole Christian Madsen αναζητά μια τραγική ιστορία αγάπης χαμένης μέσα στην ψυχεδέλεια της εν λόγω δεκαετίας. Η σκηνοθεσία είναι συγγενική της προαναφερθείσας ψυχεδέλειας, τα ποιητικά ρητά πετάγονται συνεχώς, οι χίπηδες και το σεξ (θαρρώ και μη-προσποιητό) είναι παντού, αλλά κάπου κουράζει η διαρκής άνοδος και κάθοδος. Έστω κι αν ήταν αληθινή ιστορία και το σενάριο είναι όντως καλογραμμένο και αποπνέει τον αέρα της εποχής, προσπαθεί να βάλει τα πάντα μέσα και θα μπορούσε να είναι και κάπως μικρότερη αν κάποια σχεδόν περιττά στοιχεία «έφευγαν» στο μοντάζ. Όχι πως είναι κακή ταινία, αλλά περιμέναμε πολύ περισσότερα από τον δημιουργό του επικού Flammen & Citronen.
Short Fuse *****
Ελλάδα, 2016, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Ανδρέας Λαμπρόπουλος, Κώστας Σκύφτας
Πρωταγωνιστούν: Αποστόλης Τότσικας, Ευγενία Δημητροπούλου, Τάσος Νούσιας
Διάρκεια: 85’
Προσπαθώντας να επανέλθει στον χώρο της νομικής, ο Άρης κάνει δειλά βήματα, αναζητώντας εργασίες που θα του παρέχουν τα απαραίτητα για να ζήσει. Πιάνει δουλειά ως κούριερ και μεταφέρει ένα δέμα σε μια βίλλα αλλά μετά από μια αγνώστου προελεύσεως επίθεση, χάνει τις αισθήσεις του. ξυπνά δεμένος με εκρηκτικά και μόνη λύση στην αντίστροφη μέτρηση της έκρηξης, ένα τηλέφωνο που τον συνδέει με έναν άγνωστο άντρα. Αυτός θα τον περάσει από διάφορες δοκιμασίες αν θέλει να μείνει ζωντανός, δοκιμάζοντας τα όρια του Άρη. Ενδιαφέρουσα απόπειρα δράσης, αλλά όχι χωρίς αφέλειες, τόσο σεναριακές, όσο και ερμηνευτικές. Τουλάχιστον η αγωνία την οποία υπόσχεται την παρέχει, οπότε αποστολή εξετελέσθη και περιμένουμε να δούμε ανάλογες, βελτιωμένες προσπάθειες.
Τα 13 λεπτά που δεν άλλαξαν την ιστορία (Elser) **1/2***
Γερμανία, 2015, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Oliver Hirschbiegel
Πρωταγωνιστούν: Christian Friedel, Katharina Schüttler, Johann von Bülow
Διάρκεια: 114’
Αν ο Χίτλερ δεν έφευγε από τη θέση του για 13 λεπτά στις 8 Νοεμβρίου του 1939, ο κόσμος θα ήταν πολύ διαφορετικός. Και αυτό γιατί η αυτοσχέδια βόμβα του Georg Elser θα είχε εκραγεί, σκοτώνοντας τον Φύρερ. Τα πράγματα, ωστόσο, δεν πήγαν όπως τα υπολόγιζε και ο Elser, ο άνθρωπος που διείδε τον κίνδυνο του ναζιστικού τέρατος, δεν κατέληξε ο ήρωας που άλλαξε τον ρου της ιστορίας. Η Πτώση ήταν ένα από τα γιγάντια σε εκτόπισμα φιλμ που αφορούν στη μαύρη σελίδα του ναζισμού. Στη νέα του απόπειρα ο Oliver Hirschbiegel γυρνά έξι χρόνια πίσω, αλλά δεν καταφέρνει να αποδώσει τα αναμενόμενα. Η σκηνοθεσία του εμφανίζεται σχετικά νερωμένη, οι ουσιώδεις, δυνατές σκηνές χάνονται μέσα στο κράμα πολιτικού θρίλερ και βίας, ενώ η εμμονή στο πρόσωπο του Elser δεν δίνει αφορμή για περαιτέρω εξέταση του γερμανικού λαού της εποχής. Ναι, ήταν ήρωας και μάλιστα διορατικός, αλλά τι γίνεται με τον υπόλοιπο κόσμο; Ας είναι καλά οι δυνατές ερμηνείες των πρωταγωνιστών που κάπως σώζουν την κατάσταση. Γιατί πάνω απ’ όλα δε μιλάμε για μια ταινία-πορτραίτο, αλλά για μια ταινία πολιτική, που οφείλει να αποτυπώνει στον θεατή κάποια πράγματα.
Ζήσε με Ρυθμό (High Strung) **1/2***
ΗΠΑ, Ρουμανία, 2016, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Michael Damian
Πρωταγωνιστούν: Keenan Kampa, Nicholas Galitzine, Jane Seymour
Διάρκεια: 96’
Η Ruby ούσα κάτοχος υποτροφίας σε μια από τις πιο φημισμένες σχολές χορού, μετακομίζει στη Νέα Υόρκη. Εκεί θα γνωριστεί με τον βιολιστή Johnny, ο οποίος για να συντηρείται, παίζει μουσική στο μετρό. Αρχικά δε θα συμπαθηθούν μεταξύ τους, αλλά, δεδομένων των υψηλών απαιτήσεων του κόσμου στον οποίο ζουν, θα πρέπει να μάθουν να συνεργάζονται. Μαζί με μια ομάδα χορού, οι δύο αυτές αντικρουόμενες προσωπικότητες, θα πρέπει να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό, κάτι που θα τους φέρει πιο κοντά. Λαμπερές χορογραφίες, ερμηνείες στα μέτρα των περιστάσεων και γενικά ό,τι συγκινεί τους λάτρεις των χορευτικών ταινιών βρίσκεται εκεί.
Ο Άνθρωπος που Ταπείνωσε τον Χίτλερ (Race) *****
Γαλλία, Γερμανία, Καναδάς, 2016, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Stephen Hopkins
Πρωταγωνιστούν: Stephan James, Carice van Houten, Jeremy Irons
Διάρκεια: 134’
Ο Jesse Owens, ένας αφροαμερικάνος που ζει στο έπακρον το ρατσισμό της δεκαετία του ’30, έχει ένα έμφυτο ταλέντο στο τρέξιμο, σπάζοντας όλα τα ρεκόρ που βρίσκει στο διάβα του. Ο προπονητής του θέλει να τον στείλει στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου, τους οποίους ο Χίτλερ διοργανώνει ως επίδειξη των ικανοτήτων της Άριας Φυλής. Ο Owens αντιμετωπίζει σοβαρά διλήμματα σχετικά με το αν πρέπει να παραστεί ή όχι, αλλά τελικά βρίσκει το δρόμο του προς τα εκεί. Όσο εκθαμβωτική και να είναι η παραγωγή, όσο καλός και να είναι ο Stephan James στον κεντρικό ρόλο, η ταινία δείχνει μάλλον να ξεχνά κάποια πράγματα. Όπως, ας πούμε, ότι η δόξα του Owens όταν γύρισε στην Αμερική ήταν βραχύβια και μετά ήταν απλά ακόμα ένας νέγρος. Αυτό θα ήταν περισσότερο ενδιαφέρον από το να κλείνει με το happy end του δαφνοστεφή ήρωα, αποσιωπώντας τη συνέχεια, το πώς κάποια πράγματα άλλαξαν και θα προβλημάτιζε το κοινό περισσότερο. Γιατί η ελληνική του μετάφραση δεν αντανακλά όλη την ιστορία της κεντρικής της φιγούρας.
Ο Βασιλιάς Μου (Mon Roi) *1/2****
Γαλλία, 2015, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Maïwenn
Πρωταγωνιστούν: Emmanuelle Bercot, Vincent Cassel, Louis Garrel
Διάρκεια: 128’
Η Tony μετά από ένα σοβαρό ατύχημα στο σκι, εισάγεται σε ένα κέντρο αποκατάστασης. Όσο καιρό παραμένει στο ίδρυμα, γυρνά νοητά πίσω στην τοξική σχέση που είχε με τον πρώην εραστή της, Giorgio. Μια σχέση που αν και δε φαινόταν εξαρχής, επρόκειτο να αποδειχτεί τόσο καταστροφική όσο και αδύνατο να ξεφύγει από αυτήν. Μπορεί οι ερμηνείες της να είναι ωραιότατες, αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δε σημαίνει πως αυτή η ταινία διαφέρει από κάποια σαπουνόπερα. Επαναλαμβανόμενα σκηνικά, μηδενική ανάπτυξη χαρακτήρων και τεράστια διάρκεια για κάτι τόσο επίπεδο. Χαίρε νύστα.
Ψεύτης Ήλιος 2: Η Έξοδος (Burnt by the Sun 2: Exodus) *1/2****
Γερμανία, Γαλλία, Ρωσία, 2009, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Nikita Mikhalkov
Πρωταγωνιστούν: Nikita Mikhalkov, Oleg Menshikov, Nadezhda Mikhalkova
Διάρκεια: 152’
Αφού κατάφερε να ξεφύγει από τα δεινά του στρατοπέδου συγκέντρωσης, ο Kotov καλείται να υπηρετήσει την πατρίδα του ενάντια στη ναζιστική απειλή, όπου και τραυματίζεται σοβαρά. Ο τραυματισμός του, του δίνει το δικαίωμα να μεταφερθεί από την πρώτη γραμμή της σύρραξης σε μια απλή στρατιωτική μονάδα αλλά αυτός επιλέγει να συνεχίσει να μάχεται. Δεν ξέρει, όμως, πως η γυναίκα του και η κόρη του, τις οποίες νομίζει για νεκρές, είναι ζωντανές και πως η κόρη του, στρατιωτική νοσοκόμα πλέον, τον αναζητά. Η πρωτότυπη ταινία είναι ένα άφταστο αριστούργημα που μπόρεσε να μας βάλει στο κλίμα μιας άλλης εποχής, έστω και μετά την κατάρρευση αυτού του κόσμου που απεικονίζει. Η συνέχειά του κάθε άλλο παρά τιμά το πρωτότυπο, όχι μόνο λόγω των ανακριβειών του (θα μου πείτε, είναι ανάγκη να τηρηθεί η ιστορική ακρίβεια από τη στιγμή που μιλάμε για έναν κινηματογραφικό κόσμο; Ναι εφόσον πρόκειται για τη συνέχεια μιας σπουδαίας ταινίας), αλλά και όλων των υπολοίπων στοιχείων που το απαρτίζουν. Το σενάριο, οι ερμηνείες, ακόμα και η σκηνοθεσία φτάνουν στην καλύτερη περίπτωση το μέτριο.
Η Αθήνα από κάτω – Το ντοκιμαντέρ των νεόπτωχων
Ελλάδα, 2015, Ασπρόμαυρο
Σκηνοθεσία: Τάκης Μπαρδάκος
Διάρκεια: 62’
Σε αυτό το ασπρόμαυρο ντοκιμαντέρ ο Τάκης Μπαρδάκος παρουσιάζει με μια πιο καλλιτεχνική και όχι τόσο συμβατική οπτική, μέσα από τις αφηγήσεις πολιτών που βιώνουν καθημερινά τη δυσκολία της ζωής, την Αθήνα της κρίσης. Πως από το όνειρο της ανάπτυξης καταλήξαμε στην πτώση των πολιτών στην τάξη του νεόπτωχου, με πολλούς να μένουν άστεγοι και να εξαρτώνται από τα συσσίτια ενώ η ανεργία αγγίζει δυσθεώρητα ύψη, εντείνοντας το ήδη υπάρχον και γιγάντιο πρόβλημα που, όπως λέει και το δελτίο τύπου «έχει μετατραπεί σε έναν κοινωνικό-οικονομικό εφιάλτη».
Ροβινσώνας Κρούσος (Robinson Crusoe)
Βέλγιο, Γαλλία, 2016, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Vincent Kesteloot, Ben Stassen
Με τις φωνές των: Φοίβου Ριμένα, Δημήτρη Μακαλιά, Λουκά Φραγκούλη
Διάρκεια: 90’
Ο παπαγάλος Mac ζει σε ένα απομονωμένο τροπικό νησί με τα υπόλοιπα ζώα-φίλους του. ονειρεύεται τον κόσμο εκτός του νησιού και διψά για περιπέτεια. Όλα θα αλλάξουν στο νησί όταν, μετά από μια καταιγίδα, στην παραλία θα βρεθεί ο Ροβινσώνας Κρούσος. Ο Mac, που μετονομάζεται από τον Κρούσο σε Παρασκευά, καταλαβαίνει ότι αυτός ο άνθρωπος ίσως είναι το εισιτήριο εξόδου τους προς τον έξω κόσμο. Ο Κρούσος μαθαίνει να ζει αρμονικά με τα ζώα, μέχρι που δύο αγριόγατες που θέλουν να πάρουν τα ηνία στο νησί, αναταράσσουν την μέχρι τότε ειρήνη.