Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο μπορεί να ήταν αναγκαστικά φτωχότερο από κάθε άλλη χρονιά, αλλά και στίγμα κατάφερε να δώσει (το βραβείο κοινού πήγε στη Χώρα των Νομάδων, επικυρώνοντας έτσι την επίσημη έναρξη της πιο ασυνήθιστης awards season) και ανέδειξε νέους δημιουργούς (όπως την Τρέισι Ντιρ του βραβευμένου Beans) και πλατφόρμα για έλληνες σκηνοθέτες αποτέλεσε (γράψαμε για τα Μήλα του Χρήστου Νίκου και το Monday του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου).
Ο γενικός απολογισμός του φεστιβάλ, όμως, επιφυλάσσει επιπλέον ανακαλύψεις και παραλειπόμενα, τα οποία συγκεντρώσαμε παρακάτω:
Σε αντίθεση με ότι γνωρίζαμε μέχρι τώρα όπου η «ταινία=ερμηνεία» θεωρούταν σίγουρο οσκαρικό όχημα. Το LGBT δράμα του Ρεινάλδο Μάρκους Γκριν (Monsters and Men) αποτελεί σημαντική επανασύνδεση του οσκαρικού διδύμου σεναριογράφων του Brokeback Mountain, Λάρι ΜακΜέρτρι και Νταϊάνα Οσάνα, αυτή τη φορά δουλεύοντας από την αληθινή ιστορία ενός πατέρα που έχασε τον έφηβο γκέι γιο του από αυτοχειρία και διέσχισε την Αμερική με τα πόδια για να διαδώσει ένα μήνυμα ανεκτικότητας κι αποδοχής στη μνήμη του παιδιού του. Ο Γουόλμπεργκ έχει προβληματικό παρελθόν με την ομοφυλοφιλία και συγκεκριμένα το Brokeback: έχει δηλώσει ότι αρνήθηκε έναν από τους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους στην ταινία επειδή αηδίασε με τις ερωτικές σκηνές και ότι δεν βιάστηκε να την δει όταν βγήκε. Όμως 15 χρόνια μετά, ο ηθοποιός έχει μάλλον αναθεωρήσει και προσπαθεί να το δείξει έμπρακτα υποδυόμενος έναν άντρα που ένιωθε ντροπή για το σεξουαλικό προσανατολισμό του ίδιου του του παιδιού και που χρειάστηκε μια συγκλονιστική τραγωδία για να εξαλείψει την ομοφοβία και την προκατάληψή του. Η ταινία, που ξεκινά με τις καλύτερες προθέσεις αλλά δεν αποφεύγει τις κλισέ γενικότητες (και μια γνήσια cringe σκηνή με το “Born This Way”), είναι η μια από τις τρεις συμπαραγωγές του Hercules Film Fund των Πάρι Κασιδόκωστα-Λάτση και Τέρι Ντούγκας που έκαναν πρεμιέρα στο Τορόντο, μαζί με το αναπολογητικό B-movie Shadow In The Cloud με την Κλόε Γκρέις Μορέτζ και το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Χάλι Μπέρι, Bruised, που παρουσιάστηκε ως (πολλά υποσχόμενο) work in progress.
ένας συνδυασμός Brick και Veronica Mars με βασικό πόλο έλξης για το millennial θεατή – που δεν έχει ξεχάσει τον Σεθ Κόεν, την Σάμερ Ρόμπερτς και τον Κάπτεν Όουτς- την παρουσία του Άνταμ Μπρόντι του The O.C. Ένας 30άρης αποτυχημένος ντετέκτιβ, πρώην παιδί-θαύμα του επαγγέλματος, προσλαμβάνεται από μια 16χρονη (Σοφί Νελίς) για να ερευνήσει τη δολοφονία του φίλου της και αυτό που ξεκινάει σαν ημι-χιουμοριστικό buddy movie καθυστερημένης ενηλικίωσης εξελίσσεται σε πραγματικά συναρπαστικό και σκοτεινό μυστήριο, με σοκαριστική κορύφωση. Πέρα από τον αδέξιο τίτλο, η ταινία υποφέρει κι από έναν ανισόρροπο τόνο – αν αποφάσιζε αν θέλει να είναι γνήσιο νεο-νουάρ ή κωμική περιπέτεια, θα ήταν μια μικρή αποκάλυψη.
Από τη γυναίκα που την τελευταία πενταετία έχει κερδίσει 4 Έμμυ και 1 Όσκαρ, μια υποθετική εκδοχή του τι διαδραματίστηκε σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου ανάμεσα σε 4 θρυλικές προσωπικότητες μια βραδιά του 1964. Ο Μοχάμεντ Άλι (Ιλάι Γκόρι), ο Σαμ Κουκ (Λέσλι Όντομ Τζούνιορ του Hamilton), ο Μάλκολμ Χ (Κίνγκσλεϊ Μπεν-Αντίρ) και ο Τζιμ Μπράουν (Άλντις Χοτζ) γιορτάζουν στη σουίτα ενός μοτέλ που εξυπηρετεί μόνο μαύρους πελάτες τη νίκη του 22χρονου τότε πυγμάχου επί του Σόνι Λίστον στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Ακολουθεί μια ζωηρή αντιπαράθεση ιδεών και κοσμοθεωριών για τα δικαιώματα, την καθημερινότητα και τον προορισμό των μαύρων, για την οποία ελάχιστα στοιχεία είναι στην πραγματικότητα επιβεβαιωμένα. Η ταινία, με σαφείς οσκαρικές αξιώσεις, τροφοδοτείται από 4 παθιασμένες ερμηνείες (ειδικά από τον Μπεν-Αντίρ) αλλά είναι υπερβολικά στάσιμη κινηματογραφικά για να συναρπάσει.
Το ταχύτατα ανερχόμενο, υποψήφιο για Όσκαρ ιρλανδικό στούντιο των Τομ Μουρ και Ρος Στιούαρτ (The Secret Of Kells, The Breadwinner) έκανε τα αποκαλυπτήρια του καινούργιου του παραμυθιού κινουμένων σχεδίων Wolfwalkers, αυτή τη φορά από μια ήδη προνομιακή θέση αφού η ταινία έχει αγοραστεί από το Apple TV+ και θα προβληθεί στην υπηρεσία μέσα στη χρονιά. Πρόκειται για ένα πανέμορφο φολκ-φεμινιστικό animation με έντονη τη σφραγίδα της κουλτούρας της Ιρλανδίας και ένα επίκαιρο μήνυμα αποδοχής του διαφορετικού. Μερικές από τις ωραιότερες εικόνες, σχεδιασμένες στο χέρι ή όχι, που θα δείτε φέτος.
Τέλος, η προσωπική τραγωδία για τις γυναίκες είχε την τιμητική της (;) όχι μόνο με το Pieces Of A Woman αλλά και με το Penguin Bloom, ένα βασισμένο σε πραγματική ιστορία μελόδραμα με την Ναόμι Γουάτς, στο οποίο υποδύεται μια μητέρα τριών παιδιών που μένει παράλυτη μετά από ένα τουριστικό ατύχημα (δεν έμαθε τίποτα από το The Impossible) και βρίσκει παρηγοριά και διέξοδο από την κατάθλιψη περιθάλποντας μια καρακάξα που υποφέρει από ένα παρόμοιο τραύμα. (Όσκαρ Κυριολεξίας;) Η Γουάτς είναι καταπληκτική, όπως πάντα, και ευχόμαστε σύντομα να βρει ένα project αντάξιο του ταλέντου της, χωρίς μεταφορικά πτηνά.