Με το Ίντερνετ είστε τσακωμένοι;
Όταν άρχισε να μπαίνει στη ζωή μας, εγώ ήμουν σε μια τελείως άλλη φάση. Άρχισα να ψάχνω κατά μέσα. Δε γνωρίζω τίποτα και εκ πεποιθήσεως πλέον, δεν θέλω να αποκτήσω σχέσεις με το Ίντερνετ γιατί τα παιδιά μου, οι φίλοι μου, οι συνεργάτες μου είναι τόσο μπασμένοι που οτιδήποτε θέλω μπορώ άπλα να ζητήσω μια εκδούλευση, μια χάρη. Είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο για να κάνει τους ανθρώπους να συνεννοηθούν πιο γρήγορα, άμεσα, αντικαθιστά δηλαδή μια ιδιότητα της συνείδησης μας αλλά είναι και ένα μεταβατικό εργαλείο που νομίζω ότι θα μεταλλαχτεί σε κάτι άλλο. Είναι ήδη παρωχημένο.
Δεν είναι και επικίνδυνο όμως, από πλευράς συγκεντρωτικού ελέγχου της πληροφορίας;
Σίγουρα. Δε γίνεται οι κυβερνήσεις να μην έχουν τον πρώτο λόγο των πληροφοριών, κάποια στιγμή θα βρεθούν θαυμάσιες δικαιολογίες να μπει μεγάλος έλεγχος στο μέσο. Τότε με την αραβική άνοιξη το ίντερνετ έπαιξε μεγάλο ρόλο στο να συνεννοηθούν οι άνθρωποι που είχαν διαφορετική άποψη και να φτιάξουν αυτό που έφτιαξαν. Αλλά κι αν δεν υπήρχε το ίντερνετ δεν θα ξεσηκωνόταν ο κόσμος αυτός; Δε θα το μαθαίναμε απλώς. Δε θα το μαθαίναμε αυτοστιγμεί.
Να πιάσουμε το νήμα από την αρχή; Από την αρχή της ζωής;
Μεγάλωσα στη Συκιά Χαλκιδικής. Έφυγα 5-6 χρονών από κει. Πανέμορφο χωριό, θα μου πεις ποιος δε βλέπει το χωριό του πανέμορφο; Ήταν όμως όντως ένα εξαιρετικό χωριό χτισμένο πάνω στο τελείωμα ενός βουνού – στα πόδια του βουνού ήταν χτισμένα τα σπίτια και χύνονταν κατά κάποιο τρόπο σε ένα κεντρικό σημείο που είχε μια πλατειά. Τώρα βέβαια το χωριό έχει μεγαλώσει προς τη θάλασσα και έχει αλλάξει. Είχε πολύ κόσμο, γύρω στις 5000 μόνιμους κατοίκους τότε, ένα πανέμορφο σχολείο που ήταν ίδιο ακριβώς με την Ακρόπολη φτιαγμένο με κολώνες. Οι γονείς μου ήταν αγρότες, ο πατέρας μου ήταν και ξυλοκόπος, κατέβαζε πεύκα από τα ψηλά του βουνού με μουλάρια και άλογα. Και ήταν και παράνομα τότε, δεν έκοβες δέντρα έτσι. Ήμασταν 4 αδέρφια, εγώ τρίτος στη σειρά. Δε ζήσαμε πολύ εκεί, οι γονείς μου φύγανε στη Γερμάνια, στη Στουτγάρδη και ακλουθήσαμε κι εμείς. Η πρώτη εικόνα για ένα παιδάκι που πάει εκεί είναι αρρωστημένη, ξένη κατάσταση όπως βλέπεις στους εφιάλτες σου καμιά φορά. Αυτή η μεταλλαγή των συναισθημάτων όταν έφυγα ξαφνικά από ένα φαντασιακό παράδοξο εξαιρετικό, ήμουν ένα με τη γη, ήμουν ένα με το περιβάλλον και βρέθηκα μέσα από ένα ταξίδι 45 ωρών με το τρένο στην καρδιά της βιομηχανικής Ευρώπης, σε ένα ποτάμι 100% μολυσμένο, με μαούνες να πηγαίνουν και να έρχονται και να φέρνουν κάρβουνο. Εκεί αρρώστησα για αρκετό καιρό, για κάνα χρόνο περίπου. Με ιατρική φροντίδα κι όμως δεν μπορούσα να προσαρμοστώ στο κλίμα. Ήταν μουντό, η συννεφιά επιμονή, συνήθως γκρίζα από το εργοστάσιο, όλες οι μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες ήταν στην περιοχή. Στην αρχή ο πατέρας μου δούλευε σε ένα εργοστάσιο λιπασμάτων άκρως ανθυγιεινή δουλειά, τρελή δουλειά. Η μητέρα μου δούλευε σε ένα εργοστάσιο κατασκευής ρουλεμάν και ενδιάμεσα έκανε και άλλες δουλείες. Δεν ήταν μεγάλα τα εισοδήματα έτσι ώστε να θρέψουν τέσσερα παιδιά. Δυσχερής οικονομική κατάσταση την οποία και εδώ τώρα βιώνουμε. Βλέπω ένα κύκλο να γυρνά συνεχώς και να μας φέρνει στα ίδια πράγματα. Θα φύγουν οι νέοι. Δε μπορούν να κάθονται εδώ να μοιρολογούν για τα τεκταινόμενα, τι να κάνουμε;
Μη χάνουμε το νήμα της αφήγησης!
Επιστρέφω στην Ελλάδα στα 11-12. Τις δυο πρώτες τάξεις του Γυμνάσιου τις πήγα στη Σαλονίκη. Εκεί με φρόντιζε η μεγάλη μου αδελφή. Έφυγα στην Τρίτη Γυμνασίου, πήγα στον Αη Νικόλα Χαλκιδικής. Δεν ήμουνα ήσυχος άνθρωπος, η εφηβεία μου ήρθε κατακέφαλα. Ήμουν απείθαρχος μαθητής, άλλαζα σχολεία, έκανα αηδίες, με έδιωξαν από όλα τα γυμνάσια της Ελλάδας. Ήταν μια θαυμάσια γυναίκα στο συμβούλιο των καθηγητών, στο γυμνάσιο του Αη Νικόλα, και με υπερασπίστηκε με ξαναπήραν την επόμενη χρονιά, αυτή πήρε την ευθύνη για μένα. Μετά γύρισα στη Γερμανία, είχα συνηθίσει εκεί. Το θαύμα που άφησα εδώ όταν ήμουν παιδί δε το ξαναβρήκα ποτέ. Όταν γύρισα στην Ελλάδα, είδα τα χωριά να γίνονται όπως τα σκηνικά σε ένα θέατρο που έχουν πέσει. Οι εικόνες έχουν ρημάξει, μια παράγκα που έχει γύρει. Δε μου θύμιζε τίποτα από τα όνειρα που είχα και έτσι στο κάθε μέρος που πήγαινα προσπαθούσα να δω κάτι καινούριο. Και σηκώθηκα και έφυγα, ελαφρά τη καρδιά, ήθελα να πάω στη Γερμάνια θεωρούσα ότι ήταν μια διέξοδος για μένα, έδωσα εξετάσεις στο πανεπιστήμιο χωρίς να χω διαβάσει, ήμουν ερωτευμένος και δεν ενδιαφερόμουν. Δε με έπειθε το πανεπιστημιακό θέμα καθόλου. Έπαιζα πάντα μουσική από μικρός. Θεωρούσα ότι η μουσική είναι προσωπική υπόθεση. Δεν είχα βλέψεις να κάνω κάτι σπουδαίο. Μου άρεσε να διαβάζω αυτά που ήθελα εγώ, να βλέπω πινάκες ζωγραφικής, να βλέπω θέατρο όταν είχα τη δυνατότητα, μου άρεσαν οι τέχνες γενικώς. Μου άρεσε να μελετώ ποίηση. Στα 13 μου διάβαζα Σαρτρ, θεατρικά, Κολτές, φαντάσου ποσό μπορεί να δηλητηριαστεί ένα παιδί από τέτοια συγκλονιστικά αναγνώσματα. Βέβαια έπεφτα μέσα σε ένα λαβυρινθοειδες εσωτερικό περιβάλλον, και πολλές φορές περνούσα μέρες ολόκληρες σε σιωπή. Τα αναγνώσματα μου ήταν ακατάλληλα για την ηλικία μου. Με την πάροδο των χρονών δεν με έβλαψαν. Όταν πήγα στη Γερμάνια μπήκα κατευθείαν στο προκαταρκτικό εξάμηνο για ηλεκτρολόγος-μηχανολόγος. Κάθισα 2,5 χρόνια εκεί και ταυτόχρονα βρήκα ένα ωδείο και συνέχισα παράλληλα τις μουσικές σπουδές που είχα κάνει στο γυμνάσιο στη Σαλονίκη. Τα μαθήματα στο πολυτεχνείο δεν ήταν ότι καλύτερο μου συνέβαινε, δε μπορούσα να προσαρμοστώ, δε μπορούσα να παρακολουθήσω τα ωράρια και τις απαιτήσεις που είχε η σχολή.
Για τη μουσική ακόμη δεν έχεις πει λέξη.
Στο πανεπιστήμιο, στη Γερμάνια είχα κάποιες παρτίδες με μουσικούς, άκουγα μουσική, άρχισα να έχω ευρύτερο χώρο να κινούμαι, ερεθίσματα, περισσότερες πληροφορίες λήγω της ξαδέρφης μου που τέλειωσε το πανεπιστήμιο. Άκουγα το κλασσικό ρεπερτόριο και τζαζ μουσική σε διαφορές κρατικές λέσχες. Μετά το γυμνάσιο ήταν μια Γερμανία διαφορετική από αυτή που βρήκα όταν πρωτοπήγα. Βρήκα μια πόλη όταν γύρισα στη Στουτγάρδη, είχε στηθεί στα πόδια της, είχε φροντίσει για την ομορφιά της, άφησε χώρους για πάρκα παιδικές χαρές, δάση, ήταν άνθρωποι οι όποιοι ενδιαφέρονταν να ξαναστήσουν τη χώρα τους από την αρχή. Και όπως φαίνεται το κατάφεραν.
Στην επόμενη σελίδα η επιστροφή από τη Γερμανία και η αγάπη.