Φαίνεται πως σε αυτή τη χώρα έχουμε το μοναδικό ταλέντο να κάνουμε σώνει και καλά το νόμιμο και εξόχως επίπονο. Αν ήταν ταινία θα είχε τον τίτλο «Η επιστροφή του ΣΔΟΕ» ή «Σκοτώνουν τα Live όταν κουράσουν (την τσέπη του ιδιοκτήτη)». Καλά, για τραγούδια δεν το συζητάμε: το κλασικό «Το ΣΔΟΕ βγήκε παγανιά» δεν χρειάζεται ν’αλλάξει ούτε κατά διάνοια.
Αφού περάσαμε μια καλοκαιρινή περίοδο με βροχή (no pun intended) τα πρόστιμα σε μεγάλα μαγαζιά που φιλοξενούσαν βαριά ονόματα της νυχτερινής διασκέδασης, τώρα φαίνεται πως οι οικονομικοί έλεγχοι αλλάζουν ρεπερτόριο (εδώ pun intended) και πηγαίνουν προς τα μικρότερα, που διοργανώνουν τα Παρασκευο-σαββατοκύριακα «συνοικιακά» live. Ο μουσικός θα πρέπει να θεωρείται κι αυτός «υπάλληλος» ουσιαστικά (κι ας παίξει μία μόνο φορά στο τάδε μαγαζί) και ως τέτοιος, θα πρέπει να λαμβάνει ένσημα από τον ιδιοκτήτη του εκάστοτε μαγαζιού. Σε αντίθετη περίπτωση, το πρόστιμο είναι σχεδόν καταδικαστικό για ένα μικρό μαγαζί, καθώς τα 10.500 ευρώ, για αρχή, μπορεί και να αποβούν μοιραία…
Και σ’αυτήν την περίπτωση το πρόβλημα αγγίζει και τις δυο μεριές. Αφενός οι μουσικοί δυσκολεύονται ακόμη περισσότερο να επιβιώσουν συναυλιακά -ως εκ τούτου βιοποριστικά- και αφετέρου τα μαγαζιά, είτε πρόκειται για μικρές live σκηνές είτε για κατά τόπους μικρά καφέ ή και φαγάδικα που διοργανώνουν που και που από κανένα λάιβ για να μαζέψουν πέντε ανθρώπους παραπάνω, δε βλέπουν φως…
Οι μαγαζάτορες εμφανίζονται αρκετά προβληματισμένοι και μεταξύ σοβαρού και αστείου περιμένουν να δουν ποιός θα τσιμπήσει πρώτος το πρόστιμο.
Πλέον, μια συναυλία καταλήγει να είναι σχεδόν 40 % ακριβότερη με τους νέους ελέγχους. Οι μουσικοί θα κλείνουν live με τα ΑΜΚΑ τους και τα πολύ προσωρινά αφεντικά τους θα τους απολύουν την επομένη της συναυλίας. Το άκρον άωτον της πολυπλοκότητας και της γραφειοκρατείας. Αν προσθέσουμε στο μίγμα και τη συμμετοχή της πανταχού παρούσας στα της μουσικής, ΑΕΠΙ, τότε αντιλαμβανόμαστε πόσο δυσοίωνο φαίνεται το συναυλιακό μέλλον για όλους, γιατί προσωπικά αμφιβάλλω αν το κράτος θα δει κέρδη στα άδεια ασφαλιστικά ταμεία από τους session μουσικούς και τις «υπέρογκες» αμοιβές τους.
Οι μαγαζάτορες εμφανίζονται αρκετά προβληματισμένοι και μεταξύ σοβαρού και αστείου «περιμένουν να δουν ποιός θα τσιμπήσει πρώτος το πρόστιμο», όπως λέει ο Χρήστος Πότσιος, που δρασηριοποιείται πολλά χρόνια στο χώρο. Βλέποντας και κάνοντας, θα δράσουν ανάλογα δηλαδή. Και η μουσική, ρωτάτε; Εκείνη μένει σε μια άνευ προηγουμένου στασιμότητα, με όλους (συμπεριλαμβανομένους και τους αρμόδιους του ΣΔΟΕ) να προσπαθούν να δουν τι θα κάνουν και με ποιο τρόπο ή νομιμο «παραθυράκι» θα έχουν πράγματι αποτέλεσμα τα νέα μέτρα.
Γιατί το πρόβλημα δεν είναι τόσο τα μέτρα, όσο ότι προς το παρόν δεν μπορούν να έχουν αντίκρυσμα. Η αγορά είναι μικρή και δεν αποφέρει εξωπραγματικά κέρδη. Επομένως είναι τουλάχιστον παράλογο να προσπαθείς να αρμέξεις μια αγελάδα που δεν έχει να σου δώσει γάλα (ακόμα).Τώρα βρισκόμαστε στην εξής κατάσταση: Κανένας δε θέλει να κάνει live παράνομα, αλλά το σκέφτεται, ενώ πάντα υπάρχει και η -απευκταία- πιθανότητα ορισμένα μικρότερα μαγαζιά να σταματήσουν τελείως να παρουσιάζουν μπάντες. Επιπλέον πρόβλημα και για τους νέους μουσικούς, που ψάχνουν μέρη για να παίζουν. Κόβοντας τα μικρά live, τους κλείνεις το πιο ορθόδοξο μονοπάτι που έχουν για να ξεκινήσουν.
Αφού περάσαμε μια καλοκαιρινή περίοδο με βροχή (no pun intended) τα πρόστιμα σε μεγάλα μαγαζιά, τώρα οι οικονομικοί έλεγχοι αλλάζουν ρεπερτόριο (εδώ pun intended) και πηγαίνουν προς τα μικρότερα, συνοικιακά λαϊβάδικα.
Ο Κωνσταντίνος Δαγριτζίκος, του six d.o.g.s., τονίζει ότι το όλο εγχείρημα βρίσκεται σε «πιλοτικό στάδιο» και προσπαθούν να οργανωθούν «για να γίνουν όλα όπως πρέπει χωρίς νομικά κωλύματα. Γιατί αυτό είναι το αστείο της υπόθεσης. Γενικότερα στον χώρο υπάρχει διάθεση για να βρεθεί όντως μια νόμιμη λύση σε αυτό το θέμα». Γίνεται ωστόσο ξεκάθαρο πως η κρατική δυσκαμψία όχι μόνο δε βοηθάει, αλλά δυσχεραίνει το έργο κιόλας, όταν για παράδειγμα «δεν αναγνωρίζει την αφιλοκερδή εργασία που πολλές μπάντες επιθυμούν)» ή όταν απαιτεί απο ξένους καλλιτέχνες που επισκέπτονται τη χώρα μας και είναι ασφαλισμένοι στις δικές τους χώρες να πρέπει να ασφαλιστούν και στην Ελλάδα, γιατί διαφορετικά δεν θα αναγνωρίζονται.
Ευελπιστούμε πως σταδιακά θα επέλθει συναίσθηση του ζητήματος τόσο από την πλευρά των μουσικών που δείχνουν να μη γνωρίζουν το θέμα σε βάθος (γιατί κακά τα ψέματα οι περισσότεροι δε θέλουν να είναι ανασφάλιστοι) όσο και από τον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό που εφόσον επιθυμεί να αποκομίσει κέρδος θέτοντας μέτρα, θα πρέπει να συνεργάζεται καλύτερα με το χώρο που θέλει να νομοθετήσει και όχι να πετά τη μπάλα και να περιμένει ποιος θα την πιάσει.
Θα αποφύγουμε έτσι περιστατικά μικρών live όπως αυτό που είδα πρόσφατα σε συνοικιακό μαγαζί, όπου η μπάντα είχε στριμωχθεί σε μια μικρή γωνία στον πάνω όροφο στα «κρυφά», ενώ στον κάτω όροφο έπαιζε μουσική από το ραδιόφωνο, δίνοντας έτσι την εντύπωση στους περαστικούς ότι απλα παίζει μουσική από τα ηχεία. Μια ομορφιά…