Mε έναν υπερ-αισιόδοξο αριθμό 9 ταινιών και αρκετό star power μπαίνει ο κινηματογραφικός Αύγουστος: η Τζέσικα Τσαστέιν δοκιμάζει τις action δυνάμεις της στο δρόμο του Lucy και του Atomic Blonde στην Επικίνδυνη Ομορφιά, ενώ η Κίρα Νάιτλι τα βάζει με την πατριαρχία στο Μις Απειθαρχία.
Από τις περσινές Κάννες έρχεται το νέο couples therapy του Κριστόφ Ονορέ με το Μια Νύχτα Μαγική, ένα ισπανικό θεατρικό που ξετυλίγει προσεκτικά το κουβάρι της αφήγησής του μεταφέρεται στο σινεμά ως Ένα Τέλειο Σχέδιο, καταφτάνει το τεράστιο ιταλικό χιτ Όχι Άλλο Καλοκαίρι κι ο Πλανήτης του Γουίλι ελπίζει να προσελκύσει τους μικρούς θεατές με επιτυχία ανάλογη του surprise hit Πειρατή Μαυροδόντη.
Από επανεκδόσεις, δεν περνάει χρόνος πάνω από το στυλ του Ληστεία α λά Ιταλικά, ο Αλέν Ντελόν είναι ο ΟG Τομ Ρίπλεϊ στο Γυμνοί στον Ήλιο και τα γέλια παραμένουν άφθονα στο Κλουβί με τις Τρελές.
Ένα για σινεμά
Η βρετανική καταγγελτική-but-fun ταινία είναι ένα ασφαλές είδος που, σε αντίθεση με τους ήρωες που συνήθως απεικονίζει, προσέχει να αφυπνίσει ευγενικά το κοινό χωρίς να ταράξει ιδιαίτερα καμία από τις αντικρουόμενες πλευρές, σαν να μην αναρωτήθηκε ποτέ το If… “which side should you be on”. Φυσικά ταινίες σαν το Pride, το Made In Dagenham και το ολοκαίνουργιο Μις Απειθαρχία που κυκλοφορεί αυτή την εβδομάδα στις ελληνικές αίθουσες έχουν τις ρίζες τους περισσότερο στο The Full Monty παρά στο οργισμένο κοινωνικοπολιτικό σινεμά των 60s και των 70s, και λειτουργούν περισσότερο σαν μαθήματα Ιστορίας με αυτονόητα μηνύματα για το σήμερα, παρά σαν φορείς αλλαγής. Ας είναι: στην περίπτωση του Μις Απειθαρχία, η διαμαρτυρία που σχεδιάζει να κάνει μια φεμινιστική οργάνωση κατά τη διάρκεια της ζωντανής παγκόσμιας μετάδοσης των καλλιστείων Μις Κόσμος του 1970 (επαν)έρχεται στο φως μέσα από ένα απολαυστικό καστ αστέρων της μικρής και της μεγάλης οθόνης, που περιλαμβάνει δύο υποψήφιες για Όσκαρ (Κίρα Νάιτλι στον πρώτο της μη ναρκοληπτικό ρόλο εδώ και χρόνια και Λέσλι Μάνβιλ), την Πρώτη Κυρία της βρετανικής τηλεόρασης (Κίλι Χοζ: Ashes To Ashes, Σωματοφύλακας, Line Of Duty) και τις ανερχόμενες στάρλετ Γκούγκου Μπάθα-Ρο (The Morning Show) και Τζέσι Μπάκλεϊ (Wild Rose).
Η τηλεοπτική (και φαίνεται) σκηνοθέτης Φίλιπα Λόουθορν ρίχνει το βάρος της στη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας αλληλεγγύης και γυναικείας φιλίας, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην επιπλέον πρόκληση που αντιμετωπίζει η διαγωνιζόμενη της Μπάθα-Ρο εξαιτίας του χρώματος του δέρματός της και τους λόγους που η συμμετοχή της σε ένα στερεοτυπικό, σεξιστικό διαγωνισμό μπορεί να αποβεί σωτήρια για ένα κορίτσι σαν εκείνη. Το Μις Απειθαρχία χειρίζεται με εναλλαγές ενδιαφέροντος θέματα όπως η μητρότητα σε σχέση με την καριέρα, η ομορφιά σαν όπλο και η ανδρική εξουσία (μέσα από τον φαφλατά παρουσιαστή του event Μπομπ Χόουπ που υποδύεται ο ολίγον ανατριχιαστικά μεταμορφωμένος Γκρεγκ Κινίαρ, back from the IMDB desert) – όχι ακριβώς η woke ταινία που αξίζει το 2020, αλλά παρόλα αυτά ένας ευχάριστος αντιπερισπασμός.
Ένα για streaming
Peter Prato / A24 ( Courtesy of Sundance Institute)
Μια ματιά στο Σαν Φρανσίσκο όχι από την πολυφωτογραφημένη γέφυρά του αλλά από το ύψος ενός σκέιτμπορντ ή ενός κιβωτίου στο οποίο στέκεται ένας ιεροκήρυκας δρόμου: η βασισμένη στην προσωπική ιστορία του πρωταγωνιστή Τζίμι Φέιλς ταινία του Τζο Τάλμποτ παίζει περισσότερο σαν augmented reality ντοκιμαντέρ (με καδραρίσματα που θα ζήλευαν πολλά urban ντοκιμαντέρ), με έναν ήρωα που αναζητά όχι απλώς μια κατοικία, αλλά ένα σπίτι σε μια ολοένα και πιο gentrified πόλη. Μαζί με τον καλύτερό του φίλο, Μοντγκόμερι (Τζόναθαν Μέιτζορς), κάνει μαστορέματα στο εξωτερικό μιας βικτωριανής έπαυλης που επιμένει ότι έχτισε ο παππούς του τη δεκαετία του ’40 εξοργίζοντας τους τωρινούς ιδιοκτήτες της. Όταν το ηλικιωμένο ζευγάρι χάνει το σπίτι σε μια αντιδικία με άλλους κληρονόμους, ο Τζίμι και ο Μοντγκόμερι δεν χάνουν λεπτό και μετακομίζουν στη θέση τους, αφήνοντας στη συνέχεια την έννοια της χρησικτησίας να κάνει τη δουλειά της.
Oι ταλαντούχοι συντελεστές τραβούν μέχρι και την τελευταία σταγόνα της ιστορίας χωρίς απαραιτήτως να υπάρχει κάτι τόσο αφηγηματικά πλούσιο όσο θα ήθελαν, αφήνοντας τελικά την ταινία τους να σταθεί στους ώμους της νοσταλγίας και της μελαγχολίας. Ωστόσο σαν εναλλακτική περιήγηση σε μια πόλη πέρα από αυτή που περιγράφει το τραγούδι του Σκοτ Μακένζι (που κάνει την εμφάνισή του σε μια από τις ωραιότερες σκηνές της ταινίας) σε μια χρονιά που όλοι οι ταξιδιωτικοί προορισμοί είναι πολύ μακριά, το The Last Black Man In San Francisco προσφέρει τη δική του ομορφιά.