Ένας ιδιαίτερος, προσωπικός, καλοδουλεμένος ήχος από ένα ξεχωριστό γκρουπ. Ο ήχος των Algiers είναι μία μίξη από soul, afro και gospel επιρροές από την γοτθική λογοτεχνία του νότου των Ηνωμένων Πολιτειών, post-punk κιθαριστικές αναφορές, νεφελώδη synths, minimal αφαιρετικούς ρυθμούς, διάθεση για studio πειραματισμούς. Φωνητικά γεμάτα συναίσθημα και χρώμα κατευθείαν από τις δεκαετίες του 60 και του 70, πολιτικοποιημένος στίχος.
Οι ALGIERS έχουν καταφέρει να επιτύχουν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και λιγότερο αναμενόμενα ηχητικά αμαλγάματα που έχουν ακουστεί τα τελευταία χρόνια. Τραγούδια με δυνατές μελωδίες, λιτές ενορχηστρώσεις που αναδεικνύουν το βάθος των συνθέσεων και των στίχων. Τραγούδια με πολλές ‘’εμπορικές’’ προοπτικές αλλά και γεμάτα με κοινωνικοπολιτικά μηνύματα, ουσία και βαρύτητα, ατμόσφαιρα και ένταση. Οι 3 δίσκοι τους, το ομώνυμο του 2015, το The Underside of Power του 2017 και τέλος το There Is No Year του 2020 μεταφέρουν σημαντικά μηνύματα, ενώ η μπάντα ξεδιπλώνει στη μουσική της τα πολύπλευρα, πολυποίκιλα ακούσματα των μελών και τις επιρροές τους. Η προσωπικότητα και η πρωτοτυπία του ήχου των Algiers είναι κάτι που σπανίζει στις μέρες μας.
Σε μια εποχή που ενώ υπάρχουν τα ερεθίσματα, οι κατάλληλες συνθήκες και οι πολύ αξιόλογοι μουσικοί, λείπει σε μεγάλο ποσοστό η διάθεση για εξερεύνηση και ρίσκο. Η θέληση για δημιουργία έξω από τα στεγανά. Μακριά από προσπάθειες εκφραστικού περιορισμού και λείανσης των αιχμών του μουσικού οράματος. Μακριά από την ισοπέδωση που επιβάλλεται τόσο από τη μουσική βιομηχανία ώστε να πουληθεί πιο εύκολα το προιόν, όσο και από την συμβατική κοινωνική πραγματικότητα ώστε να αφομοιωθεί τελικά κάθε ανεξάρτητη φωνή. Παγιωμένες εδώ και αρκετά χρόνια καταστάσεις που έχουν στραγγίξει το ζεστό αίμα από τις φλέβες της μουσικής.
Δύο μέλη των Algiers, ο Lee Tesche (κιθάρα, loops, κρουστά, φωνητικά) και ο Ryan Mahan (μπάσο, synths, πιάνο, κρουστά, drum programming, φωνητικά), multi instrumentalists καλλιτέχνες του απρόβλεπτου γκρουπ από την Atlanta της Georgia, δημιουργούν το νέο σχήμα των Nun Gun. Μόλις κυκλοφόρησε το άλμπουμ Mondo Decay, σε κασέτα που συνοδεύεται από βιβλίο 144 σελίδων με φωτογραφίες του visual artist Brad Feuerhelm, που έχουν τραβηχτεί κυρίως στην Αθήνα. Φωτογραφίες, όπως λένε οι ίδιοι, μιας ευρωκεντρικής εικονογραφίας που είναι ιδιαίτερα έντονη σε μια πόλη όπως η Αθήνα.
Στο άλμπουμ εκτός από τον Mark Stewart των The Pop Group, συμμετέχουν οι travis και P Michael των industrial gospel ONO, η funk soul hip hop κολλεκτίβα Mourning [A] BLKstar, οι καλλιτέχνες Luiza Prado και Farbod Kokabi, καθώς και οι συγγραφείς Blake Butler, Michael Salu και Sohail Daulatzai. To πρότζεκτ των δύο μελών των Algiers, που κέρδισε το βραβείο Ear / Eye 2020, έχει στόχο τη δημιουργία ενός διαλόγου μεταξύ του εικαστικού και του μουσικού μέρους. Οι φωτογραφίες του Feuerhelm και η μουσική τους επένδυση αποτελούν σημειώσεις για το πώς μπορεί να μοιάζει η κατακερματισμένη αστική ζωή στις μέρες μας. Στο επιταχυνόμενο, πιθανό τέλος της σύγχρονης μεταβιομηχανικής κοινωνίας.
‘’Κλεμμένη αυτοκρατορία. Όλα γκρεμίζονται.’’ Το πρώτο single είναι ένα σκοτεινό ‘’χορευτικό’’ τραγούδι με τίτλο Stealth Empire. Συνεργασία των Nun Gun με τον Mark Stewart των The Pop Group: ‘’Η κατάρρευση των πάντων. Τέλος του παιχνιδιού.’’
Στο Mondo Decay- ένα μουσικό έργο εστιασμένο στη σημερινή ζοφερή πραγματικότητα-επανέρχονται και βρίσκονται πάλι μπροστά μας στο σήμερα, όπως θα βρίσκονται και στο μέλλον, οι αδικίες, οι αμαρτίες του δυτικού τρόπου ζωής και τα φαντάσματα των λαθών του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Στοιχειώνουν τα όνειρα και τις ελπίδες μιας ολοένα αποξενωμένης ανθρωπότητας, που περιφέρεται χωρίς ουσιαστικό σκοπό στα δαιδαλώδη κανάλια της κατευθυνόμενης πληροφόρησης και της άχρηστης υπερπληροφόρησης. Χωρίς το θάρρος να κοιτάξει πίσω από την κουρτίνα του δυστοπικού σήμερα, να φανταστεί και να διεκδικήσει ένα διαφορετικό κόσμο.
Και ενώ η βία, ο ρατσισμός, ο θρησκευτικός φανατισμός δημιουργούν ένα εκρηκτικό μίγμα παντού στον κόσμο, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του πλανήτη βρίσκεται σε καραντίνα, σε έναν κατ’ οίκον περιορισμό για μεγάλο χρονικό διάστημα. Το Mondo Decay, εστιάζει στο σκοτεινό τώρα, επιδιώκοντας να περιγράψει το πώς κυλάει η ζωή στην σημερινή καταπιεστική πραγματικότητα, αυτή ενός εκτεταμένου lockdown. Ταυτόχρονα χρησιμοποιούνται οι βασικές αλληγορίες των Ιταλικών horror cannibal και zombie φιλμς. Ο ερχομός του άπληστου, λευκού, εισβολέα- αποικιοκράτη σε κάθε παρθένα γωνιά του πλανήτη και η αντίδραση που αντιμετωπίζει από τους αυτόχθονες, καθώς βρίσκεται αντιμέτωπος με τις συνέπειες που δεν είναι καθόλου ευχάριστες για αυτόν. Η εκδίκηση των νεκροζώντανων που κυκλοφορούν ψάχνοντας τροφή στις ερημωμένες από κάθε μορφή ζωής πόλεις. Αντιπαραβάλλοντας τις αλληγορίες αυτές με την κατάρρευση του σύγχρονου πολιτισμού, οι αποκαλυπτικοί στίχοι, πραγματεύονται την φθορά, την καταπίεση, τη βία, την καταπάτηση των νόμων και της ηθικής από τις κυβερνήσεις και τους ισχυρούς του κόσμου σε βάρος πάντα των αδυνάτων. Την ανθρώπινη ζωή που χωρίς καμμία αξία έχει μεταβληθεί σε έναν ακόμα αριθμό στις στατιστικές.
Μια μίξη των δεκαετιών, τόσο σε μουσικό όσο και σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο παράγει ένα νέο ηχητικό αποτέλεσμα. Αντλώντας έμπνευση από τα Ιταλικά horror soundtracks και με πρωταρχικό κίνητρο τον πειραματισμό, το άλμπουμ κατοικεί και περιδιαβαίνει σε διαφορετικές μουσικές δεκαετίες και μουσικά είδη, επιλέγοντας ηχοχρώματα από φαινομενικά διαμετρικά αντίθετες προελεύσεις. Στα αυθεντικά soundtracks από κλασικές ταινίες όπως Cannibal Ferox, Cannibal Holocaust και Zombie έχει γίνει νέα επεξεργασία. Μια αναλυτική αποδόμηση και αναδημιουργία των αρχικών θεμάτων που έχουν εγγραφεί σε πιό αργές ταχύτητες και έχουν μεταλλαχθεί, χρησιμοποιώντας τον δικής τους επινόησης “Goth N ‘Screwed” τρόπο επεξεργασίας του υλικού.Εγγραφή σε κανονική ταχύτητα, μεταφορά των ψηφιακών αρχείων σε μαγνητοταινία, στη συνέχεια επεξεργασία και επιβράδυνση της ταινίας και κατόπιν επιστροφή στο ψηφιακό περιβάλλον. Καταφέρνοντας να συγκεραστούν oι επιβραδυμένες versions των αυθεντικών mondo και horror soundtracks, με samples, synthesizers, σκοτεινό dub, trip hop και funk, δημιουργείται η πειραματική-industrial, σκοτεινή ατμόσφαιρα του album, που επιτείνει την αίσθηση του παράδοξου.
Με αφορμή τη συνεργασία του Mark Stewart στο project των Nun Gun, άρχισα να ακούω ξανά μετά από καιρό τα βινύλια των The Pop Group, των Μedium Medium, των A Certain Ratio και μαζί πολλά από τα υπέροχα και πολύ επιδραστικά συγκροτήματα του punk funk κινήματος των τελών 70s, αρχών 80ς. Eνός έντονα πολιτικοποιημένου, ανατρεπτικού, ριζοσπαστικού, μουσικού ιδιώματος. Ο πρωτότυπος ήχος του punk funk ήταν και θα είναι μια δήλωση, μία στάση. Όλα αυτά τα γκρουπ που ακούγαμε με μεγάλη προσήλωση στα 80ς, ενσωμάτωσαν funk στοιχεία στον post punk ήχο. Rip Rig and Panic, Liquid Liquid, Biting Tongues, Bush Tetras, Pigbag, μαζί με τους Gang Of Four, τους Talking Heads αλλά και αρκετούς άλλους ακόμα.
Χάθηκα και πάλι μέσα σε ένα απολαυστικά πειραματικό ηχητικό και στιχουργικό σύμπαν. Τολμηρό, διαχρονικά πρωτοποριακό. Οι δυνατές κιθάρες του punk υποχωρούν σε πιό απομακρυσμένες γωνιές, παίζουν πιο αφαιρετικά, με ακόμη πιο απλά, αλλά περισσότερο συγκεκριμένα και χαρακτηριστικά, ρυθμικά σχήματα. Μπάσο, κρουστά και ντράμς αναλαμβάνουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Τα πνευστά σχολιάζουν και ανεβάζουν την ένταση. Reggae και dub πινελιές βρίσκουν τη θέση τους, ταιριάζοντας αρμονικά στον ηχητικό καμβά. Το μυαλό και το σώμα λιώνουν μαζί, μέσα από το χορό αλλά και τους προβληματισμούς που πυροδοτεί η θεματική των στίχων, αναζητούν την απελευθέρωση, ενώνονται ποθώντας να αποτινάξουν την καταπίεση.
‘’Οι δυτικές αξίες δεν σημαίνουν τίποτα για εκείνη. Βρίσκεται πέρα από το καλό και το κακό.’’ Οι στίχοι ακούγονται σήμερα ίσως πιο επίκαιροι από ποτέ. Τα κοινωνικά και οικονομικά, ακόμα και τα πιο βασικά προβλήματα επιβίωσης του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού της γης, αντί να βελτιώνονται και να επιλύονται, μέσα στον νέο ακραίο συντηρητισμό και τον νέου τύπου ολοκληρωτισμό, επιδεινώνονται. Οι ανθρώπινες αξίες μοιάζουν να μην έχουν πια καμμία σημασία, οι κοινωνίες καμμία λύση να προτείνουν, καμμία αλήθεια που θα πεθάνουν γι’ αυτή.
LISTEN ON SPOTIFY:
Ο Θοδωρής Δημητρίου έχει σπουδάσει κλασσικό τραγούδι και είναι τραγουδιστής, στιχουργός, συνθέτης και ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος “Λευκή Συμφωνία“. Το συγκρότημα έχει κυκλοφορήσει 5 άλμπουμ με πιο πρόσφατο το ‘’Σαν Τον Ήλιο’’ του 2020.
Αυτό τον καιρό πρόκειται να κυκλοφορήσει την πρώτη του ποιητική συλλογή και βρίσκεται στη διαδικασία της δημιουργίας των νέων τραγουδιών που θα αποτελέσουν το επόμενο 6ο άλμπουμ του συγκροτήματος.