Μωρό μου Φάλτσο…
Ξεκίνησα με το “Μωρό μου φάλτσο” με μεγάλο δισταγμό γιατί δεν ήξερα πως θα ακουγόμουν στα ελληνικά. Δεν είχα τραγουδήσει ποτέ σε αυτή τη γλώσσα. Πολύ γρήγορα όμως τον ξεπέρασα αφού η πρώτη δουλειά είχε επιτυχία. Τα τραγούδια μου παίζονταν στα ραδιόφωνα περισσότερο από όσο άντεχε να ακούσει ο καθένας και αυτό με ενοχλούσε γιατί πίστευα ότι θα με βαριόταν ο κόσμος γρήγορα. Ήταν υπερέκθεση και ακόμα έχω μια παράξενη σχέση με τη δημοσιότητα. Ήταν πεποίθηση μου να μη βγαίνω στα κανάλια. Επίσης δεν μπορούσα να πάω σε μαγαζιά πίστας, δε μου ταίριαζαν. Προτιμούσα τα club ή τις ανοιχτές συναυλίες. Μετά το “Μωρό μου Φάλτσο” η επιτυχία συνεχίστηκε με τα υπόλοιπα κομμάτια. Ήταν η εποχή που κάθε δισκογραφική κυκλοφορία ήταν ένα μικρό γεγονός για τον καλλιτέχνη, την εταιρία και τον κόσμο που τους άκουγε. Τα πράγματα ήταν πιο ρομαντικά και όμορφα απ’ ότι είναι σήμερα. Το 1989 ξεκίνησα τις συναυλίες στα γήπεδα και έβλεπα πράγματα που τα θεωρούσα φυσιολογικά ενώ δεν ήταν. Ένα παράδειγμα είναι τα γεμάτα γήπεδα. Σήμερα αν ένας καλλιτέχνης έχει 1000 άτομα στο μαγαζί που εμφανίζεται, πανηγυρίζει. Εμείς αν κόβαμε 5000 εισιτήρια ψαχνόμασταν να δούμε τι δεν πήγε καλά. Θυμάμαι στην Καλαμάτα είχε γεμίσει το γήπεδο και δεν ήξερα από που να φύγω. Η σκηνή ήταν μες στο γήπεδο και κάθε τόσο έλεγα στο διοργανωτή να βρει τρόπο να φύγουμε. Στο τέλος έγινε αυτό που φοβόμουν, ανέβηκαν όλοι πάνω στη σκηνή, αυτή έπεσε και ευτυχώς δεν υπήρξε κάποιο σοβαρό ατύχημα.
Η Bonnie Tyler
Έστειλα μέσω της δισκογραφικής μου ένα τραγούδι, της άρεσε και ήρθε και το είπε. Τόσο απλά. Μπήκαμε στο στούντιο, είπαμε το κομμάτι και έφυγε. Η μεγάλη ικανοποίηση στη συνεργασία μαζί της ήταν ότι την άκουγα από πάντα και ξαφνικά ήρθε να πούμε μαζί ένα τραγούδι. Το θεώρησα ως μια τρομερή συνωμοσία του σύμπαντος που μια τέτοια τραγουδίστρια ήρθε σε ένα μικρό μέρος σαν την Ελλάδα και μπήκε στο στούντιο μαζί μου. Το λέω γιατί τέτοιοι καλλιτέχνες έχουν σε όλο τον κόσμο επαγγελματίες που τους θαυμάζουν και θα ήθελαν να συνεργαστούν μαζί τους. To τραγούδι αυτό είχε αντίκτυπο αλλά αυτά να ξέρεις είναι ριψοκίνδυνα για τη χώρα μας. Ίσως να μην πρέπει να κάνεις περισσότερα απ’ ότι μπορεί να αντέξει κάποιος. Από κει και μετά αρχίζουν και σε βλέπουν με μισό μάτι, αν προχωρήσεις λίγο περισσότερο από αυτό που σου επιτρέπεται.
Ο Ian Gillan
Είχε έρθει για μια συναυλία και στο μαγαζί που είχε πάει για φαγητό άκουσε ένα κομμάτι μου, ρώτησε ποιος είμαι, η δισκογραφική μας έφερε σε επαφή και κάπως έτσι γνωριστήκαμε. Στάθηκα τυχερός με τις συνεργασίες μου αφού κατάφερα να κάνω κάτι με ανθρώπους που θαύμαζα από πάντα. Όταν ήρθε ο Gillan διάφοροι από τα περιοδικά της εποχής τον ρωτούσαν πως καταδέχτηκε να συνεργαστεί μαζί μου, με έναν ποπ τραγουδιστή λέγοντας του ότι “αυτός τραγουδά για το κουνέλι”. Τα άκουγε και γέλαγε, ερχόταν μετά και μου τα έλεγε. Ένα τυχαίο παράδειγμα για το πως μπορούμε να γίνουμε μόνοι μας ρεζίλι με τη συμπεριφορά μας. Μετά έλεγαν ότι μετάνιωσε για τη συνεργασία μας. Ωστόσο μιας και έχουμε ακόμα επαφή, πέρυσι κυκλοφόρησε μια συλλογή (με τον Toni Iommi των Black Sabbath) με τα αγαπημένα τραγούδια που έχει πει ποτέ και συμπεριέλαβε μέσα αυτό που είχαμε κάνει μαζί.
Τα δύσκολα 90s
Από το 1995 και μετά, την εποχή που τα μαγαζιά προσπάθησαν να μαζέψουν όλο τον κόσμο με το λαϊκοπόπ ρεπερτόριο που έφτιαξαν, το πράγμα άρχισε να χαλάει. Βγήκαν απίστευτα νούμερα και η δισκογραφία καταστράφηκε μια ώρα αρχύτερα. Δε γίνεται να βγαίνουν σε ένα reality μουσικής 20 παιδιά που είναι καλύτερα από τους ήδη φτασμένους που προωθούνται ακόμα με χίλια ζόρια. Αυτό σημαίνει ότι η αναξιοκρατία ζει και βασιλεύει σε όλα τα επίπεδα.
S.A.G.A.P.O
Η Εurovision δε μου άφησε τίποτα. Δε θα ξαναπήγαινα με τίποτα. “Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού”, που λένε. Νομίζω ότι ήταν μια παρόρμηση αφού δεν υπήρχε λόγος να πάω, δεν είχα να αποδείξω κάτι. Απλά έγινε, μπλέξαμε σε ένα παιχνιδάκι που ούτε καν πέρναγε από το μυαλό μου. Άνθρωποι που είχα μια καλή σχέση έγιναν εχθροί μου, επειδή τους πήρα τη θέση. Αν ήξερα πόσο πολύ θέλανε να συμμετάσχουν θα τους έδινα τη θέση μου ευχαρίστως. Πήγα έτσι, για πλάκα. Αυτό ήταν όλο και δε μου άφησε τίποτα. Ούτε αρνητικό ούτε θετικό. Το αρνητικό ήταν ότι συζητήθηκε πολύ περισσότερο απ’ όσο έπρεπε για πολλά χρόνια. Φαντάζομαι ότι ακόμα και οι Άγγλοι που είναι φανατικοί με το θεσμό και έρχονται τελευταίοι κάθε χρόνο, την επόμενη μέρα δεν ασχολούνται με το τι έγινε.
Στην επόμενη σελίδα o Πουφ, η αγάπη για τα ελικόπτερα, το Λονδίνο – Αθήνα και το hardstyle.
