Λίστες, συγκίνηση και ό,τι θυμάται ο καθένας

Είναι κάπως περίεργο αλλά συμβαίνει: καμιά φορά στεναχωριόμαστε όταν μαθαίνουμε για τον θάνατο κάποιου διάσημου και αντιδρούμε λες και έχουμε χάσει κάποιον δικό μας. Ειδικά αν γίνει ξαφνικά. Φέτος, πάνω στις πρώτες ζέστες του καλοκαιριού, ήρθε η είδηση για τον James Gandolfini και μας γύρισε το στομάχι. Αμήχανοι, μουδιασμένοι, χαζεύοντας φωτογραφίες από την κηδεία του στο ίντερνετ, αποφασίσαμε να τρυπώσουμε (ξανά) στο σύμπαν των Sopranos. Άλλοι κάνοντας επανάληψη ως φόρο τιμής, άλλοι ξεκινώντας από την αρχή, αφορμής δοθείσης. Και τελικά, έξι χρόνια μετά το φινάλε (αχ…) της σειράς, όλο το δεύτερο μισό του 2013 κάποιος βρισκόταν να πετάξει μια ατάκα του Tony ή να διηγηθεί κάποιο περιστατικό. Και το κομμάτι των Journey, το Don’t stop believin’, έγινε το soundtrack των τελευταίων μηνών. Εμείς τουλάχιστον το βάζουμε περίπου μια φορά τη βδομάδα για να μας φέρνει στο μυαλό αυτόν τον τηλεοπτικό ήρωα που βγήκε από την οθόνη, που απέκτησε σάρκα και οστά στο μυαλό μας και που έκανε, τελικά, τη ζωή μας λίγο πιο όμορφη.

Βέβαια, μιλώντας για μουσική, όπως είναι γνωστό, το μουσικό τμήμα των ΝΤΒ ζει και αναπνέει όλη τη χρονιά για τις λίστες του Δεκεμβρίου. Ναι, το έχουμε πει και θα το ξαναπούμε· από «επαγγελματική διαστροφή» πρέπει να ξέρουμε ποιοι είναι οι καλύτεροι δίσκοι της χρονιάς. Αλλά ποιες ήταν οι καλύτερες λίστες; Quis custodiet ipsos custodes? Εμείς ξέρουμε και για του λόγου το αληθές σας παρουσιάζουμε τις πέντε καλύτερες λίστες για το 2013: 1.Wire (όπως πάντα), 2.The Vinyl Factory (το καινούριο μας κόλλημα), 3.Boomkat (το καλύτερο ηλεκτρονικό δισκοπωλείο). 4.Norman Records (τα παιδιά απ’ το Leeds), 5.Τα Νέα του Βελγίου (μετανοείτε). Και ποιος κατάφερε να μπει σε όλες τις λίστες; Η χρονιά ανήκει με βεβαιότητα στο νεοϋορκέζο Daniel Lopatin (γ.κ.ω. Oneohtrix Point Never).

Συνεχίζουμε μουσικά αλλά από μια πιο προσωπική σκοπιά καθώς για κάποιους εξ υμών, τον εξής ένα δηλαδή, η περσινή χρονιά υπήρξε το έτος κατά το οποίο επανεκκινήσαμε τη ζωή μας μετά το καταραμένο στρατιωτικό. Καθώς, λοιπόν, τα αυτιά μας κάηκαν από το πολύ σκυλάδικο σε ΚΨΜ, πλυντήρια και θαλάμους βρεθήκαμε στη δεινή θέση όπου «metal doesn’t ring the same» που λένε και οι Savatage. Αυτό μας δημιούργησε φριχτά νεύρα, γκρίνιες και δολοφονικές διαθέσεις. Ίσως ήταν τα τελευταία μανιασμένα σκιρτήματα της μεταλικής μας ψυχής -που λυσσομανούσε καθώς πέθαινε στο βάλτο. Μοναδική παρηγοριά: ο BruceSpringsteen σε μορφή ευχής και κατάρας. Κατάρας γιατί μας λείπουν οι μυθικές τσιρίδες και τα τερατώδη σόλο. Ευχής γιατί ο εν λόγω τύπος μας θύμισε πως οι πραγματικοί πολεμιστές είναι εκείνοι που παλεύουνε κάθε μέρα, οι working class heroes που είχαμε παραμελήσει στα χρόνια των τροφαντών αγελάδων.  

Ναι, working class heroes και πάμε Μάντσεστερ, 1980 και πάει λέγοντας. Γιατί έτσι μας αρέσει. Γιατί από όλη τη χρονιά (και ας ξαναγίνουμε συναισθηματικοί και προσωπικοί και εσωστρεφείς) θα θυμόμαστε εκείνη τη νύχτα που μας ήρθε να βάλουμε να δούμε το 24 Hour Party People. Είναι μια ντοκιμαντεροταινία στην οποία μας αρέσει να επιστρέφουμε -τρέφουμε βλέπετε ιδιαίτερη αδυναμία σε όλους τους πρωταγωνιστές της. Και είναι φοβερό ότι βλέποντας τον Ian Kurtis κρεμασμένο (ναι, ξέραμε τι γίνεται στο τέλος αλλά και πάλι) νιώσαμε μια βαθιά οδύνη. Γιατί τελικά τι μένει και τι δεν μένει στον καθένα στην αυλαία κάθε χρονιάς είναι εντελώς τυχαίο. 

Διαβάσαμε και μερικά βιβλία, να το πούμε αυτό. Και κάποια από αυτά μας άρεσαν. Ξεχωρίζουμε ένα που είναι και φετινή έκδοση, αν και γράφτηκε πριν από 24 χρόνια, μένοντας κρυμμένο ανάμεσα στις σημειώσεις που άφησε πίσω του ο Roberto Bolaño.  Οι φανατικοί μπολανικοί (όπως εμείς), που κάθε πρωί ρίχνουμε μια μετάνοια μπροστά στο ράφι με το 2666 και τους Άγριους Ντετέκτιβ, πήραμε αυτό το καινούριο βιβλίο και του δώσαμε μια θέση κατευθείαν στην καρδιά μας. Είναι το Τρίτο Ράιχ (Εκδόσεις Άγρα), με τον τίτλο να παραπέμπει σε ένα υπερσύνθετο επιτραπέζιο στρατηγικής. Ο πρωταγωνιστής μας είναι ένας νεαρός γερμανός, πρωταθλητής στο εν λόγω παιχνίδι, που πηγαίνει διακοπές στις μεσογειακές ακτές της Ισπανίας και αφήνεται να παρασυρθεί από την τρέλα του (παιχνιδιού) και να αφομοιωθεί με τις απόκοσμες φυσιογνωμίες που συναντά εκεί. Το Τρίτο Ράιχ είναι ένα μικρό αριστουργηματάκι, ό,τι πρέπει για να μάθεις τι εστί  Bolaño· δεν φτάνει στο επίπεδο των δυο προαναφερθέντων μυθιστορημάτων του αλλά στο μυαλό μας είναι ένα από τα βιβλία της χρονιάς. 

Και κλείνουμε αυτή τη χρονιά με ένα συμπέρασμα: Το Μάρτιο που μας πέρασε ο πίνακας Self-portrait wearing a white feathered bonnet (1635) αναγνωρίζεται ότι έγινε από το χέρι του Rembrandt. Τον Απρίλιο το Rijksmuseum ξανάνοιξε έπειτα από δέκα χρόνια στο Άμστερνταμ. Τον Ιούλιο η Katharina Fritsch βλέπει το γλυπτό της Hahn/Cock να στέκει στον τέταρτο πλίνθο της Traflagar Square στο Λονδίνο. Το Νοέμβριο, το τρίπτυχο Three studies of Lucian Freud του Francis Bacon (1969) γίνεται το πιο ακριβό αντικείμενο τέχνης που πουλήθηκε ποτέ σε δημοπρασία, αφού έφτασε τα 142.400.000 δολάρια. Οι Βέλγοι δεν είχαν τίποτα να κάνουν με κανένα από αυτά τα θαυμαστά πράγματα στο χώρο της τέχνης.

Για περισσότερες περιπέτειες των Βέλγων επισκεφτείτε την πιο Σουρεαλιστική Επιθεώρηση Πολιτισμού όλου του ίντερνετ.