Ξέραμε ακριβώς ποιους θα δούμε πάνω στη σκηνή και αρκετούς από όσους θα βρίσκονταν κάτω από αυτή (“στα ίδια μέρη, θα ξαναβρεθούμε”, που λέει και το άσμα).
Ξέραμε πως θα νιώσουμε, γιατί η προοικονομία του συναισθήματος σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις είναι αναπόφευκτη, για να μην πω επιβεβλημένη, αν τυχόν σε απασχολούν που και που ζητήματα τόσο “σημαντικά” όσο το ότι θέλεις να πιστεύεις πως είσαι ακόμη αρκετά μικρός για να μην (πρέπει να) σε συγκινούν τόσο πολύ επετειακές φιέστες, reunions και άλλα τινά (αλλά τελικά να καταλήγεις να περνάς φίνα ακόμη και στα περσινά 35α γενέθλια των Σπυριδούλα στο Κύτταρο – θυμάμαι τον Αλέξη να μου λέει εκείνο το βράδυ “πάλι καλά που δεν είμαστε οι μεγαλύτεροι που θα παίξουμε απόψε” και δεν ξέρω, ίσως φευγαλέα να του πέρασε το ίδιο πράγμα από το μυαλό και πριν βγουν οι Drive στην τιμημένη σκηνή του Gagarin 205).
Μόνο που οι Drive άρχισαν να παίζουν και μάλιστα να παίζουν χωρίς πλάκα από το πρώτο ριφ τόσο καλά όσο ίσως ποτέ ξανά μέχρι σήμερα, γιατί ποιος ξέρει, μπορεί ποτέ ξανά μέχρι σήμερα να μην είχαν νιώσει τόσο καλά.
Μόνο που μετά ανέβηκαν στη σκηνή η Εύα από τις Nonmandol, ο Θεοχάρης από τους Αδιέξοδο, ο Δαλλίδης από τους Villa 21, ο Fred και η Toody από τους Dead Moon, ο Argy από τους Nightstalker και ο Αγγελάκας από τις Τρύπες (για να αναφέρω τα προσωπικά μου highlights με αποκορύφωμα φυσικά το τελευταίο από αυτά), ανέβηκε στη σκηνή όλη η “σκηνή”, όπως είπε ο Αλέξης λίγο αφότου φίλησε για πρώτη φορά το βράδυ της Παρασκευής το υψωμένο στον αέρα μπάσο του, και αρχίσαμε να πηγαίνουμε “πίσω και μπροστά συγχρόνως, πίσω στη λαχτάρα και μπροστά στην ουτοπία” και το μοναδικό πράγμα που ξέραμε πια ήταν ότι για αυτό το βράδυ θα μιλάμε ακόμη και όταν θα είμαστε αρκετά μεγάλοι ώστε να μη μπορούμε να αντέξουμε τις μελανιές στα καλάμια, τα πιασίματα στον σβέρκο και όλες τις υπόλοιπες παρενέργειες του πιο απολαυστικού crowdsurfing της ζωής μας, που κοίτα να δεις, κάποιοι από όσους βρεθήκαμε εκεί στο moshpit, έμελλε να το κάνουμε ακριβώς 20 χρόνια μετά το πρώτο.
Όταν θα είμαστε αρκετά μεγάλοι ώστε να καταλάβουμε κι εμείς οι ίδιοι στο πετσί μας πως “ακόμη και αν δε θα μας έχει μείνει τίποτα άλλο, θα μας έχει μείνει ένα ποτήρι χαμένα όνειρα”.
Διαβάστε και το μεγάλο αφιέρωμα που κάναμε για τα 30 χρόνια των Last Drive.
Το Gagarin έχει πάρει φωτιά…
Ο Σωτήρης Θεοχάρης (Αδιέξοδο, ANFO) στο ρεφρέν του “No Fun”.
Γιώργος Καρανικόλας & Δημήτρης Δημόπουλος (Sound Explosion)
Ο Argy των Nightstalker εν εξάλλω…
Fred & Toody
Ο Αλέξης Καλοφωλιάς παρακολουθεί τους Dead Moon από τα παρασκήνια
Νάτος και ο Γιάννης…
Ο Πέτρος Κουτσούμπας, θρυλικός ιθύνων νους του Πήγασου και του ΑΝ Club
Ο Argy των Nightstalker στα παρασκήνια του Gagarin 205.
“Where are you old man?”, είπε ο Fred των Dead Moon αγκαλιάζοντας τον Alex K.
Last Drive & Dead Moon backstage.