Στα γρήγορα: Δεύτερη full length κυκλοφορία για το φινλανδικό σχήμα στην City Slang, μέλη του οποίου είναι οι Casper Clausen, Rasmus Stolberg, Mads Brauer και Tatu Rönkkö, σε συμπαραγωγή του Chris Taylor.
Την ακούσαμε: Καθόλου τυχαίος ο τίτλος του δίσκου, μιας και οι πραγματικοί πρωταγωνιστές του είναι οι παχιές στρώσεις από synths που χρωστάνε πολλά στη συγκεκριμένη δεκαετία. Το πρώτο ομώνυμο track βουτά κατευθείαν τον ακροατή στο ηχητικό σύμπαν του δίσκου, που δημιουργεί ένα σκοτεινό και ατμοσφαιρικό wall of sound, που ακούγεται οπωσδήποτε καλύτερα το βράδυ και ειδικά από αυτούς που τα clubs είναι δεύτερη φύση τους αλλά απόψε θα κάτσουν σπίτι -και που κάπου στη δισκοθήκη τους υπάρχει ξώφαλτσος και κάνας δίσκος των U2, πιθανότατα της τρέχουσας χιλιετίας, μιας και τα φωνητικά του Casper Clausen θυμίζουν φευγαλέα κάτι από Bono. Το “David Copperfield” επιχειρεί τα δικά του «μαγικά» σε μία πλούσια ηχητική ατμόσφαιρα, η οποία, κρατά σε όλο το δίσκο, σε mid-tempo επίπεδα. Ή θα σε κερδίσει συνολικά χωρίς στιγμές bingo ή θα σου φανεί αφόρητα ομοιογενές αν δεν σε αγγίζει η electro pop χρυσόσκονη σε noir ατμόσφαιρα.
Τρέξε μακριά: Αν διαβάζοντάς το θα ευχόσουν να εξαφανιστείς με ταχυδακτυλουργικά του Copperfield.
Τ’ είπες τώρα; «Το 1982 είναι μορφή, αίσθηση και οικοδόμηση του κόσμου σε ένα πακέτο, και αποτελεί μία στέρεη δεύτερη κυκλοφορία». –Pop Matters
Να τ’ αφήσω; 73/100 –Metacritic