Όλοι στην οικογένεια μου ασχολούνται με τις τέχνες και με δημιουργικά πράγματα. Οι συγγενείς μου ήταν ή είναι αρχιτέκτονες, σχεδιαστές, γραφίστες, γλύπτες, φωτογράφοι, επιπλοποιοί, σεφ. Έχει πλάκα γιατί ο γιος μου, που είναι 16 χρονών, λέει «Εγώ θα κάνω κάτι εντελώς διαφορετικό, ίσως να ασχοληθώ με την ιατρική»
Όταν δείχνω τα έργα μου στους δικούς μου, ακριβώς επειδή και οι ίδιοι είναι δημιουργικοί, δεν ενθουσιάζονται. Από την μια μεριά αυτό με βοήθησε να μην πάρουν τα μυαλά μου αέρα από την άλλη μου πήρε καιρό να σιγουρευτώ ότι αυτά που δημιουργώ όντως αξίζουν.
«Νιώθω υπέροχα όταν δουλεύω, είμαι δοσμένη σε αυτό που κάνω».
Ο πατέρας μου ήταν μουσικός και κατασκεύαζε ο ίδιος το μουσικό όργανο που έπαιζε, ένα είδος σαξοφώνου. Όταν ήμουν παιδί κάθε φορά που με έβλεπε στεναχωρημένη μου έλεγε «Να αλλά σκέψου τι περνούν τα παιδιά στην Αφρική» κι έτσι έμαθα ότι δεν είμαι το κέντρο του κόσμου, υπάρχουν αληθινά προβλήματα και δεν μπορείς να παραπονιέσαι για τα μικρά.
Με τους γονείς μου ξεκίνησα να έρχομαι στην Ελλάδα στην ηλικία των 7 ετών λόγω οικογενειακών φίλων της μητέρας μου. Πηγαίναμε αρχικά στην Πάτρα, μετά στην Μυτιλήνη και μετά από τα 11 στην Σέριφο, εκεί που πλέον διατηρώ το υπαίθριο εργαστήριο μου.
Η πρώτη ανάμνηση που έχω από την Ελλάδα είναι το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού. Θυμάμαι πώς από την ησυχία του αεροπλάνου με το που άνοιξε η πόρτα βρέθηκα σε ένα εκκωφαντικό περιβάλλον. Θυμάμαι τα λαχεία τα περασμένα στα κοντάρια, τα αδέσποτα σκυλιά, τα κίτρινα ταξί. Η πρώτη εικόνα της Ελλάδας είναι ένα γεμάτο πορτραίτο ζωή που τα πάντα μπορούν να συμβούν ανά πάσα στιγμή.
Έχω γεννηθεί στη Δανία, ζω στην Κοπεγχάγη, ο άνδρας μου είναι Έλληνας κι έρχομαι εδώ από επτά χρονών. Όλο αυτό φυσικά έχει επηρεάσει το ποια είμαι και τον τρόπο που δουλεύω. Στη Δανία είναι όλα τακτοποιημένα εδώ επικρατεί το χάος. Αγαπάω το χάος. Εδώ νιώθω ασφαλής. Αντιθέτως όταν όλα είναι σε τάξη τότε νιώθω ότι κάτι λάθος συμβαίνει. Λειτουργώ καλά μέσα στην ακαταστασία. Στο εργαστήριο μου όλα είναι ανακατεμένα αλλά εγώ ξέρω καλά τι βρίσκεται που.
Απολαμβάνω τη δουλειά μου. Ξέρω τι θέλω να φτιάξω κάθε φορά όχι όμως ότι έχει εικόνα του τελικού αποτελέσματος. Η ίδια η διαδικασία της δημιουργίας με οδηγεί, το υλικό μου δείχνει τον δρόμο που πρέπει να τον δουλέψω. Πλέον μου αρέσει να φτιάχνω μόνο τρισδιάστατα έργα τέχνης. Το να δουλεύω σε καμβά, ακόμη κι όταν φτιάχνω κολάζ, μου φαίνεται ξεπερασμένο. Δεν απαρνούμαι όμως τα παλιότερα έργα μου. Γι’ αυτό και στο site μου έχω όλες τις δουλειές μου, ό,τι έχω δημιουργήσει όλα αυτά τα χρόνια. Είναι κομμάτια του ποια είμαι.
Το εργαστήριο της στη Κοπεγχάγη βρίσκεται στο εσωτερικό μιας μαούνας.
Αγαπώ το ξύλο, γιατί έχει ιστορία από πίσω του. Είναι ζωντανό, έχει ακόμη και παράσιτα. Όταν δουλεύω το ξύλο αυτό παίρνει τη θερμοκρασία μου. Όταν κρυώνω γίνεται κρύο. Όταν ζεσταίνομαι γίνεται ζεστό. Αλλά και το μέταλλο το αγαπώ και το συνδυάζω με το ξύλο. Κι αυτό βρίσκεται σε διαδικασία αλλαγής καθώς σκουριάζει. Μου αρέσει τα υλικά μου να συνεχίζουν την πορεία τους κι αφού έχω δημιουργήσει το έργο μου.
Πάντα μου αρέσει να δημιουργώ καινούρια πράγματα. Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν καλλιτέχνες που δουλεύουν συνέχεια το ίδιο και φτάνουν σε μεγάλο βάθος, ζωγραφίζουν το ίδιο λουλούδι μέχρι να το κάνουν τέλειο. Φτάνουν σε κατάσταση trance. Δεν λειτουργώ έτσι αλλά το σέβομαι. Από την άλλη όταν είμαι αφοσιωμένη στη δουλειά μου μπορεί κάποιος να μου μιλάει να του λέω «ναι, ναι» αλλά στην πραγματικότητα δεν ακούω λέξη από ό,τι μου λέει. Νιώθω υπέροχα όταν δουλεύω, είμαι δοσμένη σε αυτό που κάνω.
Μου αρέσει η ειλικρίνεια και πάντα λέω την αλήθεια. Έτσι θέλω να είναι και το κοινό απέναντι μου. Όταν έρχεται κάποιος και μου λέει «Α, ωραία χρώματα έχεις» νιώθω ότι δεν είναι ειλικρινής. Στο κάτω κάτω όλοι μπορούν να δημιουργήσουν χρώματα. Δεν χρειάζεται να αρέσουν σε όλους αυτά που φτιάχνω. Θέλω να μου λένε με θάρρος τη γνώμη τους. Το πιο ειλικρινές κοινό είναι τα παιδιά. Εάν ένα παιδί δε νιώσει τίποτα, δεν «δει» τίποτα σε αυτό που δημιούργησες τότε σημαίνει ότι υπάρχει πρόβλημα. Όταν έρχονται παιδιά στα εργαστήρια μου μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν ακόμη και να μετακινήσουν αντικείμενα με τα οποία δουλεύω, πράγμα που απαγορεύω αυστηρά στους ενήλικες.
Το ένα μου εργαστήριο βρίσκεται σε βάρκα, σε κανάλι της Κοπεγχάγης. Όταν περνάει κάποιο σκάφος πρέπει να κρατώ την ισορροπία μου καθώς δουλεύω κι αυτό είναι μια εσωτερική άσκηση, τελικά. Το υπαίθριο εργαστήριο μου στη Σέριφο βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τη παραλία, ακούω τα κύματα καθώς δουλεύω. Ναι, έχω ένα θέμα με τη θάλασσα.
Το υπαίθριο εργαστήριο της στη Σέριφο.
Η έκθεση στην οποία συμμετέχουν και οι σπουδαίοι καλλιτέχνες Δημήτρης Αμελαδιώτης και Kristian Tangvik, έχει θέμα τις προλήψεις και τις λαϊκές παραδόσεις. Υπάρχουν κοινές μεταξύ Δανίας και Ελλάδας κι εκεί επικεντρώθηκα. Για παράδειγμα κι εμείς κι εσείς θεωρούμε κακοτυχία να περνάμε κάτω από σκάλες. Ίσως επειδή όντως η σκάλα μπορεί να υπάρχει σε ένα ετοιμόρροπο κτίριο ή σε ένα κτίριο υπό κατασκευή κι αν περάσεις από κάτω σημαίνει ότι είσαι πιο κοντά στο σημείο να σου πέσει κάτι στο κεφάλι. Από την εξωτερική πλευρά της σκάλας, λόγω του ότι υπάρχει περισσότερος χώρος, νιώθεις πιο ασφαλής και ότι μπορείς να ξεφύγεις.
Έχω μια ιδέα. Να κατασκευάσω μια σκάλα που θα ακουμπά σε έναν τοίχο σχηματίζοντας γωνία. Θέλω να γεμίσω την εσωτερική της πλευρά με ωραία, ευχάριστα πράγματα και στην εξωτερική να κατασκευάσω μια τρύπα. Έτσι θα έχω ανατρέψω τη δεισιδαιμονία «μην περνάς κάτω από την σκάλα».
«Είναι τόσο σημαντικό να κάνουμε στη ζωή αυτό που αγαπάμε»
Μου αρέσει το ανατρεπτικό χιούμορ. Θεωρώ ότι αν κάποιος δει με χαμόγελο οποιαδήποτε θέμα τότε είναι ανοιχτός να το δεχτεί μέσα του κι από τη στιγμή που θα γίνει αυτό τότε είναι σε θέση να καταλάβει και την σοβαρότητά του. Αν από την αρχή είναι αυστηρός και συνοφρυωμένος τότε θα είναι κλειστός, ποτέ δε επιτρέψει τίποτα να εισχωρήσει μέσα του. Το χιούμορ και η καλή διάθεση σε οδηγούν στη ουσιώδη, σοβαρή αντιμετώπιση της ζωής.
Ο Σταύρος, ο άνδρας, μου είναι αυτός που με στηρίζει τα τελευταία 23 χρόνια της ζωής μου. Εγώ πετάω, αυτός είναι η σταθερά μου. Έτσι διατηρώ την ισορροπία μου. Χωρίς τη δική του υποστήριξη δεν θα μπορούσα να κάνω ό,τι κάνω. Είναι τόσο σημαντικό να κάνουμε στη ζωή αυτό που αγαπάμε κι ακόμη πιο σημαντικό είναι ο άνθρωπος σου να σε στηρίζει χωρίς καν να χρειάζεται να του εξηγήσεις. Το ίδιο υποστηρικτική ήταν και είναι η οικογένεια του, είναι η ελληνική μου οικογένεια. Η Ελλάδα με υποδέχτημε με μια ανοιχτή αγκαλιά. Αγαπώ αυτή τη χώρα.
