Nicolas Kim Coppola…Ο καλός- κακός ηθοποιός, ο μύθος, το βαμπίρ, ο τρελός, το ταλέντο του Hollywood, το βύσμα. Αυτά είναι μερικά από τα εκατομμύρια κοσμητικά που ακούγονται καθημερινά για τον κύριο Coppola. Αν το όνομά του δε σας θυμίζει κάτι, είναι επειδή δεν κυκλοφορεί με τούτο στον κόσμο της show biz. Ίσως τον γνωρίζετε καλύτερα με το καλλιτεχνικό του: Nicolas Cage. Ο εξαιρετικά δουλευταράς ηθοποιός που έχει παίξει έστω και σε μια ταινία κάθε χρόνο από το 1980, με μοναδικές εξαιρέσεις το 1985 και 1991.
Το ανήψι του Francis Ford Coppola, γεννήθηκε στις 7 Φλεβάρη 1964, γιος καθηγητή της λογοτεχνίας, προτίμησε ν’αλλάξει το όνομά του για να χαράξει το δικό του δρόμο και φάνηκε από νωρίς ότι θα το κατάφερνε. Ήδη από τη δεκαετία του ’80, άρχισε να φτιάχνει το προφίλ του ηθοποιού που ήθελε να εξερευνήσει την τέχνη του, με μια πληθώρα από ταινίες γεμάτους offbeat χαρακτήρες, με ιδιορρυθμίες και στοιχεία που τους έκαναν να ξεχωρίζουν. Το ζήτημα, όμως που από την αρχή μέχρι σήμερα απασχολεί όσους τον παρακολουθούν, είναι ποια χαρακτηριστικά είναι του εκάστοτε ρόλου και ποια του ίδιου του Cage. Ο σκηνοθέτης του στο πρόσφατο Joe, (για την ερμηνεία του ως πρώην κατάδικος απέσπασε μετά από πολύ καιρό διθυραμβικές κριτικές), είπε πως δεν ήξερε τι ανήκε στο ρόλο και τι όχι. Και αυτό είναι κομμάτι που περισσότερο απ’ όλα ιντριγκάρει τους σινεφίλ που είτε τον λατρεύουν είτε τον μισούν – δεν υπάρχει μέση οδός.
Αλλά από τις πάμπολλες στιγμές κινηματογραφικού μεγαλείου και παράνοιας που μας έχει χαρίσει ο Cage, μια είναι η ταινία που μένει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη του κοινού και αποτελεί το καλύτερο τεκμήριο της «περιπτωσάρας» του. Το Vampire’s Kiss του 1989. Σε αυτή υποδύεται έναν γιάπη στα 80ς, που ψάχνει για συγκινήσεις και συμπεριφέρεται σαν κόπανος στους υπαλλήλους του, μόνο που πιστεύει πως τον δαγκώνει μια βαμπιρέλλα (η τρομερή Jennifer Beals) και ξεκινάει ένας απίστευτος νευρικός κλονισμός και μια ολική ψυχολογική κατάρρευση του Cage, αφού νομίζει ότι μετατρέπεται σε βρικόλακα. Αποτέλεσμα; Τρέχει μέσα στη Νέα Υόρκη φωνάζοντας «I’m a Vampire, I’m a Vampire», τρώει μια ζωντανή κατσαρίδα, φοράει πλαστικά δόντια βρικόλακα που είναι λίγο πιο πειστικά από τα δρακουλίνια και δε χάνει ποτέ καμία ευκαιρία να φωνάξει-γκαρίξει-στριμώξει στη γωνία την «αγαπημένη» του γραμματέα, Alva, ή την ψυχίατρό του, που εντέλει σηκώνει τα χέρια ψηλά με την περίπτωσή του. Φανταστείτε κάτι σαν πιο ψυχανώμαλο και καρτουνίστικο American Psycho, με το «Cage-Rage» να δίνει και να παίρνει σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Αλλά για να μη μακρηγορούμε, ιδού μερικά χαρακτηριστικά στιγμιότυπα από όλη την καριέρα του μαν, με γερές δόσεις Vampire’s Kiss.
Ποιος ξέρει, μπορεί επειδή πίστεψε τόσο πολύ στο σελιλόιντ ότι είναι βρικόλακας, να αγόρασε ένα πύργο στη Βαυαρία, ή ένα σπίτι στη Νέα Ορλεάνη που οι ντόπιοι το θεωρούσαν ως το πιο στοιχειωμένο μέρος της περιοχής. Ο ίδιος, πέραν του χόμπι του να αγοράζει ακριβά σπίτια, γεγονός που τον οδήγησε σε προβλήματα με την εφορία και λέγεται πως είναι ο λόγος για τον οποίο διαλέγει όποια ταινία βρει μπροστά του, είναι και τεράστιος φαν και συλλέκτης κόμικ, σε τέτοιο βαθμό που έχει βγάλει το μικρό γιο του, Kal-El (το όνομα του Superman) ενώ μία από τις μεγάλες απογοητεύσεις της καριέρας του συνέβη το 1997, όταν επρόκειτο να βγει στο σινεμά, αλλά τελικά (ευτυχώς;) η ταινία των Tim Burton και Kevin Smith με θέμα το Superman.
Μέχρι και δοκιμαστικά στη στολή είχε κάνει ο Cage για το Superman, αλλά τελικά το φιλμ δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.
Παράλληλα, όμως ο Cage τσέπωσε ένα Όσκαρ κι μια Χρυσή Σφαίρα για την ομολογουμένως τρομερή ερμηνεία του στο Leaving Las Vegas, ως αλκοολικός συγγραφέας που κατεβαίνει στη «Sin City» της Αμερικής για να πιει μέχρι θανάτου. Η ταινία, γυρισμένη σε φιλμ 16mm, σε αντίθεση με το στάνταρ της βιομηχανίας που είναι τα 35mm, κόστισε ελάχιστα και έβγαλε πολλά στο box office. Έκτοτε, η καριέρα του είναι γεμάτη σκαμπανεβάσματα, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που θερωούν ότι το άστρο του έδυσε προ πολλού και ότι η ελάχιστη εκλεκτικότητα που επιδεικνύει στους ρόλους που επιλέγει του κάνει περισσότερο κακό παρά καλό. Μένει ωστόσο να δούμε τα επακόλουθα πρότζεκτ του, όπως το πολλά υποσχόμενο Dying of the Light, που θα τον επανενώσει με το σκηνοθέτη/σεναριογράφο Paul Schrader (Taxi Driver, Mishima,American Gigolo μεταξύ άλλων) και θα δούμε κάποια στιγμή μέσα στο 2015.
Και για κλείσιμο δυο μικρά βίντεο που δείχνουν αφενός την -εχμ- «πολιτιστική επιρροή» του Cage στο διαδίκτυο, αλλά και το πόσο κουλ γενικά είναι με το χιούμορ εις βάρος του, όταν πήγε ο ίδιος στο Saturday Night Live και το σκετς που τον παρωδεί (Get in the Cage).
