Η ‘Make me happy’ είναι μια ομάδα ανθρώπων, μια indiepop σύμπραξη με κοινό τόπο την αγάπη τους για την κιθαριστική και electro ποπ από τις αρχές των 80’s έως και τις μέρες μας. Από την Sarah και την Creation στην Elefant και την Captured Tracks, από τους Smiths και τους Go Betweens στους Drums και Wild Nothing. Φιλοδοξούν μέσα από την διοργάνωση διάφορων events όπως dj sets και συναυλιών, να επαναφέρουν στο προσκήνιο το μουσικό είδος της indiepop στην πραγματική διάσταση και υπόστασή του, ανόθευτο και με ιδιαίτερη αισθητική.
Η αρχή γίνεται δυναμικά με ένα μεγάλο πάρτυ την 1η Μαΐου στο DeathDisco με την συμμετοχή ενός πολύ αγαπημένου γκρουπ από την εγχώρια σκηνή. Οι Next Time Passions επανέρχονται με full set show μετά από 2 χρόνια σε ένα live με κομμάτια από όλη την πορεία τους. Μετά την συναυλία τα decks θα αναλάβουν οι djs της ‘Make me happy’ με τις καλύτερες μουσικές επιλογές της ανεξάρτητης ποπ.
H Make me happy αποτελείται από το Γιάννη Σκιαδά, το Νίκο Pierrepoint, το Δημήτρη Γονέο, τον Ηλία Καβαλαγιό και το Βασίλη Πολύχρονο. Λίγες μέρες πριν το πολυαναμενόμενο live συναντηθήκαμε και μιλήσαμε για το νέο τους εγχείρημα.
Πως γεννήθηκε η ιδέα για τη δημιουργία αυτής της ομάδας; Γιάννης: Η ιδέα ήρθε από την έλλειψη μεγάλων indiepop μουσικών βραδιών που να συνοδεύονται με ενδιαφέροντα live. Ήταν ένα απωθημένο, μια ανάγκη να αρχίσουν να γίνονται πάλι πράγματα. Ουσιαστικά θέλουμε να αφυπνίσουμε τον κόσμο που ασχολιόταν παλιά με αυτή τη μουσική, να ξαναπαίξουν τα συγκροτήματα και να έρθουν νεότερα παιδιά να ακούσουν και να μάθουν.
Θεωρείτε πως υπάρχει κάποιο κενό σε σχέση με αυτό το είδος μουσικής το όποιο έρχεστε να καλύψετε; Νίκος: Γενικώς στην Ελλάδα αυτό το είδος δεν ευημερεί πια κι όμως είναι μια όμορφη μουσική, χορευτική με πάρα πολύ υλικό. Από τις αρχές των ’80s και μέχρι σήμερα που μιλάμε, βγαίνουν συνέχεια πράγματα τα οποία δεν είναι πολύ γνωστά στην Ελλάδα ακόμα. Υπάρχει κι ένα άλλο θέμα. Έχουμε χάσει λίγο τι είναι το indie. Έχει αποδομηθεί ο όρος.
Δημήτρης: Το να πηγαίνεις σε indie βραδιά και να ακούς κάτι απο Flying Nun και μετά Motörhead και μετά κλαρίνο, είναι κακοποίηση. Γι’ αυτό κι εγώ ήμουν ήδη από τα 90s κάθετα αντίθετος με τον όρο freestyle. Τι πάει να πει freestyle; Παίζω ό,τι μου καπνίσει; Εμένα μου αρέσει η εξειδίκευση. Και μάλιστα μου αρέσει η εξειδίκευση ακόμα και στα πράγματα με τα οποία εγώ δεν έχω καμιά επαφή και σχέση. Αυτό το ό,τι να ’ναι που παίζουν Ρίτα Σακελλαρίου και μετά FALL κι αυτό θεωρείται ψαγμένο δεν το μπορώ.
Γιάννης: Αυτό είναι συχνό φαινόμενο πλέον. Τα περισσότερα μαγαζιά παίζουν μέσα σε μια βραδιά όλα τα είδη, όλες τις δεκαετίες. Δυστυχώς, αυτά είναι τα μαγαζιά που είναι γεμάτα και ίσως ο κόσμος πια δεν ενδιαφέρεται να ακούσει. Εγώ θέλω να έρχονται παιδιά όταν θα παίζουμε και να μας ρωτάνε τι είναι αυτό. Να μάθουν να ακούνε ωραία πράγματα. Διαφωνώ με τη μουσική που ακούνε σήμερα οι πιτσιρικάδες, τον αχταρμά και τους Scorpions .
Γιατί ενώ στα ’90s ευδοκίμησε αυτό το μουσικό είδος στην Ελλάδα, δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλές πλέον; Ηλίας: Αυτό είναι ένα διαχρονικά αναπάντητο ερώτημα που έχω κι εγώ. Αρκετά χρόνια πριν, παρόλη την έλλειψη της άμεσης επικοινωνίας και πρόσβασης σε πράγματα, είχε δημιουργηθεί μια σκηνή, υπήρχε ενα κοινό, υπήρχαν μπάντες, παιδιά που ασχολούνταν, μαγαζιά, πάρτυ. Δεν έχω δώσει ακόμα απάντηση πώς τώρα, με την τόση πληροφορία, αυτό έχει πάψει.
Γιάννης: Τότε υπήρχε και το MTV που έσπρωξε πολύ αυτό το είδος. Επίσης, ακούγαμε πολύ ραδιόφωνο και τότε υπήρχαν αρκετοί ραδιοφωνικοί σταθμοί που έπαιζαν ανεξάρτητη μουσική, πηγαίναμε σε δισκάδικα… Eμείς μετά μεγαλώσαμε, κάναμε άλλες δουλειές, οικογένειες, οι νεότεροι δεν το συνέχισαν και κάπως έτσι μάλλον χάθηκε αυτό το πράγμα.
Νίκος: Βέβαια, στα ’90s ευδοκίμησε ένα συγκεκριμένο παρακλάδι της indie pop, η Britpop. Δεν είναι τυχαίο που όταν πέθανε η Britpop σταμάτησε κι αυτή η φάση εδώ πέρα κι έκλεισαν μαγαζιά. Υπήρξε και μια εγχώρια σκηνή με 10-15 συγκροτήματα , βραχύβια όλα δυστυχώς. Δεν υπήρξε ιδιαίτερη αποδοχή από τον κόσμο κι έτσι εξαφανίστηκαν. Υπάρχει ίσως ακόμα ένα κοινό που είναι απογοητευμένο κι έχει αποσυρθεί, δεν το κυνηγάνε, δεν ενημερώνονται πια.
Δημήτρης: Εγώ έχω άλλη θεωρία γιατί δεν ευημερεί εδώ το είδος. Ας πιάσουμε αρχικά τον τίτλο. Ο Έλληνας όπου ακούσει ποπ τραβιέται. Ας πούμε ότι το κοινό χωρίζεται πολύ χονδρικά σε δύο κατηγορίες , το ψαγμένο και το μη ψαγμένο , το mainstream. H indie pop είναι πολύ φλώρικη για τον εναλλακτικό και σε καμιά περίπτωση δεν κάνει για τον mainstream, εκτός κι αν γίνει κάποια στιγμή της μόδας όπως έγινε με την Britpop. Στην Ελλάδα είναι λίγο περίεργα τα πράγματα και το βλέπεις και σε άλλες μορφές τέχνης. Δες το και στον κινηματογράφο. Βλέπουμε τόσες παραγωγές ανεξάρτητες αμερικάνικες, ευρωπαϊκές, οι οποίες είναι απλές αλλά φοβερές κι αναρωτιέμαι γιατί δεν μπορεί ένας άνθρωπος εδώ να κάνει μια ωραία στρωτή ταινία η οποία να μην είναι ο Κυνόδοντας, να μη χρειάζεται να ειναι βαριά κουλτούρα.
Ποιες είναι οι μουσικές σας επιρροές, τα μουσικά σας κολλήματα; Γιάννης: Όταν ήμουν πιτσιρικάς, τα κολλήματα ηταν τρία. Cure, Joy Division, Smiths. To καθένα απο αυτά αντιπροσώπευε ένα τεράστιο είδος. Οι Smiths ήταν αυτοί που παρουσίασαν πρώτοι την κιθαριστική ποπ. Αυτό που ενδιαφέρει την ομάδα λοιπόν, είναι τι έγινε από εκεί και πέρα. Συγκεκριμένα τώρα, για εμένα μεγάλη επιρροή ήταν η Creation και η 4AD. Αγαπημένες μπάντες από αυτές τις εταιρείες ήταν οι Pale Saints και οι Ride. Από εκεί και πέρα ακούω κι άλλα πράγματα όπως post punk, new wave και post rock με ιδιαίτερη αδυναμία στους The Sound, Field Mice, My Bloody Valentine, The Jesus and Mary Chain, Mogwai κ.α.
Δημήτρης: Εγώ, ως πιο μικρός, αφού πέρασα τη φάση του heavy metal σαν παιδική ασθένεια και του punk, ξαφνικά ένα καλοκαίρι ακούω Happy Mondays, ακούω Stone Roses, ακούω γενικά Manchester του οποίου του χρωστάω ευγνωμοσύνη γιατί με έβαλε στο μονοπάτι της αγγλικής κιθαριστικής μουσικής. Από εκεί κι έπειτα, κάποια στιγμή εμφανίστηκε στη ζωή μου η μπάντα που μ΄εχει στιγματίσει περισσότερο απ’όλες, οι Suede. Λατρεία με αυτήν την μπάντα. Αυτοί με έβαλαν και σε ένα διαφορετικό δρόμο ενός πιο σκοτεινού κιθαριστικού ήχου, ειδικά με το δίσκο Dog Man Star και παράλληλα άρχισα να ψάχνομαι με αυτά που έβγαιναν στη Βρετανία εκείνη την εποχή. Ακόμα μια αγαπημένη μπάντα –σημείο αναφοράς ειναι οι Field Mice σαφώς και οι GoBetweens. Και οι Ride εννοείται, αλλά αυτές οι 3 μπάντες και κυρίως οι Suede ειναι τα κολλήματά μου.
Ηλίας: Εγώ πρωτοάκουσα Smiths το ’85 απο κασέτα φίλου. Έτσι γινόταν τότε, γράφαμε κασέτες από εκπομπές, ανταλλάσαμε, ακούγαμε. Ήταν ενα μεγάλο σοκ οι Smiths γιατί η μέχρι τότε σχέση μου με τη μουσική ήταν πιο επιφανειακή, έφτανε μέχρι τα όρια του Bruce Springsteen κτλ. Αγαπημένες μπάντες εκτός από τους Smiths ειναι οι Field Mice, γενικότερα η Sarah Records είναι μεγάλη επιρροή. Λατρεύω επίσης του Chills τους νεοζηλανδούς και όλη τη σκηνή της Flying Nun Records. Άλλη μια μπάντα που αγαπώ πολύ και δεν μ’ έχει απογοητεύσει ποτέ μουσικά είναι οι Τelevision Ρersonalities, όπως και οι Deep Freeze Mice .Γενικώς προσπαθώ να ακούω όσα πιο πολλά πράγματα μπορώ.
Νίκος: Εμένα 4 πράγματα μ’ έχουν συνεπάρει όλα αυτά τα χρόνια. Το πρώτο σοκ το έπαθα με τους Pulp το ’92 και τους οποίους λατρεύω ακόμα. Οι Ramones επίσης, ειναι μια πολύ μεγάλη αγάπη ακόμα και σήμερα, οι Στέρεο Νόβα από τα εγχώρια και φυσικά όλες οι μπάντες της Sarah Records και γι’αυτό μ’ αρέσει περισσότερο η μελωδική εκδοχή αυτού του μουσικού είδους.
Δεν είστε πρωτοεμφανιζόμενοι στα μουσικά πράγματα. Κάποιοι από εσάς παίζετε χρόνια σε μαγαζιά. Δημήτρης: Εγώ έπαιζα μουσική από το σχολείο αλλά σε πιο οικογενειακή φάση, μικρά πράγματα. Κάποια στιγμή στην πορεία εγκατέλειψα όλα αυτά που έκανα επαγγελματικά μέχρι τότε κι ασχολήθηκα πιο ζεστά με τη μουσική. Άρχισα να παίζω πιο συχνά σε μαγαζιά. Στην τελευταία συναυλία των Suede εδώ στην Αθήνα, συναντηθήκαμε με τον Νίκο με τον οποίο γνωριζόμασταν χρόνια και αφού μιλήσαμε, συνειδητοποιήσαμε πως και οι δύο σκεφτόμασταν καιρό το ίδιο πράγμα , να παίζουμε παρέα. Κι από τότε παίζουμε μαζί ως οι The kids of distinction.
Νίκος: Από το 2011 που βρεθήκαμε με τον Δημήτρη και είπαμε να κάνουμε αυτό το team, έχουμε παίξει σε αρκετά μαγαζιά. Ξεκινήσαμε από το Blink στην πλατεία Καρύτση, στο Χοροστάσιο στην ταράτσα, στο Dude και σε άλλα. Πιο σταθερά πλέον παίζουμε εδώ στο «Μπαμπά» του φίλου μας του Αντρέα, στο Ηolllywood, στο Ghostown και στο Κουκί. Σύντομα θα ξεκινήσουμε και στο Τiki.
Γιάννης: Εγώ αρκετά πιο παλιά, το 1996 έπαιζα στο Memphis , με βινύλια μόνο -άλλο θέμα που είναι προς συζήτηση- πιο ροκ η φάση τότε, προσπάθησα όμως να το φέρω πιο κοντά στην indie pop κουλτούρα. Ταυτόχρονα έπαιζα και πιο σκοτεινά πράγματα στο Dada στα Εξάρχεια. Επειδή πάντα μου άρεσε να συμμετέχει ο κόσμος σε αυτό που συμβαίνει, διοργανώσα τότε κάποιες indie pop Κυριακές όπου ερχόντουσαν παιδιά απο συγκροτήματα εκείνης της εποχής, ραδιοφωνικοί παραγωγοί, φίλοι, όποιος ήθελε, κι έπαιζε ο καθένας απο μια ώρα. Στη συνέχεια τα παράτησα, κουράστηκα. Τα τελευταία 2 χρόνια ξανασχολήθηκα και διοργανώσαμε με κάτι φίλους dream pop – shoegaze βραδιές. Τώρα πλέον είμαστε εδώ με τα παιδιά κι ευελπιστώ να κάνουμε κάτι ωραίο.
Η έμπνευση για το όνομα της ομάδας; Γιαννης. Το όνομα αποφασίστηκε μετά απο πολλή σκέψη κι αρκετές προτάσεις. Το make me happy είναι η ονομασία ενός fanzine στη δεκαετία του ’90 που είχαν βγάλει ο Γιώργος Οτέμπερης -μέλος των Κissamatic Lovebubbles– και η Ελίνα Παπαδογιαννάκη. Θέλαμε άλλωστε ένα όνομα που να παραπέμπει στις μουσικές που θα παίζουμε που ειναι κυρίως χαρούμενα πράγματα.
Ηλιας: Θέλαμε και λίγο να ξεφύγουμε απο αυτό το γκρίζο τοπίο που πλανάται απο πάνω μας. Κρίση, μιζέρια, προβλήματα. Πρέπει να χαμογελάμε λίγο περισσότερο και η μουσική θα μας βοηθήσει σ’ αυτό.
Ποιές είναι οι φιλοδοξίες σας για την ομάδα; Γιάννης: Το δικό μου όνειρο είναι να αποκτήσει τέτοια δυναμική αυτή η προσπάθεια ώστε να υπάρχει ένας χώρος κάθε Παρασκευή και Σάββατο γεμάτος κόσμο και να γίνεται αυτό που γινόταν στα νιάτα μας στο Μad και στο Avant Garde. Να γίνουμε πάλι μια παρέα.
Νικος: Άλλη μια φιλοδοξία είναι να ενεργοποιηθούν άνθρωποι που παίζανε αυτή τη μουσική, να ξαναμαζευτούν και να ξαναπαίξουν και παράλληλα να έρθουν ονόματα από το εξωτερικό.
Δημητρης. Εμένα το όνειρό μου είναι η συνέχεια αυτών που είπαν ο Γιάννης και ο Νίκος, να δοκιμάσουμε δηλαδή κι ενα pop festival όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο. Κι ακόμα καλύτερα να γινόταν σ’ ενα νησί. Όλο αυτό θέλουμε να έχει περισσότερο την έννοια ενός happening που θα περιλαμβάνει κι άλλα πράγματα πέρα από 2-3 dj’s που παίζουν τα δικά τους.
Ηλιας. Επειδή τα όνειρα δεν σταματάνε, γιατι όχι και η σύσταση κάποιου label με διάφορες κυκλοφορίες, να προωθήσουμε κόσμο. Έχουμε διάφορα πράγματα στο μυαλό μας και πιστεύουμε οτι θα πάει καλά. Είναι ακόμα στα σπάργανα όλα.
Eπίσημη πρώτη λοιπόν την Παρασκευή 1η Μαϊου με τους Next Time Passions. Ηλίας: Οι Next Time Passions είναι οι μόνοι ίσως που είναι ενεργοί ακόμα. Κινούνται στα ίδια μήκη με εμάς και είναι πραγματικά πολύ καλοί μουσικοί. Mια αδικημένη μπάντα που αν ήταν σε κάποια άλλη χώρα, νομίζω πως συμφωνούμε όλοι σ’αυτό, θα είχαν κάνει σπουδαία πράγματα. Δεν γίνεται π.χ. στην Ιαπωνία να πίνουν νερό στο όνομά τους κι εδώ να μην τους ξέρουμε. Είναι πολύ μεγάλη μας χαρά που ξεκινάμε μαζί τους 1 Μαίου 22:00,
Info: 1 Μαίου, 22:00 : Make me happy, an indie pop extravaganza. Live act: Next Time Passions
DeathDisco, Ωγυγου 16 και Λεπενιώτου, Ψυρρή
***Η συνέντευξη και φωτογράφιση έγινε στο καφέ-μπαρ «Ο Μπαμπάς» στο Κουκάκι