Κάθε φορά που πηγαίνετε σε μια συναυλία ηλεκτρονικής μουσικής και δεν βλέπετε τον καλλιτέχνη καρφωμένο στην οθόνη του λαπτοπ και στο χέρι κολλημένο το ποντίκι, να στέλνετε ένα εικονικό ευχαριστώ στον άνθρωπο που άλλαξε ολοκληρωτικά τον τρόπο που παρουσιάζεται ζωντανά η μοναδική μουσική που δημιουργήθηκε για πολύ συγκεκριμένους χώρους, γράφτηκε κάτα κόρον σε μικρά υπνοδωμάτια και, μέχρι σχετικά πρόσφατα, προβληματίστηκε ελάχιστα για τον τρόπο αναπαραγωγής της μπροστά σε κοινό.
O Robert Henke, από τους ανθρώπους που έφτιαξαν το περίφημο Ableton Live (του μουσικού software που βοηθάει, μεταξύ πολλών άλλων, τους παραγωγούς να ηχογραφούν και να παίζουν ζωντανά την μουσική τους χωρίς τους «γραμμικούς» περιορισμούς του παρελθόντος) και εξειδικευμένος καθηγητής σε θέματα sound design, audio engineering κτλ. σε διάφορα πανεπιστήμια του κόσμου είναι πάνω απ’όλα ένας εξαιρετικά συνειδητοποιημένος μουσικός που εξερευνά τα όρια του ήχου με συνέπεια και συνήθως εντυπωσιακά αποτελέσματα. Τώρα πια, αφού πρώτα απομακρύνθηκε απ’το Ableton για να εστιάσει στη μουσική του, είναι μάλλον στην καλύτερη φάση της καριέρας του αφού υλοποιεί μια μεγάλη σειρά ιδιαίτερων οπτικοακουστικών projects, ενώ μέσα στην χρονιά περιμένουμε τον καινούριο δίσκο του, κομμάτια του οποίου έχει κυκλοφορήσει σε μια σειρά από ΕΡs.
Λίγο πριν παρακολουθήσουμε το σεμινάριο που θα δώσει μαζί με τον Coti K. (εξαιρετικής έμπνευσης δίδυμο οφείλω να ομολογήσω) αλλά και την εμφάνισή του αργότερα, του στείλαμε μερικές ερωτήσεις τις οποίες απάντησε άμεσα και διεξοδικά.
Για τον καινούριο δίσκο: Επέλεξα να κυκλοφορήσω τα κομμάτια του δίσκου με μια σειρα EPs για δύο λόγους. Πρώτον, μου αρέσει να κυκλοφορώ μεμονωμένα κομμάτια που μπορούν να χρησιμοποιηθούν από DJs, μπορούν να αγοραστούν ξεχωριστά και βγάζουν νόημα το καθένα από μόνο του. Αλλά μου αρέσει εξίσου η ιδέα του άλμπουμ. Είναι για μένα κάτι παραπάνω από μια συλλογή τραγουδιών, είναι μια στέρεα μονάδα. Γι’αυτό και δεν σχεδιάζω να «τοποθετήσω» τα EPs σε ένα καινούργιο μέσο αλλά να πάρω πραγματικά το μουσικό υλικό και να ξαναφτιάξω απ’την αρχή και να το κάνω κάτι άλλο. Αυτή την στιγμή όμως είναι απλά μια ιδέα, δεν έχω ξεκινήσει να το δουλεύω ακόμα.
Για τον Ιάννη Ξενάκη: Ήταν αρχιτέκτονας και θα έλεγα πως αυτό αναδύεται καθαρά και απ’τη μουσική του. Σκέψου ένα κομμάτι σαν το “Metastasis”: την αλληλεπίδραση μεταξύ ήχου, χώρου, αφήγησης. Τη σύνδεση μεταξύ μουσικής και μαθηματικών. Κατά κάποιο τρόπο, είναι ένα πρώτυπο για έναν νέο τρόπο σκέψης πάνω στη μουσική και τον ήχο, ο οποίος έγινε μια τελείως συνηθισμένη ιδέα στην σύγχρονη εποχή. Ο Ξενάκης ήταν ζωτικής σημασίας φιγούρα για μια ολόκληρη γενιά συνθετών.
Για την εμπειρία του ως καθηγητής: Αν κάτι έμαθα σχετικά με την μουσική είναι να την επικοινωνώ με καλύτερο τρόπο. Το κομμάτι της δημιουργίας είναι μόνο ένα κομμάτι ενός καλλιτέχνη. Είναι εξίσου σημαντικό να μπορείς να βάλεις τη δουλειά σου σε ένα πλαίσιο και να βρίσκεις τις κατάλληλες λέξεις όταν θα πρέπει να εξηγήσεις περί τίνος πρόκειται. Ένα άλλο μέρος αυτής της δουλειάς που σε ανταμείβει αλλά είναι και πολύ απαιτητικό, είναι το γεγονός ότι συνάντησα μαθητές με ιδέες τελείως αντίθετες απ’τις δικές μου. Όλο αυτό οδηγεί σε πολλές, ενδιαφέρουσες και πολύ διαφωτιστικές συζητήσεις.
Για το Βερολίνο όταν μετακόμισε εκεί στα 90s: Η σκήνη ήταν μια πολύ μικρότερη κοινότητα από ότι είναι σήμερα. Όταν πήγαινες σε κάποιο κλαμπ ή μπαρ ήξερες τους πάντες. Τώρα είναι πολύ διαφορετικά, αφού ένα οποιοδήποτε σαββατόβραδο σε ένα μεγάλο κλαμπ του Βερολίνου, το 90% του κοινού είναι τουρίστες απ’όλό τον κόσμο. Αυτό το γεγονός έχει καλές και κακές επιπτώσεις. Η καλή πλευρά ότι το ίδιο αυτό πολυπληθές κοινό κάνει εφικτό για καλλιτέχνες σαν κι εμένα να ταξιδεύουν σε ολόκληρο τον κόσμο και να παρουσιάζουν τη δουλειά τους. Το κακό είναι ότι η ζεστασιά της μικρής, τοπικής σκηνής έχει χαθεί και μερικές φορές μου λείπει η αίσθηση να ανήκω σε εκείνο το ιδιαίτερο underground και avant garde γκρουπ ανθρώπων με κοινές ιδέες που επιβιώνει σε έναν κόσμο που κυριαρχεί το ροκ εν ρολ και η ποπ. Αν είσαι νέος και νιώθεις πως είσαι επαναστάτης, είναι τέλεια αυτή η αίσθηση. 25 χρόνια μετά, η techno είναι πρακτικά μια παγκόσμια φολκ μουσική που φτιάχνεται από ανθρώπους που μπορεί να έχουν ήδη εγγόνια…
Αναλογικό ή ψηφιακό: Απ’τα μέσα της δεκαετίας του 80 πάντα ήμουν στη μέση. Αυτός ο διαχωρισμός είναι άσχετος. Ένα NED Synclavier II του 1985 μπορεί να σου τινάξει το μυαλό στον αέρα με την ωμή «ψηφιακότητα» του και το ίδιο μπορεί να κάνει και ένα Linn Drum με τα 8-bit samples. Το καθένα είναι καταπληκτικό για διαφορετικούς λόγους και στο τέλος της ημέρας όλα μιξάρονται σε έναν υπολογιστή και το μόνο που έχει σημασία είναι πως ακούγεται το αποτέλεσμα. Κι αυτό δεν έχει καμία σχέση με αναλογικά ή ψηφιακά μηχανήματα. Είναι απλά θέμα ικανότητας.
Για την εξέλιξη του μουσικού του γούστου: Στην εφηβεία άκουγα πολύ βρετανική synth pop και Tangerine Dream (τους εκπληκτικούς δίσκους που έβγαλαν μεταξύ 1974-1983, όχι το αμφιβόλου ποιότητας new age υλικό που ακολούθησε). Στην ηλικία των 25 με απασχολούσε κυρίως η techno και το drum ‘n’ bass και τώρα ακούω σχεδόν τα πάντα, κατά προτίμηση σε συναυλίες.
Για το περιβόητο remix του στους Depeche Mode: Αν θα μπορούσα να διαλέξω ένα κομμάτι τους να πειράξω θα διάλεγα το “Master and Servant”. Μου αρέσει πολύ ο ήχος που είχαν εκείνη την εποχή και μπορώ να ταυτιστώ και με το θέμα. Υπήρχε μάλιστα μια πιθανότητα να το κάνω αλλά όταν με προσέγγισε η Mute ήμουν σε μια αρκετά δύσκολη ψυχολογική κατάσταση και δεν μπορούσα να το αναλάβω. Αργότερα, με ξαναπροσέγγισαν για να κάνω το remix του “Darkest Star”, το οποίο με δυσκόλεψε πολύ. Ήθελαν κάτα κάποιο τρόπο μια techno εκδοχή του αλλά δεν είχε πολύ νόημα για μένα, είτε εξετάζοντας το τέμπο του αυθεντικού τραγουδιού ή το ρυθμό των φωνητικών. Έτσι αποφάσισα να κάνω κάτι που πίστευα ότι ήταν πιο κοντά στον παλιό τους ήχο. Θα το προσέγγιζα τελείως διαφορετικά σήμερα.
Άμεσα σχέδια: Το τελευταίο μέρος της τριλογίας (Silence, Ghost, Escape) έχει παγώσει αλλά δεν έχει ξεχαστεί. Μέσα στην χρονιά θα βγει το άλμπουμ που είπαμε νωρίτερα και πιθανώς ένα cd με υλικό που έγραψα πρόσφατα για το installation “Deep Web” κι αν βρω χρόνο ένα ακόμα cd με υλικό απ’το project “Dust”. Είναι πολλά τα πράγματα που πρέπει επιτέλους να ολοκληρώσω.