Κυριακή 13 Μαρτίου του 1988, είναι η δεύτερη μέρα της πρώτης φοράς που οι Motörhead επισκέπτονται τη χώρα μας στο «ιερό», όσον αφορά τα συναυλιακά, κλειστό γήπεδο του Σπόρτιγκ στα Πατήσια. Σε ένα τριήμερο που οι θιασώτες του «σκληρού ήχου» το έχουν τοποθετημένο στο πάνθεον των ιστορικών live που άλλαξαν ζωές.
Δείτε λοιπόν τον Lemmy, σχεδόν 30 χρόνια πριν, να προλογίζει το “Metropolis” αποκαλώντας το “Acropolis” και μετά να κάνει με την μπάντα το κοινό να παραληρεί…
Από το blog RecordRoll* αλιεύσαμε κι αυτήν την όμορφη ιστορία που δείχνει και το ποιόν του ανδρός…
«Ήταν το πρώτο λάϊβ τους στην Ελλάδα το ’88. Ήθελα πάρα πολύ να τους δω μα φράγκα δεν υπήρχαν για δείγμα.Αποφάσισα λοιπόν χωρίς λόγο να κατηφορίσω από το Σπόρτινγκ μέρα μεσημέρι μπας και βρω καμιά τρύπα να χωθώ και να κάτσω εκεί ως το βράδυ της πρώτης μέρας, Μάρτης μήνας, πρώτες ζέστες, μια χαρά.Την ώρα που έφθασα έκαναν sound check και μπορούσες να το δείς από την πόρτα που είναι στο πλαϊνό δρομάκι που οδηγεί στον σταθμό του τρένου.Γύρω γύρω δεν υπήρχαν άλλοι fans υπήρχαν μόνο αποσβολωμένοι “γειτόνοι” που κοιτούσαν μουρμουρίζοντας μια μπάντα που τους φαίνονταν εξωγήινη μα εργαζόταν εντελώς επαγγελματικά για πολύ ώρα.Δεν είχαν τι να πουν φωναχτά…Εγώ στην σκηνή τους έβλεπα προφίλ και σιγά σιγά ξέχασα τον λόγο για τον οποίον ήμουν εκεί απολαμβάνοντας μια ιδιωτική σχεδόν-συναυλία με τα κοψίματα και τις βρισιές και τις πιο προσωπικές στιγμές μιας μπάντας που γούσταρα.
Δεν πέρασε πολλή ώρα όταν παρατήρησα τον Lemmy να με κοιτάζει πλαγίως κάτω από το καουμπόϊκο καπέλο του, την ώρα που ‘φτύνε τους στίχους στο μικρόφωνο. Κοίταξα δεξιά κι αριστερά πάνω απ τους ώμους μου.Δεν υπήρχαν άλλοι, ούτε καν οι γείτονες πια. Σε μια παύση μου έκανε νόημα να πλησιάσω.Τρέμοντας μπήκα στο γήπεδο και μετά από προτροπή του και γέλια από τους άλλους ανέβηκα στο stage.”Τι κάνεις εδώ πιτσιρικά;” “Σας βλέπω” “Μόνος σου;” “Μόνος μου” ” Και που είναι η κυρία;” “Δεν υπάρχει κυρία” “Ε πάρε αυτό για να υπάρξει. Ξέρεις σε κάθε κυρία πρέπει να φέρεσαι σα να είναι μοναδική” κι έκανε ένα έτσι και ξεκάρφωσε από το καπέλο του μια μώβ κονκάρδα που έγραφε “Come to me my monumental baby” .Mου την έδωσε στο χέρι που έτρεμε αλλά δεν ήθελε να το δείξει και το έκλεισε με το αριστερό του.”Εισιτήριο έχεις θα ρθείς το βράδυ;” “Δεν έχω φράγκα είπα μα θα δώ “.Φώναξε στα ελληνικά κάποιον Θανάση και μου ξηγήθηκε ένα σημείωμα που ήταν σαν εισιτήριο.” Κάντηνε τώρα” μου είπε πριν προλάβω να ευχαριστήσω και γελούσε.Το σημείωμα-εισιτήριο μου το κράτησαν στην πόρτα.Τις προάλλες όμως που έβλεπα στο ντοκυμαντέρ Lemmy πως δήλωνε ότι θυμάται την εποχή πριν το ΡοκΕνΡολ έψαξα , βρήκα την μώβ κονκάρδα, την κράτησα στο χέρι μου για λίγο και κατάλαβα γιατί».
Όμως η ανάμνηση εκείνης της βραδιάς έχει αποτυπωθεί και στην εκπομπή «Μουσικό Καλειδοσκόπιο» του Κώστα Σγοντζου στην ΕΡΤ2. Εκεί στο πλαίσιο αφιερώματος στο heavy metal προβλήθηκαν εκτεταμένα στιγμιότυπα της συναυλίας, καθώς και συνέντευξη του γκρουπ σε εμφανώς τρακαρισμένη νεαρά δημοσιογράφο που τους παρουσιάζει «πιο άγριους, πιο κακούς και πιο άσχημους από ποτέ». Μπορείτε να τους δείτε να τα βάζουν με τους πολιτικούς απορρίπτοντας τις εικασίες ότι «το ροκ παράγει βία» στα δύο μέρη που ακολουθούν
* το blog έχει πια μεταφερθεί στο Against The Grain του πάντα καλού φίλου Γιώργου Φερτάκη – o fan είναι ο Βασίλης Καμπούρης που κάποτε μας είχε πει δυο λόγια για τον Tom Waits