Αν ακούσεις κάποιον να μιλάει για τα τραγούδια που γράφει ο Θανάσης Χριστοδούλου, το πιθανότερο είναι ότι ο χαρακτηρισισμός “κινηματογραφικά” θα ειπωθεί σαν λούπα στο repeat, και αν μέχρι τότε δεν έχεις προλάβει να ακούσεις τα τραγούδια καθαυτά, αυτό από μόνο του θα είναι ένας καλός λόγος για να είσαι εκ προοιμίου καχύποπτος απέναντί του, γιατί ως “κινηματογραφικά” περιγράφονται συνήθως τα τραγούδια που οι περισσότεροι ακούνε κάνοντας ταυτόχρονα άλλα πράγματα, και αυτό μόνο καλό δε μπορεί να είναι γιατί τα πραγματικά καλά τραγούδια δε σου επιτρέπουν να κάνεις τίποτα άλλο ενώ τα ακούς.
Όταν όμως τελικά πατήσεις το play και πριν τελειώσει το πρώτο τραγούδι του νέου του, δεύτερου δίσκου Twenty One (Inner Ear Records), θα ανεβάσεις ασυναίσθητα την ένταση και θα συνειδητοποιήσεις ότι το έκανες πριν ξεκινήσει το τρίτο, γιατί τόσο θα χρειαστεί για να σταματήσεις να πληκτρολογείς (μπροστά στον υπολογιστή δεν ακούς μουσική;), μετά θα κάνεις πίσω την πλάτη της καρέκλας σου και θα κοιτάξεις ελαφρά προς το ταβάνι, καθώς θα ακούς τον Lumiere να συντονίζει χτυπώντας το κλαβιέ του πιάνου του μία ολόκληρη κομπανία που δεν κρύβει την μονομανία της για τους Beatles. Και όταν μετά από τρία περίπου τέταρτα συνειδητοποιήσεις ότι ο δίσκος έχει πια τελειώσει, δε θα μπορείς να αποφασίσεις τι θες περισσότερο να κάνεις. Να τον ακούσεις άλλη μία φορά ή να δεις μία από τις τάλεκουάλε ρομαντικές κομεντί με την ούγια του Sundance που ντρέπεσαι να πεις στη δικιά σου ότι κατά βάθος σου αρέσουν περισσότερο από την τριλογία του Νονού;
Ποιος είναι ο πρώτος δίσκος που αγόρασες; Πότε; Πού βρήκες τα λεφτά; To Let it be των Beatles, όταν ήμουν περίπου 14 ετών, με λεφτά των γονιών μου φυσικά, τα οποία και ζήτησα επι τόπου στο δισκοπωλείο.
Ποιος είναι ο τελευταίος; Το Long Journey Home, μια συλλογή με κομμάτια που έχουν σχέση με την μετανάστευση των Ιρλανδών στην Αμερική, τραγουδισμένα απο μεγάλες μορφές όπως ο Βαν Μόρισον και ο Έλβις Κοστέλο.
Ποιοι είναι οι 3 δίσκοι που έχεις στη δισκοθήκη σου αλλά ντρέπεσαι γι’αυτό; Και ποιοι οι 3 που δεν έχεις και ντρέπεσαι ακόμη περισσότερο γι’ αυτό; Ο “τριπλός” δίσκος Party on the rocks με Πασχάλη, Αλέξια και Αντωνιάδη που μου είχε πάρει δώρο η μητέρα μου στα 8 μου. Aλλά τελικά δεν ντρέπομαι και τόσο πολύ πλέον γιατί τα κομμάτια έχουν περάσει στην cult σφαίρα! Από την άλλη, ντρέπομαι που δεν έχω, τουλάχιστον σε βινύλιο, το Grace του Τζεφ Μπάκλεϊ, τη “Μπανάνα” των Velvet Underground και έναν οποιονδήποτε δίσκο του Έλβις Πρίσλεϊ.
Ποιους δίσκους έχεις δανειστεί από φίλους σου και δεν τους επέστρεψες ποτέ; Δεν κάνω ποτέ κάτι που δεν θέλω να μου το κάνουν. Πάντα τους επιστρέφω. Εναν ενισχυτή κιθάρας, βέβαια, δεν τον έχω επιστρέψει ακόμη…
Ποια είναι η καλύτερη συναυλία που έχεις δει στη ζωή σου μέχρι σήμερα; Των Flaming Lips, το 2003, στο Gagarin 205.
Ποιο είναι το πρώτο τραγούδι που σου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτεσαι sex, drugs και rock ‘n’ roll (το καθένα από αυτά ξεχωριστά); Sex: Barry White – “Never never gonna give you up”. Drugs: Pink Floyd – “See Emily play”. Rock & roll: The Who – “Substitute”.
Είναι πρωί Κυριακής. Το κεφάλι σου κοντεύει να σπάσει από τον πονοκέφαλο και το στομάχι σου είναι σαν πλυντήριο στη λειτουργία του στυψίματος. Δυσκολεύεσαι να θυμηθείς όλα όσα συνέβησαν το προηγούμενο βράδυ. Τι μουσική θα βάλεις να παίζει για να έρθεις στα ίσια σου; Το “Pavane pour une infante defunte” του Γάλλου συνθέτη Μωρίς Ραβέλ.
Είσαι backstage, έτοιμος να ανέβεις στη σκηνή για μία συναυλία. Ξαφνικά σε ενημερώνουν ότι στο venue έχει έρθει ο Ντέιβιντ Μπόουι. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που περνάει από το μυαλό σου; Γιατί δεν κάναμε περισσότερες πρόβες γαμώτοοο!
Μιας και τον έφερε η κουβέντα, Ντέιβιντ Μπόου ή Ίγκι Ποπ; Μπόουι δαγκωτό. Ελάχιστοι έχουν φτάσει την ευρυματικότητα και την ιδιοφυή ποικιλία της μουσικής του.
Πόσες φορές στη ζωή σου μέχρι σήμερα έχεις μετανιώσει που παίζεις μουσική και δεν ζεις μία “κανονική” ζωή; Μερικές φορές πριν απο τα live. Γιατί με πιάνει το σύνδρομο του άγχους της σκηνής. Αλλά αφορά μόνο το συγκεκριμένο κομμάτι της ζωής μου ως μουσικός, και όχι όλες τις υπόλοιπες στιγμές για τις οποίες δεν έχω μετανιώσει ποτέ.
Βάλε τον εαυτό σου στη θέση του Ρομπ Γκόρντον στο High Fidelity. Το έτερόν σου ήμισυ σε έχει μόλις αφήσει σύξυλο, της σέρνεις τον εξάψαλμο από το παράθυρο και όταν το κλείνεις, βάζεις τέρμα τη μουσική. Ποιο τραγούδι ακούγεται; The Everly Brothers – “You’ve lost that loving feeling”. Έπος! Και πάντα θέλεις να τραγουδήσεις το ρεφρέν όσο πιο δυνατά μπορείς.
Τι μουσική άκουγες την τελευταία φορά που σου έκαναν παρατήρηση οι γείτονες για να χαμηλώσεις την ένταση; Είτε γιατί ήταν μεσάνυχτα είτε γιατί οι γείτονες προτιμούσαν το λαϊκό ρεπερτόριο (ή και τα δύο), μου φώναξαν επειδή έπαιζα τη δική μου μουσική στο πιάνο.
Κρατάς στα χέρια σου το τιμόνι ενός Delorean. Ποιες 3 από τις παρακάτω χωροχρονικές περιόδους θα ήθελες να επισκεφτείς και γιατί; 1) To 1962 στην Ύδρα, με τον Λέοναρντ Κοέν. 2) Το 1968 στην Καλιφόρνια, με τον Νιλ Γιανγκ. 3) To 1960 στην Ινδία με τους Beatles. 4) Το 1973 στη Νέα Υόρκη με τους New York Dolls. 5) Το 1977 στο Λονδίνο με τον Τζο Στράμερ. 5) Το 1979 στο Manchester με τους Joy Division. 6) Το 1987 στη Θεσσαλονίκη με τον Γιάννη Αγγελάκα. 7) Το 1990 στο Seattle με τον Κερτ Κομπέην. 8) Το 1993 στο Περιστέρι με τους Στέρεο Νόβα. Πολύ δύσκολη απόφαση. Θα προτιμούσα όμως τις “κουρτίνες” των Beatles, του Στράμερ και του Κομπέην, γιατί έχουν να κάνουν με ανθρώπους που έχουν “φύγει”, και οι δύο μάλιστα, εκτός του Στράμερ, ήταν αυτόχειρες.
Ποια μπάντα θα ήθελες να παίξει live στην κηδεία σου; Οι Κόρε Ύδρο για να παίξουν το “Τελευταίο μας καλοκαίρι”.
Με ποιον από τη “μεγάλη μπάντα του ουρανού” θα έκανες κολλητή παρέα; Με τον Σιντ Μπάρετ. Μου αρέσουν οι τρελοί τύποι.
Είναι τέλικα ο Μόρισεϊ ο Μεγαλοδύναμος; Μμμ, είναι απο τους μεγάλους Αγίους της Μουσικής Εκκλησίας αλλα όχι ο Μεγαλοδύναμος. Πάντως σίγουρα τις γραφές του θα τις διαβάζουν οι νέοι στους αιώνες των αιώνων, αμήν.
