Ξεκίνησα να φωτογραφίζω ακριβώς για να εικονοποιήσω τη δική μου αμφιθυμία στη νέα συνθήκη, επικεντρώνοντας σημειολογικά σε ορισμένα στοιχεία, όπως η χρήση της μάσκας.
Μ’ ενδιέφερε πολύ η μάσκα, πέρα από την υλική της λειτουργία ως μέσο προστασίας, εξαιτίας της αντιφατικότητας των συνδηλώσεων που φέρει.
«Δώσε στον άνθρωπο μια μάσκα και θα σου πει όλη την αλήθεια», υποστήριζε ο Oscar Wilde. Την ίδια στιγμή που κρύβει, φανερώνει κιόλας κι ίσως αυτή είναι η υβριδική μας αλήθεια.
Καλύπτει τα χαρακτηριστικά του ατόμου. Κι έτσι όπως καλύπτεσαι, παράλληλα καθρεφτίζεσαι σε άλλες μάσκες που περπατούν δίπλα σου.
Αποκαλύπτεται δηλαδή ένα συλλογικό υποκείμενο με μια εγγύτητα βιωμάτων που αναζητά πλοήγηση, που διεκδικεί ξανά την παρουσία του έξω και την επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου.
Δεν υπάρχει ακόμα καμία κατάφαση. Ένα ερώτημα είναι που άρχισα να διερευνώ φωτογραφικά μαζί με το μουρμούρισμα των στίχων του Αγγελάκα «έξω οι δρόμοι ανασαίνουν διψασμένοι, ανοιχτοί». Με την ελπίδα να τους περπατήσουμε.