Να ξεκινήσω με το συμπέρασμα ότι οι My Wet Calvin ήταν η καλύτερη επιλογή για support. Μπήκαν μέσα με διάθεση πάρτυ -όπως πάντα δηλαδή-, ντυμένοι όλοι σαν φωτεινές μέδουσες με πέπλα (είναι οι My Wet Calvin, δεν χρειάζεται να βγάλει κανείς κάποιο νόημα, απλώς αφηνόμαστε στο trip τους) και έχοντας γεμίσει τον χώρο με λευκά μπαλόνια, απέδειξαν ότι όντως είχαν λείψει τα τελευταία δύο χρόνια που απείχαν από τα live. Ελπίζω να μην περάσουν ακόμη δύο για το επόμενο. Όταν οι μέδουσες έσβησαν και κάθισα για λίγο στο πίσω μπαρ να ξαποστάσω, άκουσα ιαχές από τα παρασκήνια και αν δεν είχε τελειώσει το Μουντιάλ θα ορκιζόμουν ότι μπήκε κάποιο γκολ. Στην πραγματικότητα ήταν οι Αμερικανοί οι οποίοι προφανώς περνούν τόσο φανταστικά στην Αθήνα από το Σάββατο που έχουν έρθει, που έκαναν ένα μίνι παρτάκι μόνοι τους πριν βγουν στη σκηνή.
Και όντως όταν εμφανίστηκαν ντυμένοι σαν οπαδοί του Ravi Shankar κουνώντας γοφούς δεξιά-αριστερά στο “Triumph of Disintegration“, φάνηκε η διάθεσή τους ξεκάθαρα. Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, θα το κάνω εικόνα: psychedelic groovy feeling, Venice Beach – California κάπου στα ‘70s, οι κιθάρες μπλέκονται με τα synth, που μπλέκονται με τις στραφταλιζέ ηλιαχτίδες στο νερό, που μπλέκονται με τα πολύχρωμα καφτάνια, που μπλέκονται με την ανεμελιά και πάει λέγοντας. Ήταν ένα ανέμελο σετλιστ δηλαδή με πιο tropical funky ρυθμούς (στα “Suffer for fashion“, “Coquet Coquette” και “Plastic Flowers” τα κορίτσια χόρευαν χαρωπά τραγουδώντας «ου-λα, ουλαλάααα» ενώ τα αγόρια ακούστηκαν περισσότερο στο “The party’s crushing us“) που εμένα προσωπικά και κάποιους άλλους δεν μας απογείωσε -τους υπόλοιπους τους πήρε και τους σήκωσε- αλλά μας πήγαινε χαλαρά χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις, μέχρι τη στιγμή του encore.
Τη στιγμή δηλαδή που όλοι περιμέναμε. Με το που ακούστηκαν οι πρώτες νότες του “The past is a grotesque animal“, δημιουργήθηκε ένα πυρήνας σκλυροπυρηνικών μανιασμένων στο κέντρο (οι μισοί ήταν συντάκτες της Popaganda, I feel so proud of you guys) και χοροπηδούσαν σαν τρελοί πριν καν ξεστομίσει ο Kevin Barnes, ο οποίος είχε μείνει πλέον μόνο με το γαλάζιο βελουτέ παντελόνι του, τον πρώτο στίχο. Μετά χάθηκε η μπάλα, το τόπι, όλα. Με μια μαγική κίνηση όσων βρίσκονταν εκεί, ένας καλός συνάδελφος βρέθηκε στον αέρα, να κάνει ένα εντυπωσιακότατο ανάσκελο, με διπλό axel και throw loop, crowd surfing που διήρκεσε αρκετά λεπτά, αν σκεφτεί κανείς ότι η εκτέλεση του κομματιού πρέπει να κράτησε σχεδόν 15 λεπτά. Οι υπόλοιποι γύρω -και κάτω του- βρίσκονταν σε παραλήρημα. Είναι αυτό που λέμε «την ίδρωσε την κάλτσα, το έστυψε το μανίκι» και τα σχετικά. Γι’ αυτή και μόνο τη στιγμή λοιπόν, που ο στίχος «We’re always touching by underground wires» ακούγεται τόσο μα τόσο ρεαλιστικός και το σώμα τρέμει σαν να περνάει από πραγματικό ηλεκτροσόκ, άξιζε η αναμονή τόσων χρόνων.
Πάντως, νομίζω πως αν τελικά θα απολαύσει κανείς πραγματικά ή όχι ένα live των Of Montreal, εξαρτάται καθαρά από το mood του καθενός τη συγκεκριμένη ημέρα (έμφαση στις κιθάρες ή funky pop groove;) και από τα κομμάτια που οι ίδιοι θα επιλέξουν μέσα από την τεράστια δισκογραφία τους. Για να μη διαβαστώ ως σνομπ ξερόλας, θα εξηγήσω ότι σαφώς μεν οι επιρροές τους είναι πιο ψυχεδελοηλεκτρονικές έτσι κι αλλιώς αλλά σε μία ζωντανή εμφάνιση, εγώ προσωπικά, πάντα περιμένω να ακούσω από αντίστοιχες μπάντες ένα διαφορετικό μουσικό arrangement που θα δώσει έμφαση στις κιθάρες και στα ντραμς, κάνοντας το αποτέλεσμα πιο σκληρό και εκρηκτικό. Εχτές αυτό το ένιωσα σε στιγμές μόνο. Αλλά αυτή είναι καθαρά προσωπική μου άποψη γιατί οι περισσότεροι μέσα στον χώρο το καταδιασκέδασαν με όλο τους το είναι. Σε περίπτωση πάντως που το χθεσινοβραδινό ήταν απλώς προθέρμανση (όπως ψιθυρίζεται), θα συμβούλευα όσους ετοιμάζονται για το αποψινό δεύτερο live, να πάνε ντυμένοι φορώντας όσο λιγότερα ρούχα γίνεται και να βάλουν φτερά στα πόδια τους γιατί πάνω απ’ όλα, «we want our film to be beautiful not realistic».
Δείτε πολλές ακόμη φωτογραφίες από το live αλλά και από τη βόλτα των Of Montreal στο Ηρώδειο.