Στα ονειρά μου πετάω απο δισκάδικο σε δισκάδικο, σε μέρη μακρινά, σε σκοτεινά σοκάκια που κρύβονται φοβεροί δίσκοι μέσα σε τσαλακωμένες κούτες. Ονειρέυομαι δισκοπώλες που δεν γνωρίζουν για τις νέες μόδες, που δεν ξέρουν πολλά για τους δίσκους που είναι περιζήτητοι. Σίγουρα δεν κάνει η σπανιότητα έναν δίσκο αλλα το περιεχόμενο του, αλλά έλα που για να είναι σπάνιος κάτι έχει. Ένα άλμπουμ δεν μεταμορφώνεται σε most wanted μόνο αν είναι παλιό και έχει κοπεί σε λίγες κόπιες. Είναι πολλά τα παραδείγματα για δίσκους που συμπεριλήφθηκαν σε compilations με μεγάλο hype απο γνωστούς μουσικούς παραγωγούς, απο ραδιοφωνικούς παραγωγούς ή ακόμα και απο συλλέκτες γνωστούς με αποτέλεσμα να απογειωθούν σε τιμή. Αφήνοντας όλες αυτές τις μάταιες σκέψεις πίσω -αφού όλα αυτά είναι δύσκολα πράγματα-διαλέγω ένα όμορφο LP για ακρόαση και ξαπλώνω απαλά στο καναπέ μου.
Πολλοί μουσικοί που κατάφεραν να είναι ενεργοί απο τα 60s ως και σήμερα “πέρασαν” από πολλά μουσικά στρώματα. Κάποιοι πεισματάρηδες έμειναν στην δεκαετία απ’ όπου ξεκίνησαν και κάποιοι άλλοι σαν ιγκουάνα προσαρμόστηκαν σε κάθε μόδα και σε κάθε μουσικό κίνημα επιτυχώς. Η τζαζ είναι αναμφίβολα ένα τεράστιο κεφάλαιο στην μουσική ιστορία. Ξεκίνησα να ακούω τζαζ των 60s και όταν πια ξεσκόνισα ένα ικανοποιητικό της μέρος έπρεπε μοιραία να ακουμπήσω και στα 70s και στα 80s. Κάθε δεκαετία ξίνιζα απο την αλλαγή στον ήχο και την παραγωγή και μετά ανατρίχιαζα με το παίξιμο και τα grooves. Σ’ αυτό που θέλω να καταλήξω (κάποια στιγμή) είναι πως η μετάβαση είναι σκληρή αλλα και η διαπαιδαγώγηση μεγάλη. Λίγοι μουσικοί πραγματικά κατάφεραν να γράψουν τόσο καλή disco στα 70s όσο jazz στα 60s όμως. Ένας απο αυτούς είναι ο τεράστιος Herbie Hancock. Πειραματιστής όσο δεν πάει και μουσικός γνώστης από τους λίγους, με τεράστια δισκογραφία και δεκάδες συνεργασίες. Από bop, hard bop και modal σε jazz funk και disco, μέχρι και drum n bass έχει παίξει ο άνθρωπος. Και όλα αυτά τα έπαιξε σωστά, δίνοντας ιδέες και πάτημα σε εκατοντάδες μουσικούς που έχουν επηρεαστεί απο τον ίδιο μες τα χρόνια.
Ο δίσκος που γυρίζει σήμερα στο πικάπ μου και ομορφαίνει την ατμόσφαιρα είναι το μαγικό Sunlight του 1978, στην Columbia. Ακόμα θυμάμαι τα συναισθήματα που με πλημμύρισαν την πρώτη φορά που άκουσα το “I Thought It Was You”, έναν fusion disco ύμνο, erotic all the way, μουσική για λιακάδα. Πρωταγωνιστής το μαγικό rhodes του Herbie μαζί με την super erotic φωνή του (!) μέσω του vocoder. Δίπλα, τα σκληρά τύμπανα του Tony Williams μαζί με την groovy μπασαδούρα του Jaco Pastorious, συνδυασμός που “σκοτώνει”. 40 λεπτά λιακάδας στα κόκκινα.