Ψάχνοντας το κινητό του Λευτέρη Πανταζή, με ενημέρωσαν πως έχει καλή σχέση με την τεχνολογία, οπότε μου πρότειναν να του στείλω αρχικά ένα imessage με το σχετικό link προκειμένου να καταλάβει ποιος είναι ο λόγος που θέλω να μιλήσουμε. Κλείνοντας το μήνυμα του έγραψα «όλη η εναλλακτική Αθήνα ακούει ΛΕ.ΠΑ.ΝΚ κ. Πανταζή» και μετά από λίγο με κάλεσε.
Μια περίληψη για όσους δεν έχετε καταλάβει τι συζητάμε.
Πριν 3 μήνες, στο YouTube κανάλι «Επιστροφή στα Βασικά» εμφανίζεται ένα -αν μη τι άλλο ευφάνταστο- mashup: η κλασική «Τηλεπάθεια» του Λευτέρη Πανταζή πατάει πάνω στο classic “Rock the Cashbah” των Clash. Αρκετοί το άκουσαν (έχει σχεδόν 5.500 views), σίγουρα πολλοί το εκτίμησαν, οι δημιουργοί πήραν θάρρος και το επόμενο mashup ήταν «Το ‘πε, το ‘πε ο Παπαγάλος» με (σίγουρα δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό σας) το “White Wedding” του Billy Idol. Άλλη μια early 80s προσθήκη, “I Ran” των A Flock of Seagulls, αυτή τη φορά με το «Εγώ δεν είμαι εγώ». Και κάπου εκεί η σκυτάλη αλλάζει χέρια…
Αναλαμβάνει ο Daniel Webber, ομολογώντας ότι «ξεδιάντροπα αντιγράφει» το κονσεπτ, ανεβάζει στο κανάλι τα δικά του έξι mashups μπλέκοντας τον θρυλικό ΛεΠα με αντίστοιχα μεγάλα ονόματα της post punk/new wave σκηνης. Το ελληνικό ίντερνετ ήταν πια ώριμο, είχε έρθει η ώρα του viral. Τα σχόλια κάτω από το προσωπικό μου αγαπημένο “Imnotme” (27.000+ προβολές), από αυτό το ανίερο πάντρεμα του “Α Forest” των Cure με το «Εγώ δεν είμαι εγω» του Νίκου Καρβέλα ξεκινά από ενοχικό ενδιαφέρον («Το ότι δένει τόσο καλά αρχίζει και με ανησυχεί…Τι άκουγα τόσο καιρό και τι μου έλειπε»/«Θα το χόρευα αλήθεια με σοκ και δέος αλλά θα το χόρευα wtf , sorry Robert»), προχωράνε σε αποθέωση («Μας έστειλες για τσάι ρε μεγάλε, τα σέβη μας»/ «Ρε φιλε Webber, δεν ξέρω ποιος απ’ τους δυο μας φταίει, αλλά αυτά τα τραγούδια έχουν αρχίσει να μου αρέσουν στα σοβαρά»), επικαλούνται τους θεσμούς («Μνημείο Unesco»), μένουν πιστά στη λογική του του mashup με το κορυφαίο «Όλα τα φρικιά στην πίστα».
Στον Λευτέρη Πανταζή πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να το έχει φτιάξει κάποιος «από τον απόδημο ελληνισμό», αφού «κάποτε όπου υπήρχαν Έλληνες άκουγαν την “Ταραχή”», όπως μου είπε. Μου ζήτησε να του τα στείλω όλα στο messenger, εκεί τον εξυπηρετούσε καλύτερα. Πριν προλάβω να πατήσω το send, με ξανακάλεσε:
«Τα άκουσα όλα, είναι φοβερά».
Συμφώνησε μαζί μου πως το καλύτερο πάντρεμα είναι το “Imnotme”, του άρεσε όμως και το “Mother Marys My Reflection” (οι «Δυο Παναγιές» δηλαδή να εκκλησιάζονται με το “Lucretia” των Sisters of Mercy). «Ακούω σε κάποια τη φωνή μου πειραγμένη, μπορεί να φταίει η ηχογράφηση ή να το έκαναν για να ταιριάξει με τη μουσική που είναι πιο σκοτεινή, σημασία έχει ότι διάλεξαν εμένα – αυτό μου είπε και η κόρη μου. Με αγαπάει πολύ η νεολαία, δεν έχασα ποτέ την επαφή μαζί της. Τώρα μπαίνω και στο ροκ και στο πανκ, διαφήμιση είναι για μένα, να παίρνεις κι ένα κομματάκι από ένα άλλο κοινό δεν είναι κακό. Έτσι δεν είναι;». Του απάντησα: «Σας ακούνε τώρα ακόμα κι όλοι αυτοί που κάνουν ότι δεν ξέρουν από ελληνικούς στίχους, ξέρω πολλούς τέτοιους». «Ε, τέλεια», είπε και γέλασε με την καρδιά του.
Κάναμε λοιπόν «μια ομορφιά» που θα έλεγε και ο ίδιος. Εγώ άκουγα προσεκτικά, κι ενίοτε σημείωνα, ενώ εκεινος σόλαρε λέγοντας μου τις ιστορίες πίσω από τα πρωτότυπα κομμάτια. Εκεινα που τώρα απορείτε πόσο καλά ταιριάζουν με το βρετανική post punk των 80s και τη new wave σκηνή που κάποιοι αποδίδουν ως αντίδραση στην ασφυκτική διακυβέρνηση της Μάργκαρετ Θάτσερ.
Εμείς τότε είχαμε ΠΑΣΟΚ. Βασανιστείτε.
Είναι 1989. Μου το έφερε να το ακούσω ο Κώστας Γιοβάνης που έπαιζε μπουζούκι στη Θεσσαλονίκη, ο Στέλιος Λαζάρου έκανε την ενορχήστρωση. Για πρώτη φορά ένας ελαφρολαϊκός τραγουδιστής, ένας “διασκεδαστής” όπως λέγαμε τότε, θα έλεγε ένα τραγούδι που δεν έχει καθόλου μπουζούκι. Εκείνη τη χρονιά κάνει εγκαίνια ένα καινούριο -ευρωπαϊκών προδιαγραφών- νυχτερινό κέντρο, το “Διογένης Παλλάς” που χτίστηκε για μένα, μέχρι τότε τραγουδούσα στοn μικρό Διογένη με τη Μοσχολιού, κι έφτιαξαν το μεγάλο για να μεταφερθώ εκεί με την Άννα Βίσση.
Κυκλοφορώ λοιπόν την «Ταραχή» και…γίνεται ταραχή. Πούλησε πάνω από 700 χιλιάδες δίσκους. Κι όταν άνοιξε το μαγαζί, παραμονή Χριστουγέννων ήταν θυμάμαι, επί 11 μήνες δεν υπήρχε τραπέζι. Δεν έβρισκε ο κόσμος να κλείσει, έρχονταν απ’ όλο τον κόσμο να δουν το μαγαζί με τις παγοπίστες, τις πισίνες και τους ξένους καλλιτέχνες που καλούσα. Με αποκαλούσαν “το φαινόμενο Πανταζής” γιατί ασχολήθηκα με ένα νέο είδους μουσικής. Δεν ξέρω αν το γνωρίζεις, αλλά οι γονείς σου με κάποιο τραγούδι μου ερωτεύτηκαν, με κάποιο παντρευτηκαν, με κάποιο γεννήθηκες.
Αν τους ρωτήσεις θα στο πουν.
Το 1993 είμαι σε κακή ψυχολογική κατάσταση, έχω χωρίσει με το έτερον μου ήμισυ, τη Ζώζα Μεταξά, είναι κι ο Νίκος Καρβέλας στα χωρίσματα με την Άννα Βίσση, κάπως κλαίμε και οι δύο τη μοίρα μας. Έχει γράψει το τραγούδι, έχω ακούσει τη μουσική, αλλά τον στίχο δεν τον ξέρω. Μου δίνει το χαρτί και μπαίνω στο στούντιο να το προβάρω και να το μάθω. Το τραγουδάω μια φορά, με παίρνουν τα κλάματα και του λεω “ανάθεμά σε τι μου έκανες”.
Κι όπως το είπα στην πρόβα, έτσι βγήκε στον δίσκο, δεν με άφησε να το ξανατραγουδήσω.
Εκείνη την περίοδο έμενα στις καμπάνες στα Αστέρια Γλυφάδας, όπως κι άλλοι καλλιτέχνες, ας πούμε ο Τόλης Bοσκόπουλος. Μαζευόμασταν λοιπόν εκεί, μόνο που για να μπεις έπρεπε να έχεις γνωστό, κόστιζε πολύ. Με πήρε ένας φίλος να μου πει πως έχει έναν τραγουδιστή που γράφει και κομμάτια, κι ότι ήθελε να μου φέρει ένα. Ήρθε μέχρι εκεί, κάτι μου έκανε το κομμάτι, του είπα ότι μπορεί να το πω. Τελικά, το κομμάτι του Νίκου Δουλάμη μπήκε στον δίσκο και μετά από αυτό ξεκίνησε μια μεγάλη καριέρα για εκείνον, έγραψε το «Ήθελα να `ξερα δεν ντρέπεσαι» της Άντζελα Δημητρίου, έγραψε και για τον Άγγελο Διονυσίου. Το πήρε ο μαέστρος μου, ο Στέλιος Λαζάρου, και το έκανε πολύ μοντέρνο, χωρίς μπουζούκι κι αυτό – ήταν η νέα πρόταση που κάναμε τότε στα λαϊκά μαγαζιά.
Έχω κάνει πολλές πρωτοπορίες στο τραγούδι, το ‘95 πήγα και τραγούδησα σε ένα κλαμπ στη Βούλα ενώ ήμουν «λαϊκός» κι έγινε χαμός. Είχαμε ουρές τον κόσμο απ’ έξω να περιμένει να μπει, ήρθαν χιλιάδες εκεί που -αντί για πίστα- είχα μια πασαρέλα 70 μέτρα να τραγουδάω. Και με το καμπαρέ έχω ασχοληθεί, και με τους Gypsy Kings και με τη Λατόγια Τζάκσον, με τον Χούλιο Ιγκλέσιας και τον Ντέμη Ρούσσο, όλους αυτούς τους είχα φέρει στο Διογένης Παλλάς. Έχω βρεθεί στο Λας Βέγκας, εκεί που έχουν τραγουδήσει η Σελίν Ντιόν κι ο Έλτον Τζον, έχω δουλέψει με την Τουρκάλα σουπερ σταρ Αϊντά Πεκάν. Δεν σταματάω να κάνω τέτοιες συνεργασίες.
Πάω στο Κιλκίς να κάνω ένα έξτρα, έχει πολλούς Πόντιους εκεί, και στον δρόμο ακούω έναν ερασιτεχνικό τοπικό σταθμό να παίζει αυτό το τραγούδι. Ρώτησα λοιπόν ποιος είναι ο τραγουδιστής. Ήταν ο Ζαφείρης Μελάς όταν ακόμα ήταν γνωστός μόνο στη Θεσσαλονίκη. Σκέφτηκα ότι αξίζει να κάνω δεύτερη εκτέλεση τις «Καρδιοπάθειες», πήρα λοιπόν άδεια από τον Βασίλη Καρρά που το έχει γράψει – Πόντιος κι αυτός, δικός μας ήταν. Έβαλα το τραγούδι στον δίσκο «Ταραχή» και ξαφνικά έγινε τεράστια επιτυχία. Έβγαινε μετά ο Μελάς και με ευχαριστούσε που το είπα, φαίνεται έβαλα κι εγώ το λιθαράκι μου για να κατέβει στην Αθήνα και να τον μάθει ο κόσμος.
Γίναμε και φίλοι.
Πάλι τραγουδιστής το είχε γράψει, ο Λάκης Τσώλης, κι αυτός μου το έφερε στις καμπάνες στα Αστέρια αλλά είχα κλείσει τον δίσκο μου εκείνη την στιγμή. Μου είπε «σε παρακαλώ πολύ θέλω να το συμπεριλάβεις, γιατί μιλάει για την Παναγιά των θρήσκων και την άλλη που είναι της καρδιάς σου μόνο». Ξανακοίταξα τον στίχο και ήταν όντως πολύ καλός, το έβαλα τελευταία στιγμή κι έκανε επιτυχία.
Ήταν το τυχερό του.
Αυτό το έχει ενορχηστρώσει ο Ηλίας Μπάσος, φίλος μου μπουζουξής που δουλεύαμε για χρόνια μαζί και κάναμε πολλές επιτυχίες, όπως το “Αν είναι εκείνη στρώσε τραπέζι”, το έχεις ακούσει έτσι; Και το άλλο που λέει “Δεν αλλάζεις με τίποτα εσύ, θες εμένα και τον εραστή”. Μου γράφει και το «Κορμί Θανατηφόρο» πάνω σε στίχο του Ηλία Φιλίππου και προέκυψε σουξέ. Έλεγα στο κέντρο “όλα τα μωρά στην πιστά” κι ανέβαιναν τα κορίτσια πάνω, διάλεγα κάποια και της το τραγουδούσα, από κάτω γινόταν χαμός. Από τότε έχω βγάλει πάρα πολλά κομμάτια. Και ροκ έχω πει, ας πούμε, το «Σ’ αγαπάω ρε γαμώτο» είναι ροκάκι αν το ακούσεις».
———–
Αφού άκουσε τα παλιά του κομμάτια αλλιώς, ο Λευτέρης Πανταζής κατέληξε ότι θα ήθελε κάποιος να πειράξει και το «Άπιστος». Τον ρωτάω ποια είναι η σχέση του με τη ροκ. «Πιτσιρικάς άκουγα τα συγκροτήματα της εποχής: Νοστράδαμος, Πελόμα Μποκιού, τέτοια. Αλλά πάντα ακούω ξένη μουσική, μου αρέσει ο Michael Jackson, o George Michael, καλλιτέχνες που έχουν κάνει ταραχές».
Τελικά, το παρατσούκλι ΛΕΠΑ πώς και πότε προέκυψε μέχρι που καθιερώθηκε (για να εξελιχθεί σήμερα σε ΛΕ.ΠΑ.ΝΚ); «Το ‘87 πετάω για Γαλλία, με είχαν καλέσει να τραγουδήσω σε ένα ελληνικό μαγαζί. Τότε όταν ταξιδεύαμε στο εξωτερικό είχαμε πάνω μας κι ένα χαρτί με όλα τα δώρα, ό,τι μας είχε ζητήσει ο καθένας να του φέρουμε – πολλοί ήθελαν κολώνιες. Φεύγοντας από εκεί, όπως είμαι στο αεροδρόμιο για να ψωνίσω βλέπω μια κολώνια με το όνομα Alain Delon, μεγάλος ηθοποιός και καρδιοκατακτητής. Σκέφτομαι “τι λες που έβγαλε και κολώνια, θα βγάλω κι γω, καλύτερος είναι;”, το λέω στην παρέα μου κι έβαλε τα γέλια, όμως εγώ δεν γέλασα καθόλου. Γύρισα στην ελλάδα, βρήκα μια εταιρεία, τους είπα ότι θέλω να απευθυνθώ στις γυναίκες γιατί αυτές είναι το αγοραστικό κοινό και για αυτές τραγουδάω. Μιλάω και με έναν φίλο μου διαφημιστή για την ιδέα, μου απαντάει “ρε Λευτερή, το Λευτέρης Πανταζής για κολώνια δεν πάει, πρέπει να σκεφτούμε κάτι καλύτερο”. Kαι τελικά μου έβγαλε το ΛΕΠΑ, που την κατάλληλη προφορά ακούγεται και γαλλικό, κι αν τους προσθέσει ένα s σημαίνει “το βήμα” στα γαλλικά. Κάνουμε κι ένα βήμα μπροστά δηλαδή. Η κολώνια κυκλοφόρησε με αυτό το όνομα, την πουλήσαμε σε μια κυπριακή εταιρεία μετά από δύο χρόνια, βγάλαμε και λεφτά, πήραμε κι ένα σπίτι κι όλα καλά».
Κάπου εκεί κλείνουμε το τηλέφωνο, έχοντας απευθυνθεί στον καθ’ ύλην αρμόδιο να ριξει λίγο φως στο μυστήριο του μεγαλύτερου viral του φετινού καλοκαιριού. Η ιστορία κάπου εδώ τελειώνει. Ή μήπως αρχίζει; Στο κανάλι του Daniel Webber εδώ και λίγα 24ωρα η Καίτη Γαρμπή είναι πολύ δραστήρια. Θα την βρείτε παρέα, ως KE TI, με Siouxsie and the Banshees, Eurythmics και Kate Bush….