Στα γρήγορα: Δισκογραφική επιστροφή πέντε χρόνια μετά την τελευταία τους δουλειά για το ντουέτο των Andrew VanWyngarden και Ben Goldwasser για λογαριασμό της Sony, σε παραγωγή των Patrick Wimberly και Dave Fridmann.
Την ακούσαμε: Το τι τους έκανε γνωστούς προ δεκαετίας και βάλε το γνωρίζουν και προσπαθούν με τα ίδια υλικά να παραλλάξουν τη συνταγή. Με το δίσκο στο πρώτο μισό να χτίζει μία πιο ανεβαστική ατμόσφαιρα, με lo-fi synths να σέρνουν το χορό, στην καλύτερη στιγμή τους ακούγονται σαν τους Pet Shop Boys υπό την επήρεια παραισθησιογόνων (“Me and Michael”). Με μία «γέφυρα» που θα μπορούσε να προέρχεται από τον πάλαι ποτέ συνεργάτη τους, Ariel Pink (“James”), βουτάνε σταδιακά σε μία ράθυμη ψυχεδέλεια και soft rock μονοπάτια με χλιαρές μπαλαντοειδείς μελωδίες και αποσπασματικούς στίχους, με το “When You’re Small” να αποτελεί την εντονότερη στιγμή που «φωνάζει» 60s στο δίσκο, λειτουργώντας σαν το δικό τους “I Am The Walrus”. Όπως στο εξώφυλλο Η Κραυγή του Edvard Munch ενισχύεται από το παιχνιδιάρικα γκροτέσκο στοιχείο του κλόουν, κάπως έτσι οι MGMT προσπαθούν να «παίξουν» με την «σκοτεινή εποχή» τους. Δύσκολο όμως να βγει κραυγή -τόσο ενθουσιασμού, όσο και αγωνίας.
Τρέξε μακριά: Αν αναφωνείς ήδη “What have I done to deserve this?”.
Τ’ είπες τώρα; «Σε κάθε περίπτωση, απολαύστε το Little Dark Age -ο ήχος των MGMT σε ό,τι καλύτερο μπορούν να κάνουν οι MGMT, είτε το συνειδητοποιούν είτε όχι- όσο μπορείτε». –The Guardian
Να τ’ αφήσω; 75/100 –Metacritic