Melting Records: Γνωρίστε το ανεξάρτητο label που «έκοψε» σε βινύλιο το ανελέητο διαδικτυακό digging

Όταν κανείς ακούει τον όρο indie label (ιδίως αν «γέρνει» προς μία πιο κιθαριστική παράδοση) αναπόφευκτα σχεδόν οι συνειρμοί οδηγούν σε πιτσιρίκια εξ Αγγλίας ορμώμενα με ριγέ t-shirts, ατημέλητα μπλου τζιν, ακόμη πιο (επιμελώς) ατημέλητα κουρέματα και μελωδικά γρατζουνίσματα στις χορδές. Μιλώντας και με όρους γενιάς Pitchfork, οι indie δισκογραφικές ετικέτες συνδέονται και με έναν πιο exeprimental (λέγε-με-και-λίγο-hipster) χαρακτήρα που χωρά από κιθάρες μέχρι avant garde «μπλιμπλίκια». Στην Ελλάδα, που ο όρος indie label σχεδόν ψυχορραγεί (με εξαίρεση την εναλλακτικά επικρατούσα Inner Ear) θα έμοιαζε σχεδόν απίθανο να πιστέψει κανείς ότι υπάρχει ένα ανεξάρτητο label που πατά σχεδόν αποκλειστικά σε downtempo και lounge μονοπάτια. Για την ακρίβεια, ένα label που δεν είναι μόνο ελληνικό, μιας κι αποτελείται από φυσικά πρόσωπα ή χωρίς σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο. Και για να μην αρχίσετε να βραχυκυκλώνετε, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή για να μάθουμε τι εστί Melting Records.

Όλα ξεκίνησαν το 2012. Ο Βασίλης Φωτεινός, ιθύνων νους της Melting, είχε ένα κανάλι στο YouTube, στο οποίο ανέβαζε κομμάτια (σε συνεννόηση με τους καλλιτέχνες) που ανακάλυπτε ύστερα από ανελέητο, καθημερινό digging (στη γλώσσα των μουσικίφιλων αυτό σημαίνει το ενδελεχές «σκάψιμο» για την αναζήτηση νέων ονομάτων ή ξεχασμένων διαμαντιών από κάθε γωνιά του πλανήτη). Το κανάλι απέκτησε γρήγορα πολύ μεγάλη δυναμική και αρκετούς followers ώστε να γίνει ιδιαίτερα δημοφιλές στην κοινότητα των diggers. Μέσα από όλο αυτό το διαδικτυακό πάρε-δώσε «η παρέα» άρχισε να μεγαλώνει ψηφιακά. Βλέποντας αυτήν την απήχηση, έπεσε στο τραπέζι η ιδέα για ένα label με βάση μεν την Ελλάδα αλλά με ένα δίκτυο ανθρώπων δε που θα το πλαισίωναν και σε άλλες πόλεις και θα μοιράζονταν τις δικές τους μουσικές ιδέες.

Κι εγένετο Melting Records με σκοπό την κυκλοφορία των μουσικών ανακαλύψεων της κοινότητας σε μορφή βινυλίου. Αρχικά, το label ξεκίνησε με τον Βασίλη και τον Louis Chauderlot, τη «φωνή» της Melting στο Παρίσι, ενώ σήμερα απαριθμεί άλλα έξι βασικά μέλη: τον Αλέξανδρο Γιακουμή, που μαζί με τον Βασίλη Φωτεινό είναι τα «αυτιά» της εταιρείας, τον Χρήστο Καββούρη (που διαχειρίζεται κυρίως τις ψηφιακές πλατφόρμες), τον Γιώργο Βαλλή (διανομή), τον Νίκο Παγουλάτο (επικοινωνία), καθώς και τον Ανδρέα Παλίδη (συνιδριτή) και την Camille Touze που βρίσκονται στο Βέλγιο.

Δεν πρόκειται όμως για μια κλειστή παρέα -άλλωστε και τα ίδια τα μέλη της Melting δεν ήταν από πριν φίλοι, γνωρίστηκαν μέσω της μουσικής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ότι ο Νίκος Παγουλάτος γνώρισε τον Βασίλη Φωτεινό μέσω του καναλιού του δεύτερου στο YouΤube και του ζήτησε να φτιάξει mixtapes για την τότε ραδιοφωνική εκπομπή του. Όπως λένε και οι ίδιοι: «Δεν είναι ακριβώς εταιρεία, είναι κάτι σαν σύλλογος, μια κολεκτίβα. Όποιος μπορεί να βοηθήσει, το κάνει. Ακόμη κι αν κάποιος ασχολείται μία στο τόσο δεν σημαίνει ότι “δεν είναι μέσα σε αυτό”».

Τι σημαίνει όμως να είναι κανείς μέλος της Melting Records; Εδώ ισχύουν οι κανόνες του DIY, μιας και όλα τα στάδια, από την επιλογή της μουσικής μέχρι την παραγωγή και την κοπή των δίσκων, γίνονται από τους ίδιους. Όσον αφορά τα μέλη της σε άλλες πόλεις, αυτά αναλαμβάνουν χρέη διανομής σε χώρες όπως Γαλλία, Γερμανία (οι δύο χώρες όπου γνωρίζει και τη μεγαλύτερη επιτυχία), Αγγλία, Ιταλία, Αυστρία, Ολλανδία, μέχρι και Ιαπωνία.

Ας έρθουμε όμως στη μουσική ταυτότητα της Melting -κι αν μέχρι τώρα αναρωτιόσασταν από που πήρε το όνομά της, φυσικά προέρχεται από την ιδέα του «λιωσίματος» στο ψάξιμο μουσικής. Ο κοινός γνώμονας για όλες τις κυκλοφορίες είναι να συμφωνούν με το γούστο των παιδιών στο σύνολο, αρκεί ο κατάλογος να έχει συνοχή και να υπηρετεί ένα συγκεκριμένο αισθητικό ύφος. Κινείται όπως είπαμε σε downtempo και lounge μονοπάτια, αλλά έχει συγχρόνως ανοιχτές κεραίες. Για παράδειγμα, η συλλογή Humble Dubbers εγκαινίασε μία νέα σειρά του καταλόγου, την MRSpecial, που θα περιλαμβάνει κυκλοφορίες που ξεφεύγουν ελαφρά από τον υπόλοιπο κατάλογο. Μία τέτοια είναι και η επερχόμενη κυκλοφορία των Twinsanity, με την οποία θα αγγίξουν και τα hip hop λημέρια, ενώ στα σκαριά είναι και μία σειρά με 7ιντσα που θα έχουν πιο uptempo ύφος.

Είναι εντυπωσιακό πως ένα δισκογραφικό αουτσάιντερ μέσα σε τέσσερα χρόνια -μιας και από την ιδέα μέχρι την πρώτη κυκλοφορία πέρασαν δύο χρόνια κι αυτό μας φέρνει πίσω στο 2014- έχει ήδη κυκλοφορήσει δέκα βινύλια κι ένα CD. Πώς όμως φτάνει να κυκλοφορήσει κανείς δίσκο στη Melting Records και ποιούς θα βρει κανείς σε αυτή; Άλλοτε προσεγγίζουν τα παιδιά τους καλλιτέχνες κι άλλοτε συμβαίνει το αντίστροφο.

Οι πρώτοι δίσκοι ήταν και ντεμπούτα καλλιτεχνών (My Space World του Kognitif και το ομώνυμο του Skinshape), κι αυτό ήταν οπωσδήποτε ρίσκο. Μάλιστα, στην πρώτη κυκλοφορία είχαν πουλήσει 40 βινύλια από τα 500 και σχεδόν σκέφτηκαν να το σταματήσουν. Η δεύτερη κυκλοφορία τους, των Skinshape, αποδείχτηκε σωσίβια λέμβος μιας και πήγε πολύ καλά και έτσι επέζησε το label. Στον κατάλογο της Melting, πέρα από νέους καλλιτέχνες που θα ανακαλύψετε, θα βρείτε και συνήθεις υπόπτους, όπως τους Blue Square αλλά και τον Savages -μην τον μπερδεύετε με τις γεμάτες punk θυμό βρετανίδες συνονόματές του. Πρόκειται για τον κύριο πίσω από αυτό που σίγουρα κάπου το έχει πάρει το αυτί σας. Ανάμεσα στις κυκλοφορίες θα βρείτε και δύο συλλογές, τα Tales of Another Direction Vol. 1 και Vol. 2, που είναι απόσταγμα του digging του Βασίλη Φωτεινού (θα ακούσετε μέχρι και samples από ελληνικές ταινίες στο ep Apanemic – A Thousand Secrets).

Μπορεί να βγάζουν τη μουσική που τους αρέσει σε βινύλιο, αλλά, όπως παραδέχονται, δεν το κάνουν για να «πιάσουν» το hype των 33/45 στροφών που έχει επανέλθει τα τελευταία χρόνια. Απλά πιστεύουν ότι το downtepo, ως μουσική δωματίου, θα ήταν πολύ ταιριαστό να κυκλοφορεί σε βινύλιο. Για του λόγου το αληθές, ένα περιστατικό που διηγείται ο Βασίλης Φωτεινός θα σας πείσει: «Είχα καλέσει τον Kognitif, είχα παραγγείλει τα βινύλιά του κι είχε έρθει για συναυλίες στην Αθήνα. Είχα όλο το stock στο σπίτι, μπαίνει και με ρωτάει “Που είναι το ηχοσύστημά σου;” Και του λέω “Δεν έχω πικάπ, ούτε είχα ποτέ”. Μου λέει: “Και γιατί έκανες βινύλια;”. Του απαντώ, γιατί απλά μου άρεσαν. Μου λέει, είσαι ο πρώτος που έχει κάνει παραγωγή βινύλιο, αλλά δεν έχει σχέση μαζί του.».

Άλλωστε, όπως παρατηρούν τα παιδιά, ο κόσμος που αγοράζει τα βινύλια της Melting, δεν είναι συλλέκτες, απλά τους αρέσει η συγκεκριμένη μουσική. Έτσι κι αλλιώς κάνουν περιορισμένες εκδόσεις και είναι μικρό το fanbase που στηρίζει τις κυκλοφορίες τους. Θεωρούν πως στην πραγματικότητα, η όλη φετιχοποίηση του βινυλίου αφορά κυρίως τα μεγάλα labels που συνδέουν τη δράση τους με ένα σχετικό lifestyle.

Φυσικά, δεν είναι εύκολο για ένα τέτοιο label να επιβιώσει αλλά όπως λένε ομόφωνα τα παιδιά «Για μας που μας αρέσει, είναι ωραία ταλαιπωρία». Άλλωστε, έως τώρα δεν τα έχουν πάει καθόλου άσχημα, ακόμη κι αν θέλουμε να μιλήσουμε με όρους επιτυχίας, με απτό παράδειγμα τη νέα κυκλοφορία τους (Moderator – Sinner’s Syndrome) που βγήκε πρώτη στις προπαραγελίες και τρίτη στις πωλήσεις στο Bandcamp, σε όλα τα είδη. Για την παρέα της Melting Records, είτε βρίσκονται στην Αθήνα είτε είναι διασκορπισμένα σε άλλες πόλεις στην Ευρώπη κι όχι μόνο, η ετικέτα είναι ένα δημιουργικό καταφύγιο κι, όπως φαίνεται, θα συνεχίσουν ακάθεκτοι να «λιώνουν» δίσκους.