Στα γρήγορα: Μετά την αποχώρηση του Aaron Hemphill, ο Angus Andrew συνεχίζει τους Liars μόνος του (και βγάζει τον πόνο του). Για να μην το έχετε απορία, το ακρωνύμιο του τίτλου σημαίνει Theme For Crying Fountain.
Την ακούσαμε: Το άλμπουμ κινείται σε δύο βασικούς άξονες: την απώλεια και την έκπληξη. Η απώλεια αφορά τον Aaron Hemphill. Ναι μεν ο Andrew συνεχίζει απτόητος τη μπάντα, αλλά φαίνεται -από το εξώφυλλο που παρουσιάζεται ντυμένος σαν μοναχική νύφη μέχρι στίχους όπως “I push down all the terrible thoughts inside/ Down to my minimum wage routine / Drowned by the horrible 10 foot tide στο “Cred Woes”- πώς το «αφιερώνει» στο καλλιτεχνικό του έτερον ήμισυ . Από την άλλη, το στοιχείο του απροσδόκητου σε «χτυπάει» σε όλη τη διάρκεια του δίσκου: μία μπαλάντα-μοιρολόι συνοδεία κλασικής κιθάρας (“Grand Delusional”) μπορεί να δίνει τη θέση της σε ένα τραγούδι που έχει κάτι από spaghetti western (“Cliche Suite”) και εκείνο να διαδέχεται ένα beat που θα ζήλευαν και καλοί hip hop παραγωγοί (“Staring At Zero”). Η εισαγωγή του “No Help Pamphlet” θα μπορούσε να έχει ξεπηδήσει από το Aeroplane Over The Sea των Neutral Milk Hotel ή το Boy With The Arab Strap των Belle And Sebastian. Οι δυνατές στιγμές του δίσκου είναι οι πιο ηλεκτρονικές: το ανατολίτικα μυσταγωγικό dubstep “Face To Face With My Face”, το λίγο techno-λίγο krautrock “Cred Woes” αλλά και τo “No Tree No Branch” με new wave αέρα.
Τρέξε μακριά: Αν ήδη ταράχτηκε το είναι σου και είσαι άνθρωπος που δεν γοητεύεται από το χάος.
Τ’ είπες τώρα; «Είναι ένα album για την μοναξιά και τον σπαραγμό που έχει συλληφθεί μέσα στην αυτο-επιβαλλόμενη εξορία.»-Pitchfork
Να τ’ αφήσω; 69/100 –Metacritic