Ό,τι είναι για το Τσίου για το μοντέρνο ελληνικό σινεμά, είναι οι «Σωλήνες» για την σύγχρονη εναλλακτική σκηνή. Είτε ξέρεις άλλες δουλειές του Μάκη Παπαδημητράτου και των Lost Bodies, αντιστοίχως, είτε όχι δεν υπάρχει περίπτωση να σου διαφεύγουν το πιο αναγνωρίσιμο πρεζάκι της μεγάλης οθόνης και ο πιο τρελαμένος εργάτης της ελληνικής δισκογραφίας.
Οι «Σωλήνες» περιλαμβάνονταν στην κασέτα των Lost Bodies με τίτλο Δο Ντίεση που κυκλοφόρησε το 1988. Πώς όμως προέκυψε το τραγούδι με τους παραπάνω στίχους; O Θάνος Κόης μας λύνει τις απορίες:
«Είχαμε πάει για διακοπές σε ένα μέρος έξω από την Κόρινθο. Ήταν η ώρα γύρω στις 3-4 το βράδυ κι ακούγαμε που έφτιαχναν σωλήνες, έχει σωληνουργεία η περιοχή, κι ακουγόταν “μπαμ-μπουμ” μέσα στη νύχτα. Λέγαμε κι εμείς “μα καλά τόση ανάγκη έχει αυτός ο πλανήτης για σωλήνες; 24 ώρες το 24ώρο να φτιάχνουν σωλήνες;”. Το τραγούδι μιλάει για κάποιον που δουλεύει εκεί και τα έχει παίξει τελείως. Το ηχογραφήσαμε στο σπίτι ενός φίλου, ένα από τα λίγα που ηχογραφήσαμε σε ταινιόφωνο».
Από την αρχή και το ίδιο το συγκρότημα και οι φίλοι του είχαν μυριστεί ότι αυτό το τραγούδι θα ξεχωρίσει: «Μας έλεγαν ότι βγαίνουμε με γκολ από τα αποδυτήρια».
Οι «Σωλήνες» εμπνέουν συνθήματα σε τοίχους (Χανιά).
Η αποδοχή του τραγουδιού ήταν άμεση.
Ο Θάνος θυμάται: «Πολλοί άνθρωποι αναγνώρισαν τον εαυτό τους ως εργαζόμενο στην ιστορία. Μου έχει στείλει μήνυμα άνθρωπος που εργαζόταν σε μαγαζί με πάρα πολύ κίνηση για να μου πει ότι τον είχαν βάλει να αλείφει το βούτυρο στα ψωμάκια του τοστ – αυτό μόνο να κάνει για να βγαίνει πιο γρήγορα η δουλειά. Ταυτίστηκε πολύς κόσμος με αυτή τη μονότονη επανάληψη.
Η οποία φυσικά έχει και κάτι το κωμικοτραγικό. Μου θυμίζει ένα σκίτσο του αργεντίνου κομίστα Quino. Παρουσιάζει το κοινό να βλέπει τον Χρυσοθήρα στο σινεμά, και συγκεκριμένα την σκηνή που ο Τσάπλιν τρώει τα κορδόνια των παπουτσιών του. Οι άνθρωποι στο θεωρείο με τα ακριβά εισιτήρια ξεκαρδίζονται μέχρι Παναγίας, δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθούν σε αυτή θέση. Οι υπόλοιποι στο θεωρείο με τα φτηνά εισιτήρια κοιτούν τρομαγμένοι. Μπορεί να χρειαστεί κάποια στιγμή να φάνε κι αυτοί τα κορδόνια τους για να επιβιώσουν».
Τον ρωτώ αν τον πειράζει που το τραγούδι έχει γίνει καλτ ή ότι μπορεί να είναι το μόνο που κάποιος ξέρει από τη δισκογραφία της μπάντας (ή εστω το, με διαφορά, πιο γνωστό κι αναγνωρίσιμο κομμάτι τους). «Κοίταξε, όλη η δουλειά μπορεί να χαρακτηριστεί καλτ με την έννοια ότι κάποιος είτε μας γουστάρει ή τρέχει μακριά με τα χίλια. Δεν μας ενοχλεί αν κάποιος ξέρει μόνο τους “Σωλήνες”. Εμείς έχουμε κυκλοφορήσει πάνω από 300 τραγούδια, έχουμε βγάλει 12 CD. Υπάρχει μια ιδιαιτερότητα στους Lost Bodies: ένα σλάλομ ανάμεσα σε διαφορετικά είδη κι ένα σλάλομ ανάμεσα σε διαφορετικά θέματα και διαθέσεις. Υπάρχει η μελαγχολία, η χοντρή πλάκα, ο χαβαλές, η ποίηση, το ένα ακολουθεί το άλλο και σου έρχονται κάπως σαν σφαλιάρες. Ο τρόπος που επιλέγουμε το ένα τραγούδι να διαδέχεται το άλλο σε έναν δίσκο μας, δεν σ’ αφήνει να βολευτείς. Αυτή είναι η σκηνοθεσία της καθημερινής μας ζωής».
«Πολλοί άνθρωποι αναγνώρισαν τον εαυτό τους ως εργαζόμενο στην ιστορία. Μου έχει στείλει μήνυμα άνθρωπος που εργαζόταν σε μαγαζί με πάρα πολύ κίνηση για να μου πει ότι τον είχαν βάλει να αλείφει το βούτυρο στα ψωμάκια του τοστ»
Τον διακόπτω για να επισημάνω ότι πάντα έχουν πολιτική σκέψη πίσω από τα τραγούδια τους. «Ισχύει, δεν μπορείς να αφήσεις απέξω την πολιτική όπως δεν μπορείς να αφήσεις απέξω τον έρωτα, την ποίηση, τον θάνατο κι όλα αυτά ταυτόχρονα. Κι ευτυχώς».
Ο Θάνος θυμάται ότι σε ένα παλιότερο live την ώρα που έπαιζαν τους «Σωλήνες», ένας από το κοινό ανέβηκε στην σκηνή, πήρε φόρα, έκανε stage diving αλλά ο κόσμος από κάτω είχε ήδη παραμερίσει. Τον είδε μετά από λίγο να απομακρύνεται κουτσαίνοντας ελαφρά. Αυτό το Σάββατο που οι Lost Bodies παίζουν στο Romantso φροντίστε να το ευχαριστηθείτε χωρίς απρόοπτα.