Ο Διογένης Παπαδόπουλος δηλώνει επαγγελματίας ακροατής. Μπορεί να μη διαβάζει νότες, αλλά ξέρει να ζωγραφίζει. Εξαιρετικά, όπως θα δείτε παρακάτω, Βρήκε λοιπόν τον τρόπο να συνδυάσει το ταλέντο του με τη μεγάλη του αγάπη. Τη μουσική, δηλαδή, που ορίζει την καθημερινότητά του κι αποτελεί το βασικό ερέθισμα που τον «αναγκάζει» να εκφραστεί καλλιτεχνικά. Πήρε τους μουσικούς ήρωές του (μας) και τους ζωγράφισε σαν να είναι φίλοι του, άλλωστε για ποιο λόγο υπάρχουν τα rock icons αν δεν γινονται και για λίγο «δικοί μας άνθρωποι»; Τον βρήκαμε, του ζητήσαμε να μας συστηθεί κι εκείνος μας έστειλε μερικά πορτρέτα με τον Lou Reed, τον Thom Yorke, την PJ Harvey και τα άλλα παιδιά όπως δεν τα έχουμε ξαναδεί. Επίσης, εξέφρασε ένα οικουμενικό αρσενικό αίτημα για το μέλλον…
Ποιος είσαι Διογένη Παπαδόπουλε; Είμαι πολιτικός μηχανικός. Ζω κι εργάζομαι στην Ξάνθη. Η ζωγραφική είναι ο τρόπος που επιλέγω να εμπλουτίζω την καθημερινότητα μου. Θα έλεγε κανείς ότι είναι η αυτοψυχανάλυσή μου. Πως ξεκίνησες να ζωγραφίζεις; Ζωγραφίζω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.Τα πρώτα μου σκίτσα ήταν ήρωες της Marvel. Μεγαλώνοντας ανακάλυψα ότι για μένα είναι ο πιο ειλικρινής τρόπος έκφρασης. Τρία αγαπημένα άλμπουμ που μπορείς να ακούς ξανά και ξανά. Όσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ να ξεχωρίσω μόνο 3 άλμπουμ. Όμως, μπορώ να πω με σιγουριά ότι τα άλμπουμ που άσκησαν τη μεγαλύτερη επιρροή και καθόρισαν από εκεί και πέρα τα ακούσματά μου είναι το Dirty των Sonic Youth, το Downward Spiral των Nine Inch Nails και το Dead Cities των Future Sound of London. Άλμπουμ τα οποία εξακολουθούν να μου προκαλούν το ίδιο ενδιαφέρον, παρόλο που έχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια από τότε που τα πρωτοάκουσα.
Τι σημαίνει για σένα ο εκάστοτε καλλιτέχνης που ζωγραφίζεις; Με ποιο κριτήριο τους διαλέγεις; Για όσο καιρό ζωγραφίζω έναν καλλιτέχνη είναι σαν να έχω έναν διάλογο μαζί του. Μπορεί να ακούγεται λίγο αστείο, αλλά έτσι λειτουργεί. Είναι οι οικείοι μου άνθρωποι.Η μουσική σε συνδυασμό με μια ενδιαφέρουσα φυσιογνωμία αποτελούν πρόκληση. Αν και καμμιά φορά, ο βίος και η πολιτεία ενός καλλιτέχνη ασκούν τέτοια γοητεία που δεν μπορείς να αντισταθείς. Τι να πεις τώρα για τον Tom Waits; Η φωνή του έχει χρώμα που σε οδηγεί από μόνο του. Ασχολείσαι με τη μουσική με κάποιον άλλο τρόπο; Όχι, είμαι επαγγελματίας ακροατής. David Bowie και Morrissey, ποιον επιλέγεις να ζωγραφίσεις και γιατί; Τον David Bowie – αυτό το διάστημα δουλεύω πάνω σ’ ένα πορτρέτο του – γιατί λατρεύω τον Ziggy Stardust! Και ποιον/ποιους δε θα ζωγράφιζες με τίποτα; Τους Scorpions. Απλά δεν τους αντέχω. Άλλες θεματικές που σε ενδιαφέρουν πέρα από τη μουσική όσον αφορά το σκίτσο; Το ανθρώπινο σώμα σε όλες τις εκφάνσεις του. Κυρίως όμως, ο αισθησιασμός που αποπνέει το γυναικείο σώμα.
Ένα μέρος, ένα πράγμα κι ένας καλλιτέχνης που σου δίνουν έμπνευση; Η έμπνευση δεν έρχεται προγραμματισμένα. Έχω διαπιστώσει ότι σε περιόδους φόρτισης και πίεσης σε άλλους τομείς της ζωής μου, εκτονώνομαι στη ζωγραφική. Πες μας 2 αγαπημένους σου στίχους από τραγούδια καλλιτεχνών που έχεις ζωγραφίσει. “They’re writing songs of love, but not for me. A lucky star’s above, but not for me. With love to lead the way I’ve found more clouds of grey than any Russian play could guarantee”. Από το “But Not for Me” του Chet Baker. Ποιους ζωγράφους θαυμάζεις; Μου αρέσει ο Egon Schiele για την παραμυθένια και αιθέρια απόδοση τόσο των πορτρέτων όσο και των γυναικείων φιγούρων, ενώ παράλληλα λατρεύω τον Lucian Freud για την ωμή πραγματικότητα και τον ρεαλισμό του. Το χρώμα που χρησιμοποιείς περισσότερο; To κίτρινο, γιατί μου φτιάχνει τη διάθεση. Ακούς μουσική όταν ζωγραφίζεις; Ζωγραφίζω για να ακούω μουσική και ακούω μουσική για να ζωγραφίζω. Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου στο μέλλον; Με μαλλιά.
Η έκθεση “Common People” με τα σκίτσα του Διογένη Παπαδόπουλου θα διαρκέσει από τις 4/5 μέχρι τις 4/6 στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων των ιδιωτικών σχολείων Άξιον στην Ξάνθη. Ακολουθεί ένα μέρος της…
Περισσότερα έργα του Διογένη Παπαδόπουλου μπορείτε να δείτε εδώ.
