Οι Mongrelettes, δηλαδή η Μαρίκα, η Μαριλένα, η Πένυ , η Μαριλού και ο Χρήστος, έκαναν ένα δυνατό ντεμπούτο με το 7” Mon Mec A Moi το 2011, αναζωπυρώνοντας τη garage αθηναϊκή σκηνή. Μετά από δύο μεγάλα live σαν support στους θρυλικούς The Fall και τους Fuzztones, σώπασαν για περίπου δυόμισι χρόνια. Επόμενος σταθμός, μαιευτήριο. Τρία από τα τέσσερα κορίτσια του συγκροτήματος, έγιναν διαδοχικά μητέρες. Είχαν προλάβει ωστόσο να γράψουν το υλικό που τώρα θα βρει κανείς στο πρώτο τους άλμπουμ κι όλον αυτόν τον καιρό, ανάμεσα στις μητρικές υποχρεώσεις τους, κατάφερναν να ξεκλέβουν λίγο χρόνο για να κάνουν πρόβες και να μένουν σε επαφή, καθώς ποτέ δεν αποφάσισαν να τα παρατήσουν, παρά μόνο να κάνουν ένα μικρό διάλειμμα. Ξεκίνησαν να παίζουν συστηματικά ένα χρόνο τώρα και πριν δέκα μέρες και κάτι κυκλοφόρησαν το πολυαναμενόμενο, ομώνυμο LP τους με ένα ιδιαίτερα πετυχημένο live στο 6 d.o.g.s.
Πώς είναι όμως να απουσιάζεις δύο χρόνια από την ταχύτατα αναπτυσσόμενη αθηναϊκή μουσική σκηνή; Επίσης, αν έχεις ήδη το υλικό έτοιμο εδώ και δυόμισι χρόνια, μπορεί πλέον να το βαριέσαι ή ενδεχομένως να θες να το επαναπροσδιορίσεις. Πώς νιώθουν οι Mongrelettes σήμερα; Είναι η πρώτη ερώτηση που τους κάνω, αφού συναντιόαμαστε στο δισκάδικο Ηχητικό Καλειδοσκόπιο (στο 89 της Ασκληπιού)… «Φυσικά και μας έπιασαν όλα αυτά. Έχουμε ακούσει το δίσκο χίλιες φορές και τα ψειρίζουμε όλα μετά. “Α, αυτό θα μπορούσε να γίνει έτσι.”, “Εδώ η ενορχήστρωση θα μπορούσε να είναι διαφορετική.”, αλλά είμαστε ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα. Άλλωστε τώρα έχουμε αρκετό καινούριο υλικό, σχεδόν έξι τραγούδια που δεν έχουν γραφτεί και μερικά από αυτά τα παίζουμε και live, συνεπώς είμαστε ενθουσιασμένοι και σκεφτόμαστε να μπούμε πιο σύντομα στο στούντιο πια και να ετοιμάσουμε τον επόμενο δίσκο».
(Από αριστερά): Πένυ, Χρήστος, Μαριλένα, Μαρίκα και Μαριλού
Με το release live τους απέδειξαν πως αν φτιάχνεις καλή μουσική, τότε το κοινό δε σε ξεχνάει. «Όταν είσαι μακριά από τη σκηνή που έχει αλλάξει τα τελευταία δυόμισι χρόνια, πρέπει να ξανακερδίσεις το κοινό σου και φυσικά να κάνεις και νέους φίλους. Την ανταπόκριση που είχε το live δεν την περιμέναμε. Είχε πάρα πολύ κόσμο, που χόρευε και έδειξε ότι πέρασε καλά. Βέβαια βοήθησε και το ότι είχαμε πολύ καλό ήχο, που τον επιμελήθηκε ο Γιάννης Βούλγαρης των Bazooka».
Εξαιτίας του ήχου τους – αλλά ίσως και θύμα της ρετρολαγνείας που εξαπλώνεται και στη μουσική τα τελευταία χρόνια – οι Mongrelettes έχουν καταχωρηθεί κάτω από την ετικέτα 60s garage. «Μα, δεν παίζουμε 60’s garage», λένε σχεδόν όλοι μαζί και ξεσπούν σε γέλια. «Η βάση μας είναι το 60s garage, η φαρφίσα και η κιθάρα παραπέμπουν ορισμένες φορές εκεί, αλλά είναι μόνο η βάση. Όταν γράφουμε κάτι δεν περιοριζόμαστε. Ο καθένας βάζει κάτι από τις προσωπικές του αναφορές και ακούσματα, καθώς έχει άλλο background. Η ελευθερία μέσα στην ίδια την μπάντα είναι το παν. Στα κομμάτια των Mongrelettes θα ακούσεις 60s, pop ακόμα και stoner αναφορές».
Τέσσερα (όμορφα) κορίτσια επάνω στη σκηνή δεν είναι λίγο πράγμα. Η γυναικεία παρουσία είναι απαραίτητη στο ροκ, για να τονίζει ότι δεν είναι μόνο ανδρική υπόθεση, κι αυτό κάνει τις Mongrelettes ίσως μοναδικές στο είδος τους – μετά και από τη διάλυση των Mini Ginnies. «Η ιδέα – που ήταν του Χρήστου και της Μαρίκας – ξεκίνησε ως τέτοια, να κάνουμε μια μπάντα μόνο με κορίτσια δηλαδή, δεν έγινε τυχαία και αυτό γιατί, μπορεί να λέγεται ότι οι γυναίκες είναι ανταγωνιστικές ή ότι πρήζουν ξέρεις τι, αλλά έχουν βαθύ συναισθηματισμό και συνεννοούνται καλύτερα. Εμείς τα έχουμε βρει καλά μεταξύ μας. Σεξισμό ως προς την ικανότητά μας ως μουσικοί δεν έχουμε νιώσει, αλλά ξέρουμε ότι κάποιος μπορεί να έρθει στο live “για να δει γκομενάκια”. Το ζήτημα είναι να τους κερδίσεις από τη μουσική και ευτυχώς το κοινό μας δίνει βάση εκεί και όχι στο ότι είμαστε γκόμενες ας πούμε, που δεν είμαστε» , λένε τα κορίτσια συνασπισμένα, ενώ ο Χρήστος διατείνεται ότι είναι φυσιολογικό οι άντρες να τις θαυμάζουν πάνω στη σκηνή καθώς θεωρεί ότι συμβαίνει και το αντίστοιχο.
Οι Mongrelettes ήρθαν για να μείνουν πλέον και ξεκινούν μια σειρά από δυνατά live με πρώτο στις 28/11 στη Θεσσαλονίκη, τον Δεκέμβρη στο Velvet Room και μια εμφάνιση στο νεοσύστατο Diggin’ Out Festival, στις 8 Ιανουαρίου, ενώ μετά τα Χριστούγεννα θα μπουν και πάλι στο στούντιο.
