Από αριστερά: Κώστας Ματιάτος, ΙΟΝ, Freddie F.
Υπάρχει μια δεδομένη γοητεία που ασκούν τα συγκροτήματα όταν καταφέρνουν να φωτογραφίσουν το αστικό τοπίο που τους περιβάλλει. Οι Mechanimal αντιπροσωπεύουν ακριβώς αυτό για την Αθήνα: ο βιομηχανικός και σκοτεινός ήχος του παρθενικού δίσκου της μπάντας, είναι μέχρι σήμερα ο πρώτος και μοναδικός δίσκος της τρέχουσας δεκαετίας που ανήκει αποκλειστικά στην πρωτεύουσα της κρίσης, της από-τα-πάνω βίαιας καταστολής και της όλο και πιο δύσκολης καθημερινότητας. Το έξοχο “Haunts (A Song For Black September)” που μοίρασε δωρεάν η μπάντα ακριβώς ένα χρόνο πριν, ήταν απλά η επιβεβαίωση των παραπάνω.
Αυτό βέβαια δεν συμβαίνει γιατί η μπάντα βρήκε ένα δισκογραφικό «κενό» και προσπάθησε να το καλύψει, ούτε πως οι Mechanimal προπαγανδίζουν κάποιου είδους μανιφέστο, μου το ξεκαθαρίζει ο Γιάννης ΙΟΝ Παπαϊωάννου κατά τη διάρκεια της προακρόασης του Secret Science, του δεύτερου δίσκου της μπάντας που κυκλοφορεί στις 10 Οκτωβρίου απ’την Inner Ear. «Ανέκαθεν μου άρεσε να υπάρχει ένα στίγμα στη μουσική μου και με τους δίσκους των Mechanimal θέλουμε να είναι ξεκάθαρο ότι είμαστε εδώ και λειτουργούμε από δω. Στην Ελλάδα του 2014. Οι στίχοι του καινούργιου δίσκου βέβαια, δεν είναι μίζεροι, ούτε έχουν μια μορφή γενικότερης παρατήρησης. Πιο πολύ εκφράζουν τι συμβαίνει με μένα σε σχέση με όλο αυτό που βλέπω γύρω μου κι όχι κάτι παραπάνω».
Απ’ την πρώτη νότα του ορχηστρικού “Kindergarten” που ανοίγει το δίσκο, είναι ξεκάθαρο πως η μπάντα έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία δύο χρόνια, κάτι που γνωρίζει φυσικά ο Παπαϊωάννου γι’αυτό και κατά τη διάρκεια της προακρόασης αλλά και μετά το πέρας κάθε τραγουδιού, μου ρίχνει διερευνητικές ματιές, ξέροντας πως τα καινούργια κομμάτια της μπάντας θα ξενίσουν αρχικά. Είμαι άλλωστε ο πρώτος εκτός του στενού κύκλου του σχήματος και της εταιρείας που ακούει το φρέσκο υλικό, οπότε αποτελώ μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να «μετρηθούν» οι πρώτες αντιδράσεις. Έχει προηγηθεί βέβαια μια πολύ σημαντική αλλαγή στο γκρουπ και μιλάω για την αντικατάσταση του κιθαρίστα Τάσου Νικογιάννη απ’ τον Κώστα Ματιάτο αλλά γι’αυτό το θέμα ο ΙΟΝ ότι έχει να πει υπάρχει στο “ The Last Summer”, το κομμάτι δηλαδή που αποτελούσε το b-side του single που κυκλοφόρησε η μπάντα στις αρχές της χρονιάς κι αποτελεί ουσιαστικά το κλείσιμο του πρώτου κύκλου των Mechanimal, «ακόμα κι αν κανείς δεν το κατάλαβε μέχρι σήμερα».
Η συνειδητή στροφή της μπάντας, όπως είναι φυσιολογικό, αποτελεί το βασικό θέμα της πολύωρης συζήτησής μας, ξεκινώντας απ’ τις πρώτες σκέψεις για το μέλλον του σχήματος, όταν ακόμα δεν είχαν παρθεί οι αποφάσεις της μετάλλαξης και φτάνοντας μέχρι το τελικό αποτέλεσμα. «Το καινούργιο μας υλικό έχει γραφτεί με λογική τραγουδιού, όχι τόσο πολύ με την έννοια της γέφυρας και του ρεφρέν, όσο με το να καταφέρνουν κατά τη διάρκειά τους να πουν κάτι συγκεκριμένο. Ωραίος ο πειραματισμός του πρώτου και η πολυπλοκότητα, ειδικά του ηλεκτρονικού μέρους της μπάντας, αλλά τώρα αναζητούσα μια αμεσότητα. Σ’αρέσει δεν σ’αρέσει, ο καινούργιος δίσκος έχει μια in your face λογική. Νομίζω πως πλέον ξέρουμε τι κάνουμε και ξέρουμε που το πάμε. Ήθελα όλος αυτός ο ήχος να πάει παρακάτω και κατά την άποψή μου, υπήρχαν δύο επιλογές: ή θα έπαιρνα την πιο dub πλευρά του πρώτου δίσκου ή την πιο punk. Μου βγήκε τελικά κάτι πιο θυμωμένο, πιο punk, γι’αυτό υπάρχουν άλλωστε κι αυτές οι χαοτικές κιθάρες. Μπορεί να μου αρέσει η επανάληψη στη μουσική αλλά δεν μου αρέσει σε επίπεδο παραγωγής ή σύνθεσης». Όταν του αντιπρότεινα πως μια ακόμη επιλογή θα μπορούσε να είναι η μπάντα να γίνει ακόμα πιο βιομηχανική και σκοτεινή μου ξεκαθάρισε πως «αυτό είναι για πιο μετά, tο Secret Science νομίζω πως είναι η φυσική συνέχεια του πρώτου δίσκου».
Αυτή η πιο «σκοτεινή» πλευρά του Παπαϊωάννου προϋπήρχε της ηλεκτρονικής, αφού στα ’80s έκανε κάτι πολύ διαφορετικό απ’όσα τον κατέστησαν αργότερα ευρύτερα γνωστό. «Το Secret Science είναι μια συλλογή τραγουδιών που με δένει με το παρελθόν (την εποχή των Rehearsed Dreams), το οποίο ήταν κάτι πολύ σκοτεινό, άσχετα αν εμείς τότε περνάγαμε πολύ καλά, κάναμε συνέχεια πλάκα και το διασκεδάζαμε. Οπότε, μπορείς να πεις πως υπάρχει μια post punk λογική, ίσως όχι ακριβώς, αλλά σίγουρα εκεί είναι οι ρίζες».
Ο σκελετός του καινούργιου δίσκου είναι τα οχτώ κομμάτια που θα βρείτε στη βινυλιακή έκδοση αλλά υπάρχουν άλλα δύο tracks που δε χώρεσαν και θα τα βρείτε στο cd: ένα κάπως ατμοσφαιρικό τραγούδι (“Song to the Sirens”) κι ένα δεκάλεπτο techno με τον απόλυτα περιγραφικό τίτλο “Down to the Basement”. Ο δίσκος βγαίνει επίσημα στις 10/10, αλλά θα προηγηθεί η κυκλοφορία του σε κασέτα στο πλαίσιο της Cassette Store Day στις 27/9. Ακολουθεί μια track-by-track παρουσίαση από τον ίδιο τον ΙΟΝ μαζί με λίγες δικές μου προσωπικές παρατηρήσεις (εν είδει εντυπώσεων πρώτης ακρόασης και όχι βέβαια review).
Kindergarten – «Είναι το αγαπημένο μου κομμάτι, αν και πιο παλιό απ’τα υπόλοιπα. Από δω ξεκινάει η ιστορία του δίσκου κι η επιθυμία να αλλάξει ο ήχος μας. Είναι ορχηστρικό γιατί νομίζω πως η μουσική είναι αρκετά ξεκάθαρη»
Sehnsucht – Η γερμανική λέξη που σημαίνει λαχτάρα, πόθος επιθυμία. Αυτό είναι το πρώτο δείγμα του «θυμού» για τον οποίο μιλάει παραπάνω ο Παπαϊωάννου. «Δοκιμάσαμε να το εξευγενίσουμε μερικές φορές αλλά ανεπιτυχώς. Ήθελα τον ήχο μας συμπαγή, μνημειώδη αν μπορώ να το πω έτσι, όχι απαραίτητα σαν κάτι “που θα αγαπήσεις” αλλά κάτι που είναι ζωντανό και έχει μια θέρμη ώστε να θες να το αγκαλιάσεις».
Cut Communications – Η πρώτη κολλητική στιγμή του δίσκου με ένα αργόσυρτο, στιβαρό big beat και μια άκρως μελωδική ηρεμία κάπου στα μισά. Το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του κομματιού όμως είναι η παρουσία του Freddie F. όπου πλέον φανερώνει άνεση να ακολουθήσει την πειθαρχία που απαιτεί ένα τραγούδι. «Είναι απ’τα πιο ωραία κομμάτια που έχω γράψει τα τελευταία χρόνια. Ήθελα να σου μιλάει κατευθείαν, να δημιουργεί αμέσως εικόνες και η φωνή να ζωγραφίζει από πάνω. Κι όταν λέω εικόνες, εννοώ εικόνες γνώριμες σε όλους».
Secret Science – Μάλλον το πιο ’80s κομμάτι του δίσκου, με τις χαρακτηριστικές γραμμές στα πλήκτρα που θα μπορούσαν να είναι μέρος ενός άλμπουμ που θα βρίσκαμε στα minimal wave ράφια των δισκοπωλείων. Κομμάτια σαν κι αυτό οδήγησαν τους Mechanimal στην απόφαση να προσθέσουν ντράμερ στη σύνθεση τους. «Ήθελα να αλλάξει κι η live πλευρά του συγκροτήματος, γι’αυτό από δω και πέρα θα έχουμε μαζί μας τον Αντώνη Χαραλαμπίδη απ’ τους One Leg Mary. Υπήρχε αρκετό καιρό η σκέψη της προσθήκης φυσικών ντραμς, κι αυτό το κομμάτι, μαζί με το “Song to the Sirens”, νομίζω πως βγαίνει πάρα πολύ καλό με την παρουσία του Αντώνη».
We Come Alive – Μαζί με το ομώνυμο τραγούδι, τα δύο singles του δίσκου. Με δεύτερα, παραμορφωμένα φωνητικά κι ένα πολύ ωραίο βίντεο κλιπ σε σενάριο-σκηνοθεσία του Γιάννη Καράμπελα.
The Den – Εκ πρώτης, το καλύτερο κομμάτι του δίσκου με «κέντρο» το πιο κοντινό που έχουν γράψει οι Mechanimal σε μπαλάντα με ρεφρέν. Η ερμηνεία του Freddie F. και πάλι εντυπωσιακή, αν και πριν ακούσω αυτό το κομμάτι και το “Cut Communications” θα έλεγα πως το spoken word είναι απαραίτητο, άρα κι αιώνιο χαρακτηριστικό της μπάντας. Για να πάρετε μια ιδέα το «ρεφρέν» είναι αυτό: We are eternal children/ of a fractal sky/ Betrayed by socialism/ and hangover insight.
Ode to Europe – «Το industrial του πρώτου δίσκου προσπάθησα να το περάσω στο massive της παραγωγής μιας σειράς κομματιών που θυμίζουν τραγούδια. Τραγούδια χαλασμένα βέβαια, χωρίς ποπ στοιχεία αλλά σαν μικρές ιστορίες. Όχι μόνο αυτό το κομμάτι αλλά συνολικά, ο δίσκος είναι μια συλλογή μικρών αφορισμών, σαν να λες κάτι και να καθαρίζεις οριστικά. Μη νομίζεις πως το λέω ως κάτι εύκολο, το ακριβώς αντίθετο λέω αλλά δεν μπορώ να μην σου πω ότι είμαι πολύ ικανοποιημένος απ’το αποτέλεσμα. Το Secret Science είναι σαν ένας μικρός, προσωπικός κώδικας επιβίωσης».
Always Drifting – Το κομμάτι που φαντάζει ως το πιο αυτοβιογραφικό του ΙΟΝ, ο οποίος γύρω απ’το στίχο one day at a time, κλείνει ιδανικά τη βινυλιακή έκδοση του δίσκου. «Η περιπέτεια με την υγεία μου προφανώς επηρέασε την κοσμοθεωρία μου. Ό,τι κάνω, θέλω να γίνεται γιατί περνάω καλά, όχι γιατί πρέπει ή ό,τι άλλο μπορεί να συμβαίνει. Σε αυτό το κομμάτι πέφτουν οι τόνοι γιατί, πολύ απλά, έτσι συμβαίνει κάποια στιγμή».
Song to the Sirens – Το πρώτο απ’τα δύο bonus tracks της cd έκδοσης. Αρκετά κοντά στους Mechanimal του πρώτου δίσκου, με τις κιθάρες στο βάθος, ένα steady beat στο κέντρο και τον Freddie F. να καθοδηγεί το κομμάτι μέχρι το ωραίο του φινάλε. Απ’ τα κομμάτια που οι προ διετίας Mechanimal θα είχαν μετατρέψει σε 8λεπτό έπος.
Down to the Basement – Ένα techno κομμάτι που σε κάποιο υπόγειο της Βόρειας Αγγλίας των ’90s θα βρισκόταν στο φυσικό του περιβάλλον.
