«Όσοι κάνουμε αυτή τη δουλειά είμαστε πολύ τυχεροί γιατί μας επιτρέπει να ερχόμαστε σε καθημερινή επαφή με κομμάτια της φαντασίας μας κι αυτό εκ των πραγμάτων σε διατηρεί αθώο»
Δεν θα μπορούσα να φανταστώ πιο ιδανική επιλογή από τη Λένα Παπαληγούρα για να ερμηνεύσει τον Μικρό Πρίγκιπα. Δεν με ξαφνιάζει καθόλου ότι πρόκειται για ένα τόσο όμορφο, ενήλικο κορίτσι γιατί ο Μικρός Πρίγκιπας στέκεται πάνω από φύλα και ηλικίες. Κι αυτό που την κάνει ιδανική είναι αυτό ακριβώς το άφυλο, άχρονο βλέμμα της, το σχεδόν απόκοσμο και ταυτόχρονα τόσο καθαρό όπως ακριβώς καθαρό είναι το βλέμμα ενός αθώου, ενός παιδιού, ενός Μικρού Πρίγκιπα. Με αφορμή τη νέα της θεατρική δουλειά, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπογδάνου, βρεθήκαμε και συζητήσαμε για την μεγάλη επιτυχία της Κατερίνας, τις δημοσιογραφικές σπουδές της, τις σχέσεις της με όσους αγαπά αλλά και για την δουλειά της «που είναι τόσο μεγάλο μέρος της ζωής της».
«Πρέπει να ακούμε τις επιθυμίες μας και να τις σεβόμαστε. Το μυαλό μας είναι ο βασικός μας σύμμαχος στη δουλειά μας, δεν μπορούμε να αγνοούμε τις σκέψεις μας».
Ήταν ο Μικρός Πρίγκιπας ένα από τα πρώτα σου αναγνώσματα; Τι θυμάσαι από την επαφή σου μαζί του στη διάρκεια της παιδικής ηλικίας; Μου άρεσε φυσικά και τον θεωρούσα από τους ήρωες που σε κάνουν να αισθάνεσαι πιο αισιόδοξος απέναντι στη ζωή. Απλώς τώρα που το ξαναδιάβασα ως ενήλικας, μετά την πρόταση του Δημήτρη Μπογδάνου, μου έκανε εντύπωση πόσο πολύ το ενδιαφέρον μου είχε μείνει αναλλοίωτο και ίσως μου εντυπώθηκαν κάποια πράγματα περισσότερο και ήταν ακόμη πιο απολαυστική η ανάγνωση.
Το δικό σου σημείο επαφής με τον Μικρό Πρίγκιπα πού έγκειται; Είναι ένας χαρακτήρας που μας θυμίζει την αθώα πλευρά μας παρότι κουβαλάει μια σοφία για την ηλικία του. Με αφορά πολύ το ζήτημα του ενήλικα με την ανήλικη ματιά. Πώς μπορείς να παραμείνεις παιδί όντας μεγάλος, δηλαδή πώς κρατάς την αθωότητα σου και την καθαρότητα του βλέμματος σου;
Ποιες στιγμές αντιλαμβάνεσαι ότι έχει κρατήσει αυτή την παιδικότητα που περιγράφεις; Όσοι κάνουμε αυτή τη δουλειά είμαστε πολύ τυχεροί γιατί μας επιτρέπει να ερχόμαστε σε καθημερινή επαφή με κομμάτια της φαντασίας μας κι αυτό εκ των πραγμάτων σε διατηρεί αθώο. Δε σου λέω ότι η υποκριτική είναι η λύση για να μείνεις πάντα αθώος αλλά είναι κάτι που σου ζητάει να το καλλιεργήσεις, τουλάχιστον σε σχέση με άλλες δουλειές που σχεδόν αποκλείουν τον ρόλο της φαντασίας. Για να μπορέσω να πλησιάσω έναν ρόλο πρέπει να είμαι ανοιχτή και αυτή είναι μια ιδιότητα που την έχουν κατά κύριο λόγο τα παιδιά. Δεν είναι τυχαίο ότι λέμε «παίζω» θέατρο.
Ανέφερες πριν ότι μικρή θεωρούσες ότι είναι ένα αισιόδοξο κείμενο. Όμως πρόκειται για μια πιο σκοτεινή προσέγγιση, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη Δημήτρη Μπογδάνο. Εσύ πώς το νιώθεις πια; Είναι ένα σκοτεινό κείμενο διότι είναι υπαρξιακό, δεν θα μπορούσε να ισχύει κάτι διαφορετικό. Η αισιοδοξία που ανέφερα αφορά για την ανάγκη συντροφικότητας, ακόμη κι αν μονοπάτια που διαβαίνουν οι ήρωες είναι σκοτεινά το ότι εκφράζουν την ανάγκη τους για επικοινωνία και συνάντηση είναι κάτι το φωτεινό.
Μαζί με τα υπόλοιοα μέλη του θιάσου.
Φαντάζομαι ότι και οι ηθοποιοί ευτυχούν όταν επιτυγχάνεται η επικοινωνία και η συνάντηση με τους θεατές. Ακριβώς και αυτό απαιτεί επένδυση χρόνου κι από τις δύο πλευρές. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Πρίγκιπας λέει ότι είναι ο χρόνος που μοιράστηκε με το τριαντάφυλλό του που το κάνει τόσο σημαντικό.
Εσύ πώς επενδύεις στις σχέσεις σου με τους ανθρώπους; Δεν ξέρω αν επενδύω τόσο σε χρόνο γιατί δουλεύω πολύ και γιατί η δουλειά αποτελεί μεγάλο κομμάτι της ζωής μου αλλά προσπαθώ να περνάω με τους κοντινούς μου ανθρώπους ποιοτικό χρόνο. Να είμαι εκεί κάνοντας τον άλλον κοινωνό των σκέψεων μου κι αυτό θεωρώ ότι είναι η επικοινωνία. Εάν δεν μοιράζομαι σκέψεις και συναισθήματα βαριέμαι.
Η σχέση σου με το θέατρο διαχέεται και στη σχέση σου με τους ανθρώπους εκτός δουλειάς ή όταν τελειώνεις τις πρόβες και την παράσταση προτιμάς να μοιράζεσαι άλλα πράγματα; Είμαι ένας άνθρωπος κι έτσι, δυστυχώς, δεν μπορώ να τα διαχωρίσω. Λέω δυστυχώς, γιατί καμιά φορά φοβάμαι ότι μπορεί να κουράσω τους άλλους μιλώντας τόσο για το θέατρο. Είναι όμως τέτοια η υφή της δουλειάς μου που δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Όταν έχω παράσταση το βράδυ αυτό θα σκέφτομαι από πρωί, πώς δε θα το μοιραστώ αυτό με τους φίλους μου, το αγόρι μου, την οικογένεια μου; Αναγκαστικά αποδέχονται αυτό που μου συμβαίνει αλλά κι εγώ δε θέλω να το παρακάνω, δεν μου είναι μονομανία το θέατρο, ζω έξω κι από αυτό και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά γιατί η ζωή είναι η βασική πηγή έμπνευσης ενός ηθοποιού αλλιώς όλα είναι στείρα.
Η ζωή και η παρατήρηση; Η παρατήρηση πάρα πολύ. Παρατηρώ όχι από ψυχαναγκασμό αλλά επειδή από μικρό παιδί το έβρισκα διασκεδαστικό. Μπορεί να πάω σε ένα café και να αφαιρεθώ ακούγοντας συζητήσεις της δίπλα παρέας και μου αρέσει να φαντάζομαι από πού προέρχεται αυτός ο άνθρωπος που μιλάει, τι δουλειά κάνει, πώς είναι οι φίλοι του, ποιο ίσως πρόβλημα τον απασχολεί, φτιάχνοντας έτσι ένα μικρό βιογραφικό του.
«Νιώθω κυρίως χαρούμενη γιατί η «Κατερίνα» ήταν ένα δώρο, ένα στοίχημα που βάλαμε και ο κόσμος το αγάπησε».
Η προηγούμενη χρονιά σου είχε επιφύλασσε δυο μεγάλες επιτυχίες με την «Κατερίνα» του Κορτώ και τις «Τρεις Αδερφές». Ξεκινώντας τη νέα σεζόν αισθάνεσαι περισσότερο εξαντλημένη, γιατί προφανώς αφιέρωσες πολλές δυνάμεις το προηγούμενο διάστημα, ή πιο δυνατή λόγω της αποδοχής του κοινού; Εξαντλημένη δε νιώθω. Νιώθω κυρίως χαρούμενη γιατί η «Κατερίνα» ήταν ένα δώρο, ένα στοίχημα που βάλαμε και ο κόσμος το αγάπησε. Δεν είναι εύκολο να σου τυχαίνουν όλα μαζί, ακόμη κι όταν όλα είναι καλά, αλλά λύνεται το όποιο θέμα με ψυχραιμία, οργάνωση και πολύ πειθαρχία με το διάβασμα και τις πρόβες. Αντιθέτως με τροφοδοτεί γιατί παίρνω τόση χαρά από τη δουλειά μου.
Την πειθαρχία και την οργάνωση τις έχεις στη ζωή σου; Πάρα πολύ. Δεν το λέω όμως για καλό αυτό. Το να είσαι συστηματικός σε βοηθάει γιατί σε βγάζει από αδιέξοδα. Εγώ έχω σύστημα αλλά δεν έχω τάξη. Με βοηθάει να συγκεντρώνομαι η οργάνωση, την είχα από το σχολείο και από τότε μπορούσα να βάζω όρια στον εαυτό μου.
Σπούδαζες στη τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού; Ναι, μπήκα το 2003. Αλλά δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να το ολοκληρώσω, γιατί έκανα σχεδόν παράλληλα το Τέχνης. Μπορεί όμως να το τελειώσω, δεν το έχω βγάλει εντελώς από τη σκέψη μου αυτό. Πάντα ήθελα να ασχοληθώ με το θέατρο όμως σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν να τελειώσω μια πανεπιστημιακή σχολή σε περίπτωση που τα πράγματα πήγαιναν χάλια με το θέατρο να είχα μια δικλείδα ασφαλείας. Με ενδιαφέρει η ενημέρωση, μου αρέσει να γράφω και θεωρώ ότι το συγκεκριμένο πτυχίο σου εξασφαλίζει ένα ευρύ πεδίο γνώσεων, δηλαδή πιο ανοιχτό από την θεατρολογία ενώ παράλληλα εμπεριέχει μαθήματα πολιτισμού, κάπως έτσι το διάλεξα.
Γιατί θέλεις να το τελειώσεις το τμήμα αφού πλέον βρίσκεσαι διαφορετικό επαγγελματικό μονοπάτι; Γενικά ολοκληρώνω τα πράγματα με τα οποία καταπιάνομαι. Ίσως κάποια στιγμή με ενδιαφέρει να κάνω ένα μεταπτυχιακό. Δεν ξέρω βέβαια, ίσως σε τρία χρόνια έχω παιδί και μετά με φαντάζεσαι να πρέπει να διαβάσω για το Πάντειο;
«Να είμαι εκεί κάνοντας τον άλλον κοινωνό των σκέψεων μου, αυτό θεωρώ ότι είναι επικοινωνία. Εάν δεν μοιράζομαι σκέψεις και συναισθήματα βαριέμαι».
Το έχεις σκεφτεί αυτό; Πώς θα είναι η ζωή σου αν κάνεις οικογένεια από τη στιγμή που σου αρέσει να κάνεις πολλά πράγματα; Ναι, όντως μου αρέσει να κάνω πολλά πράγματα και φυσικά κάνω τέτοιες σκέψεις. Απλώς φαντάζομαι ότι όταν κάνω παιδί ίσως αλλάζουν κάπως οι προτεραιότητες δηλαδή το «μου αρέσει να κάνω πολλά πράγματα» ίσως γίνει «μου αρέσει να κάνω πολλά πράγματα με το παιδί μου» ή ότι οι τρεις παραστάσεις τον χρόνο θα γίνουν μία. Άλλωστε πάντα αλλάζουν οι ανάγκες με το πώς αισθάνεσαι. Τώρα δεν έχω οικογένεια αλλά προσπαθώ να ακούω τον εαυτό μου και να πηγαίνω ανάλογα με τα θέλω μου. Πρέπει να ακούμε τις επιθυμίες μας και να τις σεβόμαστε. Το μυαλό μας είναι ο βασικός μας σύμμαχος στη δουλειά μας, δεν μπορούμε να αγνοούμε τις σκέψεις μας.
Ποιες ήταν οι σκέψεις σου όταν προσέγγιζες τον ρόλο της Κατερίνας, ενός προσώπου που αντιμετώπισε ψυχικά προβλήματα που την οδήγησαν στην αυτοκτονία; Άγχος γιατί πρόκειται για αληθινή ιστορία και για ένα υπαρκτό πρόβλημα που απασχολεί κι άλλους συνανθρώπους μας. Ήταν όμως τόσο υπέροχο το βιβλίο του Αύγουστου (Κορτώ) που δεν αμφέβαλλα ότι ο κόσμος θα το δεχθεί και θα το αγαπήσει, όπως κι έγινε. Αλλά προφανώς προσέγγισα με σεβασμό και μελέτη ώστε να αποδώσουμε σωστά την πραγματικότητα.
Όταν συναντήθηκες με τον Αύγουστο Κορτώ τι συζητήσατε για το πώς πρέπει να αποδώσεις τον χαρακτήρα της μητέρας του και για το τι είναι αυτό που θέλετε να παρουσιάσετε στον κόσμο; Κάτι που υπάρχει πολύ έντονα και στο βιβλίο: Η Κατερίνα μολονότι πάλευε με την αρρώστια της είχε έναν φοβερό τρόπο να δίνει και να δίνεται στην αγάπη. Η Κατερίνα ήξερε να αγαπάει και να αγαπιέται, είναι ένα ταλέντο αυτό κι αυτή η γυναίκα το είχε.