Υπάρχει ένα πανάρχαιο μουσικογραφικό κλισέ (που όπως όλα τα κλισέ φυσικά έχει τον απαραίτητο σπόρο αλήθειας) που επιστρατεύεται όταν βλέπεις μια μπάντα που εκτίμησες στουντιακά, να μην ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της μεγάλης σκηνής ενός φεστιβάλ. Εκεί, ο συντάκτης καταλήγει να ονειρεύεται ένα κλασικό λαϊβάδικο με κόσμο που έχει έρθει αποκλειστικά για το γκρουπ – χωρίς δηλαδή τους τουρίστες που περιμένουν τους headliners – και την μπάντα να σπέρνει από τη θέση του κεντρικού ονόματος της βραδιάς. Κοντολογίς, ονειρεύεται πάνω κάτω ένα Gagarin και ό,τι περιμέναμε να συμβεί το Σαββατόβραδο με την παρθενική εμφάνιση των Crystal Stilts στην πόλη μας, ενός εκ των σημαντικότερων συγκροτημάτων της ανεξάρτητης σκηνής (πόσο υπέροχα 90s αυτή η φράση) των τελευταίων ετών.
Από τα πρώτα λεπτά της συναυλίας, όμως, κι ενώ κάτι “Sycamore Tree” και “Star Crawl” περνούσαν χωρίς να ακουμπήσουν, καταλάβαινες ότι τελικά το ψαρωτικά γεμάτο Gagarin ήταν τελικά πολύ μεγάλο γι’ αυτό που μας έδειξαν οι (πλέον) Νεοϋρκέζοι. Ότι ίσως να τους ταίριαζε καλύτερα ένα AN Club ή ένα 6 D.O.G.S. και αυτό το όριο δεν τους τιμά. Μπορεί ο ήχος να ήταν όντως χαμηλά όπως έλεγαν άπαντες φεύγοντας από την Λιοσίων (άλλωστε εκτός από «προπονητές της εξέδρας» είμαστε και παραδοσιακά ερασιτέχνες ηχολήπτες), μπορεί να βρέθηκαν σε μέτρια βραδιά μετά την καλή εμφάνιση που έκαναν – όπως μάθαμε- στη Θεσσαλονίκη, η ουσία είναι σε κανένα σημείο της βραδιάς οι Crystal Stilts δεν απελευθέρωσαν αυτό το συναυλιακό umami που δύσκολα περιγράφεται αλλά εύκολα χαρακτηρίζει τις συναυλιακές βραδιές που αξίζει να μνημνονεύονται.
Καθοριστική στιγμή του live το “Shake The Shackles”, το “single” μιας «μπάντας που δεν έχει singles» που ακούστηκε σαν ένα αδιάφορο play στο CD τους αδικώντας ένα από τα τραγούδια που ορίζει αυτό το πολύ επιτυχημένο υβρίδιο ψυχεδελικών 60s και μεταπάνκ 80s που έχει πετύχει το γκρουπ. Τόσο οι Allah-Las τον περασμένο Μάιο στο Fuzz όσο και οι Girls Names πριν 2 εβδομάδες στην Αβραμιώτου, για να πάρουμε δύο παραδείγματα της λίγκας των Stilts, έδωσαν πολύ πιο πειστικά live – για τους Black Angels δεν το συζητάμε καν. Τα πιο αφοριστικά πηγαδάκια στην ουρά για την γκαρνταρόμπα έλεγαν στο φινάλε ότι «δεν είναι συγκρότημα που μπορεί να δώσει ζωντανά ό,τι κάνει και στο στούντιο». Αυτό μένει να το μάθουμε ίσως κάποια επόμενη φορά. Σίγουρα ο Brad “the Hobbit” Hargett είναι μεν πολύ ιδιαίτερος έτσι όπως επιβάλλει τον βαρύ τόνο του πάνω από το reverb στους δίσκους των Stilts, όμως προχθές μετά βίας ακουγόταν – άσε που συνελήφθη να κυνηγάει και να μην πιάνει πουθενά το “Still As The Night” στο encore, κομμάτι για το οποίο τελικά αδημονούσε το κοινό. Μιλώντας όμως για encore δεν μπορούμε να παραλείψουμε την εκπληκτική εκτέλεση του “Prometheus At Large”, ίσως τη μοναδική στιμή της συναυλίας που δε θύμιζε μια τυπική φετινή εμφάνιση του Λουκά Μαυροκεφαλίδη. Μετά από αυτό έκλεισαν εξίσου όμορφα με το “Dazzled”, ενώ πιο πριν μου έκαναν τη χάρη κι έπαιξαν το προσωπικό fav “Love Is A Wave”. Ακόμα πιο πριν ο πληκτράς Kyle Forester είχε κάνει κάποιες αδέξιες προσπάθειες να συνδεθεί με το κοινό με κάτι “efkaristoume”, ενώ αργότερα διασκέδασε μαζί με την υπόλοιπη ομάδα στην Cantina Social όπως μας ενημέρωσαν οι ρεπόρτερ πεδίου της Popaganda.
Τη συναυλία άνοιξαν οι Victory Collapse. Αν έχετε αγωνία για το πουκάμισο του Βαρώτσου να πούμε ότι ήταν ένα γαλαζωπό πράσινο. Κι αν θέλετε να μάθετε για το σετ ήταν γεμάτο πολλά νέα κομμάτια που προφανώς και μεγάλωσαν το χάσμα αμηχανίας που συνήθως υπάρχει μεταξύ support και κοινού. Πολύ πρόχειρα, οι Victory Collapse μοιάζουν να διατηρούν την αγαπημένη (σε μας και σε εκείνους) post punk προσέγγιση του εξαιρετικού ντεμπούτο άλμπουμ τους, μόνο που τουλάχιστον σε πρώτη live ακρόαση μου θύμισαν περισσότερο την ατονικότητα των Wire παρά την γκρούβα των Gang Of Four. Όπως και να’ χει, το περιμένουμε.
Τέλος, και συγχωρήστε μου το unfair προσωπικό, χαίρομαι ιδιαίτερα να βλέπω τις συναυλίες των Arte Fiasco να ανεβαίνουν ολοταχώς κλίμακα απήχησης. “We (Do Not) Hate It When Our Friends Become Successful”, καμιά φορά ακόμα κι ο Moz έχει άδικο.
