Εγκαίνεια στην Αθηναϊδα, 7.11.2013. Το αιωρούμενο τσιμεντένιο «στρείδι» προκαλεί την περιέργεια. Ενας μικρός πλανήτης από την περιπέτεια του μικρού Πρίγκηπα είναι μετέωρος μπροστά μας.
Πριν μια εβδομάδα ο Δημήτρης Κουτσιαύτης εγκαινίασε την ατομική του έκθεση (ζωγραφική/κατασκευές) με τίτλο ΙΝ ΒΕTWOIN στην Αθηναϊδα, στο Βοτανικό. Μπορεί ο τίτλος να θυμίζει το 2 σε 1, ή το «ενδιάμεσα» (εν γένει), όμως σε κάθε περίπτωση σηματοδοτεί μια «επιστροφή» ενός καλλιτέχνη που ο «οίκος» του είναι το τοπίο μιας οικοδομής ξεκαλουπώνοντας τα μπετά και οι οικογένειές του (αυτή που προέρχεται και αυτή που δημιούργησε) κατοικούν εντός.
Ο Δημήτρης έχει πατήσει τα 50, καλλιτέχνης σύγχρονος με τους Τρανό, Σπηλιόπουλο, Χαραλάμπους, Κοντοσφύρη, για να αναφέρω ενδεικτικά κάποιους που διακρίνουμε συγγένειες στην προσέγγιση και στο «πρόταγμα». Μόνο που ο «ελληνοκεντρισμός» του ΔΚ εδώ γίνεται πιο προσωπικός, πιο εσωτερικός, περισσότερο λυρικός. Μπορεί να φταίει το γεγονός ή η απόσταση που είχε από το «εκθέτειν» όταν εκτεθειμένος ο ίδιος στην ίδια τη ροή της ζωής και της οικογένειας δεν πολυσυμμετείχε. Όμως αυτή τη φορά «επέστρεψε», πρώτα απ’ όλα ο ίδιος καθορίζοντας ένα νέο σημείο εκκίνησης και προσδιορισμού της ταυτότητάς του ως καλλιτέχνης.
Ο ΔΚ κατάγεται από το Αγρίνιο, Παπαστράτος, αποθήκες, Παναιτωλικός, έφηβος σε επαρχιακή πόλη στα 70s, «γυμνές» μοτοσυκλέτες, τσιμέντα, γιαπιά, φούρνοι κεραμικής, Καλών Τεχνών. Όμως πρώτα και πάνω απ’ όλα παραμένει ένας τεχνίτης, ένα μάστορας που αντιλαμβάνεται το πώς μπορεί να νιώθει ένα καδρόνι όταν του μπήγεις μια πρόκα ή όταν την αφαιρείς (και μετά την ισιώνεις για λόγους οικονομίας). Οπως αντιλαμβάνεται την ανάμειξη της σκόνης του τσιμέντου με το νερό, ως ένα άλλο «ζυμάρι», ο άρτος εκείνος που μας έχει σημαδέψει σ΄αυτή τη χώρα. Και μετά πέφτει και κοιμάται ψόφιος απ΄την κούραση. Και ονειρεύεται το χρώμα, τη ζωγραφική, τα υλικά υποχωρούν, η προσωπική Σκάλα του Ιακώβ τον περνάει απέναντι, στον Άλλον, σ΄Εκείνη, στον ίδιο.
Αν είστε στη περιοχή αργά το βράδυ μη διαστάσετε να ζητήσετε από τον φύλακα (χτυπώντας το παραθυράκι της μεγάλης ξύλινης πόρτας) να σας ανοίξει.
Και οι τοίχοι έχουν αυτιά, τα ντουβάρια είναι το σώμα των σπιτιών (αριστερά). Δίδυμα σπιτάκια σε ξύλινους στύλους (δεξιά)
Δημήτρης Κουτσιαύτης, IN BETWOIN, Πολυχώρος Αθηναΐς, μέχρι 28 Νοεμβρίου
