Ο αγαπητός στο ελληνικό κοινό καλλιτέχνης της μοναξιάς και του πόνου, Matt Elliott, επισκέπτεται για μια ακόμα φορά την Ελλάδα για τρεις συναυλίες σε Θεσσαλονίκη, Λάρισα και Αθήνα. Άλλοτε λακωνικός και άλλοτε χειμαρρώδης, πριν ακόμα φτάσει στα ελληνικά εδάφη, μοιράστηκε μαζί μας κάποια λόγια σχετικά με το νέο του δίσκο, τις επιρροές του και τις απόψεις του για το πολιτικό γίγνεσθαι.
Ο τελευταίος σου δίσκος ακούγεται ακόμα πιο κυνικός, θυμωμένος και σε φάσεις ακόμα και με μια διακριτική αίσθηση του χιούμορ σε σύγκριση με το The Broken Man ή ακόμα και την τριλογία Songs, μα η πικρία συνεχίζει να είναι παρούσα. Πως το κάνεις αυτό; Προσωπικά, θεωρώ πως έφτασα το όριο μου στη ζοφερότητα με το Broken Man, αν το συνέχιζα θα ήταν πολύ δύσκολο να το ακούσει κανείς. Είναι ένας τόσο καταθλιπτικός δίσκος, σε σημείο που σκέφτηκα πως καλύτερο θα ήταν να μην συνέχιζα στο ίδιο κλίμα. Αν και θεωρώ πως οι στίχοι του “Only Myocardial Infarction Can Break Your Heart” πιθανόν και να είναι κάποιοι από τους πιο πικρούς που έχω γράψει ποτέ μου.
Το κομμάτι που ανοίγει το δίσκο, το “The Right to Cry”, έχει έναν από τους πιο χτυπητούς τίτλους σε όλο το δίσκο. Το κλάμα έχει γίνει προνόμιο σε μερικές περιπτώσεις; Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν έχεις το δικαίωμα να κλάψεις για κάτι που προκάλεσες, που είσαι υπεύθυνος γι’ αυτό. Μάλλον το έχεις μα, ξέρεις, είναι ένα τραγούδι, μια ποιητική αδεία. Αυτό που προσπαθούσα να πω, όμως, είναι πως αν περάσεις όλη σου τη ζωή απομονώνοντας τον εαυτό σου από τους άλλους, τότε μην βάλεις τα κλάματα όταν καταλήξεις μόνος.
Πολλοί μουσικοί δημοσιογράφοι όταν αναφέρονται στη μουσική σου κάνουν λόγο περί επιρροής από την παραδοσιακή μουσική της Ανατολικής Ευρώπης. Εσύ τη θεωρείς όντως ως επιρροή ή ένα μέσο που αγιάζεται από το σκοπό; Και σε τι διαφέρει αυτή η μουσική από τη δυτική; Κανονικά, όταν κάποιος χρησιμοποιεί έναν αόριστο όρο όπως «επηρεασμένος από την παραδοσιακή μουσική της Ανατολικής Ευρώπης», πάντα με κάνει να νομίζω πως προσπαθεί να ακουστεί σαν να ξέρει για τι μιλάει ενώ δεν έχει ιδέα. Είναι πάντα κενό. Νομίζω πως είναι λόγω της χρήσης της πεντατονικής κλίμακας και αυτό κάνει διαφορετικούς ανθρώπους να σκέφτονται διαφορετικές μουσικές, μα πάντα καταλήγουν στην «Ανατολική Ευρωπαϊκή», στη «Μεσογειακή» ή τη «Βαλκανική». Λατρεύω την παραδοσιακή μουσική της Ευρώπης και γενικότερα όλου του κόσμου, κάθε μια από αυτές αποτελεί και από μια επιρροή με το δικό της γλυκό τρόπο, μα με τον ίδιο τρόπο λειτουργούν και πολλά άλλα πράγματα. Θα’ λεγα πως στη μουσική μου προσπαθώ να αποφύγω την αμερικάνικη επιρροή, την κλίμακα των μπλουζ, το σύνολο «κουπλέ/ρεφρέν/κουπλέ/ρεφρέν/γέφυρα/ρεφρέν», τα τρίλεπτα ποπ τραγούδια, τα τέσσερα τέταρτα κ.ο.κ., και έτσι καταλήγω να ακούγομαι «ανατολικοευρωπαίος» σε ορισμένα αυτιά.
Ο τίτλος ενός από τα δύο μπόνους τραγούδια του δίσκου, του “All Of Our Leaders” φαίνεται κατεξοχήν πολιτικός. Είσαι μεταφορικός εδώ ή όντως ή δηλώνεις ξεκάθαρα την πολιτική σου άποψη; Πιστεύω πως οι ηγέτες μας είναι όντως ψυχοπαθή τέρατα, πρέπει να είσαι έτσι ώστε να θες να ηγηθείς, ενώ ταυτόχρονα είναι διεφθαρμένοι και γαμάνε το σύστημά μας. Κλέβουν τα λεφτά μας για να τα δίνουν στους φίλους τους στις βιομηχανίες όπλων/πετρελαίου/φαρμακευτικών και λοιπών, και γαμάνε την κοινωνία, οδηγούν τους ανθρώπους στην απελπισία και την απόγνωση. Μας θέλουν φοβισμένους, ώστε να πιστεύουμε πως τους χρειαζόμαστε. Δείξε μου έναν πολιτικό και θα σου δείξω ένα άτομο χωρίς το οποίο ο κόσμος θα ήταν καλύτερος. Ενδιαφέρονται περισσότερο για τη στασιμότητα παρά για την πραγματική εξέλιξη του ανθρώπου. Εξαιτίας αυτών των ανθρώπων είμαστε συνεχώς σε πόλεμο, ο πλανήτης μας συνέχεια δηλητηριάζεται και δεν υπάρχει παρηγοριά για αυτούς που υποφέρουν. Ναι, είμαι πολιτικοποιημένος, όλοι οφείλουν να είναι, είναι αποτέλεσμα της υπνοβασίας των ανθρώπων το ότι επιτρέπουμε τα όσα συμβαίνουν να συνεχίζονται. Ιντερνετική κατασκοπεία, αδιάκοπη παρακολούθηση, φυλακίσεις ανθρώπων για status στο facebook.
Πόσο συμμετείχες στην παραγωγή του βίντεοκλίπ του “Reap What You Sow”; Όταν συνεργάζομαι με άλλους καλλιτέχνες δεν συνεισφέρω καθόλου, το προτιμώ έτσι, κάθε καλλιτέχνης πρέπει να είναι υπεύθυνος για την τέχνη του.
Ζεις στη Γαλλία, αν δεν απατώμαι. Αλήθεια, πως είναι η ζωή εκεί; Είναι πραγματικά αυτή η χώρα που ο κόσμος έχει στο μυαλό της ως κουλτουριάρα και ρομαντική ή κάνουν όλοι λάθος; Όλες οι χώρες έχουν την καλή και την κακή πλευρά τους, το να γενικεύει κανείς την εικόνα μιας χώρας είναι απλά λάθος. Η Γαλλία είναι μια μεγάλη χώρα και υπάρχουν διαφορές όπου και να πας. Υπάρχουν και καλά και κακά πράγματα σε αυτή, μα δε θα έλεγα ότι τα υπάρχοντα στερεότυπα αληθεύουν. Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρος είναι πως το να μετακινείσαι με ποδήλατο στην πόλη μου είναι τουλάχιστον ενοχλητικό!
Όσον αφορά στη συμμετοχή σου στους This Immortal Coil και, όντας και εγώ οπαδός της μπάντας, θα ήθελα να σε ρωτήσω: πόσο σημαντική επιρροή υπήρξαν στη μουσική σου οι Coil; Μου αρέσουν πολύ οι Coil και τους εκτιμώ πολύ. Δουλεύοντας σε αυτό το project τους ανακάλυπτα όλο και περισσότερο, μα δεν υπήρξαν πρωτεύουσα επιρροή. Νεότερος ήμουν πιο χωμένος στους Psychic TV, μα πάντα λάτρευα το Horse Rotorvator και, φυσικά, έμεινα άναυδος με το Love’s Secret Domain.
Έχεις αναμνήσεις από τις προηγούμενες επισκέψεις σου στην Ελλάδα; Ναι, έχω πολλές ευχάριστες αναμνήσεις από τις προηγούμενές μου επισκέψεις. Είμαι τυχερός που έχω και πολύ καλούς φίλους μα και ένα εκπληκτικό κοινό εκεί.
Ο Matt Elliott θα εμφανιστεί στην Μαύρη Τρύπα της Θεσσαλονίκης τη Δευτέρα 24 Μαρτίου, στο Stage Club της Λάρισας την Τετάρτη 26 Μαρτίου και στο Tin Pan Alley της Αθήνας την Παρασκευή 28 Μαρτίου σε παραγωγή Catch The Soap Productions,What Is It With You? και You Trip Me Up Productions.
