Είναι μεγάλη ατυχία να είναι 26 Μαρτίου και να βρέχει όλη μέρα. Είναι, επίσης, εξωφρενικό ν’ ασφυκτιούν οι λεωφόροι σαν παραφαγωμένα κτήνη που δε βρίσκουν την ησυχία τους και είναι, τέλος, τουλάχιστον άβολο να μπαίνεις στο Μέγαρο Μουσικής να συναντήσεις τους Momix αφήνοντας πίσω σου παντού τα σημάδια της βροχής. Είναι, όμως, κι εδώ με όλη τη σημασία της λέξης, μαγικό να αφήνεις πίσω σου την μπόρα της πόλης και να πατάς στο ξύλινο πάτωμα, όπου η ομάδα ετοιμάζεται για να ξεδιπλώσει σε λίγη ώρα τις αισθησιακές και αισθαντικές εικόνες ψευδαίσθησης μέσα στην κατάμεστη αίθουσα Τριάντη.
Η σκηνή είναι θεοσκότεινη. Μας οδηγούν προσεκτικά στα καμαρίνια. Εκεί, πίσω από μισάνοιχτες πόρτες και κάτω από ημίγλυκο φωτισμό, οι performers ενδύονται τα «υλικά» της παράστασης. Εκεί, λοιπόν, στα καμαρίνια, δεν επικρατεί πανικός, ούτε χάος, δεν ακούς φωνές, ούτε τον άναρχο παλμό του άγχους. Κοστούμια και παλέτες χρωμάτων είναι απλωμένα και ανοιχτά με τάξη έτοιμα να τους «αγκαλιάσουν». Μόλις μας βλέπουν, κι ενώ είμαστε λίγο πριν την παράσταση, μας υποδέχονται θερμά και μας μιλούν για τη ζωή τους στην ομάδα.
Πρώτη η Amanda, που εδώ και δύο χρόνια έχει μεταπηδήσει από το κλασικό μπαλέτο στην ομάδα και τη ζωή των Momix. «Ήταν μεγάλη ευκαιρία για μένα. Ο σύζυγός μου ήταν ήδη στους Momix και τώρα μπορούμε και γυρνάμε όλο τον κόσμο μαζί. Έχω λατρέψει το φαγητό σας εδώ, τρώω συνέχεια, και λυπάμαι που δεν πήραμε μαζί την κόρη μας καθώς έχουμε έρθει στην Ελλάδα μόνο για δύο εβδομάδες. Συνήθως την παίρνουμε μαζί μας, είναι τεσσάρων χρονών και εύκολα κάθεται στα καμαρίνια όσο ετοιμαζόμαστε και περιμένει να τελειώσουμε. Έτσι, δεν την αποχωριζόμαστε κι εκείνη ζει όλη αυτή την εμπειρία από μέσα.» Το μάτι μας πέφτει στο εντυπωσιακό φόρεμα στο κρεβάτι. «Στην παράσταση προσπαθούμε να φυλακίσουμε την ονειρική σποραδικότητα και παίζουμε με το φως, όπως ακριβώς συμβαίνει στα όνειρα». Μιλάει και τοποθετεί την βλεφαρίδες της κι εμείς αποχωριζόμαστε την όμορφη, μποέμ μαμά ωστε να ολοκληρώσει την προετοιμασία της.
Πίσω από μια άλλη πόρτα, η Sarah και η Nicole, από το βαρύ πυροβολικό των Momix με 12 και 16 χρόνια συμμετοχής στην ομάδα αντίστοιχα, μετά τις πρώτες συστάσεις δηλώνουν περήφανα «…and we are both greek…», και μας μιλάνε για τις ελληνικές ρίζες τους. Τα δύο κορίτσια μας εξηγούν πόσο δύσκολο είναι να είσαι μακριά από το σπίτι σου σχεδόν 300 ημέρες το χρόνο και πόση προσπάθεια πρέπει να καταβάλεις προκειμένου να μη χάνεις την επαφή με τους ανθρώπους σου. Μας μιλούν για τις καταβολές των μελών της ομάδας που ξεκινούν από τον κλασικό χορό, πηγαίνουν στο σύγχρονο και φτάνουν έως τη γυμναστική και τις πολεμικές τέχνες.
Στη συνέχεια, συζητάμε για τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουν στην ομάδα και φτάνουν στο παρουσιάσιμο υλικό τους. «Ζούμε και αναπνέουμε ο ένας δίπλα στον άλλο και μοιραζόμαστε ό,τι έχουμε από τις ικανότητες, την εκπαίδευση και την εμπειρία μας. Έτσι, προκρίνουμε αυτά που μας ενδιαφέρουν και μαθαίνουμε. Στο Dreamcatcher μελετάμε την ψευδαίσθηση και πώς αυτή ερμηνεύεται και αναπαριστάται από το σώμα αλλά και έξω από αυτό. Ο Moses Pendleton (καλλιτεχνικός διευθυντής και ένας από τους πιο καινοτόμους χορογράφους και σκηνοθέτες στην Αμερική των τελευταίων 40 ετών) προσπαθεί και πετυχαίνει να αιχμαλωτίσει τέτοιες στιγμές, να παίξει με τη βαρύτητα και την έλλειψή της και γι’ αυτό δεν μπορεί να κοιτάμε μόνο την κίνηση του σώματος αλλά και την κίνηση αυτή μέσα στο εκάστοτε περιβάλλον καθώς και την κίνηση του περιβάλλοντος καθεαυτού». Στο τέλος και πριν τις αποχαιρετίσουμε μας λένε πως σε λίγο καιρό η κάθε μια τους θα παντρευτεί. Η Sarah με έναν από τους χορευτές της ομάδας και η Nicole έναν τεχνικό θεάτρου που γνώρισε σε περιοδεία. «Finally» όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά και ξεκαρδίζονται. Τους ευχόμαστε τα καλύτερα και τις αφήνουμε να ηρεμήσουν λίγο πριν βγουν στη σκηνή.
Όχι πολύ πιο μακριά, η Rebecca και η Jocelyn είναι έτοιμες με τα κοστούμια και το μακιγιάζ τους για τη σκηνή. Μας μιλούν για τους ονειρικούς αρσενικούς και θηλυκούς χαρακτήρες που θα δούμε επί σκηνής. «Πρόκειται για πολύ διακριτές φόρμες και είχε πολύ ενδιαφέρον να δουλέυουμε πάνω σε αυτές». Έχουν οι ίδιες επιμεληθεί της ετοιμασίας τους, όπως γίνεται εξ’ αρχής μέσα στους Momix, και κρίνοντας από το αισθητικό αποτέλεσμα μπορούμε να πούμε πως όλη η δουλειά της ομάδας έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο που να μοιράζονται «τεχνογνωσία» γύρω από όλες τις πτυχές μιας παράστασης. Ίσως, ο απόλυτος έλεγχος που παρέχει αυτή η γνώση να είναι και ένας από τους λόγους της διάχυτης ηρεμίας που επικρατεί. Το κουδούνι του ενός τετάρτου χτυπά και διακόπτει την κουβέντα μας.
Κάνουμε μια τελευταία στάση στις παρυφές της κουίντας και κρυβόμαστε ανάμεσα στα σκηνικά αντικείμενα και τα σώματα των χορευτών που παίρνουν σιγά-σιγά θέση πάνω στη σκηνή. Όλως παραδόξως, και ενώ ο ήχος του κόσμου που έχει συρρεύσει δεν μπορεί πλέον να αγνοηθεί, τα μέλη της ομάδας είναι ήρεμα. Ίσως, μάλιστα, εμείς να έχουμε αγχωθεί περισσότερο από αυτούς. Στο πάτωμα και σε καρέκλες, τα props, διασταυρούμενα χρυσά σκήπτρα, ανθρώπινες κούκλες που προορίζονται για την τελική σκηνή, υφάσματα από πτυχωμένο τούλι, η κούνια από μαλακό σεντόνι που θα ανέβει σε λίγο ψηλά, πολύ ψηλά, κουβαλώντας ένα από τα σώματα που πριν λίγο είχε συγκεκριμένο όνομα στα παρασκήνια. Στη μπάρα που είναι στημένη πίσω από την κονσόλα μέσα στο μισοσκόταδο, βλέπουμε τα σώματα που ζεσταίνονται. Φόρμες χορευτικές και αθλητικά σώματα παίζουν ασυναίσθητα κρυφτό με το μικρό προβολέα που πέφτει εκεί. Άλλοτε κυνηγούν και άλλοτε κρύβονται από το φως.
Πίσω από την κουρτίνα και χωρίς ποτέ να τους δει το κοινό, εκτελούν τα τελευταία άλματα και τις τελευταίες στηρίξεις αθόρυβα, ανεβαίνουν στον αέρα, προσγειώνονται στο πάτωμα και κυλάνε αθόρυβα σα να είναι φτιαγμένοι από νερό. Το μόνο που ακούγεται είναι ο ήχος από την προθέρμανση της ανάσας. Νερό και ανάσα μέσα στο ημίφως. Κάτι δηλαδή που μοιάζει, όντως, με όνειρο. Μέσα σε αυτό το συνεχές θα κάνει την έναρξή της η ονειροπαγίδα, το Dreamcatcher τους. Λίγα δευτερόλεπτα πριν σηκωθεί η αυλαία, υψώνουν τα χέρια, άλλος από την κορυφή κι άλλος από το βυθό της σκηνής, και μας αποχαιρετούν. Έξω ακόμη βρέχει…